Antillectual, foto: Roos de Huu
De Nijmeegse punkband Antillectual circuleert al jaren hoog in lijstjes waarin de zogenaamde exportwaarde van Nederlandse acts beschreven wordt. Inmiddels staat het drietal, dat niet alleen door heel Europa optrad maar bijvoorbeeld ook in Amerika, Rusland en Brazilië, te boek als een van de Nederlandse bands die het vaakst optreedt in het buitenland. Afgelopen augustus verkenden de heren nieuw terrein: ze toerden door Canada. Voor vertrek maakten Willem Heijmans (zang en gitaar), Toon van Kouteren (basgitaar) en Riekus van Montfort (drums) hun verwachtingen van dit Canadese debuut kenbaar in de vorm van stellingen. Weer terug op Nederlandse bodem blikken ze terug op zeventien optredens en duizenden kilometers asfalt. Welke verwachtingen zijn uitgekomen? Welke ideeën moesten dringend bijgesteld worden?
Door Arina Banga
Zo vertellen de bandleden over urenlang uitzicht op een leeg landschap vanuit de gammele tourbus, gaan ze in op de Nederlandse achtergrond van sommige Canadezen en vergelijken ze de kansen van het toeren door Amerika met het toeren door Canada. Zanger-gitarist Willem Heijmans: “In Amerika heb je een grotere exotische factor dan in Canada, omdat Amerikanen meer in zichzelf gekeerd zijn.”
“Riekus’ koffer is door AirCanada kwijtgeraakt en pas halverwege de tour kapot terugbezorgd. Daardoor is er weinig foto- en videomateriaal van de eerste helft van de tour.”
Nederlandse bands hebben zeker iets te zoeken in Canada.
OORDEEL: Juist
Willem: “Eerder zijn we in Amerika geweest. Daar merkten we dat de mensen niet zo erg op Europa gericht waren. Wij denken dat dat komt doordat er in Amerika zelf al veel bands zijn. Daardoor is het moeilijker om erboven uit te komen. In Canada was dat wat makkelijker: er zijn hele coole bands, maar het zijn er een stuk minder in aantal. Het is immers niet de bakermat van de punk. Ook zijn de afstanden enorm, waardoor er minder buitenlandse bands naartoe gaan. Zo klaagde het publiek in Winnipeg, toch een stad zo groot als Amsterdam, dat daar bijna nooit toerende bands spelen.”
Riekus: “Een andere mogelijke verklaring is dat Canadezen zich door de Frans-Engelse taalstrijd bewuster zijn van hun Europese afkomst. Amerikanen daarentegen voelen zich in de eerste plaats Amerikaan.”
Willem: “Het was onze eerste keer in Canada en dus wisten we niet wat we konden verwachten wat betreft publiek en opkomst, maar daar ben ik erg tevreden over. We speelden aan de westkant met Clipwing en aan de oostkant met Fortune Cookie Club. Deze bevriende bands zijn zelf van Canadese komaf en volgens hen was dit een van de betere tours die ze hadden gehad. Wel was goed te merken dat we pas later zijn begonnen met het booken van de optredens in het westelijke deel, die dus minder goed voorbereid waren. Zeker, ook daar hebben we ontzettend coole shows gehad, maar gemiddeld waren de bezoekersaantallen kleiner.”
Toon: “In Canada is meer te winnen en is het makkelijker om voet aan de grond te krijgen dan in Amerika. We zouden andere bands dan ook zeker aanraden daar op tour te gaan.”
“Van de promoter in Edmonton kreeg Toon een boek over zijn studie, muziektherapie. Bij thuiskomst bleek zijn docent dat boek voor alle studenten op de boekenlijst te willen zetten.”
Het wordt een zware tour met extreem veel uren op de weg.
OORDEEL: Deels juist (de vele uren), deels onjuist (het zware)
Toon: “We lieten dit net al een beetje doorschemeren. Toch moet ik zeggen dat het me niet tegen is gevallen. Vergeleken met bijvoorbeeld onze tour van vorig jaar in Spanje en Portugal maakten we nu niet veel meer kilometers. De eerste dag was vooral erg!”
Willem: “Bij aankomst in Canada sliepen we een paar dagen bij Clipwing thuis, dus toen we echt op pad gingen, waren we hersteld van de jetlag. We konden die eerste en dus langste rit goed voorbereiden. Ik denk dat we er zo’n tien uur over gedaan hebben, dus we kwamen behoorlijk gaar aan in Saskatoon. Je weet dan: het ergste hebben we gehad en vanaf nu wordt het makkelijker.”
Riekus: “We zijn die eerste dag ongeveer twee steden tegengekomen. Het landschap was plat: geen bossen, geen heuvels, niks. De eerste paar uur is het leuk, maar dan denk je: nu heb ik het wel gezien. Doordat we op gezette tijden een dag vrij hadden en zelfs een keer in de natuur gekampeerd hebben, heb ik het niet ervaren als een zware tour.”
Willem: “Tussen het westelijke en oostelijke deel van de tour hebben we gevlogen. Het zou een heel mooie rit kunnen zijn, maar we hebben voor efficiënte logistiek gekozen en zijn met het vliegtuig gegaan.”
Europeanen worden in Canada als exoten behandeld.
OORDEEL: Onjuist
Toon: “Canadezen vinden het heel tof dat je de moeite neemt om zo ver te reizen voor optredens in hun land. Wel zijn ze een beetje bekend met Europa, ook vanuit hun eigen afkomst. Ik voelde me geen exoot. We werden overal hartelijk welkom geheten, zelfs bij de douane, en we mochten bij iedereen slapen.”
Willem: “Die exotische factor heb je eigenlijk in Amerika veel meer, omdat Amerikanen meer in zichzelf gekeerd zijn. Aan de ene kant hebben ze je minder nodig, terwijl ze aan de andere kant veel minder Europese bands kennen en dat maakt je dan wel een stukje exotischer. Helaas wakkert dat de interesse niet aan en krijgen ze niet de behoefte om meer Europese bands te leren kennen.”
Riekus: “Wat de vader van een van de bandleden vertelde, is misschien wel exemplarisch. We sliepen bij een van de bands waarmee we toerden, en die woonden nog bij hun ouders. Ik zat een tijdje buiten met die vader te kletsen en hij zei: ‘Realiseren jullie je wel dat jullie in deze paar weken meer van Canada zien dan ik in de zesenvijftig jaar van mijn hele leven heb gezien?’ Canadezen mogen dan wel openstaan voor de buitenwereld, toch beweerde hij dat ze heel honkvast zijn binnen hun eigen land. Ze blijven vaak wonen waar ze zijn geboren. Dat maakt het bijzonder dat een Nederlandse band hun hele land komt doorreizen.”
“We hebben met twee verschillende voertuigen door Canada getourd. In de tweede helft van de tour kregen we buspech: de remmen lieten het afweten. Je kon er nog wel mee rijden, alleen in een drukke stad zou dat verre van verstandig zijn. Gelukkig konden we het gerepareerd krijgen door de vader van iemand bij wie sliepen.”
We gaan veel mensen en dingen tegenkomen die van vroeger uit een Nederlandse achtergrond hebben.
OORDEEL: Onjuist
Willem: “Dat viel mee eigenlijk. We hebben vooral veel mensen van Franse, Engelse, Duitse en Oekraïense komaf ontmoet.”
Toon: “Wel stonden er soms bepaalde achternamen op borden. Dan wist je: dat moet wel Nederlands zijn, bijvoorbeeld de Van Houten Street.”
Willem: “Of vlaggen in dorpen. Er kwamen echter geen mensen naar ons toe om in het Nederlands te gaan praten. Het gaat natuurlijk ook om families die daar al meerdere generaties wonen.”
Riekus: “Toen we in Alberta speelden, waren daar wel mensen die beweerden dat er ten zuiden daarvan een soort Nederlandse gemeenschap woonde. Dat zou kunnen, maar ik heb ze niet gezien. Het is waarschijnlijk een idee dat vooral in Nederland leeft, dat er in de jaren vijftig en zestig veel Nederlanders naar Canada zijn vertrokken. Het waren er misschien best veel van ons, maar niet zoveel van hen.”
Willem: “We moeten natuurlijk niet The Old Dutch-chips vergeten, met windmolen als logo!”
“Iedere band doet onderweg suffe spelletjes om de tijd te doden. Fortune Cookie Club sloeg elkaar als ze een gele auto op de weg zagen.”
Toeren in Canada is eigenlijk niet zo speciaal, want door internet lijkt de hele wereld vanuit muzikaal en cultureel oogpunt op elkaar.
OORDEEL: Onjuist
Riekus: “In een punkband spelen gaat overal op de wereld op ongeveer dezelfde manier. Wat ik me van te voren alleen totaal niet kon voorstellen is hoe f*cking uitgestrekt een land kan zijn. En hoe dunbevolkt een land kan zijn. Ik vond dat indrukwekkend. We realiseerden ons na die rit van tien uur: we zijn bijna geen levende wezens of steden tegengekomen! Wat me opviel in de provincie Quebec is de Franse taal. Alle bands zongen in het Frans. Daar hecht iedereen veel belang aan en het wordt volgens mij ook gesubsidieerd. Het idiote was, dat zij niet begrepen waarom een Nederlandse band niet in het Nederlands zou zingen. Hun idee was: je hebt toch die taal, je bent onderdeel van die cultuur; waarom zou je dan zo moeilijk doen met dat Engels?”
Toon: “In veel Europese landen heb je punk in de taal van het land. Het lijkt alsof Nederland daarin afwijkt. Misschien doordat Nederland wars van nationalisme is en van oudsher naar buiten gericht? Daarnaast is er ook weinig markt voor muziek in de Nederlandse taal. Nu kunnen we overal toeren.”
Willem: “We hebben het nog niet naar buiten gebracht, maar in december gaan we naar Japan! Ja, het buitenland is groot en Nederland is maar klein. Toch is overal waar we komen het verschil tussen dorpen en steden binnen een land eigenlijk groter dan het verschil tussen afzonderlijke landen. In dorpen is ook internet, dus het is niet zo dat de wereld door internet overal hetzelfde is geworden. Ook al is overal internet, mensen in steden lijken opener en meer naar buiten gericht te zijn dan mensen in dorpen.”
Riekus: “Terugkomend op de stelling: we zijn drie gasten die toevallig in een bandje spelen en dat af en toe aan de andere kant van de wereld mogen doen. Dat vind ik heel speciaal.”
Meer Antillectual vind je op de website of Facebook.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.