Maggot Heart op Roadburn 2022, foto Roy Wolters

Gitarist/vocalist Linnéa Olsson is hoofdcommandant van de internationale rockband Maggot Heart, bestaande uit twee Zweden en een Britse. Ze opereren vanuit Berlijn, Duitsland. Tijdens de pandemie bracht het trio de veelgeprezen tweede full-length Mercy Machine (2020) uit en een split EP met Okkultokrati (2021). Aangevuld met Nekromantheon gaan ze deze zomer samen op tournee door Europa, waar ze op de elf daagse trektocht in clubs en op festivals zullen spelen. Ter ondersteuning van deze tour videobelde Never Mind The Hype met Linnéa om te zien hoe het de afgelopen twee jaar is vergaan en wat ze verwacht voor de nabije toekomst. Eerst wil uw redacteur weten hoe ze in Berlijn belandde en wat haar daartoe motiveerde.

Tekst: Wouter Hommel

Maggot Heart op Roadburn 2022, foto Roy Wolters

“Ik kreeg eigenlijk dit idee in mijn hoofd en ik ging erheen zonder eerder in Berlijn te zijn geweest. Dit gebeurt soms: ik krijg een obsessie of een raar voorgevoel… en ik volg dat. Ja, ik had het idee dat het een goede plek voor mij zou zijn. Het was duidelijk dat ik Stockholm wilde verlaten. Het was niet de plek waar ik wilde eindigen, dus besloot ik het eens te proberen. Op dat moment had ik wat spaargeld en ging ik het een tijdje proberen. Uiteindelijk ben ik gebleven.”

Waar woon je precies als ik vragen mag? Berlijn is nogal groot…
“Ik woon in Kreuzberg.”

Wat was eigenlijk de reden en/of motivatie dat je weg wilde uit Stockholm?
“Gedeeltelijk heb ik altijd het gevoel gehad dat ik geen plek kon vinden waar ik een beetje in paste, of waar ik me helemaal op mijn gemak voelde. Ik ben geboren in Stockholm, groeide vervolgens op in een kleinere stad en verhuisde terug naar Stockholm na mijn afstuderen. Ik werkte als journalist, deed muziekjournalistiek, speelde een beetje in bands en hing een beetje rond in die muziekscene. Er waren veel geweldige mensen en coole bands, maar voor mij was het dat niet… Ik had ook het gevoel… Ik weet het niet… Ik had niet het gevoel dat het een super bemoedigende plek was, in ieder geval niet voor mij, als vrouw. Zweden… Er is een gezegde, een woord voor: ‘Jantelagen’ (Wet van Jante). Het is een Scandinavisch concept om elkaar naar beneden te halen; je moet nooit denken dat je beter bent dan iemand anders. Ik vind dit overdreven. Kijk, ik ben Zweeds en dat zal altijd een deel van mij zijn, maar dat was iets wat ik altijd heb gevoeld. Bovendien, op mijn vier- of vijfentwintigste, was er veel retro-glamourisering gaande in metal. Er gebeurde niet echt iets nieuws en dat was niet bepaald spannend voor mij. Ik had ook het gevoel dat de scène soms erg conservatief kon zijn. Dat is heel ironisch: iets dat superspannend, vrij en wild zou moeten zijn, maar eigenlijk een beetje ingehouden was. Ik zeg niet dat het voor iedereen zo is, misschien is het nu anders, maar ik verlangde toen naar iets meer dat mij kon inspireren en ik heb het gevoel dat ik dat hier heb gevonden.”

Laten we het hebben over de split EP die jullie met Okkultokrati gemaakt hebben. Wiens idee was het en waren het al bekenden van de band?
“Ja, we speelden een paar shows met hen in 2019 en we konden het meteen goed met elkaar vinden. Zoals ik al zei, ik heb niet het gevoel dat er een plek is voor mij en dat geldt ook voor de muziek van Maggot Heart. Ook met onze muziek is het best moeilijk om andere bands te vinden die bij ons passen. Ik denk niet dat Okkultokrati per se qua genre of muziek bij ons past, maar er is een zekere liefde voor het experiment dat zij hebben. Ze hebben min of meer zes of zeven genres geprobeerd sinds ze begonnen en hebben een onverschrokkenheid die ik zeer waardeer. Ik denk dat wij dat ook hebben. Zoals je weet kwam de pandemie en brachten we Mercy Machine uit aan het begin van die periode. Iedereen was aan het klauteren en probeerde zich aan te passen en plotseling waren normale regels zoals album cycli niet meer van toepassing. Dus we dachten, misschien kunnen we een EP doen of zoiets. Het voelde als iets dat leuk zou kunnen zijn zonder een hoop druk. Niet iets wat we zouden doen in een echte studio met professionals en dergelijke. We namen het op in onze oefenruimte en deden het heel rustig. Ik hou echt van het gesplitste formaat: het is niet zo conventioneel. Ik weet niet of iemand nog naar split-records luistert. Dus dat hebben we gedaan en nu gaan we samen op tour om het te vieren.”

Normaal gesproken zien veel bands bij deze formats het als een kans om iets anders te proberen, om iets te doen dat ze niet per se op hun album zouden zetten. Was dit bij jou ook het geval?
“Ik denk dat een EP-format daar over het algemeen heel goed voor is. Misschien voor als je een nieuwe richting wilt proberen of wat dan ook. Deze nummers zijn een beetje anders, zoals het eerste nummer No Song, een nummer van zeven minuten. En de tweede, Zero Hour Day, is ook anders, maar op een andere manier… Ik weet het niet. Ik leg mezelf vaak veel druk op, nogal regelgevend met het schrijfproces voor een nieuwe opname… Deze keer voelde ik me ontspannen, want in mijn hoofd was het niet zo’n enorme release. Het betekent niet dat het niet belangrijk is (voegt ze er snel aan toe), maar het was niet dat ik me er zo lang verdiepte als met een album, dus had ik het gevoel dat er ruimte was voor wat experimenten. Bovendien had ik de respons die we kregen niet verwacht, vooral met het eerste nummer.”

Ben jij de belangrijkste songwriter? Of deel je deze taak met de andere leden?
“Maggot Heart begon min of meer als mijn soloproject en ik schrijf inderdaad alles. Het is mijn visie, maar Uno (drums) en Olivia (bas) zijn bijna vanaf het begin bij me en het is vrij recentelijk meer geëvolueerd naar een echte band. Het zou raar voor mij zijn om te zeggen dat we geen band zijn, want dat is het overduidelijk wel. Ze geven allebei hun kleur aan de muziek die we maken, maar qua songwriting is het ‘all me’.”

Maggot Heart op Roadburn 2022, foto Roy Wolters

Denk je dat de rolverdeling nu duidelijker is in vergelijking met je vorige bands?
“Nou, dat was het belangrijkste uitgangspunt toen ik deze band begon, maar als je een band hebt, vraag je veel tijd, energie en investering van de mensen die er in zitten. Het voelde gewoon niet goed naarmate de band vorderde dat ik met alle eer zou strijken, snap je? Het is bijna onmogelijk om mensen zoals Uno en Olivia te vinden die zo goed zijn in wat ze doen en zo toegewijd zijn. Ik mag van geluk spreken dat ik die twee naast me heb. Plus, ik wil dat het duidelijk is dat ze de eer krijgen die ze verdienen, maar qua rollen was het in het begin zo van: dit ben ik alleen. Later werd het steeds meer een grijs gebied. Eerst zaten ze in de band, maar waren een soort huurlingen en ik denk dat we het nu meer als een band presenteren. Ik probeer het meer als één te behandelen.

In het begin was ik zo getraumatiseerd door eerdere ervaringen met de bands waar ik in zat. Ik had veel vertrouwensproblemen. Ik ben iemand die de dingen graag op mijn manier doet, haha. Ik kan behoorlijk star zijn en dat was een soort oefening in mij: het gevoel dat ik enige controle en macht over mijn eigen leven had en over mijn creatieve leven. In het verleden had ik het gevoel dat dit me was ontnomen, dus het was heel belangrijk voor mij om vast te stellen dat dit mijn spullen waren. Naarmate de tijd vordert, probeer ik de mensen om me heen meer te vertrouwen. Ik denk dat we nu op een goede plek zitten.”

Ik denk dat je als muzikant en (voormalig) journalist zelf als geen ander weet hoe moeilijk het is om de juiste mensen te vinden en te houden en om de neuzen dezelfde kant op te krijgen. Want als er eenmaal succes is, kan alles veranderen en zie je vaak botsingen van ego’s en dergelijke. Hoe zie je dit?
“Om mensen te vinden die er echt tijd en moeite in willen steken om een goede band te worden… Dat kost je uren van verdomd meedogenloos oefenen en het kost je zelfs jaren om live goed te worden. Als je instant gratification wilt of veel volgers op sociale media of ander soort onzin, als het gaat om mensen die toegewijd zijn aan hun vak als muzikanten en niet aan alle andere dingen eromheen, dan denk ik dat je maar heel weinig mensen zult vinden. En daarbovenop wil je misschien mensen vinden met wie je een biertje kunt drinken. Dus ja, het is best moeilijk zou ik zeggen. Voor mij is dit een dealbreaker: ik speel niet met mensen die niet al deze hokjes afvinken. Een band is als een familie voor mij. Het is een forum en een vat van alles wat mij dierbaar is, iets wat ik bloedserieus neem. Als je iets anders in gedachten hebt of online aandacht belangrijker vindt, gewoon wilt feesten of hangen met de ‘cool kids’… Doe je ding, maar dat is niets voor mij en het is niet de manier waarop ik deze band begonnen ben. Ik ben echt trots op wat ik heb met Maggot Heart… Heel gelukkig en dankbaar.”


Deel dit artikel