‘Grote dingen komen in kleine pakketjes’ luidt het cliché. Dat lijkt ook het geval te zijn voor het Vlaamse Loud Love. Een lekker pretentieloze band, balancerend op de scheidslijn tussen hardcore en punkrock. Maar er gaat een enorme diepte en wijsheid uit van het collectief onder leiding van zanger Dries Olemans. Met één EP al in de rugzak en een tweede, gemakshalve gewoon Two genaamd, in de maak, duiken we in het muzikale verleden van Dries en nemen de songs van de aanstaande plaat alvast onder de loep. Grootsheid leeft vaak op kleine plaatsen, dat blijkt maar weer.

Tekst: Martijn Welzen

Met Radiostation Infiltration van Circle verscheen je in 2000 voor het eerst op mijn muziekradar. Was Circle ook je eerste band?
Dries: “Ik kom uit een stadje waar er geen muzikale scene was, laat staan een hardcorescene. Maar met wat vrienden, lokale jongens, die allemaal into ‘alternative’ muziek waren besloten we een bandje op te richten dat door de diverse invloeden van de leden uiteindelijk een soort crossoverbandje was met vooral punk/metal/alternative invloeden. We maakten twee demo’s, speelden lokaal wat shows, maar het was me allemaal veel te vrijblijvend dus na een tijdje besloten de bassist en ikzelf dat het tijd werd voor het ‘serieuzere’ werk en zo is Circle gestart. De bassist, een oertalent, heeft helaas enkel de eerste releases van Circle (nummer voor een 4-way split) ingespeeld en is daarna gestopt met bands. Iets daarna maakten we met de definitieve, en achteraf nooit meer gewijzigde bezetting, Radiostation en de trein was vertrokken.”

Op welke moment was de rek er bij Circle wel uit? En wat was daar de oorzaak van?
Dries: “Net als m’n eerste bandje was Circle eigenlijk de som van heel veel verschillende delen. Allemaal lokale jongens die wel een link met punkrock en hardcore hadden, de een wat meer dan de ander, maar met ook heel veel verschillende andere muzikale voorkeuren en invloeden. Die andere voorkeuren varieerden van indierock, metal, stonerrock tot new wave naar zelfs jazz. Lange tijd was die spanning tussen al die invloeden ook onze sterkte. We gingen daar erg onbevangen mee om en door die mix van invloeden, die continu spanning, creëerden we een iets unieker geluid dan veel van onze tijdsgenoten. De band deed het daardoor trouwens ook niet alleen goed in de hardcore/punkscene want we speelden op ons hoogtepunt erg vaak op meer gewone alternative- of rockfestivals. Maar de onderlinge verschillen werden op termijn negatieve spanningen en werkten niet meer inspirerend maar eerder toxisch en remmend.

“Gecombineerd met de veel te grote druk – die we ons zelf oplegden voor de laatste plaat op Reflections (Vaudeville) – zorgde dat ervoor dat we te vaak conflicten kregen, dat de visies compleet begonnen te verschillen en dat het gewoon op was. Persoonlijk wilde ik ook absoluut meer en vaak touren en ik merkte dat niet iedereen in de band daar voor open stond. We besloten dan maar om onszelf wat ademruimte te geven en ‘tijdelijk’ te stoppen om zo ook wat andere bands en projecten te gaan doen. Wat iedereen ook deed, maar die pauze is, op twee reünieshows na, nog steeds lopende. We kijken vandaag echter allemaal met héél erg veel liefde en dankbaarheid terug op die periode. We spreken mekaar nog, hebben onlangs nog alle nummers van Circle geremasterd en digitaal gereleaset via White Russian Records, en we hebben ook nog wel wat andere plannen. De meeste onder ons waren of zijn trouwens nog muzikaal actief.”

Bijna gelijktijdig met het einde van je vorige band kwam The Setup al in het vizier. Een stuk steviger ook. Hoe omschrijf je zelf de stijlverandering / ontwikkeling tussen beide bands? Was die meer uitgesproken agressie voor jou een natuurlijk iets?
Dries: “Voor mij was die stap heel natuurlijk maar ik kan me voorstellen dat dit voor de buitenwereld misschien wel wat verrassender was. Vaak zie je het omgekeerde, mensen die in heavy bands zitten en daarna wat meer melodieuzere, rustigere dingen gaan doen. Maar ikzelf was voor en ten tijde van Circle, nog altijd gewoon een HC-kid. Een HC-kid met een enorm brede muzikale smaak, wat dat betreft ken ik geen taboes, maar hardcore was mijn scene, mijn biotoop. Circle werd altijd bestempeld als een post-hardcore/emoband maar emo en post-HC ontdekte ik natuurlijk wel gewoon via hardcore. Ik was geen emo toen ik Circle startte, ik was een jongeling die vier mensen vond die samen muziek wilden maken, elk met hun eigen achtergrond en die band bleek plots heel tof om te doen en werd erg succesvol maar mijn hart lag ook toen nog altijd bij meer traditionele hardcore/punk. Mijn liefde voor hardcore begon bij Minor Threat, Bad Brains, Suicidal Tendencies, Sick of it All, Inside Out en evolueerde vervolgens meer richting NYHC, newschool, metallic hardcore. De dudes in The Setup, die ik al kende en al even aan het repeteren waren (zonder zanger), kenden mijn achtergrond en op goed geluk hebben ze me gewoon gevraagd of ik geen zin had om bij de band te komen. Op een optreden duwden ze me een rehearsal-tape in de hand en de rest is geschiedenis.

“The Setup kwam op een geladen moment in m’n leven, ik was even daarvoor mijn vader verloren na een ongeval, Circle stond op springen en wellicht zocht ik onbewust toch ook wel een nieuw toevluchtsoord, een soort uitlaatklep voor die emoties. Bovendien was van dag één duidelijk dat The Setup een band was met ‘een plan’, een redelijk duidelijke visie, vijf gasten met eenzelfde doel en gedrevenheid, een band die ook gewoon heel veel wilde touren. Dat maakte dat The Setup heel snel groeide en eigenlijk in no time 100% van m’n tijd in beslag nam gedurende een zestal jaar, een geweldige periode. What a ride!”    

The Setup verdween niet als band, maar je stapte eruit. Wat lag daaraan ten grondslag?
Dries: “TSU werd als band succesvol in wat een gouden periode was voor HC, de era tussen 2003-2009. Zeker in België, maar ook Nederland was er een fantastische scene, waren er elk weekend meerdere shows en was er altijd enorm veel volk op al die shows. Het was dan nog één van de meest succesvolle bands van dat tijdperk en hadden jaren waarin we 100 tot 150 shows speelden. Het was fantastisch maar ook enorm intens. Na Minister of Death denk ik dat we als band op een sleutelmoment zaten. Wat wordt de volgende stap, nog meer touren, de band écht fulltime doen en tijdelijk onze jobs (gedeeltelijk) opgeven, dat soort vragen. Daarnaast merkte ik, eerder onderbewust, ook wel dat de scene wat begon uit te doven en kreeg ik toevallig op m’n job een nieuwe functie die me een pak minder vrije tijd zou geven. Ik moest dus keuzes maken en ik ben er altijd van overtuigd geweest dat je een band als TSU enkel kan doen als dat eigenlijk je prioriteit nummer één is en als je steeds de mogelijkheid, het vuur en de passie hebt om daar dan ook vol voor te gaan.

“Ik voelde dat ik op dat moment in m’n leven de combinatie werk – band niet meer kon/wilde opbrengen op de manier die noodzakelijk was voor de band. Om de andere jongens ook niet afremmen was er dan ook maar één keuze, ik had immers zelf de ervaring van spelen in een band (Circle) waar de ambities té verschillend waren waardoor de band uiteindelijk off the rails ging. Dat wilde ik absoluut niet zien gebeuren met TSU. Met heel veel pijn in het hart maar in de beste verstandhouding zijn we uit mekaar gegaan. Maar ik beschouw die gasten nog altijd als échte vrienden en ook m’n opvolger op vocals, Kris, is bijvoorbeeld een erg goeie vriend. De periode met TSU was écht puur goud, die band en wat we samen beleefden heeft een blijvende impact gehad op zowel mijn muzikale als mijn ‘gewone’ leven.”

Toen werd het ook een paar jaar stil. Tussen Minister Of Death en de debuut-EP van Loud Love zit maar liefst 12 jaar. Wat heb je in de tussentijd gedaan, of was het zoals de Amerikanen het zeggen ‘Life got in the way’?
Dries: “Ik heb een korte periode gehad waarin ik absoluut niet meer actief bezig wilde zijn met muziek. Ik genoot van andere dingen doen, nieuwe prikkels, nieuwe activiteiten maar ben wel altijd fanatiek nieuwe muziek blijven checken, ben altijd naar shows en optredens blijven gaan en was (ben) ook betrokken in een label (Hypertension Records). Maar het bloed kruipt en na een tijdje ben ik met wat jongens uit TSU (of ex-TSU) een heavy metallic HC-band begonnen, Overlord. Erg cool om te doen maar omdat Overlord de tweede band was voor iedereen, buiten mezelf, was het allemaal nogal vrijblijvend en kwam er nooit de ‘drive’ in die je nodig hebt om echt een actieve band te worden. De band bestaat nog, we hebben zelfs een full-length gemaakt maar ondertussen is iedereen opnieuw met zoveel verschillende dingen bezig dat Overlord geen prioriteit is. Maar als het moment er komt releasen we die plaat misschien nog wel, ze is toch net iets te goed om ergens in een archief te belanden, enfin, dat vinden we zelf toch.”

En toen Loud Love… Hoe kwam deze band tot stand? Is het een kwestie van iets begint te kriebelen, of wilde je nog echt iets vertellen aan de wereld?
Dries: “Ik heb een tijd het gevoel gehad dat een echt actieve band niks meer voor mij was, dat ik uitverteld was, dat het nu aan een nieuwe generatie was… Zelfs ten tijde van Overlord had ik dat gevoel en zeker toen die band niet echt gelanceerd geraakte. Daar heb ik echt wel mee geworsteld want ik miste het muziek maken, het creatieve, de emotionele uitlaatklep wel degelijk. Maar ik heb een tijd bewust alle mogelijke aanbiedingen die ik kreeg gewoon geweigerd. Het klopte ook nooit 100%. Tot David, bassist van Loud Love, bleef aandringen en me eindelijk een keer op een repetitie kreeg. Toen volgde mentaal de klik, was ik eigenlijk onmiddellijk verkocht en op die eerste repetitie hadden we ook onmiddellijk een nummer klaar. Loud Love is een band die op dit moment in m’n leven alle hokjes aftikt. Het zijn coole, heel erg nuchtere dudes, de visie op de band en de ambities zijn voor iedereen gelijk, het zijn stuk voor stuk heel erg goeie muzikanten met een grote en brede kennis van hardcore/punk/emo en… ze schrijven enorm veel en enorm coole songs.

“Loud Love is ook ‘pretentieloos’, wat ik enorm belangrijk vind. We nemen de muziek zeer ernstig maar onszelf uiteraard veel minder. We zoeken niet krampachtig naar een plek onder de zon, we zijn niet onrealistisch in de verwachtingen. Het gaat om de muziek, de juiste vibe. What you see is what you get: een band met dudes die een voorliefde hebben voor 90s hc/punkrock/emo maar die daar een nieuwe hedendaagse twist aan geven. Niet meer maar zeker ook niet minder. De puzzel zit gewoon volledig juist. Dus ik heb inderdaad gemerkt dat ik nog niet uitgepraat/uitgezongen ben. Ik heb muziek, het creatieve, de manier waarop je zaken vertelt en deelt door muziek, gewoon nog altijd heel hard nodig en ik besef nu dat dit compleet los staat van wat je vroeger deed of van hoe oud je ook mag zijn. Een schilder of schrijver stopt ook niet op z’n 40e. De ‘urgency’, ik vind niet echt een goed Nederlands woord,  is er gewoon nog altijd en verder is het nu vooral genieten!”

Gaat de regel “Woke Up By The Restlessness In My Soul” uit The Last Great RNR Band van jullie EP over jou? Is dat één van de redenen dat Loud Love bestaat, die rusteloosheid?
Dries: “Het gaat zeker niet enkel over mij… die rusteloosheid, dat gevoel dat je nog wat te vertellen hebt, dat muziek in je DNA zit…dat is zeker een bestaansreden voor Loud Love, voor iedereen in de band. Muziek spelen louter en alleen om het plezier van het samen spelen is heel zeker niet minderwaardig, maar het is denk ik niet de enige reden waarom we deze band doen. Elk van ons heeft wel degelijk nog het gevoel dat deze band nog ‘moet’, voor onszelf, maar ook daarbuiten. We hebben het gevoel dat Loud Love, hoe miniem ook, een stem is die een waarde heeft en iets kan betekenen voor wie daar open voor staat. Muzikaal, artistiek, tekstueel.. die stem die we willen zijn voel je ook in de muziek: energiek en fel, herkenbaar maar ook hedendaags, in your face en rauw soms, maar ook altijd gelaagd, melodieus en positief…”

Zie je overeenkomsten tussen de drie genoemde bands? Zijn er ook fouten gemaakt toen, die je nu wilt en kunt voorkomen?
Dries: “Het is alsof ik praat over drie van m’n kinderen. Ik houd van elk evenveel, ze verschillen onderling soms enorm maar ergens is er sowieso een gedeeld DNA. Dat gedeeld DNA is denk ik het feit dat het alle drie bands waren/zijn met een bepaalde grote hoeveelheid energie, een enorme ‘goesting’ zeggen wij in Vlaanderen… Het is niet zomaar ‘ambitie’, wat vaak ten onrechte beschouwd wordt als een vies woord, nee het gaat meer om een interne drijfveer, intrinsieke motivatie. Geen enkele van die bands was vrijblijvend, er was altijd die wil om de hemel te bestormen, die spirit om uit te schreeuwen wie je bent, waar je voor staat, een soort lust for life en positieve energie gekoppeld aan een grote openheid en compleet gebrek aan snobisme. Ik denk, hoop dat je dat voelt in de muziek van de drie bands, hoe verschillend ze ook mogen zijn.

“Of er fouten zijn gemaakt? Tuurlijk massa’s! Maar dat is ook part of the fun… En hoe cliché het ook mag klinken, die fouten waren verrijkend, ze waren leerzaam en maakten dat je later andere en vaak ook betere keuzes ging maken. Andries, gitarist in TSU, zei me ooit dat geen opleiding of school je kan leren wat je leert in een HC-band die er vol voor gaat. En dat klopt ook denk ik..Als HC-band heb je misschien de “luxe” van een netwerk, een scene die je kan ondersteunen, maar in de eerste plaats ben je verplicht op jezelf aangewezen, moet je ondernemend en creatief zijn, je moet lef hebben. En je merkt ook snel dat als je ergens wil geraken, je dat enkel kan als je er écht vol voor gaat, niet halfslachtig of halfhartig. Je krijgt gewoon niks cadeau, je moet er zelf achteraan gaan maar dan kan de bal ook snel beginnen rollen. Als ik kijk naar heel wat mensen die ik ken uit de scene van 20 jaar terug en ik zie wat ze nu doen, in een vaak totaal andere context, dan merk ik toch dat ze die zelfredzaamheid, dat creatieve, die DIY-mentaliteit, die lef en grittyness vaak ook gebruikt hebben in hun ‘latere leven’.”

In februari kwam de video van Vox Populi uit. Met eerste zin “You Call It Pride, I Call It Hate” worden de piketpaaltjes direct uitgezet. Is het nummer een reactie op het conservatisme en populisme dat overal in de wereld de kop opsteekt?
Dries: “Niet per se tegen conservatisme an sich. Conservatisme is een brede term, een containerbegrip dat we, denk ik, te vaak verkeerd gebruiken. Ik heb een vriendenkring waarin rechts, links, conservatief, progressief in veel variaties samen komen. Maar wat we delen zijn een aantal basisprincipes die rotsvast verankerd zitten en er voor zorgen dat xenofoob, homofoob, seksistisch etc. gedrag niet getolereerd wordt. Op die manier is verschillen van mening ook compleet geen probleem maar gewoon verrijkend. Binnen een kader met spelregels qua mensenrechten, het respect voor gelijkheid ongeacht ras, kleur, seksuele voorkeur..,  is een diversiteit aan meningen alleen maar positief. Het is wat zorgt voor vooruitgang, nieuwe inzichten, compromis, welvaart. Wat we met Vox Populi wilden doen is het aanklagen van het verlies van dat soort open – maar democratsch en niet populistisch of verdoken intolerant – debat. De manier waarop vandaag extreme meningen genormaliseerd worden is hallucinant.

“Vox Populi is onze bezorgdheid over hoe racisme, seksisme, conspiracy theories, het verlies aan respect voor wetenschap en feiten, het verlies aan respect voor andere meningen, het verlies van de kunst van het compromis voor sommigen terug ‘normaler’ worden. Door de pandemie is iedereen zich meer en meer gaan terugtrekken in z’n bubbel (pun intended), het smartphone-scherm werd meer dan ooit onze blik op de wereld en al die prikkels, het (al dan niet) fake news, social media, sensatie media (breaking news!), populisme. Ze zijn nog harder gaan wegen op het maatschappelijk debat en dat heeft er voor gezorgd dat je vandaag als meer ‘traditionele’ democratische of noem het ‘gematigde’ stem in verdrukking geraakt, omdat nu eenmaal de meeste extreme en de luidste boodschap het meest in het oog springt, het meest duidelijk lijkt. Samen leven is, vinden wij, gebaseerd op het vinden van common ground en de meeste mensen willen dat ook gewoon. Maar een aantal extreme stemmen kaapt vandaag gewoon te vaak de media, het maatschappelijk debat zodat het lijkt alsof de enige problemen die we als maatschappij hebben terug te brengen zijn tot het culturele of het ‘identitaire’, onze identiteit (wat dat ook mag zijn) die dan moet afgezet worden tegen die van de vijand (cultureel, ideologisch…). Voor sommigen is niets nog feitelijk en is elke tegengestelde mening verdacht. Discussies doen we niet meer, alles is een ‘strijd’, een ‘oorlog’. Wetenschap wordt verdacht van zodra het je mening ondermijnt enz..

“In België bijvoorbeeld is politieke verantwoordelijkheid momenteel onbestaande, maak je een fout dan geef je die niet toe maar dan begraaf je die onder verwijten aan anderen, dan ben je het slachtoffer van een al dan niet partijdige pers. De oppositie kondigt aan dat ze de coalitie “kapot gaat maken”, dat soort taal, dat soort cultuur. Het lijkt er soms op dat nuchterheid, common sense, het vinden van een win-win oplossing, constructief debat, ouderwetse dingen zijn geworden terwijl dat net meer dan ooit de tools zijn waarmee je kan omgaan met een wereld die alsmaar sneller verandert…

“Dus als je vraagt kunnen we de negatieve invloed van populisme keren, dan denk ik: ja natuurlijk, maar alleen als een aantal stemmen dat niet meegaat in dat extreem opbod hun stem laat horen, als we lijnen in het zand durven trekken en durven reageren. Ook al loop je daarmee het risico dat je een shitload van bagger over je krijgt van het alsmaar groeiende leger van keyboard warriors op social media.  Als ik weer ranzige racistische bagger lees onder een bepaald nieuwsartikel denk ik ook nog te vaak: ach, ik ga m’n energie niet stoppen in reageren. Maar als we dat te vaak doen, ook in discussies op café (je weet wel toen dat nog kon) dan normaliseer je een bepaald discours.. Het is niet normaal of ok dat iemand die je kent op café, de sportclub, op facebook of waar dan ook homofobe of racistische bullshit mag vertellen en je daar niet meer op wilt of durft te reageren… Dus ik dwing me vaak dat toch te doen, gewoon omdat het verdedigen van een aantal waarden die belangrijk zijn voor ons samen-leven, nu eenmaal cruciaal is… Vox Populi is tenslotte gewoon een mening van vijf gasten die muziek maken, misschien een mening die vandaag fiks ingaat tegen bepaalde andere meningen maar so be it. Als ons dat politiek correct maakt of woke, dan is dat maar zo, gaan we geen seconde van wakker liggen. Het zijn termen die men gewoon te pas en te onpas gebruikt om niet inhoudelijk meer te moeten discussiëren. En net dat willen we graag terug, het inhoudelijke debat. Maar goed, vrijheid van mening, waar we een fanatiek verdediger van zijn, betekent niet alleen dat je woord en tegenwoord hebt, maar ook dat je bagger en shit over je kan krijgen. But hey, it’s worth the hassle.”

Is er een link tussen Quichote en Phoenix? Ik vraag het omdat in beide songs wordt gerefereerd aan vervlogen dromen. Ook lijkt, onderliggend, het verstrijken van de tijd een rol te spelen. Is ouder worden vervelend?
Dries: “Hahaha, zo had ik het eigenlijk nog niet bekeken! Maar misschien zit dat er dan onbewust wel in, maar dat is niet echt wat ik wilde uitdrukken…. Je doet me nadenken en ik denk dat je misschien wel een punt hebt over de link tussen die twee songs, het tweeluik… Ik ben iemand die vaak nadenkt over het leven, over waar ik sta, wat me drijft, wat ik nog wil doen. Ik koppel dat ook altijd aan een enorm besef van hoe kostbaar tijd is. Een soort onrust om nog heel veel te willen doen voor ik hier weg ben. Niet te lang willen stilstaan bij ongeluk of tegenslag maar de wil om de boel terug op te pikken en vooruit te gaan. Beseffen dat een leven hard kan zijn maar toch de wil hebben om het te vullen met zoveel mogelijk positieve ervaringen. Misschien dat je daardoor dat gevoel van midlife crisis kreeg. Die onrust heb ik echter al lang, sinds de eerste keer dat ik geconfronteerd werd met de dood of groot verlies. Het besef van de vergankelijkheid van het leven, de fragiliteit ervan, dat heeft bij mij een energie getriggerd waardoor ik bijvoorbeeld enorm actief ben geworden in muziek maken, maar ook vaak ja heb gezegd op allerlei nieuwe mogelijke ervaringen. Het besef dat door risico’s te pakken, door nieuwe ervaringen te zoeken, je kan groeien, dat er dan nieuwe deuren open gaan. Dat heb ik echt enorm hard nodig.

“Maar ik heb daardoor ook mensen die dicht bij me stonden ongelukkig gemaakt, verwaarloosd, schade veroorzaakt. Ik heb anderen en mezelf ook soms gewoon opgebrand. Vandaag weet ik dat stilstaan soms ook belangrijk is, dat rust ook energie geeft. Die onrust, het tempo waarop ik dingen wilde doen heeft me echter vriendschappen doen verwaarlozen, relaties gekelderd, ik ben lichtzinnig omgegaan met waardevolle momenten in m’n leven. Dat besef heb ik niet altijd gehad, maar toen dat binnenkwam was het ook keihard. Zowel Quichote als Phoenix gaan daarover. Het besef dat je absoluut het maximum moet halen uit het leven, dat je zelf actief kansen moet grijpen en creëren, dat tijd te kostbaar is om te lang passief of negatief in het leven te staan, maar tegelijkertijd de waarschuwing dat je daarbij te ver kan gaan. Dat sommige zaken net wél de moeite waard zijn om bij stil te staan, dat voor sommige waardevolle gebeurtenissen in je leven je net wel op de rem moet staan. Dat evenwicht, dat zal wel altijd een spanningsveld zijn waarin ik me zelf beweeg, dat staat echter los van leeftijd en zal dan ook wel regelmatig terug komen in teksten. Nu, het is ook niet 100% of één op één het leven van Dries dat ik beschrijf, ik probeer het persoonlijke op een bepaalde manier ook altijd wat abstract te maken zodat de teksten universeler worden en wie dat wil er wat kan uithalen, ik wil niet té filosofisch klinken. Het zijn teksten, geen cursus mindfulness.”

Opvallend genoeg zijn je teksten nergens heel specifiek, en dus door iedereen op zijn eigen manier te interpreteren. Dat maakt ze sterk en tijdloos. Maar dan zie ik in Last Party “That Friday Night That Sent Me Straight To Hell” staan. Dat is heel persoonlijk en precies.
Dries: “Mijn teksten bij LL (en eigenlijk ook bij Circle en TSU) zijn altijd persoonlijk, daarmee wil ik zeggen, het is geen alter ego dat spreekt. Zoals ik al zei, het is Dries maar niet één op één. Ik ben het die deze persoonlijke ervaringen probeert te verwoorden op een manier die tijdloos is, die universeler wil zijn. Daarom ben ik ook bijna nooit echt heel erg direct. Soms wel (bijvoorbeeld Angels Maintenance op de eerste EP gaat gewoon over mijn overleden ouders) en soms stop ik wel eens een heel erg persoonlijk element in de teksten. Omdat ik het passend vind, omdat het dingen op scherp zet maar ook omdat het mijn band met de tekst en wat ik wil uitdrukken nog versterkt en het anderzijds de luisteraar direct kan aanspreken. Een concrete verwijzing, hoe klein en op het eerste zicht mysterieus ook, het maakt ook gevoelens tastbaarder, het zorgt zowel bij mij als bij de luisteraar voor grotere betrokkenheid…

“Iedereen heeft wel een keer iets verschrikkelijk meegemaakt gelinkt aan een moment, een dag, een uur, een datum. Bij mij was dat dan toevallig een vrijdagavond. Het is overduidelijk voor mij wat die dag, dat moment betekent, het maakt dat ik die emotie waaraan ik refereer ook letterlijk elke keer voel als ik dat nummer zing maar het zorgt er ook voor dat wie naar de lyrics luistert het misschien mysterieus vindt maar zelf ook misschien kan linken aan sleutelmomenten in zijn of haar leven. Zoals gezegd, we hebben weinig pretentie met LL, het is misschien niet allemaal enorm direct of duidelijk maar ik ben wel brutaal eerlijk in wat ik wil delen, ik wil de luisteraar die dat wil ook echt wel raken en betrekken met de song, ik deel absoluut echte gevoelens of ervaringen ook al zijn ze wat abstracter verwoord. Voor mij is muziek altijd een heel bijzondere vorm van communicatie geweest, de enige kunstvorm die op zoveel dimensies (woorden, gevoelens, geluiden, ritmes, sfeer, herinneringen) kan raken.”

Waar komen de dichtregels “When passion is our curse, love’s always resentful?” en “When beauty is a curse, love’s always unfaithful?” in Rookie Nightmare vandaan?
Dries: “Die tekstregels gaan over de passie die je ergens voor kan hebben, de schoonheid van ervaringen/relaties/doelen, de wil om ergens vol voor te gaan. Het gaat over hoe dat allesoverheersend wordt en je blind wordt voor andere dingen die wellicht even belangrijk zijn. Met andere woorden, hoe schoonheid, of passie ook kunnen vernietigen. Ik denk dat het wel herkenbaar is voor mensen die gulzig in het leven staan, of mensen die al een keer zichzelf verloren hebben passies, relaties of doelen. Het is ook een kleine verwijzing naar een songtekst van TSU waar ik een deeltje van de tekst in een compleet andere context gebruik. Ik houd er wel van om dat soort easter eggs in teksten te stoppen.

“Met Loud Love stoppen we zeker hart en ziel in onze songs. Zowel muzikaal als tekstueel. We besteden ook veel aandacht aan de vormgeving van platen, de visuele identiteit van de band omdat we vinden dat dit allemaal de creatie versterkt en het helpt bij wat we willen uitdrukken met de songs, de band. Maar eens je die songs dan loslaat in de wereld dan wordt het een compleet ander dier. De luisteraar is compleet vrij om te doen wat ie wil met de song. Dat moet je gewoon aanvaarden. Vindt hij of zij het gewoon lekker wegluisteren? Prima! Soms hoeft muziek ook niet meer te zijn dan dat. Hetzelfde geldt voor de manier waarop men de teksten al dan niet leest of interpreteert. Ik benader zelf teksten van songs als een alternatieve blik op de werkelijkheid of een deel van die werkelijkheid. Een andere manier om de zaken te zien, benoemen, een andere bril, namelijk die van de schrijver. Soms haal ik dus ook echt wel wat waardevols uit een tekst, een nieuwe manier om dingen te zien maar even vaak is het meer een gevoel dat wordt opgeroepen, een herkenbare emotie, nostalgie. Als ik datzelfde effect een keer kan teweegbrengen bij iemand is het al prachtig.”

Kan een tekst ook te moeilijk zijn, of te abstract? Houd je daar rekening mee bij het schrijven?
Dries: “Wellicht wel… Maar is dat erg? Je hebt bands die met opzet complete nonsens neerpennen in hun teksten, of stream of consciousness, of heel erg abstracte dingen. Misschien zijn er toch enkele van die bands die proberen daar ook gewoon wat mee te zeggen, een gevoel op te roepen… Maar ik denk dat dit niet noodzakelijk is. Ik kan nooit de ongelooflijke kracht die uitgaat van woorden gekoppeld aan muziek negeren, de manier waarop dit beelden oproept op een ander niveau in je hersenen, de manier waarop dit refereert aan gevoelens. Maar er zijn artiesten voor wie dat niet geldt, voor wie teksten enkel klanken zijn die als een extra instrument de muziek ondersteunen, om een sfeer op te roepen. Dat is absoluut niet minderwaardig. Als luisteraar is het voor mij soms ook niet zo belangrijk en laat ik me gewoon meedrijven bij de sfeer die een nummer oproept. Ik houd ook van sommige black metalbands, waaronder bands die gewoon zingen in het IJslands of Pools. Dan heb ik de tekst ook niet echt nodig om toch wat te triggeren in mezelf, dan belet het niet begrijpen van de tekst me ook niet om intens te genieten van de muziek. Ik houd ook van post-rock en vaak is dat gewoon instrumentaal, de tekst is in mijn persoonlijke creativiteit belangrijk maar als luisteraar dus absoluut niet altijd.”

Er zit wel een soort gelatenheid in de tekst van Rookie Nightmare, of zelfs een les, dat ook mindere tijden een bepaalde wijsheid opleveren. Is dat de kern?
Dries: “Een les wel, gelatenheid of defaitisme zijn niet echt emoties die ik omarm of waar je me snel op zal betrappen. Maar de kern is inderdaad dat je in je leven keuzes maakt, bepaalde paden opgaat, dat je dat met volle overtuiging kan doen maar achteraf kan beseffen dat je misschien verkeerde keuzes gemaakt hebt, dat je afscheid hebt moeten nemen van mensen, dromen, wensen in misschien niet altijd de mooiste omstandigheden. Maar dat hoeft zoals je zegt geen drama te blijven, het levert een bepaalde wijsheid op, het zijn kilometers die je op je teller krijgt waardoor je later misschien nieuwe, al dan niet betere keuzes kan maken. Keuzes gemaakt uit passie, overtuiging; daar moet je achteraf mild voor zijn. Het zijn halfslachtige keuzes, keuzes waar je op het moment van de keuze al niet 100% achter stond en die later op niks uitdraaien, dat zijn de keuzes die zuur zijn of bitter smaken. Maar als je ergens het maximum wil uithalen, alles uit het leven wil halen, dan vind ik dat je niet te streng moet zijn voor jezelf als het een keer misgaat, dat zijn mooiere littekens die je leven ook diepte geven.”

Wanneer gaat de tweede EP op White Russian Records verschijnen? En dan? Zijn er al plannen voor optredens na de corona-periode?
Dries: “We worstelen wat met de beslissing eerlijk gezegd. Als je een plaat maakt en die releaset wil je die plaat natuurlijk ook erg graag live gaan spelen en dat zoveel mogelijk. Live spelen, zeker voor een hardcore/punkband, is essentieel. Maar gaat dat snel kunnen? We zijn niet Taylor Swift die twee platen kan uitbrengen tijdens de lockdown en er dan miljoenen van verkoopt en ondertussen 101 creatieve outlets heeft om verder op te bouwen. Als hc/punkband is live en luid spelen, het contact met publiek, contact met andere bands onlosmakelijk deel van je identiteit. Vandaag gok ik dat we de plaat na de zomer uitbrengen in de hoop dat we daar dan ook snel liveshows aan vast kunnen breien. We kunnen alvast niet wachten want het plaatje is een absolute BANGER!”

Je kunt het materiaal van Loud Love luisteren via onder meer Spotify en ook aanschaffen via de Bandcamp:


Deel dit artikel