Dit keer geen vier reviews helaas, maar bij wel hele dikke releases als het volgende trio maakt de kwantiteit weinig uit. In deze editie van onze Hardhitting albumreviews lees je over de nieuwe plaat No Comfort van Monolord, de jongste telg Orbis Quadrantis van Nederlandse spacerockgrootheid Monomyth en de meest recente uitputtingsslag Sulphur English van Inter Arma. Wat redacteurs Ingmar en Steve ervan vonden, valt dus in een hapklare informatieve brok hieronder te lezen. Slinger vooral ook even de Spotify-players aan voor een volledige luistersessie, en als we dan toch bezig zijn: Monolord speelt op dinsdag 1 oktober (vanavond!) in De Helling, Monomyth doet 4 oktober de albumreleaseshow in de Ekko en staat net als Inter Arma op Desertfest Antwerpen in het weekend van 18, 19 en 20 oktober.

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks! 

Door: Steve Gröniger & Ingmar Griffioen

Monolord – No Comfort

Wie dacht dat Monolord na Rust uit 2017 de eigen sound gemaximaliseerd had en het niet beter en vetter kon qua deinend riffage-geweld, heeft het nu al mis en is af. Tuurlijk, de gnarly riffs waar op het heerlijk mentaal varen is op een The Bastard Son zijn nog heerlijk en moddervet aanwezig, maar vanaf The Last Leaf vertrekt de muziek toch meer richting de melancholiek en zwaardere emotionele ladingen. De band vergroot hun muzikale spectrum met het iets meer zwaarmoedige Larvae en is zowaar te betrappen op iets wat zelfs bijna een ballad kan worden genoemd: Alone Together. Die zagen we even niet aankomen, en dat geeft misschien wel de motivatie voor de albumtitel weer, namelijk: het uit de eigen comfortzone stappen. Met de albumtiteltrack wordt die nieuwe meeslepende dynamiek van de gehele plaat nog even dunnetjes kracht bij gezet in een ruim tien minuten tellend epos, dat het middenin abrupt over een boeg van sonisch contrast gooit, om vervolgens weer verder te zeilen op het thema van het nummer. Even slikken en weer doorgaan. Al met al een fijne plaat en een mooie progressie weer vanaf Rust. (SG) 

Monomyth – Orbis Quadrantis

Dan tijd voor de space-, kraut-, prog-, psychedelic-, desert en/of cinema rock voor gevorderden van het Haagse Monomyth. Het is alweer de vierde langspeler van de band, maar de eerste met gitarist Boudewijn Bonebakker (Gorefest, Gingerpig), die de gestopte Thomas van den Reydt in 2018 verving. Het initiële idee was om deze plaat in het voorjaar uit te brengen met aansluitend een releasetour, maar daar werd roet in het eten gegooid doordat toetsenist Peter van der Meer om medische redenen niet kon en hersteltijd nodig had. Zodoende kwam onlangs pas de plaat uit en wordt er aansluitend ook getourd (met onder meer een NMTH presents albumreleaseshow in EKKO op 4 oktober). Vanaf opener Aquilo mag duidelijk zijn dat we nog steeds te maken hebben met een band die secuur opbouwt langs klanken en muziekpatronen om een meeslepend verhaal te vertellen. Vanaf de branding de ruimte in, zo lijkt het devies, alleen dan heel gestaag en laag voor laag opgebouwd. Door het hele album heen waait sowieso een fris geluid dat zich niet laat opjagen, maar haar eigen tempo – en tempowisselingen – bepaalt. Het is een plaat die progressief aanvoelt, waarbij er veel aandacht is voor details en plaatsing van de verschillende instrumenten. Ontzettend benieuwd hoe het geheel straks live op de podia gaat klinken. (SG)

Inter Arma – Sulphur English

Ik leerde Inter Arma pas kennen toen ze in 2014 The Cavern uitbrachten, een nummer dat met 45 minuten ook als EP/album mag gelden en waarop ze van hun metalroots meer richting doom koersten, ook geholpen door gastvocalen van Doria Cottrell (Windhand). Niet zo gek dus dat ze dat jaar op Roadburn stonden, wel dat ik ze daar niet zag. Gelukkig maakten ze dat meer dan goed door Roadburn 2017 ongenadig af te sluiten in het Patronaat. Oplettende lezers zullen beseffen dat Sulphur English al even uit is, 12 april 2019 was het zover. Toen waren wij echter alweer aan het Roadburnen en nadien dreef de plaat maar sporadisch boven. Tot onze schande! Gelukkig zagen we dat de mannen uit Richmond, Virginia naar Desertfest Belgium, Merleyn, Nijmegen en het Haarlemse Patronaat komen en begroeven ons in deze verbijsterend goede en veelzijdige vierde plaat.

Neem een nummer als Stillness dat heel uitgekookt precies halverwege de langspeler is geplaatst en met een jankend snaarinstrument (lapsteel, bottleneck?), theremin en aanzwellende geluiden een country noir feel ademt die op een Tarantino-soundtrack niet zou misstaan. Als dan na ruim 5 minuten de zware doom alsnog zijn intrede doet, begeleid door de brute oerbrul van Mike Paparo, dan zijn we totaal verkocht en met gebalde vuisten de nekspieren ernstig aan het oprekken. Wat. Een. Bazentrack. Damn. Niet alle nummers op Sulphur English gaan zo majestueus van rustpunt naar eruptie natuurlijk. Het vierde studioalbum opent met alles vernietigende loodzware doom en death en de grimmige grizzly grom van Paparo. De uitzichtloosheid, de peilloze duisternis, ja de tragiek druipt er vanaf, het wordt intens voelbaar dat de plaat is opgedragen aan twee overleden vrienden. Bij Howling Lands wordt het echt gemeen, gaat de zang door merg en been, culminerend in noise; schril piepende synths over een marsritme. Na schakelpunt Stillness en nog 100 seconden ijle Spielerei pakt Inter Arma door met drie lange tracks waarin de ijzingwekkende doom met slepende post-metal afwisselt en wat meer lucht krijgt, met welkome spooky, psychedelische flarden. In het afsluitende titelnummer ligt het metal-tempo moordend hoog en gaat het gas er twee keer af om ruimte te maken voor Paparo’s getormenteerde brul. Ultraheavy klasse dit. Must see op Desertfest in Antwerpen, zoveel is zeker. (IG)

Dit was de negende editie van Hardhitting Albumreviews. Check de Spotify-lijst voor meer NMTH Hardhitters:


Deel dit artikel