Carach Angren, foto Stefan Heilemann

Op 26 juni brengt het horrormetal uitbarstende Carach Angren haar zesde album uit genaamd Francksteina Strataemontanus. De heren uit Limburg staan erom bekend om invloeden vanuit de klassieke muziek als geen ander te kunnen combineren met metal. Voor deze plaat duiken de heren de verhalen in die te maken hebben met Frankenstein. Historie en mysterie worden gecombineerd door onder andere het verhaal van Johann Konrad Dippel te vertellen. Redacteur Pieter gooit de Skypelijn open en gaat in gesprek met toetsenist en componist Clemens Wijers, ook wel bekend als Ardek. 

Door Pieter Sloot

Dames en heren: interviews anno 2020 zijn redelijk suboptimaal. Nadat het Skypegesprek tussen Clemens en mij startte, kwamen we al snel tot de conclusie dat de audio het niet deed. Na een aantal minuten komisch ongemak hoorden we, zonder ook maar iets aan te passen, elkaar opeens wel waardoor het interview kon beginnen. De magie van Skype. 

Hoe zijn jullie voor dit album op een thema gekomen?
“Vooral de roman Frankstein van Mary Shelley. Ik wist natuurlijk dat het een klassieker was, maar ik had het nog nooit gelezen. Het was echt een eyeopener. Ik hou sowieso van de diepgang van oude literatuur, maar deze kan ik echt wel honderd keer lezen”, vertelt Clemens vanuit zijn auto. “Ik ontdekte in het boek heel veel lagen die in de films en in het algemene beeld van Frankenstein niet voorkomen. Verder heb ik nog een Gotisch boek gelezen genaamd Castle of Otronto en ik ben naar museum Boerhaven in Leiden geweest. Dat is een medisch museum en ze hadden destijds een tentoonstelling over Frankenstein.”

Het verhaal van Frankenstein is al heel vaak gebruikt. Was het moeilijk om met een originele invalshoek te komen?
“Tja, in het begin voelde ik er zelf nog niet zoveel voor. Dennis (Seregor, zanger in de band) is al jaren fan omdat dat een van de eerste horrorfilms is die hij heeft gezien. Ik had hetzelfde enthousiasme, maar ik wist in godsnaam niet hoe we het konden gaan doen. Ik was bang dat het enorm afgezaagd zou worden! Het lag eigenlijk best wel voor het oprapen, toen ik het verhaal van Johann Konrad Dippel ontdekte.”

Hoe ben je bij hem terecht gekomen dan?
“Ik had een droom waarin ik door een huis zweefde en toen zag ik een schilderij waarin een oude man te zien was met een pruik en hij keek wat naar. Ik werd ernaartoe getrokken en toen werd ik wakker. Daarna heb ik geprobeerd om het gezicht dat ik zag na te tekenen”, aldus Clemens. “Tijden later toen ik Dippel aan het onderzoeken was bleek hij best veel op mijn tekening te lijken. Daardoor begon ik er wat bij te voelen en dat is belangrijk bij muziek maken, vooral als het gaat om een conceptalbum. Het is niet zomaar een schoolwerkstukje. Je moet er echt een motivatie voor hebben. Bij Carach Angren is er per album meestal één iemand die dat voelt, en de rest volgt dan.”

Het album trapt af met de ontzettend filmische track Here in German Woodland, welk verhaal wordt daar verteld?
“Net als bij het album Death Came Through A Phantom Ship begint het album met een klein subverhaaltje om even met een shocker binnen te komen. Daarna beginnen we met het vertellen van het verhaal. In dit geval betrof het een jongetje die ging spelen in de bossen, waarna hij ziek werd en doodging. Vervolgens eet hij zijn moeder op na zijn terugkeer vanuit de dood. In het laatste nummer wordt Dippels ziel onsterfelijk, terwijl zijn lichaam steeds verder wegrolt. Zijn ziel zwerft rond en zoekt een nieuwe host en dat is het kind uit het eerste nummer.”

De roman van Shelly is ook zo gestructureerd dat het begin van het boek op het einde weer terugkomt, is het toeval dat jullie album ook zo is?
“Ik denk dat dat toeval is, want zo heb ik er zelf nog niet over nagedacht. Het is dat je het nu zegt dat ik denk, verrek!”

Het interview vervolgt na de video

Hoe is de titeltrack ontstaan?
“De riff van Franksteina Strataemontanus is op piano begonnen. Ik speel heel veel piano en op een dag was ik al een hele ochtend aan het spelen. Soms lijkt het alsof muziek schrijven minder goed gaat als je er meer tijd in stopt. Het lukte maar niet en toen liep ik weg om even koffie te maken. Ik liep nog een keer langs de piano en toen duwde ik wat willekeurige toetsen in en dat werd uiteindelijk de riff van Franksteina Strataemontanus. Toen ik het naar Dennis stuurde vond hij het eerst te industrial. Een dag later kwam hij ermee aanzetten dat hij toch nog even wat had geprobeerd. In het nummer hoor je hoe Dippel te werk gaat in zijn laboratorium.”

Dit nummer heeft net als Skull With A Forked Tongue een hook die echt blijft hangen. Is het moeilijk om catchy muziek te rijmen met complexe orkestrale arrangementen?
“Bij dat nummer heb ik erg lang gezocht naar de hook. Zoiets kan soms weken duren en soms heb je het zomaar opeens. Als de hook er eenmaal ligt is het een kwestie van het juiste instrument zoeken en daaromheen kan dan allerlei complexiteit plaatsvinden. De valkuil is dat je heel ingewikkelde muziek gaat maken zonder dat er een hook is, wat je bij technische death metal vaak hoort. Zelf moet ik echt een hook als hart van het nummer hebben, dan spreekt de rest vanzelf.”

Frankenstein, auteur Mary Shelley

Als ik het goed begrijp is Sewn for Solitude in ieder geval deels geschreven vanuit het monster Frankenstein, klopt dat?
“Ja! Aan dat nummer werkte ik vooral toen ik het boek van Mary Shelley las. Ik vond het heel gaaf dat je heel erg meeleeft met het monster. Hij wordt heel vaak geportretteerd als een dom beest, maar in het boek is het een intelligent wezen die zichzelf steeds meer ontdekt en emoties heeft. Hij wil onderdeel van iets zijn. Ik wou dit terug laten komen in de melodie: heel mooi, maar ook droevig.”

Ik zou zeggen melancholisch. Vooral het stukje waar de tekst ‘What have you done? What havoc did you bring upon? See this creature I have become. Monster to many, friend to none.’ is…
“Inderdaad. Ik verzin er voor mezelf dan helemaal een beeld bij: hoe dat arme monster eenzaam in het bos zit terwijl hij lekker binnen wil zitten bij de familie.”

Ik vind het fascinerend dat jullie muziek kunnen maken die zo visueel is. Toen ik het album voor het eerst hoorde was het echt of ik een uur lang een schilderij binnenstapte, hoe kan dat?
“Tof om te horen, dank je. Ik denk dat het komt doordat we zoveel tijd stoppen in het onderwerp, om zo een verbinding ermee te krijgen. Het moet eerst in je hoofd en in je hart zitten, daarna kan het ook in de muziek gelegd worden. Daarna pas ga ik aan de piano zitten en dan komt er een melodie. Ik denk dat het komt doordat we heel erg bezig zijn met de materie te absorberen en het dan pas in de muziek te stoppen. In het geval van Sewn for Solitude las ik over hoe het monster in het bos zit met zijn gevoelens van eenzaamheid. Dat deed wat met me, ik kreeg medelijden. Dus ik vroeg me af hoe dat zou klinken. Mensen vragen me vaak of zulke geluiden een kwestie is van een bepaald soort muziektheorie maar dat is het niet. Op zo’n moment doet iets als muziektheorie er helemaal niet toe, dit is de manier die voor mij werkt.”

Een nummer later zitten we opeens in de Tweede Wereldoorlog. Hoe kan dat? Wat is Dippler Oil en wat was Operation Compass?
“Wederom, ik ben echt gefascineerd door Dippel. Hij wou voor altijd leven. Dat is niet echt gelukt, maar aan de andere kant wel. Hij was op zoek naar ‘The Elixir of Life’, en toen heeft hij best wat ontdekkingen gedaan waaronder beenderolie. Dit is olie die bestaat uit botten van dieren. Ik had een boekje gelezen over Operation Compass, dit was in Afrika tijdens de Tweede Wereldoorlog. In de officiële instructies van de Britse soldaten stond dat op het moment dat ze terug zouden moeten trekken, dat ze alle putten moesten vergiftigen met beenderolie. Ik vond het bizar dat een uitvinding van Dippel opeens werd gebruikt als een rudimentair chemisch wapen. In het nummer hebben wij er een zombie apocalypse aan toegevoegd.”

Dus dan komt er een thematiek van jullie binnensluipen in de geschiedenis?
“Ja, we combineren graag fictie en historie. Dippel heeft trouwens ook de kleur Pruisisch blauw ontdekt. Hij heeft dat per ongeluk ontdekt terwijl hij met iets anders bezig was, een beetje net als hoe dat met penicilline ging. Ik vond het gek dat hij op een manier nog een beetje leeft omdat hij dingen heeft ontdekt die nu nog gebruikt worden. Nog een doordenkertje: Facebook is ook blauw! Misschien probeert hij via Pruisisch blauw nu iedereen de hersenen te laten verschrompelen, hahaha.”

Wat was de grootste uitdaging bij het maken van het album?
“Elk album is een moeilijk vraagstuk. Aan de ene kant word je er steeds beter, omdat dit het zesde album is. Tegelijkertijd wordt het steeds moeilijker, want je hebt er al vijf gedaan. We hebben wel steeds een soort angst omdat we onszelf willen overtreffen, wat natuurlijk iets is dat je los moet laten. De uitdaging is op zoek gaan naar het nieuwe en verrassende gevoel en dat is met ouder worden zeker lastig. Thematisch is dat zo, maar muzikaal ook. Ik was een tijdje een beetje klaar met dat orkestgebeuren. Ik dacht: ‘Weg met die celloshit, ik ga met synthesizers klooien!’ Dat gaf veel energie en toen kwam ik uiteindelijk toch weer terug bij het klassieke.”

Het interview vervolgt na de video

Voor jullie is het natuurlijk een open deur, maar voor veel mensen is metal in combinatie met klassieke muziek water en vuur. Ik vroeg me af hoe ver of dicht jij vindt dat ze bij elkaar liggen.
“Ik denk dat veel genres een stuk dichter op elkaar liggen dan mensen denken. Als je bijvoorbeeld naar popmuziek kijkt, qua akkoorden, intervallen en progressies is het allemaal vrij eenvoudig. Maar als je naar Tsjaikovski en jazz kijkt, dan is de textuur en diepte die je daar ziet ook terug te vinden in heel veel metal. Aan de andere kant is er ook heel veel klassieke muziek die een stuk agressiever klinkt dan metal. Er zijn heel veel raakvlakken, mensen worden bij metal vaak afgeschrikt door de vocalen. Persoonlijk heb ik dat bij opera, hahaha.”

Interessant! Stel dat een metalhead behoefte zou hebben om de klassieke muziek in te duiken, welke componisten zou je dan aanraden?
“Als je het echt simpel wil houden zou ik zeggen; op naar de Efteling en dan Dans Macabre luisteren, dat is wel een vet stuk. Als je het aankunt kun je ook gaan voor Le Sacru du Printemps van Stravinsky. Daar zit veel dissonant in, als je van wat moeilijkere metal houdt is dat misschien wel wat. Bach of Wagner kan natuurlijk ook altijd.”

Naast Carach Angren doet Clemens nog allerlei andere muzikale projecten. Zo heeft hij meegewerkt aan de twee albums van Lindemann, het project van Rammstein frontman Till Lindemann in samenwerking met Peter Tägtgren. Laatstgenoemde zou je eventueel kunnen kennen van de deathmetal band Hypocrisy.

Hoe ben je die samenwerking met Lindemann ingerold?
“Via Peter Tägtgren, hij mixte ons album This Is No Fairy Tale. Toen ik hem mijn orkestpartijen opstuurde om te mixen, vroeg hij zich af welk orkest dat was. Dat had ik natuurlijk gewoon zelf gedaan met de computer! Ik vond het een enorm compliment. Naar aanleiding daarvan zei hij dat hij misschien mijn hulp nog wel nodig had met een nieuw, geheim project. Een paar maanden later vertelde hij me dat hij met Till Lindemann aan het werk was, waarvan ik eerst niet eens wist wie het was, hahaha. Ze stuurden eerst alleen het nummer Fat op, waar ik toen op los mocht gaan met arrangementen. Dat vonden ze heel vet! Later belde Till me op en toen mocht ik het hele album doen. Hij vroeg ook nog of ik er een ballad voor wou schrijven, dat werd het nummer That’s My Heart.”

Beluister hier het album Skills in Pills van Till Lindemann

Hoe was het om met zo’n grootheid uit de metal samen te kunnen werken?
“Hij is ook gewoon een muzikant. Uiteindelijk ben je allemaal hetzelfde vanwege je passie voor muziek. Hij zit natuurlijk in een gigantische band maar we zijn allemaal gewoon stervelingen, we gaan allemaal gewoon tanken en boodschappen doen, haha. Ik heb vooral respect voor zijn vaardigheid als zanger en daarbij werkt hij zich gewoon steeds kapot. Dat was echt te gek om te horen. Voor het tweede album dat ik met ze deed belde hij wel eens op dat hij een arrangement nodig had en of dat dan morgen af kon zijn omdat hij zelf dan die nacht nog ging opnemen. Het tempo lag heel hoog. Ik had er echt bewondering voor. Mensen hebben vaak wel het verkeerde beeld dat grote bands niet hard werken, maar dat klopt echt niet.”

Ik vroeg me af, gezien de thema’s van Carach Angren, of je film- en boekentips hebt voor de horrorfanaten onder ons.
“Ik ben toevallig afgelopen tijd veel films aan het kijken van Lars von Trier, zoals Antichrist of Nymfomaniac. Het zit een beetje tegen de horror aan, misschien is het meer psychologische drama of thriller. Het zijn wel echt gave, maar ook heftige films. Antichrist bijvoorbeeld, die gaat over een stel die een kind verliezen terwijl ze seks hebben. Ze zitten natuurlijk met een enorm schuldgevoel, ze willen het oplossen en ze proberen therapie enzo. Ik zal niet teveel verklappen, maar het wordt alsmaar erger en erger. En als je denkt dat het niet erger kan, dan wordt het erger. Best een naar gevoel krijg je ervan, maar het is wel echt een goede film.”

Carach Angren in P60, foto Rob Sneltjes

Voor de volgende vraag is wat context waarschijnlijk op zijn plaats. Op Kerstavond 2016 speelt Carach Angren in de P60 te Amstelveen. De lokale ChristenUnie vond dit niet kunnen. Ze waren bang dat de ‘demonische invloed die wordt uitgestort’ negatieve invloed zou hebben op de geestelijke gesteldheid van de jeugd. Dit statement leidde uiteindelijk tot een mediastorm van redelijk formaat. (Lees hier het artikel in Het Parool)

Hebben jullie nog ruzie gehad met de ChristenUnie?
“Hahaha! Weet je wat het grappige is? Het is echt bizar hoeveel dat voor ons betekent heeft. We krijgen er nog steeds veel berichten over vanuit binnen- en binnenland, daar kan echt geen marketingbudget tegenop. Het was echt goeie promotie.”

Vrij ironisch dus: ze willen iets censureren waar ze het niet mee eens zijn, maar daardoor werd het tentoongesteld voor duizenden mensen wereldwijd.
“Inderdaad. Ik heb trouwens een filmpje gezien waarin iemand van de partij tegen een verslaggever zegt dat je zou kunnen zien dat deze muzikanten niet uit een kerkkoor komen. Dat zou je meteen kunnen zien. De grap is juist dat ik echt heel lang in een kerkkoor heb gezeten, daar heb ik leren zingen en keyboard spelen. Bizar, die man heeft dus een heel verhaal in zijn hoofd gemaakt alsof ik een of andere demonische muzikant ben. Eigenlijk ben ik in zijn kerk begonnen en daar heb ik dit geleerd. Ik heb hem nog een cd en een lolly gestuurd, maar die hoefde hij niet.”

Is er naast het album nog iets om naar uit te kijken?
“Zodra het weer kan gaan we natuurlijk direct weer live spelen. In de tussentijd gaan we bezig met een videoclip en de albumpromotie.”

Franckensteina Strataemontanus komt op 26 juni 2020 uit via Seasons of Mist. Hierbij nog een laatste teaser voor het volledige album:


Deel dit artikel