Ignite, foto Nicholas Piscitello

Als je een band als Iron Maiden – of misschien metal in het algemeen – zou moeten samenvatten in één getal kom je al snel op 666 uit. Maiden heeft er zelfs een heel album aan gewijd. Is er in de hardcore ook iets als een magisch nummer? Misschien niet overkoepelend, maar toen ik het telefoonnummer van Ignite bassist Brett Rasmussen onder ogen kreeg gaf het Californische kengetal 714 toch wel even een goed gevoel. Orange County! De bakermat van deze melodieuze hardcore-reus. Er is zelfs een band met de naam Speak 714 geweest waarin oud-Ignite gitarist Joe D. Foster een prominente rol speelde. Dat is allemaal iets uit de jaren negentig. Ignite was toen eigenlijk een heel ander beestje. Alhoewel, niet als we Brett mogen geloven, die als enige van het prille begin erbij is. De blauwdruk van wat originele Orange County hardcore is, gaat altijd netjes in zijn rugzak mee, ongeacht wie er in de band speelt. Zelfs het allesbepalende stemgeluid van Zoli Teglas die na War Against You (2016) opstapte is niet onvervangbaar. Dat blijkt wel uit de enorme klap die nieuweling Eli Santana heeft gegeven op het pas verschenen Ignite.

Tekst: Martijn Welzen

De heilige graal
“Toen Zoli zijn vertrek aankondigde was ons idee dat we alleen door zouden gaan als er iemand was die perfect in de band zou passen, muzikaal en persoonlijk. Ook wilden we graag iemand die net zo goed de oudere nummers kan vertolken als iemand die iets nieuws gaat brengen. Daarnaast moest zo’n zoektocht natuurlijk niet vijf jaar gaan duren. Wij, dat is de overgebleven bandleden, kwamen met wat verschillende namen op de proppen. Drummer Craig noemde toen Eli Santana, gitarist bij Holy Grail. “Kan hij zingen dan?”, was mijn voor de hand liggende vraag natuurlijk. We vroegen Eli om het nummer Bleeding van zijn stem te voorzien. De demo die we toen te horen kregen was simpelweg overweldigend!”

Energie en melodie
“Natuurlijk is Eli zijn stem anders en dat stemgeluid heeft invloed op hoe sommige stukken worden gezongen, maar het verschil is niet zo groot. Wij zijn Ignite! En we hebben voor de nieuwe songs ook niet speciaal naar hem toe geschreven. In de acht tot tien maanden voor Eli bij de band kwam hadden we al een stuk of twintig nummers geschreven. Dat zijn echte Ignite-liedjes. Het verschil is alleen dat we zelf al meer de wat oudere energie en melodie van de jaren negentig wilden laten terugkeren. En het werkt wonderwel naar mijn mening.”

Het visitekaartje
“De bedoeling was inderdaad om met Anti-Complicity Anthem van het nieuwe album en een remake van het oude nummer Turn, nu onder de naam Turn XXI, Eli op een single voor te stellen. Dat idee is een klein beetje in het water gevallen. Digitaal is het gewoon verschenen op Spotify en YouTube, maar door de opstoppingen bij de vinylperserijen is een tastbare release niet gelukt. Het zit overigens wel nog in de planning.”

Brett Rasmussen, bron foto Soundcloud (tihcpodcast)

De wedergeboorte
“Helemaal waar, het album Ignite noemen is een nieuw begin. Veel debuutalbums zijn ‘self-titled’, dus dat vonden we in dit geval wel passend. We hebben dat ook met de platenmaatschappij overlegd en van de vijf titels die we hadden, gaf deze het beste gevoel voor ons allemaal.”

De geschiedenisles
“Wat wij spelen is hardcore. Daar hoef ik verder niks aan toe te voegen. Natuurlijk is het zo dat bands, zeker als ze vijfentwintig tot dertig jaar bestaan nieuwe dingen gaan ontdekken, van hun oorspronkelijke pad afwijken en in de kern dus een metamorfose hebben ondergaan. Dan past het verleden niet zo goed bij de huidige status. Dat is bij Ignite niet het geval. Het terugkijken naar ons verleden, in connectie met het nieuwe album, voelt heel natuurlijk. Het is melodieuze hardcore, met een socio-politieke inslag. Dit is het pad dat we sinds 1993 bewandelen en waar we niet te veel van afwijken. De invloeden van het oudere materiaal past perfect bij wat we nu doen.”

De actualiteit
“Als je nieuws en politiek in je muziek verwerkt zal je op een bepaald moment door de geschiedenis zijn ingehaald. Maar dat je de twee woorden ‘Haliburton Money’ uit het nummer Bleeding haalt zegt uiteindelijk niet zoveel over de impact van dat liedje. Natuurlijk is bijna iedereen het achterliggende verhaal allang vergeten, maar dat gaat voorbij aan twee belangrijke zaken die wel nog uit zo’n track spreken. Het eerste is dat mensen het gewoon graag horen. Het is een klassieker is onze set list. Het tweede, en belangrijker, aspect is het algemene gevoel. Het idee van onrecht, dat de grote meneren over de rug van de bevolking zichzelf verrijken, is van alle tijden en past nu net zo goed als vijftien jaar geleden.”

De krantenkoppen
“Wat we met Ignite graag doen is het aankaarten van belangrijke zaken die naar de achtergrond zijn verdwenen, maar nog niet opgelost. The River is een goed voorbeeld. Het lijkt, zeker na het opstappen van Trump en de intrede van de pandemie, dat de immigratieproblematiek niet meer bestaat. Dat is gewoon niet waar! Het leed aan onze grenzen is er niet minder op geworden. Er is in de media nu eenmaal maar plek voor zoveel krantenkoppen. Dan wordt dit als minder belangrijk beschouwd. Wij willen het als band blijven benoemen, hoe klein de impact misschien ook is. Past wel goed bij wat je zei over het vergeten worden door de tijd. In The River komt ter sprake dat mensen verdrinken, terwijl ze op weg zijn naar een beter leven in Amerika. Dat stukje gaat over iets specifieks, maar je kan het ook zien als iets heel algemeens, dat gevaren van immigratie, de onwil van de politiek om actie te ondernemen en de onverschilligheid van de maatschappij dit allemaal laat gebeuren. Het je toevallig die Beatles documentaire Get Back gezien? Het nummer Get Back gaat ook over immigratie en is nog steeds heel krachtig in zijn boodschap meer dan vijftig jaar later.”

De positiviteit
“Ik zie het ook allemaal niet zo negatief. Ja, er zijn oorlogen en er is menselijk lijden, maar de stappen die we de afgelopen honderd of tweehonderd jaar hebben gemaakt zijn enorm. Laten we dat niet vergeten. Het kan nog altijd beter, en dat is ook waar we naar streven als band, maar ook persoonlijk. Op die manier zie ik alles wat we met Ignite ook als zinvol. Als ik defaitisme een plek zou geven kan ik er net zo goed mee stoppen.”

De verbinding
Het klopt wel dat je met songs als On The Ropes en The Butcher In Me een snellere connectie met mensen hebt. Het gaat om basis-emoties die met zaken als vriendschap en rouw komen. On The Ropes maakt dat al helemaal duidelijk in de video met de link naar onze veel te vroeg gestorven vriend Jon Bunch. Dat maakt het direct en heel persoonlijk, en dat begrijpt iedereen waar ook ter wereld. Het toont ook aan dat wij ook mensen zijn, vijf heel verschillende jongens die toch de zelfde gevoelens hebben als ieder ander. Dat is denk ik ook de universele les uit dit soort nummers.”

De verandering
“Dit alles raakt de kern van de band. We willen veranderen, of mooier gezegd verbeteren. Dat wil iedereen als persoon of zelfs maatschappij. De vraag is alleen in welk tempo. Wat kunnen we aan, sociaal of zelfs biologisch? Ik zie zelf licht aan het einde van iedere tunnel. En wil ook graag een positieve, hoopvolle uitstraling geven met onze muziek. De mens is van binnen goed! Daar ben ik van overtuigd, en zal ook vanuit dat standpunt iedereen benaderen.”

Het patroon
“Gaaf dat je ‘Deny Your Programming Today’ uit Call Of The Dogs er op die manier bijhaalt. Noem het vaste patronen, dwangbuis, ratrace… je kunt veranderen. Nee, je moet veranderen als je niet het geluk voelt dat je verdient. We zijn maar zo’n korte tijd op deze aarde, is het dan niet doodzonde die te verdoen met zaken die niet belangrijk zijn, die je niet verrijken en verwonderen? We staan heel erg voor mentale gezondheid. Dit gaat niet per se over depressies of angsten, maar over de geestelijke gezondheid van iedereen. Verdriet behoort slechts een korte periode te duren. Dus ja, laat je programmering voor wat die is en doe het anders.”

De onverdraagzaamheid
“‘Bigotry Won’t Serve As Standard Rule’ uit This Day hangt daar perfect mee samen. Die onverdraagzaamheid is een eeuwenoud probleem, maar mag nooit gemeengoed worden in de politiek, religie en maatschappij. Het is veel te groot om zoiets als ‘de onverdraagzaamheid’ aan te pakken, zeker als muzikant in een hardcore band. Maar je kunt zelf wel een beter persoon zijn en het blijven aankaarten. Ook deze programmering moet veranderen. Dat sluit mooi aan met wat hiervoor gezegd is. Ben beter als individu! Je ziet het ook in hoe vrijheid werkt. Mijn vrijheid is groot, maar niet groter dan de jouwe. Ik mag nooit de vrijheid of het geluk van een ander beperken om mijn eigen levensvreugde te beschermen of zelfs uit te breiden. Natuurlijk zijn er landen waar dat niet zo werkt, maar ook daar zal het ooit verbeteren.”

Het podium
“Die boodschap is één ding, maar werkelijk terug het podium op en gewoon spelen is het mooiste wat er is. Dat heeft deze pandemie wel duidelijk gemaakt. Niet alleen spelen met Ignite trouwens, maar gewoon ook zelf concerten bezoeken en met vrienden erop uitgaan. Dat is mijn ultieme vrijheid, mijn creatieve uitlaatklep. Gelukkig ziet de zomer er goed uit met onder andere de Punk In Drublic festivals in Europa.”

De inclusiviteit
“Bij hardcore speelt dat gemis van de interactie met het publiek misschien nog meer dan bij grote popacts. Wij zijn benaderbaar, hebben die uitwisseling met de mensen nodig. Ik kan me herinneren dat ik in 1989 voor het eerst naar een concert van Dead Milkmen ben geweest. Na het optreden zaten de muzikanten op de rand van het podium met fans te praten. Ik dacht eerst: dat zullen wel goede vrienden zijn. Maar het waren liefhebbers net als ik. Vanaf dat moment wilde ik niet alleen in een band spelen, maar ook op deze manier in de scene staan. Het is niet altijd mogelijk om zo vrij in de omgang te zijn, maar we streven er wel naar. Hardcore valt of staat met die verbinding.”

De self-titled plaat van Ignite komt vrijdag 25 maart uit in diverse formats op het label Century Media, en is o.a. te bestellen via deze link. Tevens is de discografie van Ignite te streamen via Spotify hieronder:


Deel dit artikel