En dan is het alweer mei… Met Roadburn hebben we ons eerste festival van 2025 achter de kiezen en we mogen ons voorzichtig gaan opmaken voor de zomerfestivals. Worden het dit jaar regenlaarzen en lekkende tentjes of verschroeiende hitte op stoffige weides, alleen de weergoden weten het…  Maar ondertussen wordt er natuurlijk ook gewoon nog veel goede muziek uitgebracht, die het verdient om besproken te worden. Gelukkig hebben we bij Never Mind The Hype ene Martijn Welzen rondlopen, die nooit te beroerd is om voor jullie de krenten uit de pap te vissen en bovendien ook nog eens van alle markten thuis is. Zo bespreekt hij deze maand niet alleen de debuut EP van het veelbelovende Duitse hardcoregesellschaft Defiance, maar ook een mooie box set, met daarin de eerste drie legendarische albums die Madball in de nineties op Roadrunner Records uitbracht. Op datzelfde, al net zo legendarische Roadrunner, was in die tijd ook een bandje genaamd Machine Head actief. Inmiddels zijn die ook alweer toe aan hun elfde album en ook die ontsnapt niet aan het kritische oor van Martijn. Tot slot nog aandacht voor het nieuwe album van Live By The Sword. Als we Martijn moeten geloven, dan is dit album een waar feest voor zowel heavy en black metalfans, maar ook voor street punk en oi! liefhebbers. Lezen en luisteren maar!

Tekst: Martijn Welzen

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waarmee je op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Machine Head – UNATØNED
Met I Am Hell van Unto The Locust of Slaughter the Martyr van ØF KINGDØM AND CRØWN leverde Machine Head met regelmaat geweldige, epische metalverhalen. Daar is bij nieuweling UNATØNED geen sprake van. De groep heeft de muziek op hoog vuur laten indikken tot songs die slechts één keer de vijf minuten voorbij stuiven. Wat wel blijft is de furieuze mix tussen dikke groove en knalharde metal, met Robb Flynn zijn typische grom. Op vlakken lijkt ook de vernieuwingsdrang met het inkoken te zijn verdampt, maar als dan Outsider zijn intrede doet krijgen we toch weer iets nieuws met de machinale drums en tegendraadsheid. Wat verder opvalt, en dat komt misschien met de jaren, is dat Flynn nog dieper in zijn eigen psyche durft te duiken waarmee hij het onterecht verguisde Catharsis uit 2018 voorbij streeft. Laten we dan zeker niet vergeten dat de jeugdige bravoure van Burn My Eyes al een drie decennia achter ons ligt. Dertig jaar de globe over trekken, heeft wel degelijk zijn weerslag op je gezondheid en gezinsleven, wat is terug te horen in de teksten. Die emotionele diepgang doet geen afbreuk aan de slagkracht van songs als These Scars Won’t Define Us, Shards of Shattered Dreams of Addicted To Pain die juist door de leeftijd en ervaring van de groep kunnen overtuigen. Zelfs met de kennis dat Flynn niet te boek staat als geniale tekstschrijver. Kleine minpuntjes zijn eigenlijk alleen Dustmaker dat als merkwaardige trance-track meer vulling is dan een intrinsieke bijdrage en afsluiter Scorn dat een poging tot een power ballad waagt die niet helemaal beklijft. Daarnaast mist ook Not Long For This World de bekende Machine Head rechtse directe. Die paar vlekjes hier en daar zullen gelukkig geen schade berokkenen aan wat verder een oprecht en puntig Machine Head album is.

Madball – True To The Game – The Roadrunner Years
Het New Yorkse Madball maakte in 1994 een vliegende start toen hun debuutalbum Set It Off al gelijk bij Roadrunner Records verscheen. De kenmerkende rauwe stem van Freddy Cricien gaf een ongekende kracht aan de jeugd die met nieuwe strijdliederen onder de arm de dagelijkse sores kon weerstaan. Op ieder festival aan weerszijde van de oceaan was een stomende pit in de zomermaanden van de jaren ’90 gemeengoed. Demonstrating My Style (1996) en Look My Way (1998) volgden in hetzelfde staccato tempo als de 42 (!) songs met veelzeggende titels als Across Your Face, Spit On Your Grave, Streets Of Hate‘ en True To The Game. Familie en vrienden, het gevecht tegen innerlijke demonen en natuurlijk de liefde voor hardcore zijn tekstuele kernwaardes voor Madball gebleken. De eerlijke eenvoud is zo makkelijk te omarmen als je muziek zoekt die je steunt. Na het derde album op Roadrunner liep de band een beetje verloren via Epitaph naar Ferret waarna meer stabiliteit kwam bij Nuclear Blast Records, waar ook grote broer Agnostic Front onderdak heeft. De drie albums die de band in de vroege jaren vormden zijn nu in een werkelijk schitterende drieluik samengevat door Dissonance, aangevuld met een mooie historie in woord en beeld.

Live By The Sword – The Pagan Pantheon
De temperatuur binnenshuis daalt tot onder het vriespunt als een ijzige koude wind tussen de hoge naaldbomen opsteekt terwijl de metalen naald zachtjes in de gitzwarte groef van The Pagan Pantheon zakt. Voorheen was er nog wel ergens een kampvuur of afgelegen herberg waar de krijgers van Live By The Sword, onder genot van grootse verhalen over verre veldtochten zich konden verwarmen. Nu zijn we buiten in de donkere eenzame nacht tussen majestueuze hellingen zoals afgebeeld op de werkelijk prachtige hoes. Daar is ook een lichte draai in sound waarneembaar. De mix van (black) metal en street punk heeft de knarsende tanden van het betongruis uit de stad achter zich gelaten. De akoestische voet tussen de spreekwoordelijke deur geeft nog niet veel weg, maar als dan Dark Horizons Set Ablaze binnen galoppeert zie je ook echt de roodoranje gloed ver voorbij de horizon gestaag dichterbij komen. We proberen de impact van het naderende onheil te voorspellen uit de stand van de fonkelende sterren boven ons. De naam ‘combat rock’ laat zich zien als glimmende zwaarden en met bloed bevlekte strijdbijlen naar de hemel wijzen. Wanneer dan The Annihilators (met gastbijdrage van Karl Willets van Bolt Thrower, red.) hun bloedstollende intrede doen, groeien de ijsbloemen op de vensters. Judas Priest lijkt voor de proviand te zorgen maar de grommende stem maakt duidelijk dat Live By The Sword uit een heel ander soort hardhout is gesneden. Warriors Of Our Time grijpt wel wat terug op de stadse jungle waarbij je gedachten zo van een dronken rel na een verloren voetbalwedstrijd naar een dikke veldslag van primitieve stammen zou kunnen gaan. Ook tekstueel kan het verhaal beide kanten op vallen. Het titelnummer is meer black metal met vlijmscherpe gitaren die lucht, ziel en trommelvliezen doorboren. Wat een heerlijke riffs kent deze track overigens. Bij Gaia ligt de kracht van het nummer bij Erick Barnes die nu meer dan op de eerste helft van het album kan laten horen dat hij ook diepere emoties kan aanboren terwijl een tragere simpele basis zijn vocalen ondersteunen. Er zit een soort van rauwe Iron Maiden-achtige verhaallijn onder die Gaia tot favoriet kan laten uitgroeien. Dan moet Bending Time Curves van goede huize komen om niet te verzuipen. Dat lukt met een profetisch verhaal over gevaren van buiten de dampkring dat een overweldigende nieuwe twist aan Live By The Sword geeft. We bestijgen weer onze trouwe paarden en trekken erop uit waarna de ruimtereis zonder moeite overloopt in The Wild Hunt waarbij het tempo nog even verder wordt opgevoerd op een open weidse vlakte. Dan volgt de afsluiter met het overdonderende Ghosts Of War. We hebben veel meegemaakt op reis door The Pagan Pantheon, voelen nu de zon doorbreken, terwijl het ijs weer smelt. Erick levert als toegift zijn hoogstandje van het album met deze dik zeven minuten durende epos, dat met tanks en granaten een modernere oorlogsvoering aankaart. We mijmeren over het thuisfront, treuren over het verlies van zoveel strijdmakkers en beseffen maar al te goed dat het spook van bloedvergieten helaas immer rondwaart. Ghosts Of War zou zomaar eens kunnen uitgroeien tot één van de ijkpunten van Nederlandse metal in 2025, waar muziek en woord even mooi als pijnlijk actueel samenvloeien. Snel weer op adem komen, me verbazen over het werkelijk bijzondere artwork van Johan Prenger en The Pagan Pantheon op herhaling gooien. Wel rap een extra trui aandoen.

Defiance – Blossom
Een debuut EP als een monument dat van verre al zichtbaar is boven de skyline van thuisstad Stuttgart. De kracht en overtuiging van deze jonge Duitse groep laat zich niet vangen in natuurwetten. Woede, onder een ware douche van salpeterzuur, voelt hierdoor oprecht en eigen, zonder het muzikale wiel compleet opnieuw uit te vinden. Door de onderwerpen als maatschappelijke ongelijkheid en persoonlijke ontwikkeling daarnaast heel dicht bij het hart te houden, wankelt de eerlijkheid ook niet. Er zit wel iets van het bijtende van het oude Scowl onder Blossom, maar ergens is een afslag genomen en neemt die boosheid het roer over. Defiance is hierdoor veel meer op het metalcore-pad terecht gekomen om een grotere impact te hebben. Toch blijft het dansbaar tot op de laatste riff van deze zes nummers tellende plaat. Knap hoe de geuite agressie nergens een lekkere hardcore-track in de wielen rijdt en er op alle fronten te genieten valt. Een kostbaar kleinood dat hier even in de digitale schoot wordt geworpen.


Deel dit artikel