Interview Temple Fang: “Er was geen plan, en toen stonden we opeens op Roadburn”

Heerlijk, wat hebben we hier naar uitgekeken! Temple Fang liet op het podium sinds 2018 keer op keer een onuitwisbare indruk achter, en stiekem begon het andere verhaal wel echt bijzonder te worden: Het is anno 2020 uitzonderlijk dat een band zoveel meters kan maken zonder een release uit, zonder muziek op Spotify, YouTube of wat dan ook. Maar daar is nu verandering in gekomen met de eerste officiële Temple Fang-release: Live in Merleyn! Er is bovendien begin juni nog een zeer geslaagde Isolation Session opgenomen, waarin de heavy Amsterdammers een nieuw nummer van 20 minuten debuteren. Opeens kunnen we thuis terug- en vooruitkijken met kwaliteits Temple Fang-spul. En dan kun je ze zaterdag ook nog ‘zien’ vlammen op Sonic Whip!

Dat we de groep nu tweemaal in livesetting horen excelleren, neemt het schrijnende gemis van onze live-ervaring maar deels weg natuurlijk. Belangrijkere kwesties: Hoe gaat het met de Amsterdammers? Hoe trekken de bandleden deze enorme, live-loze covid-domper? Wat doen ze nu? Kunnen ze nog een beetje oefenen, plannen maken en waarom komen ze nu met deze release? NMTH klom in de telefoon en belde met bassist-zanger en frontman Dennis Duijnhouwer. En dus heb je bij die eerste Temple Fang-release meteen een XL interview. Daaruit blijkt hoe het balletje door externe factoren steeds harder ging rollen, en de band van de ene vette kans naar de andere meevoerde. “Voor we het wisten stonden we op Roadburn en kwamen er belachelijk grote labels op ons af.” Dat er nu eindelijk een plaat ligt is dan weer te danken aan een volhardende crew die de leegte op de merchtafel niet langer kon aanzien en aan de magische connectie met Nijmegen.

Door Ingmar Griffioen, fotografie: Maaike Ronhaar

Temple Fang – Live at Merleyn is te bestellen via Bandcamp. Luister ‘m vast hieronder:

Hoe gaat het eigenlijk met Temple Fang anno corona?
“Persoonlijk wisselt het nogal. Ik heb nu net een creatieve tijd beleefd en – net als half Nederland – mijn huis verbouwd. Maar het zijn natuurlijk hele rare tijden, zeker als je gewend bent regelmatig op het podium te stappen. Je mist ook de communicatie. Ik was me er helemaal niet zo van bewust, maar driekwart van mijn leven is daaromheen gebouwd. Naast je eigen shows ga je toch vaak even een ander showtje pakken en dat is de plek waar je een hoop vrienden ziet. Dat is lastig voor mij persoonlijk.”

“Voor de band is het anders. We waren eerst een paar weken een beetje angstig om uit die isolatie te komen en hebben toen ook niet gerepeteerd. Toen hebben we een pact gemaakt: ‘we leggen onze sociale levens helemaal stil, we zien geen vrienden en verder helemaal niemand, want de band moet gewoon twee tot drie keer per week knallen. Het is een rare tijd, maar laten we in ieder geval dit gedeelte van ons leven proberen te laten werken’. Ook al moeten we alles loslaten, als wij met z’n vieren op maandag en dinsdag kunnen samenkomen en kunnen jammen, dan is dat goed genoeg. In die zin is het voor ons ook wel een hele creatieve periode. Ook omdat alle invloed van buiten weg is. Als je veel gaat spelen heb je een continue energieloop tussen jou en het publiek en als dat weg is dan gaat de band die energie in hele andere dingen steken. Ook in de sound. Dus met de band gaat het best wel goed.”

Damn, want een toewijding. Gewoon je sociale leven pauzeren voor de band.
“We houden ons wel aan de RIVM-voorschriften, onze studio is ook groot genoeg om afstand te bewaren. Maar ik ben er heel blij mee dat het kan, die twee weken waren echt… Als je weet dat je maandag en dinsdag gaat repeteren, dan heb je de rest van de week iets om naar uit te kijken en naartoe te werken. Ik weet dat als ik op zaterdag een idee heb, dat ik dat op maandag kwijt kan. Ik heb verder helemaal geen werk, want voor de rest lag ook alles stil. Dus als je dan ook nog eens niet gaat spelen met je band, dan waren we denk ik allemaal in een depressie gezonken. En dat is niet gebeurd.”

Gelukkig maar, want het duurt al drie maanden nu…
“Ja en we zouden nu een hele drukke periode hebben gehad, met het ene hoogtepunt na het andere. Maar iedere band heeft daar last van. Wij hebben alleen de mazzel gehad, dat we – ook omdat we allemaal in één stad wonen – twee dagen per week kunnen spelen.”

Temple Fang is sowieso een bijzonder verhaal man: in de zin dat jullie nog altijd geen release uit hebben en toch al zoveel hebben kunnen spelen.
“Dat heeft ons ook verbaasd hoor. Ja, er is helemaal nooit een plan geweest met de band, alles gebeurde eigenlijk van show naar show: ‘Ah, wil je niet nog een show doen?’ en ‘Oh, we kunnen daar en daar spelen’. Gaandeweg gingen we uitvogelen ‘wat willen we hiermee?’, ‘wie zijn we dan en wat gaan we doen?’. Dat is een geweldig proces geweest, maar heeft ook wel issues opgeleverd. Ik weet van vorige bands, zeker de laatste band (Death Alley, IG.), daar zat een heel duidelijk idee achter. Een plan dat je vervolgens aanpast onderweg, maar het was wel heel duidelijk wat de bedoeling was. Bij Temple Fang is dat totaal niet zo.”

Misschien wel een risico als je geen plan hebt? Of voelt het meer als vrijheid en onbegrensde mogelijkheden?
“Uiteindelijk is het dat geworden: Heel creatief en met onbegrensde mogelijkheden, maar wij zijn wel door een proces gegaan waarbij er opeens heel veel op je afkomt waar je in je leven eigenlijk geen rekening mee hebt gehouden. Als je met vier mensen niet van tevoren afspreekt: ‘dit gaan we ervoor laten, dit zijn onze ambities en de doelen die we stellen’ en je krijgt het dan opeens heel druk, dan geeft dat wel issues. We hebben vorige zomer, in de maanden na Roadburn, echt heel goed moeten kijken naar wat we individueel willen en hoe we dit gaan doen. Uiteindelijk zijn we daar goed uitgekomen, maar het is een heel proces geweest. ‘Wat is dit, wat doen we hier eigenlijk? Wat hebben we te zeggen?’

“Het is ook wel een hele bijzondere ervaring geweest, omdat het heel erg ‘crowd driven’ was. Omdat de reacties zo goed waren van het publiek word je uiteindelijk een band. Ik kende alleen Jevin, die al 17 jaar mijn beste vriend is en we spelen ook al 17 jaar samen, maar de andere twee jongens… wij kenden elkaar helemaal niet. We wisten niks van elkaar. Ik werd twee jaar geleden gebeld door Kenny Seghal, de baas van Tee Pee Records, en het enige wat hij vroeg was: “You got a band Dennis?” Ik dacht: ‘Nee, en daar is een hele goede reden voor’, maar heb me een beetje op de vlakte gehouden: “Nee, maar ik ben wel bezig.” Hij had één show twee dagen voor Roadburn als opener voor twee van zijn Tee Pee-bands en of ik dat met mijn nieuwe band wilde doen. Dus op het moment dat ik de telefoon neerlegde had ik twee maanden om een band te formeren en dat is dus Temple Fang geworden. Ik heb mensen erin gelokt door te zeggen dat ‘we gaan gewoon die ene show doen en dan zien we het wel’. Ik wist ook nog helemaal niet of ik überhaupt een band wilde hebben.”

Je kende gitarist Jevin de Groot al onder meer van de band Mühr en hij deed later ook mee bij Death Alley. Wat is de achtergrond van de andere jongens: gitarist Ivy van der Veer en drummer Jasper van den Broeke?
“Ik kende Ivy een beetje, de gitarist en onze jongste pup. Hij is de zoon van iemand die vroeger onder andere bassist was in Human Alert. Ik was me ervan bewust dat hij een heel muzikaal ventje was, had wat demo’s van hem gehoord en in de periode van dat telefoontje waren we net een beetje aan het jammen. Hij is linkshandig en Jevin ook, en ik bedacht me meteen hoe gek dat is. ‘Gaat dat wel werken?’ Maar de eerste keer jammen met z’n drieën was meteen raak.

“We zochten nog een drummer en zaten een beetje op ‘geleende tijd’: als andere bands niet konden dan mochten wij in de Vondelbunker jammen. En goede drummers zijn schaars, dus we besloten gewoon iedere keer lukraak een drummer te vragen, zo hebben we een paar metaldrummers gehad… Totdat Ivy vertelde over een jongen die daar ook oefende, in een paar bands speelde en de beste drummer was die hij kende. Dus hebben we Jasper gevraagd en die zag het eerst helemaal niet zitten, haha. Niet te combineren met z’n werk, twee bands en een gezin, en volgens mij was ie ook wat huiverig voor ‘die gast van Death Alley en al dat drama’. Ik heb hem echt drie keer moeten vragen voor ie kwam, maar de eerste jam was zo vet dat we elkaar aankeken: ‘Nah, kom op man, dit kan je niet laten schieten toch? Doe gewoon die ene show…’ Zo begon het. We hadden ook nog een zanger, maar dat werkte niet en niemand wilde zingen, dus toen besloten wij de zang maar te delen. Twee weken voor de show hadden we een line-up, toen hebben we nog wat teksten en materiaal geschreven. Zo gaat het soms in een band.”

Die ene show was in Tilburg?
“Klopt, april 2018 in Little Devil en twee dagen voor Roadburn. Het was voor mij een goed excuus om na Death Alley weer iets te gaan doen. Ik heb nog een tijdje bij Rene SG gespeeld en wat dingen links of rechts, maar ik heb toen echt wel getwijfeld: ‘Ga ik dit nog een keer doen, een band en dan alles opgeven…’ Ik was nog helemaal niet zover, alleen door omstandigheden, door dat telefoontje, was er opeens een urgentie. ‘Ok, dan staan we weer eens op het podium, dat is lachen en een excuus om weer creatief te zijn.’ Die show ging best wel goed en zo kregen we twee voorprogramma’s voor Coven in 013 en P60, Amstelveen aangeboden. Dan gaat het balletje rollen… voor we het wisten stonden we op Roadburn en dat was het teken voor iedereen: ‘Ok, nu is het serieus’.”

Was die Roadburn presents in 2019 het breekpunt?
“Ja, toen Walter ons uitnodigde voor Roadburn hebben we het er wel even goed over gehad. Omdat Jevin en ik vaker op Roadburn speelden, konden we aan de rest uitleggen wat er ongeveer ging gebeuren. ‘We gaan onszelf in de kijker spelen en dan moeten we er klaar voor zijn, zowel muzikaal gezien als persoonlijk, omdat er veel op je af kan komen’. Toen hebben we tegen de boeker gezegd: ‘Boek tien shows richting Roadburn, en binnen die shows gaan we wel uitvogelen wie we zijn en uit welk materiaal de set gaat bestaan.’ Als je veel gaat spelen in een korte periode dan leer je elkaar ook wel echt goed kennen. Je merkt dan of een band muzikaal, en alles eromheen, solide is. We hebben die shows gespeeld voor zeg maar 100 euro en een krat bier. Ik herinner me dat we voor een ‘deurdeal’ in Blue Collar in Eindhoven speelden voor twintig man of zo en dat er 43 euro werd afgetikt na afloop. Dat was onze fee, maar dat maakte op dat moment helemaal niet uit, want we waren heel gedreven richting Roadburn. En uiteindelijk heeft dat van ons een band gemaakt. Op Roadburn ging het gewoon goed en vanaf dat moment was het wel ‘voor het echie’.”

Jullie tekenden met Death Alley in 2015 bij het Amerikaanse Tee Pee Records en die baas was jou dus nog niet vergeten?
“Ik heb altijd goed contact met Kenny gehad. Ik was in eerste instantie bezig met een soloplaat, had demo’s opgestuurd en die vonden ze ook interessant. Maar die plaat kwam er niet, ook vanwege de situatie met Death Alley toen. Toch vroegen zij om gewoon alles te blijven sturen wat ik maakte, ‘dan gaan we vast nog eens wat samen doen’. Die uitnodiging was ook een soort opportunisme van die baas: ‘misschien wil Dennis spelen’. Meer zat er niet achter. Maar als ik het telefoontje niet had gehad, had Temple Fang misschien helemaal niet bestaan. Ik was er toen niet klaar voor om een nieuwe band op te richten en vanaf de bodem op te bouwen. Het kwam echt ‘door omstandigheden’ en dat is eigenlijk het hele verhaal van de band: elke keer gebeurt er iets van buiten waardoor wij geconfronteerd worden met een mogelijke volgende stap. Dat is echt het tegenovergestelde van hoe het met Death Alley ging.”

Meteen afspraken met hem gemaakt voor een release?
“Nee, dat was voor beide partijen ook niet het uitgangspunt. Wij wisten natuurlijk wel dat als we op die Roadburn en Never Mind The Hype presents het dak eraf zouden spelen, dat er veel op ons af zou komen. We kregen dan ook veel interesse, van veel verschillende en zelfs belachelijk grote labels. Toen begonnen we de druk een beetje te voelen, ze wilden natuurlijk een plaat hebben. Maar we hadden geen plan en wisten ook niet wat we wilden. Het voelde niet goed om al een albumcyclus in te gaan. Met Death Alley hebben we natuurlijk alle clichés afgevinkt en ook dat meegemaakt: de druk die op een band komt te liggen, want er moet een nieuwe plaat komen, een groot labelcontract en dit en dat. We waren het er collectief over eens dat het op dat moment niet bij de band paste. ‘Wat Temple Fang ook is, al gaan we maar één keer per jaar spelen, we zijn gewoon vrienden die muziek maken, we laten alle ambitie los en gaan per maand kijken wat we wel en niet willen doen. Willen we wel op Noorderslag of niet?’ We besloten kortom om de creativiteit en gezondheid van de band op 1 te hebben.”

Nu zijn jullie inmiddels wel klaar voor een release?
“Dat inzicht kwam in oktober vorig jaar toen we vijf shows op rij hadden, waaronder Desertfest in Antwerpen en de volgende dag Into The Void in Leeuwarden. Tot dan hadden we het een beetje van ons afgelachen: dat het weer raak was, dat er weer mensen bij de merch kwamen die vroegen ‘Why don’t you have a record?’. Dat weekend was het opeens niet grappig meer. Mensen werden bijna boos, zo belachelijk vonden ze het dat we geen plaat hadden en niemand van ons wilde meer bij de merch staan. We moesten toegeven dat het zo niet langer kon, ‘als dit iedere show zo moet gaan, dat is echt een probleem’.”

Temple Fang-crew grijpt in!
“Vervolgens zaten twee crewleden – Rawkward Steve en onze geluidsman Niek Manders – bij mij thuis na te praten en ik hoorde ze zeggen: ‘Fock it! Kan me geen reet schelen wat die gasten zeggen, wij gaan het gewoon doen’. ‘Wát gaan jullie doen?’ ‘Het is belachelijk dit. Jullie gaan gewoon je verantwoordelijkheid uit de weg en we willen een plaat’. ‘Ja, maar we weten niet wat we willen maken, of we ergens willen tekenen en er is niet genoeg geld om het zelf te doen. Het is echt niet aan de orde nu jongens.’ ‘Wat? Wij gaan gewoon de shows vanaf nu opnemen en het dan maar zelf uitbrengen; het zij op cassette, het zij als bootleg, maakt niet uit, maar we gaan het gewoon doen of jullie nu willen of niet.’ Dat vond ik een geweldig idee. ‘Doe maar, maar zorg wel dat de rest van de band het niet weet, want het moet gewoon vet worden.’

“We hadden toen drie clubshows met Ecstatic Vision staan en besloten ze allemaal te tapen en dan na afloop te luisteren of er wat tussen zat wat we op Bandcamp of zo konden zetten. Uiteindelijk was de eerste show de magische, ik kon de hele drie kwartier luisteren zonder ‘m af te willen zetten. Het plan was om die uit te brengen met minimaal artwork, een kale hoes, een stempel erop en verder geen info, geen pressrelease, we gingen ook geen promo voor doen en het zou enkel een officiële bootleg zijn. Die andere twee shows zetten we op cassettes. Dan leggen we die gewoon op de merchtafel en ’that’s it. Om iets te geven aan al die mensen die de band ook gemaakt hebben, dat supertrouwe publiek dat we in een paar jaar hebben opgebouwd. Een rauwe liveopname, snel gemixt en gemasterd en op vinyl gekwakt. Dat was het idee. En toen kwam corona… We overwogen te wachten tot we weer shows hadden, maar wanneer dat is? In het najaar? Dan zijn die opnames inmiddels een jaar oud en is het gewoon oud nieuws voor ons geworden. Dus gooien we er nu honderd op Bandcamp en kijken wat het doet, of we in ieder geval de kosten eruit halen. We hebben verder geen inkomsten nu namelijk.”

Het idee was eigenlijk dat de plaat voor de Isolation Session van 7 juni zou uitkomen, maar door problemen bij de perser was dat niet haalbaar. Release of geen release, Temple Fang besloot de sessie in de Effenaar te gebruiken om een nieuw nummer (van 20 minuten…) uit te proberen en meteen vast te laten leggen. Dig in (en doneer voor band en organisatie):

Nijmegen all the way: 27 juni Sonic Whip in Roosje
Verder speelt Temple Fang zaterdag 27 juni in Doornroosje voor de Stream Sessions van Sonic Whip, nog zo’n klasse heavy festival wat ons helaas ontvallen is… Maar de organisatie heeft streamingsessies opgetuigd met vier hele fijne, NMTH-approved Nederlandse bands: Monomyth, RRRAGS, Bismut en dus Temple Fang. Te gek!

Dennis is daar ook erg content mee:
“Voor ons is het perfect om het in Nijmegen ’te releasen’ aangezien het daar ook is opgenomen. Op de een of andere manier is Nijmegen onze stad geworden. Ik weet niet precies hoe. Met Death Alley hadden we dat met Eindhoven, wat je nog kon verklaren door connecties met The Devil’s Blood en Peter Pan Speedrock, maar Nijmegen is een beetje uit het niets gekomen. De promotor, Freek Koster, heeft ons een aantal keer toezeggingen gedaan en kwam die iedere keer na. Wij: ‘Wat moeten wij nu op FortaRock?’ Hij: ‘Dat gaat absoluut werken als ik jullie op een goede plek en tijdstip zet’. Hij hield woord en hij had gelijk. Dus hebben we een goede band gekregen. De opname van die liveplaat was ook dankzij een boeking van hem, dat was onze eerste uitverkochte clubshow. Met 150 man in Merleyn en je merkte meteen dat het publiek er helemaal klaar voor was, dat is zo heerlijk om te spelen. Dus Nijmegen is het helemaal voor ons.”

De shows in Vera en OCCII komen op cassette uit en deze uit Merleyn dus op vinyl. Laten we vurig hopen dat we niet tot november hoeven te wachten – als Temple Fang met US psychers Sacri Monti in dB’s en Cul de Sac speelt – voor we dit trio releases op de merchtafel zien liggen! De plak vinyl bestel je vast via de verse Temple Fang-Bandcamp

Het Temple Fang-artwork is weer van de hand van gitarist Jevin de Groot:

---