Hoe ga je als doorgewinterde death/doomband om met de beperkingen die corona met zich meebrengt? Nou, je neemt een nieuw album op – de tiende alweer – en noemt het Necroceros (een samenstelling bestaande uit het Oudgriekse ‘nekrós’ en Engelse ‘rhinoceros’) en brengt het uit via Century Media Records. Op livegebied kijk je wat er wél kan en zo speel je een drietal shows in Duitsland – weliswaar met zittend publiek en op gepaste afstand –, waarvan één in een kerk. Niet optimaal, maar toch bevredigender dan de veteranen van Asphyx op voorhand hadden gedacht. Geheel in corona-stijl doen zij op 23 januari een releaseparty middels een livestream. Kortom, Asphyx is een band die met zijn tijd meegaat en er het beste van probeert te maken.

Door Wouter Hommel

Necroceros is vandaag uitgekomen:

AsphyxNever Mind The Hype sprak met zanger/uithangbord Martin van Drunen en steekt gelijk van wal met de vraag hoe hij op de albumtitel kwam.
“Ik vind het leuk om met woordjes te spelen en gek genoeg gaat dat mij in het Engels goed af. Met death metal past dat goed en de titel had ik al erg lang. Ik had het destijds aan de jongens voorgelegd, zo van: “Hoe vinden jullie dit als werktitel?” “Ja Martin, klinkt lekker!” was het antwoord. Daarnaast was de achterliggende gedachte dat sinds de doorstart in 2007 in elke release wel het woordje ‘death’ in de titel zit. Nu heb ik dat uit het Griekse ‘nekrós’ gehaald. Het zit er dus nog wel in, maar dan een beetje verdekt.”

Hoe heb je jezelf bezig gehouden sinds maart 2020?
“Nou, zo’n opnameproces is natuurlijk niet zo gedaan, daar gaan maanden overheen. Het was niet alleen dat… Naast deze uitgave komt er een deluxe versie uit met de DVD van het dertigjarig jubileum van een paar jaar geleden. Daar moest ook nog van alles aan gesleuteld worden. Dan moesten we weer fotosessies doen; en we moesten video’s maken… Je blijft gewoon bezig. Het is bizar wat er tegenwoordig van je gevraagd wordt. Buiten het feit dat je in principe platen wilt maken en op podia wilt staan, ben je zowat een vol draaiend bedrijf geworden.”

Voor zover ik weet hebben jullie toch ook geen manager?
“Dat klopt, wij doen dat allemaal zelf. Ik zou niet weten wat zo’n gast met de choas die Asphyx heet aan zou moeten. Wij zijn gewoon een georganiseerde choas, een bende. Maar op de een of andere manier gaat het altijd goed, haha. Het werkt voor ons”. (lachend) “Zonder chaos geen Asphyx.”

Martin met Asphyx op Graspop 2018, foto Rob Sneltjes

Hoe houd jij het hoofd boven water als professioneel muzikant in deze rare tijden?
“Het is nog goed te doen. Ik ben nu bezig met het geven van allerlei interviews: ik schijn de vlotste babbel te hebben volgens de jongens, dus doe ik dat. Zoals ik al zei hebben wij net het hele opnameproces en alles daaromheen afgerond en de laatste video is zojuist geschoten. Alles is nu eigenlijk gedaan. Het enige wat ons nu nog rest zijn de interviews. Met de release eind januari komen er weer allerlei dingen op je af…

“Alleen financieel is het nu een slagveld, want buiten de shows om heb ik bijna geen inkomsten. Er druppelen altijd wel wat dingetjes binnen, zoals oude publishing en dat soort dingen, maar dat doet het hem niet. Ik had godzijdank het idee om dit jaar wat geld apart te zetten om mijn gebit te laten opknappen, maar dat is door deze situatie even op de lange baan geschoven. Dus ik houd m’n kop boven water, maar we zullen wel zien voor hoe lang.”

Heb je aanspraak kunnen maken op subsidie of iets degelijks?
“Nee, dat vind ik wel schandalig van de Nederlandse overheid, dat ze niet aan iedereen proberen te denken… Ik wil niet zeggen dat death metal of Asphyx in het cultuurplaatje past, maar ik vond het wel erg om te zien dat operazangers en -zangeressen, mensen in filharmonische orkesten, die daarvoor gestudeerd hebben… Geloof maar niet dat die door de overheid gemakkelijk gesteund worden. Het is triest. Niet alleen voor hen, hoor. Ook theaters, bepaalde musea die nu dicht moeten. Er gaat zo een heel stuk cultuur in Nederland verloren. Ik vind dat er wat minachtend over gedaan wordt. Vergeet de schilders ook niet die nu niet kunnen exposeren. De horeca ook. Dat gaat toch niet lukken zo? Ik zit soms in dubio, zo van: welke prijs is nu hoger? Want straks hebben heel veel mensen schulden die ze niet meer kunnen betalen. Welk lijden is dan extremer? Maar dat is een hele moeilijke discussie. Tot dan moeten wij het beste ervan proberen te maken.”

Het is geen geheim dat je veel leest ter voorbereiding van teksten voor een nieuw album. Wat voor boeken waren het ditmaal die jou inspireerden?
“Eigenlijk ben ik ermee gestopt om over onderwerpen te lezen… Voor het nummer The Nameless Elite ben ik boeken gaan lezen die geschreven zijn door mensen die zelf bij die speciale elite-eenheden, zoals het Engelse SIS of de Amerikaanse Delta Force, hebben gezeten. Dan lees je wat zij tijdens de trainingen doormaken. Echt onmenselijk. Te bizar voor woorden. Dus ik was… Geschokt, wil ik niet zeggen, maar wel enorm verrast door de intensiteit en wat er van die mannen geëist wordt. Het is niet alleen maar lichamelijke conditie: ze zijn ook nog eens verrekt intelligent, want er moeten bepaalde beslissingen kunnen worden gemaakt. Dat was één van die dingetjes en die heb ik verwerkt in dat nummer. De taken van die eenheden zijn in de loop der tijd veranderd naar terrorismebestrijding. Ik wilde eigenlijk zeggen dat die mannen en vrouwen nu ergens op deze aardkloot bezig zijn met een missie voor jou en voor mij: het beschermen van onze vrijheidsstaat. Ik vond het wel eens mooi om het daar over te hebben. Ik was daar enorm door geboeid en zo zijn er nog legio inspiraties.

“Ik had het op een gegeven moment wel gehad met die Tweede Wereldoorlog. Hoeveel heb ik het daar wel niet over gehad? Ik ben toen in de moderne geschiedenis van China gaan duiken en dan kom je al snel bij Mao uit. Dan lees je dingen over die zogenaamde ‘culturele revolutie’ en de ‘grote sprong voorwaarts’ en dergelijke. Waanzinnige ondernemingen. Weer een brok fascinatie waar je zoveel informatie uit kunt halen en wat zo interessant is. Daar komt het nummer Three Years Of Famine uit: die enorme hongersnood waarbij door de falende politiek van Mao, die geen donder gaf om een mensenleven, zo 40 – 45 miljoen Chinezen om zijn gekomen van de honger, terwijl dat niet nodig was geweest. Verschrikkelijk gewoon.”

Asphyx op Graspop, foto Rob Sneltjes

Het is wel een heel gaaf nummer, dat Three Years Of Famine. Eén van mijn favorieten van Necroceros: episch, melodieus en dynamisch. Volgens mij hebben jullie niet eerder zo divers geklonken.
“Dank je wel. Paul (Bayens, gitarist) zal daar heel blij mee zijn. Zo achteraf inderdaad: ja, nou je het zegt. Het klopt, maar het is niet bewust gegaan, dat komt eigenlijk heel instinctief tot stand. Ik moet je wel zeggen dat toen ik dat nummer voor het eerst zelf hoorde van Paul en hij met die melodie aan kwam zetten, dat mij dat epische gevoel onderhuids ook bekroop. Gelukkig wist ik het thema al, maar dat gaf het nog eens die extra dimensie en kick om het helemaal perfect te laten passen in dat plaatje. Je moet, als je bezig bent met zo’n nummer, er niet te vaak naar gaan luisteren want je humeur wordt er niet beter van, haha. Dat je dan denkt van: ‘ik ga even terug naar een sneller nummer en iets onzinnigs schrijven als Botox Implosion‘.”

Asphyx op Graspop, foto Rob Sneltjes

Nu je daar zelf over begint: die titel vraagt wel om enige uitleg. Wat was de inspiratie daarvoor?
“Nou, die onzinnige toestanden op internet met van die blèrende pubers tegenwoordig, die helemaal onder Photoshop hun koppie moeten laten zien naar de hand van een absurd schoonheidsideaal dat opgelegd is. En dan nu al krijsen om neuscorrecties en liposuctie. Weet ik wat ze allemaal willen. Het is gewoon bizar. Je zou verdomme maar thuis zo’n kleine hebben die zit te schreeuwen: “Pa, ik vind dat mijn borsten vergroot moeten worden.” Dat gaat toch helemaal nergens over dit? Daarnaast is dat ook aangewakkerd. Niet alleen door Hollywood, want je hebt het hier in ‘t Gooi ook, natuurlijk. Van die lui die lopen te paraderen van ‘kijk mij, hoe mooi ik eruitzie met 76’. Sorry hoor, maar je ziet er slechter uit dan ooit, want wie ziet er na zo’n operatie er beter uit? Niemand eigenlijk, laten we eerlijk zijn. Dus ik dacht, ik schrijf daar gewoon even een horrornummer over. Je streeft een schoonheidsideaal na, maar de hele operatie gaat mis en uiteindelijk zie je eruit als de zoon of dochter van Frankenstein. Fijn, eigen schuld. Had je maar beter zo kunnen blijven als je was. Dat idee zit erachter.”

Dat maakt het tot een gevarieerde plaat.
“Ja, dat is het lekkere eraan. Op dat moment ben je met zo’n thema bezig en het andere moment weer met iets anders. Het komt ook door de rijkelijke variatie van de riffs en arrangementen van Paul en de rest van de jongens. Dat is het fijne ervan. Het is me zelfs gebeurd – en dat is me nog nooit eerder gebeurd – dat ik bezig was met het uitwerken van een bepaald thema en toen het nummer hoorde en erachter kwam dat het goddomme niet ging passen. Moest het roer helemaal om. Wat moest ik nou dan? Gelukkig heb je dan nog wel materiaal liggen, dus je kan erop inspelen. Maar zo was het en dat heb ik zo nooit eerder gehad.”

Asphyx’ tiende album Necroceros is vandaag (22 januari) uitgekomen via Century Media Records en onder meer te bestellen via District 19 en te beluisteren via Spotify:


Deel dit artikel