Obituary, foto Tim Hubbard

Na een dikke dertig jaar heeft de death metal groove legende uit Florida zijn sporen wel verdiend. En heeft de band, met de broers John en Donald Tardy, op respectievelijk zang en drums, als solide ruggegraat een eigen niche uitgebeiteld in de metalwereld. Door de waanzin van afgelopen jaren Dying of Everything in de spreekwoordelijke schappen ligt. Die lange pauze heeft zijn weerslag op muziek en woorden gehad. Donald loopt over van trots en is in het gesprek al net zo onstuitbaar als zijn ritmes die het vuur onder de Obituary songs leggen. Lees het volledige gesprek hier…

Tekst: Martijn Welzen

Het nieuwe album heet Dying of Everything. In het verleden hadden kregen we ook veelzeggende namen als The End Complete en World Demise. Het onvermijdelijke einde lijkt jullie wel bezig te houden.
Donald vangt zijn betoog aan met een instemmend lachje: “Deze keer kwam de naam vooral voort uit wat er op dat moment op deze planeet gaande was. Het ging niet alleen over ons muzikanten, of de Amerikanen. De gehele wereld stond stil door de pandemie. Een microscopisch klein virus, onzichtbaar, legde alles plat, en miljoenen mensen waren stervende. Daarnaast kwam er zo’n enorme berg informatie op ons af, waarmee we bijna letterlijk om de oren werden geslagen. De vaccinaties, boosters, social distancing, mondkapjes en het sluiten van de hele planeet. Het voelde gewoon als een passende titel.
De woorden zelf komen overigens uit een gedicht dat mijn vriendin heeft geschreven in 2017, dus nog voor corona. Maar nu in deze tijd past Dying of Everything gewoon bij het gevoel dat heerste. Wil er ook niet al te veel over uitweiden. Voor ons is het ook belangrijk dat iedereen zijn eigen draai kan en mag geven. Zou jammer zijn als ik te precies uitspreek wat ik ervan vind, dan wordt dat de leidraad. Mijn broer schrijft nooit teksten die een compleet verhaal oplepelen. Het is voor hem ook meer een kwestie van hoe zijn stem de woorden dragen dan de exacte inhoud. Laat het verhaal, van muziek, teksten en titel zich zelf vormen in je hoofd.”

Vind het wel interessant dat het einde nadert, maar als je dan de video ziet van ‘Brave’, van ‘Obituary’ uit 2017, zie je ook het plezier ervan af springen. Doe de dingen die je gelukkig maken, want je kan de dood toch niet ontlopen!
“Ja, dat is ook een mooie verwoording voor wat we net bespraken. Het is het beeld dat voor jou uit de muziek spreekt. Het is misschien ook niet direct wat ik denk, of wat John bedoeld heeft. Maar dat is het mooie, we denken er niet te diep over en laten dat aan iedereen. De klank van John zijn stem is de boodschapper, niet de woorden op zich. Maar het moet wel passen. En op het nieuwe album heeft John gewoon fantastisch werk afgeleverd. Durf zelfs te zeggen dat het zijn beste werk op een plaat ooit is. Kan ook niet trotser op de hele band, en het resultaat zijn. Het is ook een heel belangrijk album voor ons, met de terugkeer na de pandemie.”

Toch voel je, met niet alleen Dying of Everything, maar ook de andere albums op Relapse records dat alles veel levendiger maar ook zelfverzekerder aanvoelt dan op het plaatwerk daarvoor.
“Kan ik me wel in vinden. Als een muzikant hoop je, op het moment dat je een nieuwe song gaat opnemen, dat je geleerd heb van de vorige keren dat je in die studio was. Dat je hebt geleerd als schrijver en dat je simpelweg beter wordt. We zijn niet de meest technische band of de beste muzikanten individueel gezien. Maar we zijn wel een heel solide eenheid. We schrijven met veel eenvoud, maar ook zelfvertrouwen; duidelijke en lompe nummers.”

Obituary op Dynamo Metal Fest, foto Roy Wolters

Hoe belangrijk is dat zelfvertrouwen bij het schrijven?
“Je moet op je gemak zijn in de studio, op je gemak in de band, en ook op je gemak in je eigen vel. We voelen ons heel comfortabel bij de richting die wij aan onze stijl van death metal hebben kunnen geven. Het is 30 jaar geleden ontstaan en we zijn trots dat we dat nu nog steeds mogen voortzetten. Het belangrijkste is wel dat op je gemak zijn met wat je doet veel belangrijker is dan zelfvertrouwen.
We hebben onze eigen studio en dan valt de druk van het presteren binnen de afgesproken tijd weg. Toen we jong waren en de studio ingingen en wisten dat het zo’n honderd euro per uur zou kosten, met twee producers die je door zo’n glazen wand aanstaren, voel je een ongemakkelijke druk. Dat is het ergste wat je kunt doen. Ik denk dat vele muzikanten het met me eens zullen zijn, dat als je nieuwe nummers oefent in je eigen omgeving waar je vrij en gelukkig bent, zonder die druk, dan speel je alles makkelijker en beter. Plotseling sta je in de studio, er wordt op ‘opnemen’ gedrukt en het rode licht gaat aan, dan is er in één keer die druk. Die druk verpest alles! Met onze eigen studio, kan ik makkelijk om negen in de ochtend iets opnemen, of om elf in de avond. Hoe het mij ook uitkomt. En als het niet goed gaat… computer uit en morgen weer een poging. Geen zorgen! Dat is een enorme luxe die ik niet als vanzelfsprekend beschouw. Het is een zegen dat Obituary een eigen studio heeft. En dat, die relaxte achtergrond, is de kern waarom ik denk dat het nieuwe album zo goed is.”

Maar zonder druk loop je wel het risico te blijven schaven aan nummers.
“Het schrijven van nummers is natuurlijk wel anders dan het opnemen. Maar zeker, je wil wel iets van druk voelen om het af te ronden. Je moet doorzetten om niet vast te lopen. Weet je, met die pandemie wisten we dat we een hele lange tijd thuis zouden zitten. Maar we hadden al heel wat nieuwe songs. We hebben die tijd benut om eens achterover te gaan hangen, en eens goed te luisteren naar wat we al hadden en te kijken hoe we het nog beter konden maken. Wat heeft dit nummer nodig om het meer kracht te geven, of is het goed zoals het is? En het hoeven ook geen grote dingen te zijn. Het kan gaan over een klein accent op de snare of bekkens of een korte pauze in een break voordat het tweede refrein aanvangt. Naar mijn idee zijn we zo van een goede plaat naar een geweldige plaat gegaan.”

Obituary, foto Tim Hubbard

Maar hoe weet je dan wanneer iets helemaal klaar is? Je zou je kunnen verliezen in details…
“Je kunt jezelf natuurlijk tot waanzin drijven door gewoon teveel te luisteren en alles kapot te piekeren. Een nummer kan er echt onder lijden als je te lang nadenkt en maar dingen blijft toevoegen. Dat is, denk ik, ook wel van toepassing op iedere kunstvorm van muziek tot tekenen. Soms is ‘less is more’ de beste benadering. Zeker voor Obituary is het simpel houden een van de kernpunten. We hebben daar rekening mee gehouden door niet te hard te willen, maar gewoon een eerlijke blik op ieder nummer geworpen. Heel vaak was het gewoon de handen in de lucht steken, en roepen dat het klaar was.”

En ook de gehele band stond daar dan achter?
“Zeker. Nu is het zo dat mijn broer en ik de drijvende krachten zijn achter de nummers. De structuur, de melodie en de uiteindelijke beslissing of iets echt af is. Daarna volgt natuurlijk de studio waar we nog wat magie kunnen toevoegen met effecten, de delays in John’s stem, en wat extra’s voor mijn drumwerk. De andere jongens laten dat gelukkig ook toe. Teveel opperhoofden en te weinig indianen is hoe ik het zou omschrijven. Dat moet je bij een band altijd zien te voorkomen.”

Dan is Dying of Everything klaar. En het album schiet direct uit de startblokken met ‘Barely Alive’. Geen intro, niks, direct gaan!
“Ook dat is nooit een vooropgezet plan geweest. Natuurlijk is ‘Barely Alive’ zo ontstaan. Maar niet als opener geschreven. Het schrijfproces duurde drie jaar en ook de opnames duurden echt lang. De volgorde kwam nadat we die details zijn gaan uitwerken, zoals eerder besproken. Ik ben normaal gesproken degene die setlists van optredens en de track-volgorde van albums bepaald. Toen ‘Barely Alive’ af was, wist ik gewoon dat het de opener moest worden. Geen twijfel mogelijk! Het slaat iedereen direct vol in het gezicht, na zes jaar afwezigheid”

Opvallend is wel dat er een dikker Slayer-vibe in dat nummer zit.
“Dat is eigenlijk puur toeval. We zijn nooit het soort band geweest die probeerde anderen na te doen. Maar is het ontstaan dóór Slayer? Absoluut! Ze waren één van de grootste invloeden toen we opgroeiden en behoren nog steeds tot onze favoriete bands. Dat Trevor een riff heeft geschreven die wat weg heeft van Slayer. Super! We hebben nog nooit zo’n soort riff gebruikt, maar het is spontaan ontstaan. Het was meer een moment van “Holy shit, gaan we dit echt doen?” Het past gewoon perfect in het nummer.”

Al die mooie nieuwe tracks zijn ingepakt in een heel aparte hoes.
“Het is een schilderij van de Poolse kunstenaar Mariusz Lewandowski. We vinden zijn kunstwerken absoluut geweldig. We lieten dat aan Relapse weten en vroegen of zij konden kijken of hij beschikbaar en geïnteresseerd was. Hij was enorm verheugd. Hij kende de band, was vereerd dat hij deel zou uitmaken van de aankomende plaat. Mariusz is ongelooflijk, en zijn talent is met geen pen te beschrijven.
De vraag aan hem was nu; “Wat wil je weten van de band?” Maar ook, en misschien nog wel belangrijker: “Wat wil je absoluut niet weten van de band?” Weet je, soms is een groep teveel bezig met de gedachte hoe een hoes eruit moet komen te zien. Dan ga je naar een kunstenaar met al je ideeën en niet wat hij wellicht kan toevoegen. Dan bind je zijn handen en krijg je niet het ultieme resultaat ontsproten uit zijn brein. Dus na wat op en neer gemail, vroeg hij om wat titels, wat teksten en, wat ik wel cool vond, hij wilde de muziek horen. Dit is belangrijk, omdat ik na 32 jaar in deze band, wel een idee heb wanneer ik een goede artiest tegen het lijf loop. Het is niet aan mij om hem te vertellen wat hij moet doen, welke kleuren te gebruiken. Heel weinig input van mijn kant maakt het een veel mooier schilderij.
Ergens in de paar weken dat hij naar onze muziek kon luisteren kwamen we met de titel Dying of Everything op de proppen. Dat natuurlijk ook weer laten weten, en ik kreeg direct het antwoord dat een geweldige toevoeging aan de informatie was. We vertrouwden volledig op zijn talent en wisten dat er iets bijzonders uit zou komen. Zonder overdrijven vind ik dat we een onderdeel zijn van één van de mooiste kunstwerken. Het is een olieverfschilderij. Ook dat maakt het compleet anders dan alle Obituary-hoezen.
Helaas is Mariusz vorig jaar gestorven, slechts kort nadat het schilderij klaar was. Erg verdrietig want ik had hem heel graag persoonlijk willen ontmoeten en bedanken voor zijn bijdrage. Gelukkig wist hij hoe blij en trots we waren. Hij is ook nog betrokken geweest bij de uiteindelijke layout. Waar het logo moest komen en hoe het schilderij gepositioneerd moest worden.”

Maar je laat niks los over het verhaal achter de afbeelding. Ik zie er wel iets een van een leger op weg naar het slagveld, maar ook een tsunami van water of misschien as die over een muur dendert.
“We willen graag dat het voor iedereen een eigen draai krijgt. Zo deed ik dat vroeger ook met albums van bands als Molly Hatchet. Het laat de luisteraar zelf een verhaal maken, zelf erover nadenken. Jij ziet in Dying of Everything een leger, ik ben meer geneigd daar gigantische wezens in te zien die een grote hal binnengaan op weg naar gesmolten lava. Als je heel goed kijkt zie je ergens onderin een heel klein persoon, een mens die schril afsteekt tegen die enorme figuren. De kliffen aan de ene kant en de lichamen in de oceaan, en dan de as die over die kliffen komt. Gewoon briljant! Maar iedereen mag daar zelf zijn draai aan geven.”

Obituary, foto Tim Hubbard

Interessant om eens te kijken, als we alle songs en ook de hoezen van jullie platen achter elkaar leggen, wat eigenlijk onze grootste bedreiging is. Is dat de natuur, of zijn we dat toch gewoon zelf?
“Nou onze planeet is er al zo lang. Vier miljard jaar! De aarde kan zich altijd weer opnieuw opladen. Er is altijd dat moment van een nieuw begin, waar op de knop wordt gedrukt er een complete reset komt. Dat gebeurde met de dinosaurussen en zal met de mensheid niet anders zijn. Helaas is het wel zo dat de manier waarop wij onze planeet behandelen en de weg van oorlog en domme religies die we aflopen, dat we ons in de toekomst zouden kunnen vernietigen. Dat we onszelf om zeep helpen voordat de planeet dat doet. We moeten iets doen, niet als Amerikanen of Europeanen, maar als de bewoners van deze kleine blauwe stip. Het is niet zo dat ik hier wil preken over alles wat we verkeerd doen, maar het is gewoon dat we zien wat we fout doen. Je kunt als individu toch gewoon je plastic recyclen, en wat slimmer nadenken voor je iets weggooit. En het grotere verhaal is oorlog. Er is gewoon geen reden om die te voeren. Er is geen reden om als dictator zo nodig een ander land te moeten overnemen. Net als het geloof, wat ook zoveel oorlogen heeft veroorzaakt. Daar is toch geen plek voor op deze aardkloot. Totdat we dit begrijpen zijn we in sneltreinvaart onderweg naar een angstaanjagende toekomst. Wij zullen dat niet meemaken, en zelfs onze kleinkinderen zijn er misschien niet bij. Maar de aarde zal uitbarsten, linksom of rechtsom. We leven in een wonderschone wereld en verkloten het waar we bij staan.”

Naast de buitenwereld, kijken jullie ook vaker naar binnen. In ‘Torn Apart’ komt het interesante regeltje ‘Lost, Inside My Head’ naar voren. Er zijn zo meerdere Obituary nummers die gaan over de dunne lijn tussen ratio en waanzin.
“Oh, dat is heel moeilijk voor mij om een antwoord op te geven. Dan zou ik teveel op John’s stoel gaan zitten. Maar in het kort: John luistert naar de muziek en flarden van teksten komen in hem op. Die schrijft hij dan op. Hij is dan de eerste die zegt: “denk er niet te veel over na. Het is gewoon wat ik dacht en het paste mooi bij het nummer. De lettergrepen gaven het juiste gevoel bij de muziek.”

Dat is natuurlijk waar. Een woord als ‘insane’ komt wel heel sterk over in de stijl die John gebruikt.
“Hahaha, Ja, precies.”

Even helemaal terug naar het begin van de band. Jullie namen Slowly We Rot op, en toen? Waren jullie van plan om er een carriére van te maken, of om de wereld over te reizen?
“Oh god, nee man. Dat was totaal niet in ons opgekomen. We waren jonge metalheads die lekker lompe muziek wilden maken. En dan heb ik het over 1984 of zo. Echt lang geleden. Onze doelen waren een band beginnen en op te treden. Dat was het eigenlijk. We bouwden drumrisers en complete podia in de achtertuinen van vrienden als hun ouders een weekendje weg waren. We hielden feestjes alleen maar om op te treden, en kenden drie nummers, twee Slayer covers en één eigen track. En om eerlijk te zijn heb ik nog nooit zoveel plezier in iets gehad. Ik speel al zo lang drums, sinds 1977 of zo toen ik een jaar of acht was. Ik wilde altijd al drummer worden, dat wel, en het was Led Zeppelin die mij dat gevoel gaven dat ik ook drummer kon worden. En het waren Vinnie Appice and John Bonham die mij ook nog eens een goede muzikant wilden laten worden. Met Slowly We Rot wisten we alleen dat we een album wilden maken. We dachten helemaal niet aan een opvolger, laat staan dat we nu drie decennia later zijn. Maar hier zijn we en het is nog steeds geweldig om te doen.”

Maar als drummer in een deathmetalband, met sommige nummers op een ongelooflijk tempo hoe fysiek belastend is dat eigenlijk?
“Ik ben gewoon niet goed bij mijn hoofd, hahaha! Grappige is dat je daar helemaal niet over nadenkt als je de muziek schrijft. Je neemt in het proces niet mee dat je dit ook ooit op een podium moet kunnen. Barely Alive is een perfect voorbeeld. Het snelste double bass tempo dat ik ooit gespeeld heb. Ik ben nu wel sneller met mijn voeten dan ik ooit ben geweest. Moet ik bijzeggen dat ik compleet het bos in gestuurd wordt door menig andere drummer wat tempo betreft. Het geldt ook voor Johns stem en teksten. Als je schrijft wil je gewoon het beste opnemen en op de plaat zetten. Als je dan klaar bent komt dat gevoel; “Mijn god, hoe moet ik dat op een tour gaan doen?” Geen idee… Ik word binnenkort 53 en ben nog steeds gezond, gelukkig en extreem gepassioneerd voor het schrijven, het opnemen en het laten horen van onze muziek aan onze fans.”

En weer terug naar het heden, hoe is de package van compleet verschillende bands voor jullie aankomende Europese tour eigenlijk bij elkaar gekomen? Bands als Trivium en Heaven Shall Burn verwacht je niet direct op eenzelfde bill als Obituary.
“Natuurlijk is het zo dat een tour al lang in elkaar gezet wordt ver voor de tour zijn aanvang heeft. Een half jaar of meer is geen uitzondering. We wisten wel dat we begin 2023 dit album uit zouden brengen. Het is een heel bewuste keuze om voor deze bands te gaan. We hadden zeker een complete death metal tour kunnen opzetten, met ons als headliner en door Europa trekken. Fans van Heaven Shall Burn en Trivium zijn heavy metal fans, daar kan geen misverstand over zijn, maar velen van hen kennen ons nog niet. Ze kennen misschien de naam, of het logo… Wij zijn heel trots op onze optredens en hopen op die manier andere mensen te bereiken. Dus we richten ons op nieuwe fans en vrienden.”

Dying of Everything is op 13 januari uitgekomen via Relapse Records en verkrijgbaar in diverse formats. Tevens is de plaat op Spotify te streamen: 


Deel dit artikel