Interview: Bartje & De Rooie Jager over Faster & Louder en de dood van rock ’n roll in Nederland

Bart Nederhand en Erik Hoezen kennen elkaar al jaren, nog uit de tijd dat Peter Pan Speedrock de hardst werkende rockband van Nederland was en veel Nederlandse bands mee omhoog trok. Zo ook de band van Erik Hoezen, nu beter bekend als De Rooie Jager. “Iedereen hing backstage bij Peter Pan. Half Nederland is alcoholverslaafd geraakt door die band. Wij hebben een hele carrière opgebouwd door het drinken van bier. Zo hard werken en zelf alles opbouwen dat zie je niet meer, alles komt en gaat nu snel en is een doorklikding.” Rock ’n roll is nagenoeg dood, willen de mannen maar zeggen. Waar de oermuziek en fuck you-attitude nog wel leeft? Op Faster & Louder bijvoorbeeld, het festival dat de mannen organiseren op zaterdag 6 april in de Effenaar.

Faster & Louder is een festival voor liefhebbers van basale behoeften als knalharde muziek, koud bier, vet voedsel en een goede sfeer. Een festival naar het hart van de twee vrienden, een festival als Speedfest. “Speedfest was gewoon hoe het bij Peter Pan Speedrock in de kleedkamer was en dan met zesduizend mensen.” We treffen het, want de Rooie Jager is met twee verkeerde benen zo vanuit de bedstee op de praatstoel gestapt, en Bart maakt een uitgehongerde en gretige indruk. Een korte voorstelronde: De Rooie Jager: Onder die naam gaat Erik Hoezen uit het Drentse Klazienaveen ‘van Slayer tot schlager’. Eindhovenaar Bart Nederhand: ‘de kleine’ Bart uit Peter Pan Speedrock en nu drummer in Powernap, dat ook op Faster & Louder speelt.

Door Ingmar Griffioen

Hoe kennen jullie elkaar eigenlijk?
“Niet”, grapt Erik. “Nee, uit de muziekscene. Zij speelden in een geweldige band. Het mooiste van Peter Pan Speedrock was dat ze altijd bezig waren om jonge bands te pushen. Die namen ze mee als voorprogramma. Ze waren heel erg bezig met de scene. Ik speelde ook in een bandje, was een jaar of 17 en ging veelvuldig met hen op pad. Het klikte gewoon. Er hing een hele scene omheen, met bands als Wiseguy uit Rotterdam, 69 Charger uit Eindhoven en wij als Black Rodeo. Wij organiseerde in Klazienaveen showtjes in een jeugdsoos, de Sparrow. Dan kwam The Spades langs, en een keer per jaar Peter Pan Speedrock. Die speelden verder in grote zalen en dan kwamen ze bij ons… En iedere keer volle bak en gas erop. Verder kennen Bart en ik elkaar persoonlijk al zo’n twintig jaar.”

Bart: “Het was altijd heel leuk. Wij deden niet alleen de show, maar bleven daarna, en ervoor, ook hangen. Met iedereen, de halve zaal stond soms in de kleedkamer. Gewoon lekker met iedereen buurten.”

Erik: “Het klinkt nu net alsof wij oude mannen over vroeger praten, maar ik ken werkelijk geen een band waar het zo was als bij hen: ‘wat van ons is, is ook van jullie’. Ik zat ook altijd in hun kleedkamer alles op te zuipen. Toen stond ik een paar jaar terug op de Zwarte Cross in de Megatent, kwam ik na afloop die mooie kleedkamer in, zaten zij daar met een hele groep en ik kwam niet verder dan de deuropening. ‘Hé Rooie, weet je ook eens hoe dat voelt’. Maar ze kwamen altijd als eerste en gingen als laatste weg. Het was een scene op zich; de Peter Pan Speedrock-liefhebber. Dat zie je niet veel meer.”

Hoe zou dat komen dan?
Erik: “Ik denk omdat dat zij ook een van de laatste bands waren die gaandeweg een carrière hebben opgebouwd, waar veel fans in meegroeiden. Zij hebben nog echt kunnen bouwen aan iets, ook door ontzettend veel te spelen. Ze hebben het echt zelf bereikt. Volgens mij is het in de muziekscene nu allemaal van veel kortere duur. Je komt bijvoorbeeld van de Rockacademie, een school waar ze je vertellen dat het een carrière is, je doet een tour, je brengt platen uit en de volgende band gaat weer verder. Het wordt nu veel sneller in de markt gezet, uit de markt gehaald en dan weer iets nieuws geplaatst. Die gaat weer langs De Wereld Draait Door, Best Kept Secret en de festivalletjes en dan weer de volgende band. Het gaat veel sneller, volgens mij heeft dat ook te maken met dingen als Spotify en zo. Alles is een doorklikding.”

Bart snapt de Rockacademie wel.
“Ik wilde naar het conservatorium en had toelating gedaan met Peter Pan Speedrock, maar dat vonden ze helemaal niet grappig. Het was allemaal lichte muziek en jazz. Nu heb je de Rockacademie en de Metal Factory en kun je er echt voor naar school.”
Erik: “Echt waar? Zou je dat gedaan hebben?
Bart: “Nu wel ja. Maar dat kon toen niet en daarom ben ik op de vuilniswagen gaan werken. Er moest toch geld binnen komen en daarnaast oefende ik heel veel. Als ik nu die keuze had als klein menneke, dan zou ik die zeker maken.”

Erik gelooft meer in de DIY-aanpak.
“Peter Pan had het echt helemaal aan zichzelf te danken dat ze op zo’n niveau kwamen. Gewoon veel spelen, niet zeiken als je voor weinig geld naar Duitsland moet. Gas erop en doen wat je gaaf vindt en als je dat maar lang genoeg doet, wordt het volgens mij ooit vanzelf wel wat. Daar is nu gewoon de tijd en ruimte niet meer voor. Ga gewoon iets doen waar je hart en ziel in zit en ga lekker spelen. Dat vond ik het mooie aan Peter Pan Speedrock, het zijn zelf ook liefhebbers.”

Bart valt bij: “We hebben er ook echt alles aan gedaan. De eerste show in München: ‘200 mark?’ ‘Ja, dat is goed, we komen.’ Dan hadden wij toevallig een goede merchandise-lijn, want onze bassist was grafisch vormgever en de zanger ook. Dan speelden we daar met alles wat we hadden, mensen vonden het gaaf en kochten wel voor 800 mark aan T-shirts. Dan was het toch weer ok. Maar als ik het nu weer zou moeten doen… dat gaat gewoon niet. Ik heb een vrouw, kinderen en een huis. Toen had de band voorrang op alles.”

Ook op vrouw en kinderen?
“Ja. Ik had toen nog geen kinderen, maar wel een vrouw en als je alle drie die instelling hebt, dan kun je gaan. Dan nog moet je geluk hebben, maar je kunt het wel enigszins afdwingen. Ik heb vroeger ook uren geoefend, iedere dag zes uur of zo. En maar doorgaan en maar doorgaan.”

Hoe was dat na ruim twintig jaar Peter Pan Bart? Was je er echt even klaar mee?
“Nou ik was er wel even klaar mee ja. We hebben natuurlijk heel veel getoerd, ik was vooral erg klaar met in de bus zitten. Ik ben weer teruggegaan naar school en ben inmiddels personal trainer. En drumleraar natuurlijk. Naast muziek is sport altijd een grote passie geweest. En ik kreeg toen net een tweede kindje, echt een week na onze laatste show. Mijn vriendin stond echt met zo’n toeter naast het podium in de Effenaar, dus ik had even m’n handen vol. Toen ik met die studie klaar was, had ik wel weer echt zin en nu zit ik weer iedere week in de oefenruimte om de hardste muziek ooit te maken, ha ha.

“Ik dacht: Laat ik het nu eens via de andere weg doen. Eerst wilden we geld verdienen met de band. Nu verdien ik mijn geld op een andere manier, het mag wel via de band maar hoeft niet. Die andere jongens hebben ook al overal gespeeld, dus die drang is er niet meer. We willen optreden, maar een beetje op eigen voorwaarden en dan is het ook niet erg als je er niks mee verdient. Bij de nieuwe plaat zit er geen druk achter. Die brengen we zelf wel uit wanneer we zelf willen en als die af is. Niet van: ‘dan moet die af zijn, want de tour staat al gepland en de interviews en bla bla’. Maar we zitten wel iedere week in een dampend repetitiehok, ha ha. Dus die liefde voor muziek maken is er nog steeds.”

Maar het is ook iets kameraadschappelijks, en samen bier drinken?
“Ja, maar dat was bij Peter Pan ook wel, anders gaat het niet. Of je moet nog meer geld verdienen en allemaal een aparte nightliner, ha ha.”

Dus geen tijd om in dat zwarte gat te vallen.
“Ik had al twintig jaar niet meer in de schoolbanken gezeten… Dus ik moest alles drie keer doorlezen voordat het erin bleef zitten. En ik had net een kleine die last had van een virus, dus met weinig slaap en leren had ik m’n handen wel vol.”

Geen inzinkingen of depressies – zoals je wel eens leest bij muzikanten die na zo’n tijd stoppen?
“Als je ieder weekend weggaat en op het podium staat, krijg je ook een soort ritme en adrenalinekick. En als je die opeens mist, kan dat wel pittig zijn.”

Als een sporter zeg maar.
“Ik sport ook heel fanatiek. Ik doe aan kickboksen en boksen en stond wel iedere week in de ring te sparren, dus die kick die was er wel. Goed advies voor bands die stoppen ha ha, ga kickboksen!”

Wat voor muziek maak je nu precies Bart? Jij bent toch meer van de hardcore?
Erik: “Knuffelrock.”
Bart: “Knuffelrock ja.” Pakt telefoon: “Dit is wat we gisteren hebben opgenomen…”

Lekker raggen. Powernap is in ieder geval faster, louder & punkier. Samen met bekenden?
“Die gitarist ben ik in Thailand tegengekomen. We wilden een keer samen muziek maken en het klikte eigenlijk zo goed, dat zijn broer erbij is gekomen als zanger en nog een bassist. Gasten uit bands als Godverdomme en Radio Bikini. We zijn lekker muziek aan het maken.”

En al op het niveau dat het op Faster & Louder staat.
“We gaan knallen met Powernap ja. Als je al twee jaar niks hebt gedaan, dan moet je wel even het oefenhok in. We hebben tot nu toe twee shows gedaan: Jagersonic en in The Jack, Eindhoven en dat ging best ok.”

Zijn jullie elkaar later weer tegenkomen bij festivals of Jagersonic?
Erik: “Nee, dat liep de hele tijd door. Zij deden natuurlijk Speedfest en vanaf de eerste keer draaide ik plaatjes. Ook belde Bart wel eens of ik nog een bandje kende en we zijn eigenlijk altijd vrienden gebleven.”

Speedfest betekende ook veel voor de bekendheid van De Rooie Jager, die eerst nog als De Rooie Neger achter de draaitafels stond in de Restolounge.
“Ja klopt, in dat frikandellending. Mensen pikten het op, van het een kwam het ander en toen stond ik opeens op Paaspop en zo. Dus ik heb dat hele Rooie Jager-verhaal eigenlijk een beetje aan hen en Speedfest te danken. Voor ik het wist kreeg ik een boeker en een manager en kon ik van die flauwekul leven. Toen stopte de band en toen stopte Speedfest. Ik dacht: ‘Godverdomme man, dat is echt zonde. Toen hebben we dit met z’n allen opgepakt.”

Zonde omdat Nederland een festival als Speedfest nodig heeft?
Erik: “Een gedeelte van de band, Piet, ging door met Helldorado met Paaspop. Deze boys hadden dat niet. Ik heb zoveel aan hen te danken en wat is er dan mooier als zij dit festival cureren, het gezicht zijn, dat wij dat organiseren en iedereen een paar centjes ervoor terug krijgt en klaar? Zodoende.

“Speedfest was gewoon uniek. Op één dag in het Klokgebouw werd een blik volk opengetrokken, waarvan je geen idee had waar het vandaan kwam. De eerste was om drie uur al lam en dat ging gewoon de hele fucking dag door. Dat sloeg helemaal nergens op en dat vond ik altijd het mooiste. Speedfest was gewoon hoe het bij Peter Pan Speedrock in de kleedkamer was en dan met zesduizend mensen in één zaal.”

Bart: “Sommige mensen kochten een kaartje en kwamen de hele dag de Restolounge niet uit. Beetje polonaise lopen bij hem, beetje slap ouwehoeren, die zagen de hele dag geen bands.” Grijnzend: “Je kunt er natuurlijk ook eten, dus je hoeft er ook niet uit.”

Erik: “Ik heb daar wel eens Pantera op gezet, dan ging ik even ergens bier drinken, want het nummer duurde toch 7 minuten en kwam er iemand: ‘Godverdomme dat is al de zesde keer dat ik dat nummer hoor’. Was ik gewoon vergeten dat dat nummer nog steeds op repeat stond, maar die hele zaal ging van ‘jeeeeeee’. Daar heb ik wel een beetje ontdekt wat het publiek pikt en niet. Gewoon Het Is Een Nacht en dat soort flauwekul. Ik kan geen drie nummers achter elkaar mixen, dus dat is waar m’n hele carrière op gebaseerd is, en op cd’tjes van Marktplaats die om de tien tellen overslaan. Dat kon op Speedfest.”

Dus je bent geen Spotify-dj?
“Een wat?! Nee, ik heb pas sinds een half jaar Spotify en ik snap er ook geen hol van. Ik neem gewoon cd’s mee.”

De laatste Speedfest, met het afzeggen van Eagles of Death Metal (na de aanslag in de Bataclan), maakte het meeste indruk op Hoezen. Peter Pan Speedrock sloot die editie (in plaats van EODM) indrukwekkend af met een minuut stilte voor de slachtoffers en een vlammend slot.
“Het is ook de enige editie die ik me kan herinneren”, biecht de Jager op. “Ik vond het echt magisch, ook om te zien hoeveel impact en draagvlak zoiets heeft. Je moet er niet te lichtzinnig over doen hoeveel mensen Peter Pan Speedrock beïnvloed heeft, geïnspireerd om andere dingen te gaan doen. Die avond zag je echt: ‘verdomme, er staat hier gewoon zesduizend man voor die kutband van hen’, ik vond dat echt indrukwekkend.”

Over Speedfest gesproken: Peter kreeg bij de lancering van Helldorado tot vermoeiens toe de ‘Speedfest 2’ vraag. Toen kwamen jullie met nog Faster & Louder dat er nog meer aan doet denken. Was het niet duidelijker om het weer Speedfest te noemen?
Bart: “Nee, dat was geen optie. Kijk, Speedfest dat waren wij met z’n drieën en Paaspop en dat deden we toen. Piet is een andere weg ingeslagen met Paaspop en wij zijn weer een andere weg ingeslagen, eentje die misschien wel wat meer aansluit. Het is niet dat wij per se dwergen en vuurspuwers en zo willen, het is gewoon goede bands en gas erop.”

Het is zoals in de persberichten staat: ‘back to basics, loud music, cold beer’
Erik: “Er zit natuurlijk een heel verhaal achter, maar uiteindelijk komt het erop neer dat er geen goede datum was voor het Klokgbouw en dat we daarom naar de Effenaar zijn gegaan. Misschien dat we de volgende editie weer wat groter gaan.”

Hoewel er in de Effenaar (beide zalen) 1600 man gaan, is dat maar een derde van het Klokgebouw. Toch is de verhuizing een bewuste keuze.
Bart: “Er zitten ook een hoop voordelen aan, in het Klokgebouw staat gewoon niks en de Effenaar heeft gewoon alles inpandig; beveiliging, kluisjes, barren, wc’s.”

Erik: “Het is alleen jammer dat we er geen motorcross kunen doen. Ook niet in de tuin nee, dat hebben we nog gevraagd.” “Rond de vijver”, schatert Bart.

Bart en Erik hebben ook een mening over de ’teloorgang van de echte popzalen’, alleen Vera kan de goedkeuring wegdragen.
“Volgens mij is het ook de festivallisering van de popscene. Veel van die kids van nu hebben niet in de gaten dat er een Hedon, een Vera en een Effenaar is. Die gaan drie keer per jaar naar een festival, die flikkeren dat geld neer en die zien zeshonderd bands en dat is het. Die hebben niet het idee dat je ook op een ander niveau naar popmuziek kunt kijken. Vooral in de rockwereld, waar wij in zitten, zijn veel van die zalen best hoogdrempelig. En die hebben moeite om kids binnen te krijgen, wat weer door die festivals komt. Daar sta je dan voor tweeduizend man en een week later komt er bij de clubtour dertig man op af. Dat zag ik toen ook bij traumahelikopter.”

Zo kunnen we nog even doorgaan, de rest van het betoog van de Jager valt kernachtig terug te brengen tot: “Het is allemaal gezeik, dat vind ik dan…”

Niet dat de rock ’n roll helemaal dood is in Nederland, ho ho. Naast Vera-keizer Peter Weening krijgt ook Jeroen Boekhorst van dB’s alle lof. En in thuisstad Eindhoven gebeurt volgens Bart ook genoeg. Wat hem echt opvalt is de opkomst van de hardcore.
“Zo’n Pressure Pact uit Eindhoven, steengoed”, valt Erik bij. Bart: “Maar ook Born From Pain en nog zo’n stel bands. Maar het is niet meer zoals eerst, dat ben ik met Erik eens. Toch zijn er nog steeds kroegjes die livemuziek boeken. Maar wij speelden vroeger negentig keer per jaar in Nederland, en altijd vol. Soms speelden we vier dagen per week.”

Erik: “Dat is het mooie, dan zie ik zo’n hipsterband hun voorjaarstour aankondigen. Dan doen ze twaalf showtjes, verdeeld over zes weekends. De enige die het nog net als Peter Pan lukt is Bökkers. Die hebben ook echt een fanschare.”
Bart: “Ja, dat is echt geniaal.”

Bökkers’ bierrecord in Paradiso
Erik komt nu echt op stoom: “Bökkers speelt honderd keer per jaar in feesttenten in een straal van 80 kilometer rond Zwolle, die lachen om al die 3FM-rommel en verkopen ieder jaar Paradiso uit. Dan gaat iedereen vanaf hier daarheen.”
Bart valt bijna van z’n stoel van het schuddebuiken, maar Erik is onhoudbaar: “Er staat zo’n verhaal in 50 jaar Paradiso. Dan zegt zo’n vent van Bökkers met klompen aan tegen dat meisje achter de bar: ‘doe maar tweehonderd bier’. Die loopt dan met tweehonderd bier weg. Volgens mij was dat de grootste bieromzet ooit in Paradiso. Dat vind ik mooi.”

Naast Pressure Pact roemt Erik ook nieuwe bands als Pig Frenzy, Charlie & The Lesbians en Mark Lada & The Golden Arches. In de programmering van Faster & Louder zien we ook niet alleen veteranen als Orange Goblin en La Muerte terug.
Erik: “We hebben echt bewust voor Frank Carter gekozen. Ik merk bij ons zure oude mannen wat gebrom, maar als ze er straks staan dan zet die band een show neer die er knoeperthard op gaat. Het gaat goed hoor met Faster & Louder, het verkoopt ook lekker. Maar bij de oude chagrijnige Speedfest-kerels zoals wij hoor ik veel ‘Godverdomme, wat is dat nou?’ Daarnaast staat Cosmic Psychos en dat is natuurlijk gewoon de allerbeste band ter wereld ooit. Die hebben nota bene een Live in dB’s plaat. Dus het is voor elk wat wils.”

Wat kunnen we verder op 6 april in de Effenaar verwachten?
Bart: “Slecht eten, slecht geluid en kutbands, ha ha. Maar nee: Vuurwerk! En een hoop gave shows, leuke sfeer. We hebben wat speciale dingen opgezet: The Spades doet een reünie met Bartman op de bas, ik speel met Bob Wayne mee op de drums. En met een andere band, waarmee we al een keer speelden op Scumbash, met ook de bassist van Demented Are Go, dus dat wordt wat steviger en speciaal. En nog veel andere gave bands. Dus het wordt van half 5 ’s middags tot ’s avonds laat genieten.”

En dan meerdere keren spelen. Waar ben je aan begonnen?
Erik: “Daarvoor is ie nu aan het trainen.”
Bart: “Bob Wayne is grooven, redelijk rustig tempo met van die brushes. Maar Powernap is wel hard werken, dan moet ik echt aan het zuurstof. Het is wel topsport.”

---

Faster & Louder 2
Zaterdag 6 april vanaf 15.30 uur
Effenaar, Eindhoven
Meer info en tickets
Facebook-event

---