DOOL, foto: Nona Limmen

De moeilijke tweede werd naar eigen zeggen het beste dat Ryanne van Dorst ooit heeft gemaakt. Niet harder dan de vorige, maar ook zeker niet makkelijker; DOOL zoekt vooral het experiment op. Van Dorst is lang niet meer zo boos als ze was ten tijde van Elle Bandita, maar geeft op Summerland nieuwe invulling aan de hemel. „Ik ben nog nooit zo overtuigd geweest als nu.”

Tekst: Tim van der Steen

De eerste langspeler van de Rotterdamse doomrockers sloeg op NMTH-HQ in als een bom. Here Now, There Then werd daarom in 2017 als plaat van het jaar op de sokkel gehesen. 10 april kan ons dus niet snel genoeg komen, dan verschijnt het langverwachte vervolg. Nog meer zin hadden we in de week daarna, DOOL zou het materiaal live presenteren op het ons aller geliefde Roadburn. Daar ging door corona resoluut een dikke streep doorheen, net als de hele DOOL-tour en bijkans de volledige festivalzomer. De release van Summerland gaat gelukkig wel gewoon door.

Op Summerland liggen hoge verwachtingen na het succes van Here Now, There Then. Maakt dat deze release spannender?

Die vraag krijg ik veel. Mensen denken dat het tweede album zo moeilijk is. Maar ik kan je zeggen; ik ben nog nooit zo overtuigd geweest van iets als nu. Bij elke andere plaat die ik heb gemaakt of waaraan ik heb meegewerkt had ik achteraf een onrustig gevoel – Is dit wel goed genoeg? – Of dat je hem hoort, een week nadat hij al naar de drukker is, en denkt ‘kut, ik had dit nog anders willen mixen’. Dat je nog iets anders had willen doen of gaat twijfelen. Maar ik ben echt verknocht aan Summerland, ik luister hem zó graag. Dit is het beste wat ik ooit heb gemaakt, dat durf ik gewoon te zeggen. Ik heb dat gevoel nog nooit gehad en ik wil er nu vooral gewoon van genieten. Voor hetzelfde geld is dat met een volgende plaat weer weg. Nu geen onzekerheden, geen moeilijkheden. Ik zou hem kopen als ik hem niet zelf had geschreven (lacht).

Is dit waar je al die jaren naar hebt gezocht?

De rest van de band is er niet, dus ik spreek even voor mijzelf. Met Elle Bandita ben ik heel veel boos geweest op de wereld; een schreeuwerig project waar ik toen veel behoefte aan had. Dat was helemaal oké en ik heb er uitgehaald wat er in zat, maar er miste gewoon wat. Ik denk dat ik tijdens al het schreeuwen soms vergat om echt muziek te maken. Nu met DOOL, eigenlijk sinds Here Now, There Then, is de intentie gewoon veranderd. Ik kijk tijdens het schrijven erg naar binnen, ben ook niet boos. Wel zelfkritisch en nieuwsgierig. Ik probeer niet de wereld om mij heen te veranderen, wel om mijzelf te veranderen zodat ik kan functioneren in de wereld om mij heen, en de wereld hierna. Nu klinkt het alsof ik geen idealen meer heb, die heb ik zeker nog. Ik heb mij er wel bij neergelegd dat ik de wereld om mij heen niet kan veranderen, hoe hard ik ook schreeuw. Ik probeer nu dus vooral mijn eigen wereld vorm te geven. Ik kan kracht uit mijzelf putten en die vervolgens steken in mijzelf en mijn kunst. Sinds ik dat doe gaat het eerlijk gezegd ook hartstikke goed met mij.

DOOL, foto: Nona Limmen

Summerland is een hele andere plaat dan de vorige. Hoe verschilt deze voor jullie?

Tot de release van Here Now, There Then hadden we heel weinig shows gedaan. Nadat de single Oweynagat uitkwam en de show op Roadburn 2016 kwam er ineens van alles op ons af. Platenlabels, boekers, dat soort shit. Toen besloten we toch maar een plaat op te nemen. Daarna zijn we pas gaan nadenken; wat willen we hiermee? We hadden de kans op een goed label en zijn het maar gewoon gaan doen. Er was nog helemaal geen plan, doel of ambitie. Ook geen kennis over onszelf want we hadden nog weinig gespeeld. Het kwam voort uit een passie voor muziek, een stel vrienden die wat nieuws waren begonnen.

In de twee jaar die daarop volgden vonden we onze identiteit pas echt. Dat hoor je al een beetje op Love Like Blood. Die EP van vorig jaar is al veel zelfverzekerder. In de aanloop naar Summerland wisten we als band veel beter wat we wilden en wat juist niet. Zonder te praten konden we in onze ondefinieerbare DOOL-bubbel duiken. We kenden inmiddels onze sound en konden nu veel meer het experiment opzoeken, dat is ook duidelijk hoorbaar. Het was een heel ander proces dan bij Here Now, There Then.

Inmiddels telt de line-up twee nieuwe leden.

Dat heeft puur te maken met beschikbaarheid en ambitie. Job (van de Zande, onder meer Devil’s Blood en Molasses), de oude bassist en Reinier (Vermeulen, gitarist, o.a. Elle Bandita) waren niet voorbereid op hoe hard het zou gaan. Job was toen bijvoorbeeld net een restaurant aan het openen. We zouden per jaar een paar shows doen, dat was het idee. Een stel vrienden die muziek maken. Echt gewoon voor de leuk, maar dat liep allemaal uit de klauwen. We zijn op goede voet uit elkaar gegaan, totaal geen kwaad bloed en we hebben nog steeds contact. JB (van der Wal, bas, onder meer Aborted en Herder) is direct na de opnames van de vorige plaat deel van de band geworden. Nu met Omar (Iskandr, gitaar, onder meer Turia en Nusquama) erbij is het plaatje compleet.

Dool op Graspop, foto Rob Sneltjes

Over plaatjes gesproken: Summerland klinkt wat melancholischer, iets minder venijnig op het eerste gehoor.

Je zou de plaat voorzichtig iets lichter kunnen noemen dan de vorige, maar hij is zeker niet makkelijker. Die scherpe randjes zitten vooral in het experiment. We vliegen een aantal keer flink uit de bocht en spelen erg met spanning, het contrast tussen licht en donker. Here Now, There Then was meer to the point rock of zelfs metal. Summerland (meer effecten en filmische elementen, red.) kan alle kanten op zweven en vervolgens tegen een harde gitaarmuur op knallen. Het is een intense plaat. Ik luister hem echt heel graag, maar na één keer luisteren moet ik wel even ademhalen. Hij is toch heftig.

Het zijn natuurlijk thema’s die jij leeft, zeker als jij ook alle teksten schrijft. Waar gaat het over?

Summerland is eigenlijk een heidense term voor het hiernamaals. Nirwana, Walhalla, hoe je het ook noemt. Ik kwam het tegen in een boek en ging gelijk aan op die term. Veel van de hiernamaalsen zijn verzonnen door religies, kerken of ‘heiligen’. Die zijn al helemaal voor je ingekleurd. Deze versie gaat volledig over jouw eigen verlangens, hoe zou jij de hemel inrichten? Daar ging ik meteen over fantaseren, hoe zou het er voor mij uitzien en wat zou ik willen? Ik kan dan ook niet anders dan het vergelijken met aardse geneugten, want ik ken alleen maar dit leven en dit lichaam.

Dool op Desertfest 2017, Foto Roy Wolters

Kan je een tipje van de sluier oplichten, hoe ziet dat eruit voor jou?

Zeker. Het titelnummer Summerland gaat over seks. Het is ook geschreven in de vorm van een orgasme, daar kan je een soort chronologie naast leggen als je ernaar luistert. Andere nummers gaan bijvoorbeeld over hallucinogene middelen, medicatie of bijvoorbeeld interlokale connectie met mensen. Bijvoorbeeld dat je wakker schiet en aan iemand denkt, en diegene belt jou dan op dat moment. Dat soort onverklaarbare momenten, waarvan ik er zelf ook een had, die bezing ik in een nummer. Het blijft wel belangrijk om ruimte over te laten voor eigen fantasie en romantiek, voor mijzelf en voor de luisteraar. Net als Summerland de eigen interpretatie van de hemel is.

Summerland verschijnt op 10 april. Mocht je in de tussentijd geen genoeg kunnen krijgen van Ryanne, ze maakt ook de APODCALYPSE podcast voor 3FM. Voordat de wereld vergaat luistert ze nog een keer haar hele platenkast door, voorzien van commentaar. Inmiddels zijn ook de nieuwe tourdata bekend. Zoals het er nu uitziet kunnen we DOOL live zien op:

2020:
19 juni   Graspop / Dessel
9 juli      Flammen / Torgau
18 juli    Welcome to the Village / Leeuwarden
29 aug   Charge fest / Dordrecht
19 sept   Headbangers ball fest / Izegem
11 dec     Helling / Utrecht (met GGU:LL)
18 dec    Vera / Groningen (met Wiite Wieven)

2021:
8 jan       Metropool / Hengelo (met Witte Wieven)
22 jan     Patronaat / Haarlem (met Witte Wieven)
23 jan     Doornroosje / Nijmegen (met GGU:LL)
16 april   Roadburn / Tilburg


Deel dit artikel