The 101’s, foto: Silvy Maatman Photography
De Eindhovense punkrockband The 101’s heeft afgelopen jaar het heft in eigen handen genomen voor de tweede full-length Counterbalance. Dankzij een succesvolle crowdfunding-actie zijn ze naar Californië gereisd om op te nemen in The Panda Studios van producer Sam Pura, bekend van Amerikaanse poppunk-parels van State Champs, Basement en The Story So Far. Een hele stap voor een band die is begonnen door vier vrienden op een middelbare school in de omgeving van Eindhoven. In 2012 brachten ze hun eerste wapenfeit, de Annihilation EP, uit op het Brabantse punkrock-label White Russian Records. Daarop legt het gezelschap de eerste versie vast van hun aanstekelijke punkrocksound. Na nog een EP volgt het debuutalbum For The Years vol met melodieuze en poppy punksongs, opgenomen met voormalig Destine-gitarist Robin van Loenen.
Elf jaar na oprichting staat de band nu op het punt om hun tweede album uit te brengen en een releaseshow in de Effenaar te doen. Genoeg reden voor Never Mind The Hype om eens poolshoogte te nemen bij bassist Mark Welten. Het resulteert in een gesprek over volwassen worden, poppunk en werken met Sam Pura. “We waren op een gegeven moment nog bezig om vier uur ’s nachts en ik lag op de bank half in slaap te vallen. Ik had mijn schoenen niet aan, want we waren toch heel de dag binnen. Opeens schrik ik wakker met ontzettend veel pijn. Zie ik Sam keihard in mijn teen bijten. Dat was echt een van de raarste dingen. Een hele aparte man, maar tegelijkertijd een hele toffe kerel.”
Door Daan Holthuis
The 101’s startte zoals zoveel bandjes ooit zijn begonnen in Brabant. “We zijn simpelweg begonnen op de middelbare school. Daar leerden we elkaar kennen en via vrienden kwamen we in contact met andere mensen en andere muziekstijlen. Zo ga je naar je eerste concerten en naar bijvoorbeeld een Stoepslag [lokaal festival in het dorpje Boekel, red.]. We kwamen zelf uit Erp en Keldonk, en dan ging je naar BZB [Band Zonder Banaan, red.]. Omdat je BZB wel tof vindt, ga je naar een festival waar ze staan en daar kom je in aanraking met bijvoorbeeld Heideroosjes. Dat blijk je dan nog toffer te vinden. Daardoor ga je weer naar een Heideroosjes-show en kom je daar weer allerlei nieuwe bands tegen. Zo ontwikkel je een eigen stijl; ga je je eigen muziek luisteren. Eigenlijk zitten we pas sinds 2012 met die eerste EP Annihilation op deze muziekstijl. We hebben altijd wel een beetje geëxperimenteerd met wat hardere en zachtere genres tot heel hard. Maar sinds 2012 zijn we pas echt op deze toer.” Het doel voor de nieuwste plaat Counterbalance is dat iedereen ‘m te horen krijgt. “Vervolgens willen we veel toffe shows spelen. Sowieso wat we al deden, maar dan beter en meer! We hebben keihard gewerkt om alles naar een hoger niveau te tillen. Niet alleen muzikaal, maar ook qua show. Zorgen dat die mensen die ons gaan zien het echt vet vinden. Dat is wat we willen!”
Voor het nieuwe album zocht The 101’s het niet om de hoek. “We hebben bijna heel die maand lang in de studio in Californië gezeten, wat echt een aparte ervaring was. Na de landing op San Francisco zijn we dat weekend in de stad geweest om een beetje te acclimatiseren. Daarna zijn we naar de studio gegaan, maar daar waren we echt weg uit de bewoonde wereld. Ik moet eerlijk zeggen dat die maand wel echt lang was. We hadden geen auto om even weg te gaan. Niets ligt op loopafstand zoals wij gewend zijn. De enige beweging die we hadden was de wandeling van tien minuten naar de Walmart om eten te halen. Verder zijn we constant in de studio geweest, waar in feite maar twee controlrooms zijn, een paar liverooms, slaapruimtes en een keukentje. Dat was voornamelijk een koelkast en een waterkoker. Je bent alleen maar gefocust op de muziek.
“Het was heel erg anders dan je gewend bent, maar zo ontiegelijk vet en zo’n gave ervaring. Bijvoorbeeld dat weekend dat we toch een auto hadden en toen van het noorden van Californië naar het zuiden zijn gereden. De drummer van The Story So Far, Ryan Torf, had ons namelijk op de gastenlijst gezet voor SelfHelp Fest in San Bernardino, dat festival van A Day To Remember. Hij hielp ons ook met de songs in de studio. Daar hebben we een supergave dag gehad en in LA een hosteltje geboekt. De volgende dag zijn we in een keer helemaal weer teruggereden. Uiteindelijk hebben we heel veel geleerd en een supervette plaat gemaakt.”
Gebaseerd op de twee al uitgebrachte singles ‘Everything’ en ‘Pieces’ is de sound op Counterbalance niet heel veel veranderd vergeleken met For The Years. Wat wel opvalt is de nog meer aanstekelijke vibe die is vastgelegd. “Ja, dat is het ook. Robin is een hele goede om mee op te nemen. Het is niet dat we op die vorige plaat met de verkeerden hebben gewerkt, want daarmee hadden we al iets heel goeds. Qua sound hoefden we ook niet heel veel te veranderen, maar er viel op andere vlakken nog zoveel te halen. Ondanks het cliché is het een meer volwassen plaat geworden. Tekstueel en muzikaal is het wat inhoudelijker en wat sterker allemaal. De teksten gaan voornamelijk over het groeien als persoon. Dat is iets waar Andy [Vossenberg, zanger en gitarist van The 101’s, red.] constant mee bezig is om dat te vertolken in onze muziek. Het zijn nog steeds hele catchy, toffe nummers, maar het is misschien wat minder speels. Dat betekent niet dat het geen leuke en gezellige muziek meer is. Bovendien, komt onze vorige plaat komt ook alweer uit 2014. Hij is twee jaar later opgenomen en in die tijd is er wel wat veranderd. We zijn ouder geworden, we zijn op ons zelf gaan wonen, huizen gaan kopen. Dat is ook enigszins te merken in de muziek van de nieuwe plaat. Op een gegeven moment word je gewoon meer volwassen.
Naast dat het een meer volwassen plaat is geworden, hebben de heren er ook voor gekozen om het heft in eigen handen te nemen met crowdfunding. “We moesten de crowdfunding ook wel doen om deze plaat waar te maken. We hebben er bewust voor gekozen. We zaten op een gegeven moment met Carsten [Brunsveld, red.] van John Coffey. Hij vroeg aan ons met wie we gingen opnemen. Toen vertelden we hem dat we hele goede ervaringen hadden met Robin van Loenen en dat we waarschijnlijk met hem gingen werken. Hij snapte dat, maar vroeg ons ook waarom we geen stapje verder keken. Daarna tipte hij ons om eens te kijken naar wie onze favoriete platen opgenomen heeft. Op die manier zijn we op het idee gekomen om met Sam Pura te gaan werken. Dat konden we uiteraard niet betalen en daarom zijn we die crowdfunding gestart. We hebben een redelijk bedrag opgehaald, onder andere met hulp van BKKC, het Brabants Kenniscentrum Kunst en Cultuur. Zij hebben een derde uit een potje voor speciaal dit soort dingen gehaald. De rest we hebben voornamelijk van mensen gekregen die we persoonlijk kennen, mensen die het ons echt gunnen en anderen die ons wilden steunen. Alles bij elkaar kwam nog niet in de buurt van wat het totaalplaatje gekost heeft. Het bedrag was niet eens genoeg om alleen de studio van te betalen. Het heeft ons vooral geholpen met wat er nog meer bij komt kijken: we moesten erheen vliegen, we hebben eten en drinken moeten kopen. Gelukkig zaten de overnachtingen bij de studiokosten inbegrepen, want we konden daar gewoon blijven slapen.”
“Er zijn best wel wat mensen geweest die dat raar vonden en er negatief over deden, zich afvroegen waarom we dit gingen doen en niet gewoon hard werkten voor ons geld. Daar hebben we een beetje schijt aan gehad, want dit is op een andere manier hard werken voor je geld. Natuurlijk, je gaat bij mensen om geld schooien. Daar komt het eigenlijk op neer. Je gaat mensen vragen om iets, maar je kan het eigenlijk ook zien als een extended pre-order, die je gewoon heel vroeg al besteld en iets later krijgt. We zijn de mensen mega dankbaar die ons daarin gesteund hebben. We doen nu eigenlijk alles zelf, want de plaat komt niet uit op een label.”
Opvallend genoeg komt de plaat niet weer uit op White Russian Records. “We hebben nog wel contact met ze en ze zijn gewoon vrienden van ons. Ze hebben ons ook aangeboden om de plaat uit te brengen, maar we hebben er tenslotte zelf voor gekozen om het niet te doen. Niet dat we niet meer met ze zouden willen werken. We hebben ook contact gehad met Pure Noise en Hopeless Records en die gaven allemaal aan geïnteresseerd te zijn. Zij zien echter gewoon geen markt in het werken met Nederlandse bands. Ik weet niet waar ze het op baseren, maar op de een of andere manier willen ze niet werken met bands die hier vandaan komen. We werken wel samen met mensen die we om ons heen hebben verzameld, zoals een manager, een boeker en een hele leuke PR-dame bijvoorbeeld. Verder doen we heel veel zelf en dat maakt het heel tof en leerzaam. Het is meer dat we zijn opgegroeid met deze band, begrijp je? Mijn leven is gebouwd rond deze band en ik denk dat dit voor iedereen in onze band geldt. We zijn erdoor geworden tot wie we nu zijn. We hebben zoveel geleerd en zoveel kennis uit deze band gehaald. Door dit nu allemaal zelf te doen, leren we weer heel veel leuke en nieuwe dingen.”
We mogen concluderen dat de investering om te werken met Sam Pura het meer dan waard was. “Het was zelfs meer dan dat! Sam zelf is een hele drukke ADHD-gast. Echt een gast die zich heel slecht kan concentreren. Zijn medicijn is medicinale wiet wat daar heel normaal is. Dat doen ze daar allemaal en ze stonden ook echt te kijken dat wij niet echt blowers zijn. Hij is heel anders in zijn aanpak van opnemen. Eerst neemt hij de gitaren op, dan de bass, gevolgd door de zang en aan het eind pas de drums. Dat hadden wij nog nooit zo gedaan, maar hij beweerde dat als de drums al vast staan, we onszelf dan daaraan moeten vasthouden, terwijl de rest juist heel bewerkelijk is. Hij vond dat als je alles knallend opgenomen hebt, de drums daarna juist beter neergezet kunnen worden. Tot twee à vier uur ’s nachts bleven we opnemen. Hij pusht je volledig tot op het moment dat je echt gek van hem wordt. Je begint hem echt te haten, omdat hij maar door blijft gaan. Alles wel op zo’n manier dat iedereen echt een topresultaat levert. Hij is echt heel goed in wat hij doet, maar wel op een manier waar je aan moet wennen. De nummers waren al een heel eind af, maar ze zijn er alleen maar beter op geworden.”
Samen met Call It Off kan The 101’s als exponent van de Brabantse melodische punkrockscene gezien worden. Een voorbeeldfunctie heeft Call It Off, dat eerder door major label Sony getekend werd, echter niet. “Ik vergelijk ons niet met Call It Off, want ondanks dat we allebei een soort van poppunk zijn, vind ik niet dat we op elkaar lijken. We zijn harder. Dat maakt het anders. Call It Off is toch meer poppy dan wij zijn, ondanks dat wij ons ook poppunk punkrock noemen. Ik weet hoe hard die jongens ervoor gewerkt hebben om dat allemaal voor elkaar te krijgen. Om nou te zeggen dat wij naar hen hebben gekeken om zo’n stap te nemen, nee dat niet. Volgens mij hadden wij ook al besloten om met Sam Pura te werken voordat zij tekenden bij Sony. Als ik de tijdlijnen niet door elkaar haal. Het is in ieder geval voor ons geen reden geweest om die grote stap te zetten.” Sowieso lijkt melodieuze punkrock in Brabant in de lift te zitten, ook gezien de terugkeer van voormalige succesacts Travoltas, Undeclinable Ambuscade en I Against I. Op de vraag waardoor zo’n revival zou kunnen ontstaan kan Mark echter geen antwoord geven. “Ik denk dat muziekgenres sowieso in een soort achtbaan zitten, waarbij het ene genre op dat moment populair is en dan weer het andere. Eerst is het screamo, daarna is het metal, daarna is het emo en nu is misschien poppunk weer een tijdje hip.
“De revivals en reünies zijn wel supergaaf. Het is alleen maar goed en beter voor iedereen. Ik vraag me wel af hoelang dat blijft. Is de terugkeer van The Undeclinables tijdelijk? Gaan al die mensen die dat nu opeens heel vet vinden weer hun eigen leventje leiden als ze weer stoppen? Of blijven ze hangen en gaat het geheel door? Niets ten nadele van The Undeclinables, maar ik denk dat het nu heel hip is om ze vet te vinden. Weet je, ik zie op Facebook mensen die erbij waren vroeger, maar ook veel mensen die er gewoon in meegaan omdat het nu hip is en cool. Ik hoop dat het blijft en dat die mensen zich gaan verdiepen in het genre.” Sowieso mag er meer aandacht zijn voor wat er allemaal in Brabant gebeurt. “Als je gaat kijken wat er allemaal voor geweldigs uit Den Haag zou moeten komen, terwijl er hier zoveel vette bands vandaan komen. Ik heb het idee dat men boven in het land wel eens vergeet dat hier zoveel vette bands zijn of gewoonweg niet willen weten. Dat heeft uiteraard ook weer te maken met dat de markt ontzettend verzadigd is. Er zijn in Nederland wel duizend vette bands als het er al niet tienduizend zijn, maar er is hier ook maar een beperkt aantal mensen dat naar een bepaald genre luistert. Dat maakt het heel erg moeilijk.”
The 101’s, foto: Silvy Maatman Photography
Tijdens de releaseshow op 10 juni in de Effenaar in Eindhoven kan men een keur aan lokale helden verwachten. “We hebben Sarah [El Kaissi, red.] hier uit Eindhoven. Binnen de scene kent iedereen haar wel. Hele toffe meid en een hele goede zangeres met leuke nummers. Daarnaast hebben we Tim. Hij komt uit Nederland, maar woont ondertussen in Antwerpen. Hij is ook engineer en neemt veel leuke acts op, zoals Tim Vantol en veel Belgische bands. Ook Sealow uit Tilburg komt. Die jongens bestaan nog niet zo lang, maar het is een hele toffe band waar we nog veel van gaan horen. Zij kunnen echt groot worden in Nederland. Als laatste hebben we Harsh Realms. Dat zijn al jaren goede vrienden van ons en daar spelen we veel te weinig mee. We zijn wel met wat leuke dingen bezig, maar ik kan nog niet alles verklappen. En natuurlijk spelen we zelf ook nog!”
The 101’s brengt Counterbalance uit op zaterdag 10 juni. Meer informatie over de releaseshow in de Effenaar vind je in het FB-event. Daarnaast zie je The 101’s ook 22 juni op Jera On Air.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.