The Rock ’n Roll Wrestling Bash op Helldorado, foto Paul Verhagen
Helldorado, foto Paul Verhagen
Helldorado time baby! En dus storten we ons eerst in de trein en dan in dat markante Klokgebouw op Strijp-S. Ook buiten de Dutch Design Week (en tijdens Glow) is het genieten van industrieel Eindhoven als je over het voormalige bedrijventerrein loopt. Vanaf het moment dat je de trein uitstapt en die enorme klok met Philips-letters ziet eigenlijk al. Binnen in het Klokgebouw valt er ook voldoende te zien en te genieten en dat is helemaal niet zo vanzelfsprekend. Als je het Klokgebouw huurt, betaal je in feite voor een enorme, in vier zalen verdeelde, fabrieksloods waar je zelf alles nog in mag hangen. Dat het zaterdag binnen zo’n lust voor het oog is, is dus volledig op het conto van de organisatie bij te schrijven.
Lust For Life krijgen we ook meteen mee. Op de tonen van Iggy Pops iconische nummer vallen we van de ene clown (die je met betaalde ballen mag bekogelen in de ijdele hoop dat de geschminkte rotzak in het water belandt) in de andere… ehm ja, clowneske freakshow. We zijn koud binnen (vrij letterlijk vandaag trouwens) of we krijgen meteen het met dood en seks flirtende Cirque du Mort voor de kiezen. Wij happen nog braaf en vooral wijselijk in een schuimende bak koffie, maar de vloer voor de Lion Stage stroomt vol met belangstellenden en zo te zien draait de bierpomp al op aardig niveau. When in Brabant…
Tekst: Ingmar Griffioen // Fotografie: Paul Verhagen
The Rock ’n Roll Wrestling Bash op Helldorado, foto Paul Verhagen
Het verhaal van Helldorado moge bekend zijn (lees ons interview uit 2017 met festivaldirecteur Peter van Elderen), maar voor de zekerheid doen we ‘m nog even uit de doeken. Na twintig jaar was het in 2016 klaar met Peter Pan Speedrock, en het door het Eindhovense powertrio gestarte Speedfest was even daarvoor al begraven. Frontman Pedro Speedrock – Van Elderen bleek nog heel wat meer artistieke ambities te hebben en stortte zich onder meer op beeldende kunst en platen van andere muzikanten produceren. Zo’n festival was eigenlijk toch wel erg leuk en aangezien het gemis van Speedfest nog best een beetje pijn deed, staken Paaspop Events en Van Elderen de koppen bij elkaar. Voor hij het goed en wel wist, was hij als artistiek directeur Helldorado 2017 aan het vormgeven: Een viering van rock ’n roll in de breedste zin met allerhande sideshow-mafketelarij in een Carnevale-achtige freakshowsetting.
DEL-TOROS & THE DEVILS
De eerste keer beviel alom. Fast forward naar de tweede editie in 2018. In de nog kille fabriekshal is de eerste gogo-danseres net uit de kleren gegaan. Mooie dassenstaart wel trouwens. Tijd om door te lopen naar de surfrock n roll en meer van Del-Toros op de kleine Tarantula stage. Die Alkmaarse knakkers, voor wie Van Elderen de plaat nog produceerde, stoppen er 5 minuten eerder dan gepland mee, waardoor we maar 1 nummer met slotsalvo mee krijgen. En waarmee meteen de uitdaging van vandaag duidelijk is: een vervaarlijk overlappend tijdschema waardoor je in principe alles kan zien, maar waarbinnen ook gruwelijk veel te doen én te zien is.
The Devils dan in de boksring met gejaagde en felle garagerock. Het Italiaanse duo speelt in latex broeken en met zonnebrillen, zij op rode laklaarzen achter de drums en hij met bakkebaarden, gitaarriffs en zang. De religieuze attributen maken het schouwspel, ehm… soort van af. Garagerock in latex pakjes is altijd een goed begin natuurlijk.
Monolord op Helldorado, foto Paul Verhagen
MONOLORD
Het echte beoogde begin staat dan net op de Mainstage. Het Zweedse Monolord levert überzware doom, die ons nog nooit live niet heeft weggeblazen. Het is dan ook een verademing om de logge gitaarmuren door de grote zaal te voelen. Damn right. Als dit de sound op de Cobra stage is komen we wel aan onze trekken vandaag. Meesterlijk, vol in het middenrif en als één ding meer dan duidelijk is… is het wel dat het tijd is om als de donder bier te halen om zo gepast Empress Rising mee te kunnen brullen. Net op tijd. Het vier keer doorstartende nummer blijft toch het magnum opus, en ook in deze set het slotakkoord. We krijgen het er al bijna warm van en schaffen een T-shirt aan dat om onduidelijke redenen 3/4 mouwen heeft. En we blijven nog even hangen, letterlijk en figuurlijk, want bij de afbouw pompt de dj Eindhoven stonerlegendes 7zuma7!
Vurro in de ring, foto Paul Verhagen
THE HIP PRIESTS & VURRO
Het Klokgebouw begint aardig op stoom te komen, bij The Hip Priests staat het al zo vol dat de trui pleite kan en we de behoefte om die tweede pils door de zaal te keilen ternauwernood kunnen onderdrukken. Daar vraagt die rauwe punkrock ’n roll wel om natuurlijk, maar de aan die levensstijl verbonden bankrekening dan weer niet. Fuck yeah gasten, sfeertje hoor. De zanger overbrugt de barrier ook fysiek en springt het publiek in, waar de Turbojugend elkaar en hem uitgebreid knuffelt. Vertederend toch hè, die verbroedering in de ruwe bolsterscene.
Tijd voor een eenmans livefenomeen in de boksring. Vurro is een knetterhard werkende en net zo gekke Spanjaard getooid met boerenknechtoverall, tamboerijn en koeienschedel. Die laatste komt ook als percussie van pas, want met de ene hoorn kan ie precies het bekken beroeren. Verder heeft Vurro zich ingebouwd met toetsen, drumstel en touchpad, waarmee hij dan weer verrassend elektronisch uit de ring komt.
Helldorado, foto Paul Verhagen
Cirque du Mort, Helldorado, foto Paul Verhagen
KWALITEIT BOVEN KWANTITEIT
Lopend door de redelijk uitgebreide en gevarieerde foodcourt, valt de vergelijking en vooral het verschil met voorganger Speedfest niet te missen. We kunnen een steenovenpizza halen zoals we al eens op Best Kept Secret gebakken zagen worden, een Just Like Your Mom’s (vegan) Chili Burger, goede frieten met een jasje en ga zo maar even door. Er is ook: lekkere koffie met allerlei taartjes. En ook de bij IPA zwerende hipster komt aan z’n trekken. Waar Speedfest – en ook die andere opvolger Faster & Louder – altijd een gevalletje van meer, meer, meer en ook harder en goedkoop was, gaat Helldorado een andere kant op. De richting van de festivalbezoeker die best iets meer wil betalen voor een kwalitatief natje en droogje.
Ook het decor mag er zijn dankzij een aardige financiële injectie. Er staat niet alleen een boksring, er hangen enorme spandoeken bij iedere stage, een giga spinnenweb (slim oplichtend in blacklight) siert het plafond voor de Tarantula en overal gebeurt wat en springt iets in het oog. Die als dubbeldekker vermomde cocktailbar ziet er geweldig uit, en ook kleine horeca speelt het spel mee. Bij speciaalbierbar Lagunitas kun je je met kartonnen IPA-fles in een badkuip laten fotograferen. Onzin natuurlijk, maar wel lachen en het draagt bij aan de warme kermissfeer én het gevoel dat het programma tot het decor aan toe met liefde en zorg is samengesteld.
Death Alley op Helldorado, foto Paul Verhagen
DEATH ALLEY
“Welcome to Black. Magick. Boogieland!” Yeah. Jammer dat het meteen lijkt alsof Death Alley iets heeft opgeblazen, maar een paar tellen verder is de geluidsman ook bij de les en zijn we klaar voor a hell of a ride. En dan gaan we natuurlijk graag diep door The Sewage, zoals de band zelf ook moest doen. “Gotta see em coming.” Knap dat ze weer boven kwamen en zonde dat ze nu alweer gaan stoppen. Het nummer suist behoorlijk heen en weer en muzikaal zitten we er helemaal in. De zang en samenzang hebben wel moeite om boven het totaalgeluid uit te komen, wat in de grote hal van de Cobra Stage ook nogal beroerd te noemen is. Zo verdrinkt ook Murder Your Dreams, wat complexer en met veel wendingen, in een dicht smerende geluidsmix. De cowbell is wel on fire (letterlijk), maar verder amper hoorbaar. Gelukkig is daar het refrein waarin je rustig met vuist en bier in de lucht kunt meebrullen. “Deze gaat uit naar iedereen die het vandaag met ons heeft beleefd”, schreeuwt zanger Douwe. “En alle voorgaande jaren, en ook iedereen die er niet meer is. En jullie weten over wie dat gaat.” Precies. En bovendien zaten we echt op Supernatural Predator te wachten. Goddamn zeg, wat een genadeloos lekkere, uitgerekte uitvoering. Die hadden we even nodig, ook om te beseffen dat we de agenda moeten trekken voor data van de met Birth Of Joy gebundelde afscheidstour.
The Vintage Caravan op Helldorado, foto Paul Verhagen
THE VINTAGE CARAVAN OF WORSTELEN
Nu is het kiezen tussen the Vintage Caravan en de Rock ’n Roll Wrestling Bash en aangezien we die laatste nog nooit zagen… Muzikaal is het niet zo bijzonder die metal, maar – je gelooft het niet – de combinatie van worstelaars in de ring en een metalband met twee schaarsgeklede blondines trekt aardig wat bekijks. Ze zwaaien nog even met Jägermeister en dan steekt iemand die gehelmde stuntman in de fik. De beste kerel staat precies 5 seconden op het podium en verdwijnt dan in lichterlaaie backstage, waarna er een kraak in het geluid zit… De zanger is inmiddels in de ring beland en wij worstelen ons de zaal uit om wat vintage muziek mee te pakken. Classic rock wel en erg goed op smaak ook. Net als op Desertfest 2017 lijkt The Vintage Caravan helemaal in z’n element hier en een volle Tarantula reageert dankbaar. We laten ons graag door die IJslandse fangs beetnemen.
The Picturebooks op Helldorado, foto Paul Verhagen
Greenleaf op Helldorado, foto Paul Verhagen
LUCIFER & THE PICTUREBOOKS
Lucifer legt op de veel grotere stage een pot theatrale doom neer, maar die zagen we vorige maand op Desertfest al. Geen slechte band hoor, maar ook een geval ‘net niet’. De investeringen in een ventilator en een lichtplan betalen zich in ieder geval uit. Toegegeven: Het ziet er ook gewoon goed uit. Maar het is geen Coven en ook geen 1970. Dus staan we weer naast de badkuip speciaalbier te ‘nippen’ en kijken op van een op dit festival onvermoede dreun. We zien Cirque du Mort, een soort 90ies dance act met drie vrouwen in lingerie en varkenskoppen. Tja, wat moet je er verder van zeggen? The Picturebooks moet ons weer even redden. Gelukkig is dat een geweldig bluesy rockend duo, dat we kennen van releases op Rising Easy Records. Die zanger lult wel wat te veel, dit is niet de plek om eindeloos over je nieuwe plaat en hekel aan social media te ouwehoeren. Zo lang is dat timeslot niet. Ook Fynn Grabke heeft dat al snel door. En eenmaal op gang is dit een lekkere groep hoor, wat die drummer allemaal uithaalt boeit zowel oog als oor enorm. En de twee Duitsers weten de Tarantula meer en meer te bespelen met die bevlogen set. ‘You bet your ass we are ready for more!’
GREENLEAF PAKT DOOR
Binnen één biertje daalt het besef in: Dwarves komt echt heel matig voor de dag hier. Best bevreemdend dat een instrumentaal en zeker ook compositorisch zo matige band – puur op reputatie? op deelname Nick Oliveri? – op de Mainstage staat terwijl onder meer The Vintage Caravan, The Picturebooks en nu Greenleaf het op de kleinere spinnenstage moeten doen. Zonde. Meevaller is wel dat het geluid op de Tarantula een stuk beter lijkt. Bluesy en gloedvol nu zelfs, ja Greenleaf staat echt hartverwarmend te vlammen hier. De Zweden hebben de juiste groovy en vettige kant van stonerrock te pakken. Loving it. Tommi Holappa perst ze er weer moeiteloos uit, die riffs. Het gekke is dat we, als we de grote gitarist zien, toch altijd aan Dozer moeten denken, maar de discografie – en de livesets – met Greenleaf mogen er inmiddels ook zijn. Organisator Pietje staat er terecht ook breed grijnzend van te genieten.
Wij ook en zo kan het zomaar gebeuren dat we nog maar 10 minuten Supersuckers overhouden. Dat lijkt ook wel voldoende. En de set van Zeke, de roemruchte speedrockers die ook Peter Pan hebben geïnspireerd, is ook een kwestie van hard, harder, hardst. Na een paar inwisselbare nummers komt er niks meer binnen en gaan we in hetzelfde tempo richting de foodcourt om onze troost bij Just Like Your Mom te zoeken.
DeWolff op Helldorado, foto Paul Verhagen
Kadavar op Helldorado, foto Paul Verhagen
DEWOLFF KOMT, GROMT EN CHARMEERT
Vervolgens geeft Helldorado ons eigenlijk alles waar we op een festival op mogen hopen. Heerlijke heavy gitaarmuziek die met veel gevoel en beleving gespeeld wordt, van twee rasbands. De beste van de twee komt nota bene uit Limburg, en nu alweer even uit Utrecht. Met DeWolff staat er niet alleen een steengoede groep op het podium: beter en completer zien we ze zelden en vandaag in ieder geval niet. Waarom al die mensen zo krampachtig doen over de heropleving van het roofdier is ons volkomen onduidelijk. Robin Piso en Luka en Pablo van de Poel zijn in elf jaar en zeven studio-albums uitgegroeid tot de beste rockband van het land. De term bluesrock mag daarbij al even niet meer gebezigd worden, het trio maakte dampende psychedelische Southern rock, met heel veel soul en passie, dat pompende orgel en een niet te versmaden rauw randje. Of, zoals een zekere recensent eens opmerkte: pure pornomuziek. De vele bezoekers voor de inmiddels tot tweede hoofdpodium omgebouwde Lion Stage gaan er dan ook heel hard op. Sterker: Uitzinniger hebben we Helldorado nog niet gezien vandaag. De ‘wooooooh’ van Trump-protestlied Deceit and Woo galmt nog lang na.
KADAVAR
Kadavar heeft ook weleens het verwijt gekregen een kopieerzuchtige band te zijn. Daar zijn vast wel bomen over op te zetten, maar feit is wel dat de Duitsers wat ze doen, heel erg goed doen. En zo lopen we van de ene grote zaal naar de andere en vallen van de ene geweldige set in de andere. De Berlijnse groep staat weer met grote inzet die heavy psychedelische rock te serveren. Kadavar doet ook iets waar veel bands vandaag iets van kunnen leren. Eindelijk zien we een band waarin iedereen weet wat ie moet doen, niemand wat te veel doet of uit het lood loopt en dan kan je dus met drie man echt een krachtig totaalgeluid neerzetten. En ook een hele grote liveband, of een Doomsday Machine worden. Smullen weer.
Zeke op Helldorado, foto Paul Verhagen
HEADLINEN OF TREINEN
We moeten ook eerlijk zijn: het programma kan ons niet verleiden om na 23.00 uur in Eindhoven te blijven. Zowel Danko Jones als Turbonegro zijn geen acts waarvoor we ons uren later aan de grillen van het nachtnet overleveren. Zonder arrogant te willen doen: We hebben Danko en de geschminkte Turbonoren nu al zo vaak gezien, dat we de bezwete, met bier doordrenkte handdoek in de ring gooien. Je kan zeggen: We hadden liever een andere headliner gezien, je kan ook zeggen: We hebben negen uur lang een fuckingtastische tijd gehad. Je kan klagen dat je biertje op de grond flikkert, maar ook een paar nieuwe bestellen. Dat werk.
Toegegeven: als we in omgeving Eindhoven hadden gewoond, dan hadden we zeker nog veel langer in het Klokgebouw aan de biertap gehangen. Zo’n heerlijk feestje was het wel. We kijken echt uit naar Helldorado III, want we vinden dat het festival zich in een hele interessante richting ontwikkelt en zijn benieuwd waarheen dat gaat. Props voor Piet & Paaspop.
Helldorado, foto Paul Verhagen
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.