Komatsu in Burgerweeshuis, foto Jan Peter Jansen
Na een paar heavy dagen in het oosten van het land, met onder andere een weergaloos Temple Fang en RUV in het brein, is het tijd om de tour der uitspattingen af te sluiten in Deventer. En hoe! Op een zonovergoten middag treffen we daar tijdens Heavy Psych Sound Fest een veelzijdige keur aan gitaargeweld die een mokertjefijne kers op een buitensporige week vormen. Een verslag vanuit het altijd sympathieke Burgerweeshuis in Deventer.
Tekst: Steven Gröniger / fotografie: Jan Peter Jansen, Bert Gysemans
Drive By Wire in Burgerweeshuis, foto Bert Gysemans
De afgelopen week had ik het er met een drummer – van een niet nader te benoemen band – over dat matinee shows, zeker op zondag, buitengewoon fijn zijn. Na de belevenissen van deze zondag kan ik het daar niet anders dan roerend mee eens zijn. Met een heerlijk lentezonnetje, een klein biertje hier en daar, stevig voedsel, een bak fijne bands plus ‘gewoon’ rond 22:00 uur de sleutel in het slot van je huis steken is een vrij heerlijke bedoening. Anyway, vandaag zijn we getuige van de aftrap van wat een jaarlijks terugkerend evenement moet worden, namelijk het Heavy Psych Sounds Fest. Het is een platenlabel en bookingskantoor dat volgens hun banner op de site dealt in: Heavy Psych, Stoner, Retro Rock, Vintage Rock, Proto Punk, Sludge, Acid Rock, Doom, Space Rock, 70 Rock, Garage Psych én Fuzz Blues. Potverdikke, zo worden we dus ook nog eens wat muziek betreft tamelijk op onze wenken bedient.
DRIVE BY WIRE
De zondagmatinee van het festival wordt in de middag afgetrapt door de lokale helden van Drive By Wire. Niet een hele onverstandige zet van de organisatie, aangezien het al lekker rammetje vol in het Burgerweeshuis café bij aanvang van de show. Het is voor mij alweer even geleden dat ik bij een backlinebarshow aanwezig ben geweest, waar het geluid daadwerkelijk goed te pruimen was. Laten we vooropstellen dat dat hier buitengewoon het geval is. Het kwartet doet deze middag uitbundig een graai uit het eigen brede oeuvre dat is gestoeld op de meer traditionele heavy stonerrock van begin jaren negentig. Er wordt flink gegrossierd in stevig riffwerk, tamelijk fucking lekkere baspartijen en dito vocalen langs een set die dus een bloemlezing van het eigen werk vormt. Wanneer Blood Red Moon achter mij ongegeneerd wordt meegezongen door een overduidelijke fan, kunnen we in ieder geval concluderen dat een goed begin het halve werk is en de kop er lekker af is. Zoveel is duidelijk.
DEADSMOKE
Meteen daarna is het in vluchtige draf richting de grote zaal denderen voor sludge doom van het Italiaanse Deadsmoke. De Zuid-Europeanen spelen dit weekend alle drie de Heavy Psych Sounds Fest dagen, die dit weekend respectievelijk in Londen, Brussel en tot slot vandaag in Deventer plaatsvinden. Zompige teerdikke riffs en lekker brulboeien langs schuurpapiervocalen is het devies, en dat is nondedju echt heel smerig lekker. Bij vlagen opzwepend en niets ontziend afstraffend beukgeweld, met hier en daar een vleugje drone. Wat al met al dus zorgt voor een dynamisch gebalanceerd gebeuren, en dat mag in het genre waarin het trio opereert als best wel opvallend beschouwd worden. Goed te beuken wel dit, zeg ik!
Kamchatka in Burgerweeshuis, foto Bert Gysemans
KAMTCHATKA
‘Het schiereiland Kamtsjatka (Russisch: Камчатка) ligt in het oosten van het Russische Verre Oosten tussen de Zee van Ochotsk in het westen en de Beringzee in het oosten. Het is hier negen uur later dan in Moskou (Kamtsjatkatijd). Het maakt sinds juli 2007 bestuurlijk deel uit van de kraj Kamtsjatka, waartoe ook de Komandorski-eilanden en Karaginski-eiland behoren. Daarvoor was het onderverdeeld in de oblast Kamtsjatka in het zuiden en het daaronder vallende autonome district Korjakië in het noorden.’ Dit alles over Kamtsjatka volgens mijn vriendelijke vrienden van Wikipedia, die mijn luiheid weer eens magistraal ondersteunen. Naast een band uit Zweden is het trouwens ook een pittig wodkamerk. Deze wetenswaardigheden pak je toch weer even mee… Enfin, het is inmiddels in het café een behoorlijk drukke ’sardientjes in een blikkie’-geblazen bedoening bij de show van de Scandinaviërs. Vandaag besluiten ze hun tour op dit podium, maar neemt niet weg dat de bluesrock van dit powertrio er een van het heftig solerende gitaarwerk energieke soort is. Met een glimlach en nergens in enthousiasme aflatend werken ze hun set af in een keur aan bluesrock, met hier en daar een toets southernrock waar je hartje wel steviger van gaat kloppen.
Giobia in Burgerweeshuis, foto Bert Gysemans
GIÖBIA
Een drukke en strak op elkaar afgesmeerde time-table maakt dat het weer snel rennen is naar de grote zaal voor wat Italiaanse psychedelica. Het is mijn eerste live-ontmoeting met de spacerockers van Giöbia en hoewel ik weet dat een bepaalde hoofdredacteur van een niet nader te noemen ‘Heavy, Alternative and Deviant’-muziekplatform na afloop tamelijk enthousiast over deze set is, beklijft het mij persoonlijk een stuk minder. Maar goed, ik wijd dat vooral aan de maximale overdaad die ik mocht beleven tijdens de eerste dag van Fuzz Club Eindhoven. Verder zal het er mee te maken hebben dat de zaalmix een beetje tot een rotzooitje vermengd wordt. Op zich wel vreemd, aangezien er kennelijk een eigen geluidsman aan de knoppen jengelt. Ik weet niet, maar op plaat klinkt het veel interessanter dan hier live vandaag in Deventer. Kenmerkend hiervoor is dat ik hem pas echt voel op het einde van de set wanneer de toetseniste en de gitarist/sitarist het podium aflopen, maar de drummer en bassist nog even doorbeuken met zijn tweeën. Kijk, dan heb je mij wel, al is het maar voor twee minuten.
Dan is het nu toch even tijd om wat te eten en netjes buiten de poort wat te roken van het een of ander. Hierdoor is het helaas wel een kwestie van het skippen van The Sonic Dawn in het café. Gezien het hoge tempo van de dag én het ontbreken van de persoonlijke ambitie om weer claustrofobisch te moeten gaan in een volgepakte ruimte, is het een gezond moment om even te slikken om vervolgens weer door te gaan. Het moet wel leuk blijven en laat het verder eigenlijk een tof gegeven zijn dat het festival zomaar eens als uitverkocht beschouwt kan worden. Dat is nogal wat voor een debuterend festival van dit segment. Tel daarbovenop het feit dat het een van de eerste echt zonnige dagen van het jaar is plus dat het evenement plaatsvindt in Deventer. Toch niet echt de Randstad, dus kun je nagaan…
Komatsu in Burgerweeshuis, foto Jan Peter Jansen
KOMATSU
En dat het niet alleen leuk is, maar verder ook nog eens leuker kan worden allemaal, blijkt wel wanneer de Eindhovenaren van Komatsu hun duit in het festivalzakje sodemieteren. Het mag geen geheim zijn dat ik tamelijk fan ben van deze Mothersludgers. Wat in mijn beleving van belang is, is shit gaan lopen overdenken en analyseren wat het maakt dat de muziek van Komatsu het vermogen heeft om zoveel aan positieve prikkels teweeg te brengen. Vandaag voeg ik aan die nog te formeren eindconclusie toe dat, in tegenstelling tot het over het algemeen meer gangbare backline materiaal voor dit genre (ik kijk naar jullie, Orange fanatiekelingen), er op London City tops met Marshall cabinets gespeeld wordt. Voeg daaraan toe dat er veel meer klassieke metal met slim verweven dito soepel gestructureerde breakdowns in de structuur van de muziek zit. Daardoor voelt alles meer als metal mét een heavy stoner/sludge jasje, dan dat het andersom het geval is. Over overdenken gesproken… Anyway, het is dus met name weer magistraal lekker gaan als de moederbeuker. Echt, op het onverzadigbare af. Ik denk zelfs dat ik gewoon een keer een zelf een festival ga cureren. En dan gewoon omdat het kan als special Komatsu programmeer die dan een zeldzame set afwerkt waarin hun gehele catalogus nummer voor nummer gespeeld gaat worden. Inclusief obscure demo’s en wegwerptracks (Roadburn, je hebt mijn nummer toch?). Nee, maar even serieus dan: wat een bizar fijne show weer. Ga ze live zien, zoveel moet je jezelf gewoon gunnen. Je bent het oprecht waard. Kusje.
Black Rainbows in Burgerweeshuis, foto Jan Peter Jansen
BLACK RAINBOWS
Door een gat van een halfuur is er eindelijk tijd om zonder schuldgevoel adem te halen dan, godsamme. Moordend tempootje hoor, dit festival. Wat eigenlijk ook wel vet is, maar ik moet toch ergens over klagen. Dus dan maar over een stukje verwennende weldaad. Tijd voor de afsluitende Italiaanse testosteron gedreven seventies-psych-fuzzers met een dikke snorbaard van Black Rainbows. Het trio tikt bijna de vijftien levensjaren aan, wat naast ervaring met name ook podiumervaring met zich meebrengt. Ze hebben het naar hun zin, evenals het publiek en het geluid is dikke prima voor elkaar. Naast dat de track Sunrise sowieso een persoonlijke favoriet is omdat het vol zit met al het heerlijks wat het genre behelst, is het verder opvallend dat de band een stuk vernuftiger en dynamischer is dan dat ik mij kan heugen. Misschien is dat ook wel een van de meest opvallende aspecten van het festival, namelijk een keur aan heavy acts die in geen velden of wegen ook maar op elkaar lijken qua muziek, maar vandaag echt een hele fijn gebalanceerde melange vormen van een meer dan geslaagde festivaldag. Buitengewone complimenten voor de samenstellers van dit affiche zijn dan ook meer dan op hun plaats.
Op naar de volgende editie, dunkt mij!
Cheers,
Rawkward Steve
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.