The Garden of Burning Apparitions

Je hebt bands die het in hokjes plaatsen niet erg vinden en je hebt bands die daar niets van willen weten. Het Amerikaanse Full Of Hell is een lichtend voorbeeld van het tweede. Vanaf de oprichting in 2009 mixen zij grindcore, punk, hardcore, death metal en noise zodat ze een extreme kracht zijn om rekening mee te houden. Na talloze optredens, splits en collaboraties (waaronder Merzbow en The Body), is het kwartet aanbeland bij hun vijfde langspeler Garden Of Burning Apparitions. Waar het vorige werkstuk Weeping Choir (2019) een tikkeltje gevarieerder was, is er ditmaal meer aandacht besteed aan de details. Never Mind The Hype wilde daar alles over weten en belde met keelkunstenaar Dylan Walker. Zichtbaar uitgeput vertelt hij over hoe hij de pandemie beleefde en waarom ze van producer wisselden. Verder praat Dylan openhartig over zijn angsten en depressies en zijn voortdurende zoektocht naar iets spiritueels, tevens een rode draad door het album. Lees hieronder het verslag van een boeiend gesprek.

Door Wouter Hommel

Voor de nieuwe plaat hebben jullie niet met Kurt Ballou (Converge) gewerkt, viel mij op. Wat was de motivatie om ditmaal met Seth Manchester (The Body) in zee te gaan?
 “Het was een kwestie van tijd. We hebben al eerder platen gemaakt met Kurt, wat geweldige ervaringen waren. Hij is een geweldige producer, maar we begonnen met het opnemen met Seth toen we The Body-samenwerkingen deden. Hij zit totaal buiten het spectrum van metal, hardcore en punk. Dat is niet zijn wereld. Hij neemt veel noise-acts op en hij neemt heavy bands op zoals The Body en Daughters en zo. Ik denk niet dat zijn forte per se agressieve muziek is. Het is niet echt zijn ding. Hij neemt dingen op zoals experimentele muziek en veel indie, gewoon allerlei soorten muziek. Hij is niet gebonden aan dezelfde grenzen als een metalproducent zou zijn. Ik denk dat omdat het niet zijn ding is, het juist heel interessant kan zijn om een plaat met hem op te nemen. Hij heeft zo’n andere benadering van dynamiek, vooral qua EQ, dus de eindmix is sowieso al anders. Songwriting: dito. Hij wil horen wat een metalband niet per se zou doen en dat is heel belangrijk voor ons.

Hij is bijna als een geest-appendix: hij plaatst zichzelf echt in de muziek. Hij is gewoon erg van het aanpakken en met Full Of Hell hebben we al zo lang geen input van onze geluidstechnici geëist, omdat we volledig voorbereid naar de studio kwamen zonder losse eindjes. Toen we met Kurt gingen opnemen, was het de eerste keer dat we echt de mening van een geluidstechnicus wilden horen om eerlijk te zijn. Omdat Kurt Kurt is, luister je natuurlijk naar wat hij te zeggen heeft en hij kwam met heel nuttige dingen. Niet om te zeggen dat de ene beter is dan de ander, het is gewoon een andere benadering. Dat voelde vers voor ons, weet je? Als band wil je niet stagneren, omdat we niet in een hokje gestopt willen worden. We hebben altijd verschillende geluidstechnici gehad, maar Seth is op dit moment de juiste persoon voor ons.”

Full of Hell, foto Jess Dankmeyer

Jullie spelen sinds juli weer live. Hoe was om weer op te treden? 
“Ja, we hebben twee shows gespeeld, maar we gaan dit jaar geen shows meer spelen. Het was cool en tegelijkertijd ook een beetje vreemd. Naarmate we ouder worden, verstrijkt de tijd op een rare manier. Een onderbreking van achttien maanden leek een eeuwigheid, maar zodra we bij elkaar kwamen en speelden, was het net alsof er een heel lange dag was verstreken en gingen we op een bepaalde manier verder waar we waren gebleven. Het maakte ons nog iets dankbaarder dan voorheen. Voor elke show die we spelen ben ik nerveus… Onze ritmesectie is eigenlijk een stuk relaxter, haha. Ik denk dat ze altijd behoorlijk ontspannen zijn, maar onze gitarist Spencer en ik worden behoorlijk nerveus, maar niet nerveuzer dan we normaal zijn. 

Wat betreft COVID heb ik een open geest en ga ik gewoon door met mijn leven. We zullen zien wat er gaat gebeuren, maar hebben geen tours gepland voor de herfst. Te veel risico voor ons, denk ik. Wij boeken vrij ver van tevoren. Er is veel planning die gaat in het opzetten van een tour. We hadden niet echt het gevoel dat dit het waard zou zijn, om dit najaar een hele tour te boeken en erop te vertrouwen dat het doorgaat. Het lijkt er nu gunstiger voor te staan, dus misschien hadden we het kunnen doen, maar het was het ons niet waard om al onze tijd en energie te investeren en het later te annuleren, dus besloten we op veilig te spelen. 

Ik had me eerlijk gezegd niet voorgesteld dat we dit jaar überhaupt shows zouden spelen, dus die zomeroptredens waren zowat impulsief. Die boekten we nadat we het aanbod hadden gekregen om Psycho Las Vegas te spelen, wat op zich een inherent risico was, maar één die we hadden genomen, omdat we allemaal zijn ingeënt. Het is aan de ene kant ons levensonderhoud, maar aan de andere kant is dit het belangrijkste in ons hele leven, dus kwamen we op een punt waarop we onder bijna alle omstandigheden klaar waren om te spelen. De wateren zijn momenteel moeilijk te bevaren. Ik denk dat iedereen in onze kring zich behoorlijk bewust is van de veiligheid van anderen en dat is een grote zorg. En de veiligheid voor onszelf natuurlijk, maar het is nog steeds moeilijk om te weten wat er gaat gebeuren. Onze plaat komt pas in oktober uit, dus dat maakt niet zoveel uit. We hebben al zo lang gewacht, we kunnen nog wel wat langer wachten, snap je wat ik bedoel? Daarnaast hebben we allemaal andere bands die wel gaan spelen dit najaar. Ik doe wat één of twee noise-shows met Spencer (Full Of Hell-gitarist) en Jarhead Fertilizer en Eye Flys zijn twee zijprojecten van onze jongens die in november/december touren, denk ik.”

Ik heb echt bewondering voor je uithoudingsvermogen en houding nadat jullie busje tijdens een tour werd gestolen, plus corona (zoals zoveel anderen), waardoor jullie tourschema werd geannuleerd en de artist-in-residence-plek op Roadburn uit het raam werd gegooid. Hoe hebben jullie dit allemaal ervaren?
“De timing was interessant, maar tegelijkertijd als je veel toert… Ik kan niet zeggen dat het onvermijdelijk is, omdat het niet bij elke band gebeurt, maar het is veelvoorkomend. We toeren al meer dan tien jaar en we zijn zo vaak op het nippertje ontsnapt. We hebben alle vier wel eens meegemaakt dat we in het busje lagen te slapen en één of andere kerel probeerde in te breken. Dat is klote. Nogmaals, we hebben zoveel geluk gehad, dat ik geen zelfmedelijden kan hebben. Ik denk dat we geluk hebben dat we dit – de band en alles eromheen – kunnen doen en dat mensen er ook iets om geven. We zijn eigenlijk winnaars van een loterij. We voelen ons heel bevoorrecht en het maakt ons nederig. Dus ja, die pech met het busje… Dat is balen, maar het hoort er ook bij, weet je? Aan de andere kant hebben we heel veel steun van mensen gehad, wat de meeste bands niet hebben. Ik had bijna het gevoel dat het zielig zou zijn om erover te gaan klagen, dus ik heb het nooit gedaan. Niemand van ons. Het had zoveel erger kunnen zijn.

En de pandemie… Die shit is voor iedereen klote, dat is als een universele ervaring. De uitnodiging van Roadburn, die wordt wel weer meegenomen naar een volgende editie. Ik weiger er op een defaitistische manier naar te kijken. Ik heb het gevoel dat de slechte dingen die met bands gebeuren belangrijke momenten zijn. Het zijn bepalende momenten voor een groep. Ik wil niet dat elke band wordt beroofd, haha, maar een tijdje in een busje moeten leven, opgelicht worden en niet betaald worden… Ervaar het om te weten hoe erg het kan worden. Het bouwt karakter op, maakt je kogelvrij. Toeren is een voorrecht, maar een ondankbare. Het is behoorlijk gaaf, maar veel ervan is klote en saai, haha. Ik hou er ook nog steeds van en om eerlijk te zijn hou ik er nu meer van om Full Of Hell te doen dan voorheen. Een heel goed gevoel. Ik werd dertig in 2020 en ik had sowieso veel introspectie: een nieuw decennium van mijn leven. Ik ben dertig en ik ben nog steeds aan het toeren: wat betekent dit? Ik concentreerde me niet per se op de overval of de pandemie. Hoe ga ik het komende decennium zegevieren? Ga ik bijvoorbeeld echt gebruikmaken van het voorrecht dat ik heb om op deze manier muziek te kunnen maken? Ik heb hier echt niets te zoeken, maar hier ben ik. Dus het is het beste om er je voordeel mee te doen en om zo veel mogelijk muziek te maken. Dus ja, ik probeer mezelf aan dat mantra te houden.”

Full of Hell, foto Jess Dankmeyer

Full of Hell, foto Kevin Spaghetti

In de begeleidende promotekst heb je het over je zoektocht naar een spiritueel pad of iets dergelijks dat je als leidraad kunt gebruiken. Heb je al iets gevonden dat voor jou van pas kan komen?
“Nee man, ik heb de afgelopen jaren een soort van crisis gehad. Ik heb altijd zoiets gehad… Op dit punt in mijn leven probeer ik te kijken naar de dingen die me paniekaanvallen geven, mij depressief maken en wat het zou kunnen betekenen. Ik merk dat veel van mijn interesses en angsten… Ze zijn allemaal verstrengeld en het is een vrij universele angst; angst voor vergankelijkheid met vragen en stellingen als ‘ik hou van mezelf’, ‘ik wil niet, niet bestaan’, ‘wat zou er voor mij kunnen zijn?’, ‘wat is het doel van dit alles?’. Dus ik probeer deze dingen te onderzoeken en ik kijk echt naar de God Hole, de leegte, die ik heb. En nee, ik heb niets gevonden, maar ik denk dat ik merk dat ik een doel heb met mijn kunst. Ik heb een kans gekregen om mezelf te uiten en misschien om contact te maken met andere mensen. Ik omarm dat, maar meer omdat ik denk dat er een niveau van spiritualiteit is dat echt belangrijk is voor een mens. Een manier van eenheid, maar niet op een manier van wat wij zien als georganiseerde religie.

Ik zat een beetje vast bij het schrijven, wanneer ik in die panieksfeer zat; ik ben minder dan een stofje in het grote geheel der dingen. Ik ben niets. Dit leven betekent niets. Wat kan ik hier echt uit halen? Meestal troost ik mezelf in de wetenschap dat als niets ertoe doet, dan wat ik denk dat ertoe doet, het belangrijkste is. Je eigen realiteit vormgeven. Maar je kunt jezelf maar zo lang geruststellen. Er is een universele ervaring buiten je eigen kleine sfeer. Je kunt niet zomaar je eigen werkelijkheid hebben. Ik weet het niet, man… Misschien ben ik aan het dwalen. Ik probeer als volwassene in het reine te komen met mijn leven en troost te vinden in deze universele vergankelijkheid die iedereen voelt, plus het feit dat ik helemaal niets weet. Dat is heel geruststellend.  

Ik ben niet religieus of iets dergelijks opgevoed en voelde me het grootste deel van mijn leven een behoorlijk overtuigd atheïst, alleen zie ik daar niet per se het goede in. Ik weet niet echt waar ik sta, of iets dergelijks. Het enige dat me een beetje troost heeft gegeven, is het accepteren van mijn onwetendheid. Ik ben een stap verwijderd van een gorilla: we zijn dieren. Nog iets waar ik mee in het reine ben gekomen en misschien is hier een element van narcisme in het spel, maar er is een reden dat de angsten die ik ervaar zo universeel zijn. Ik ben er echt mee in het reine gekomen dat ik een vrij gemiddelde man ben. Ik ga al deze dingen ervaren die andere mensen ook ervaren en daar is niets mis mee. Ik denk dat dit normale ervaringen zijn als mensen ouder worden. .

Als ik in de buurt ben van mensen, denk ik niet echt aan deze dingen. Het is als een zalf als ik bij hen in de buurt ben. Ik fixeer niet, maar ga gewoon door de sociale bewegingen, of wat dan ook. Als ik alleen ben, denk ik aan mijn obsessies en heb ik vreselijke last van verlatingsangst. Ook heb ik een fixatie op tijd. Ik hou er namelijk niet van om te laat te komen en als ik vroeg moet opstaan krijg ik het Spaans benauwd. Het hangt allemaal samen met hetzelfde probleem. Ik schrijf er al zo lang over met Full Of Hell, maar ik kan het niet echt onder woorden brengen. Ik probeer het gewoon uit te zoeken, net als iedereen.”

Garden of Burning Apparitions is op vrijdag 1 oktober uitgekomen en te beluisteren via o.a. Spotify. Tevens is de plaat verkrijgbaar in diverse fysieke formats via Bandcamp hieronder:


Deel dit artikel