Interview Psychedelic Porn Crumpets: ”In Australië is muziek het favoriete wapen”

Australië is al jaren een broeikas waar de beste en raarste psychedelische rock bands vandaan komen. Een van de spannendste daarvan is Psychedelic Porn Crumpets uit Perth. Op 5 februari bracht de band haar vierde album ‘SHYGA! The Sunlight Mound’ uit. Wederom staat deze langspeler vol met rare sounds, furieuze gitaarriffs en trippy passages. NMTH had een zoomgesprek met Jack (zanger/gitarist) en Chris (toetsenist/gitarist) om een praatje te maken over de nieuwe plaat, schrijven vanuit huis en tourverhalen.

Tekst: Pieter Sloot

Click here to read this interview in English.

Vanuit het sneeuwige Nederland bellen we met Jack en Chris die lekker in de Australische zon zitten. Jack: “Zo veel thuis zitten is goed geweest voor mijn schrijfproces. Aanvankelijk had dit album uit moeten komen in maart 2020 en het zou de naam ‘The Greatest Hits of Sir Norton Gavin’ hebben gehad, waarop we nummers van Norton Gavin zouden hebben gecoverd. Ik had veel nummers die niet bij elkaar pasten. Toen Covid inkickte liet ik Luke en Rich wat nummers horen, maar er lagen echt te veel ideeën voor één album. We kozen Mundungus, Mr. Prism en Pukebox uit als kern waar we het album omheen gingen bouwen. De plaat kreeg echt een specifieke smaak, het was fijn dat we geen deadline hadden. Tevens ook lekker om te hoeven panikeren over op tour gaan.”

Te veel ideeën voor een PPC plaat? Hoe kan dat nou? Hoe krijg je überhaupt zoveel ideeën in één album of liedje?
Jack: ”Eerst hadden we wat nu-metal liedjes, met de gitaren gestemd in drop B. Het leek wat op Slipknot of System of a Down. Het was echt veel te heavy voor ‘SHYGA!’. Ik wou de toon van het album zetten alsof het alleen maar omhoog gaat, dat was de ambitie voor het materiaal. Het begint langzaamaan maar nu is het echt een lawaaiige supercomputerachtige glitchrockplaat geworden, een 70’s eerbetoon. Ik heb al het zware materiaal bewaard voor een volgend album.”

Het is dan geen metal, maar dat eindstukje van Mr. Prism hakt er echt goed in!
Jack: ”Yes, die riff kwam tot stand tijdens een jam bij Rich thuis. Dat riffje lag er al lang en ik wou het als explosie op het einde van een nummer gebruiken, met de zanglijn ‘Nobody fears the nose beers’ eroverheen. Haha, het voelde heel stom en flauw om te doen maar het werkte echt goed op een dansbaar nummer als Mr. Prism.”

Als je aan het schrijven bent en je vult je Ableton software met allemaal verschillende ideeën en melodieën, hoe breng je die dan over op een bandsituatie?
Jack: ”Tja, dat is het lastigste deel: uitzoeken wie wat speelt en wanneer. Met al die verschillende harmonieën ben ik echt blij dat ik niet meerdere baslijnen had geschreven, wat ik overigens wel heb voor de volgende plaat. Onze livesound vormt zich eigenlijk op een willekeurige manier, daar werken we nog veel aan. Op het album staan veel samples en er zijn meerdere lagen met vocale harmonieën, dus live zal het allemaal wat anders klinken.”

Psychedelic Porn Crumpets is, zoals de bandnaam al bewijst, een band die erom bekend staat dat ze met zeer creatieve titels komen zoals Found God in a Tomato, Cubensis Lenses en Hymn for a Droid. Op ‘SHYGA! The Sunlight Mound’ staan wederom wat heerlijke creatieve songtitels zoals Mango Terrarium, Pukebox en Hats off to the Green Bins.

Hoe belangrijk is die absurdistische aanpak voor jullie identiteit als band?
Jack: ”Ik vind dat songtitels heel belangrijk zijn. Stel dat je liedjes hebt als ‘love song #1’ of ‘my house #2’ dan breng je totaal geen identiteit of smaak over terwijl de titel het eerste is wat je ziet. Wij vinden het dus fijn om onze songtitels zo wild en essentievol mogelijk te maken zodat je direct een beeld vormt van het liedje. En ik verzin niet zomaar alles wat ik schrijf; de titels slaan daadwerkelijk ergens op. Cubenses Lenses gaat bijvoorbeeld over mijn bril als ik trip op paddo’s en Found God in a Tomato gaat daadwerkelijk over god vinden in een tomaat. Hopelijk intrigeren de titels de mensen genoeg om de nummers te gaan luisteren.”

Uit wat voor ervaringen heb je inspiratie gehaald voor de teksten op ”SHYGA…”?
Jack: ”Het nummer Mango Terrarium gaat over Matso Mango Beer, dit wordt gebrouwen in Broome. Tijdens het schrijven van de plaat liep ik vaak naar de lokale slijterij om wat Mangobiertjes te halen. Ik weet niet of het kwam door luiheid of door het focussen op schrijven maar op een gegeven moment stond m’n kamer helemaal vol met lege flessen. Door het fruitige aroma wat eraf kwam begon het te lijken op een terrarium waarin ik wat rond manoeuvreerde. Vervolgens besloot ik om een nummer te schrijven over hoe ik in een Mango terrarium woonde.”

En hoe zit dat dan met Pukebox?
Jack: ”Die gaat over ziek zijn tijdens het touren, net als een jukebox maar dan net anders. Het wakker worden met een kater… Rich is bijvoorbeeld vaak brak op tour. Lekker chagrijnig in de bus zitten tot hij wat koffie heeft gehad. De andere nummers op de plaat zijn een soort tourdagboek. Mundungus gaat over het thuiskomen van tour terwijl je kort erna weer weg moet. Het tourleven voelt soms echt alsof je vee bent. Je zit daar maar achterin die bus, je wordt wakker en je weet wat je moet doen. Je doet een soundcheck, je loopt een uurtje rond in supermooie steden en alles wat je doet is goedkoop voedsel vinden. Je doet de show, je gaat zuipen en dan moet je weer heel ver rijden. In plaats van romantiseren over het tourleven wou ik het beschrijven zoals het is. Het is ook lastig dat je in korte tijd op zoveel plekken komt dat het moeilijk is om alles goed te herinneren. Het album gaat over de herinneringen van dat hoofdstuk van de band en het springt heen en weer tussen toen en waar we nu in zitten.”

Welke tourherinneringen zijn je het meest bijgebleven?
Chris: ”Dat is een moeilijke vraag. Toen we in Zwitserland speelden was het volgens mij een soort nationale feestdag. Onze geluidsman had een vriend daar en hij had allemaal vuurwerk mee.”

Jack: ”Ja, en vuurwerk is illegaal in Australië dus we waren zo enthousiast als een stel kleine kinderen. Vervolgens stak hij het vuurwerk af op een soort schoolplein. Het vuurwerk viel om en schoot richting een aantal jongens die pingpong aan het spelen waren. Wij waren aan het zuipen en een van de jongens begon tegen ons te schreeuwen in het Zwitsers. Er gebeuren veel vreemde dingen op tour, zoals toen we opgehaald werden van het vliegveld in Londen door onze vriend Charlie die toen twee blauwe ogen had. Zo van what the fuck? Hij was ook onze chauffeur en gitaartech.”

Chris: ”Hij was desondanks zo’n goede gitaartech dat hij liever tijdens de show in een flesje piste dan naar het toilet ging, voor het geval er iets zou gebeuren. Hij is zo toegewijd.”

Jack: ”Japan was ook geweldig. Tokyo en Osaka zijn de gekste plekken waar ik ooit ben geweest. We hebben daar Weezer zien spelen vanaf het zijpodium op vijf meter afstand. We hebben toen ook MGMT ontmoet en onze bassist Luke heeft toen hun setlist gejat voor hun show.”

Chris: ”In Japan zijn de mensen heel nederig en gul. Voor ons hadden ze per bandlid iemand die voor ons zorgde.”

Jack: ”En ze gaven ons echt de raarste rider, ik geloof dat er niet zoveel gezopen wordt in Japan. Ze gaven ons vijf flessen vodka, zes biertjes en onbeperkte Bacardi. De biertjes waren zo op dus toen ging we voor de vodka en Bacardi, aan het einde van die gig lag ik echt op de vloer.”

Maar kun je nog wel spelen als je zat bent?
Jack: ”Nee, absoluut niet. Daar hebben we nu een regel voor; je mag twee bier voor de show, en onbeperkt na de tijd. Voor de show blowen kan ik ook niet meer aan. We hadden wel degelijk een periode dat het wat uit de hand liep maar nu het allemaal wat professioneler is en er daadwerkelijk mensen voor ons komen kijken focussen we ons meer op het werk gedaan krijgen en dan na de tijd heel veel lol trappen. En daar komt dus veel zelfcontrole bij kijken; als je vijf uur lang in een concertzaal zit en er staat een koelkast vol alcohol voor je klaar, wat zou je dan doen?”

En nu je gestopt bent met LSD, verandert dat je dan ook weer als psychedelische rockmuzikant?
Jack: ”Tja, ik kan het gewoon niet meer aan. Als ik nog een keer LSD neem dan glijden mijn hersenen mijn oren uit. Ik voel het al rond wiebelen, het wordt steeds vloeibaarder. Mijn laatste keer LSD was op Desert Daze 2019, toen hebben we zo lekker naar Flaming Lips en Flying Lotus staan kijken! Wanneer ik terugkom in Australië dan heb ik echt wat tijd nodig voor mezelf. Alcohol is gewoon beter en het is ook nog eens legaal.”

Dus als dit een echte alcoholplaat is, waar krijg je de kater dan?
Jack: ”Die krijg je niet! Alhoewel, misschien op The Terrors waar je wakker wordt en je je slecht voelt. Ik wilde het meer focussen op het opkomen, het omhoog gaan. Wat mij betreft als je een avond uit gaat naar een concert of festival en als je dan twee bier diep bent, dat is het beste gevoel ooit. Je hebt lekker wat gedronken en dan voel je de opwinding. Met LSD is het meer van “Oh god, het kickt in!”. Alcohol is de veiligere optie, behalve ’s ochtends dan. Katers moet je gewoon niet doen, al is Chris vaak ziek tijdens het touren.”

Chris: ”Ja, ik heb meer dan eens de busdeur opengegooid om er een projectiel uit te werpen…”

Momenteel komen er uitzettend veel toffe bands uit Australië, hoe kijken jullie daartegenaan?
Jack: ”Dat heeft denk ik te maken met de Australische rockhistorie, met bands als AC/DC en Cold Chisel. Er zit echt iets klassieks aan Australische rock. Toen Wolfmother opkwam heeft dat veel deurtjes geopend en toen werd Australische rock niet alleen groot in Amerika, maar ook wereldwijd. Zo nu en dan komt er een Tame Impala of King Gizzard langs die ook deurtjes openzetten voor lokale bands, meer recentelijk waren dat bijvoorbeeld Babe Rainbow en Ocean Alley. In Australië is muziek het favoriete wapen, muziek maken hier is ook echt een gemeenschapsding. Het is ook belangrijk dat de bands niet echt achteruit kijkend ingesteld zijn, ze zijn echt bezig om de grenzen van rockmuziek te verleggen.”

Chris: ”We hebben echt een eigen rockklimaat, het voelt heel natuurlijk.”

En als je dan vooruitkijkt, hoe ziet muziek er dan uit over 100 jaar?
Jack: ”Even futuristische denken… ik denk dat nummers dan zes seconden duren. De aandachtsspanne wordt korter en korter, albums zullen 20 seconden duren en mensen zullen het geweldig vinden. Of misschien wordt muziek wel gewoon één emotie, in plaats van dat muziek nog muziek is.”

SHYGA! The Sunlight Mound! is nu uit en verkrijgbaar in diverse fysieke formats via deze link, evenals te beluisteren via diverse streamingplatforms. Blijf op de hoogte van meer Psychedelic Porn Crumpets nieuws, en volg de band via Instagram, Twitter en Facebook.