Het jaar begint al bijna weer ten einde lopen, maar vooraleer we aan de jaarlijsten gaan zitten, blijft er toch maar even aan de lopende bandn ieuw plaatwerk binnen te komen. Zo ook vandaag, want we verzamelden weer vier Hardhitting Albumreviews van erg fraaie albums. Dit keer allemaal uit de Benelux. Zo boog Gijs Kamphuis zich over de ontroerende collaboratie tussen Broeder Dieleman en Colin van Eeckhout evenals een Zeeuwse/Vlaamse death metal release van Klaiton, terwijl Martijn Welzen zijn tanden zet in de verse nieuwe plaat van Skroetbalg, geheel in de moertaal ineen gebruld. Voeg daarbij ook nog eens Day Drinker aan toe en je kan er maar even goed voor gaan zitten met deze lang(of kort)spelers. Onze Hardhitting Albumreviews lees je per direct hieronder…

Tekst: Martijn Welzen / Gijs Kamphuis

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waarmee je op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

 

Skroetbalg – Geen Toeval
Een Drentse stoomwals komt vanuit het noorden zonder waarschuwing afgezakt met een sloot punk strijdliederen. Gedragen door teksten die na een zware dag een glimlach op je vermoeide gezicht toveren. We zitten allemaal in datzelfde schuitje van school, werk, belastingen en de onvermijdelijke dood. Skroetbalg zet de sores dan om in knalharde punktracks die meer dan eens dat vuige rocktoontje van Motörhead om bijstand vragen. Bij Kortste End komt dan weer duidelijk AC/DC op de koffie, en Last van de Bek is een eigen interpretatie van een Minor Threat nummer. Het zijn ook songs die je ondersteunen als je moeite hebt die laatste fles uit die ene bak bier (Beck’s) te ledigen. Want dat, en zingen over de rommel die je bij de Action koopt of de mentholsigaretten van Belinda, maakt het ook op de juiste momenten lekker luchtig. Door eenvoudigweg te brullen over de kleine dingen is het waarschijnlijk makkelijker te dealen met de grote zaken. Hart en energie zitten bovendien op de juiste plek als het pretentieloos door de speakers raast, rammelt en blaast. Zo hang je de zorgen simpel aan een kapstok in de hoek en het debuutalbum Geen Toeval waait daarna het schuim van je bier. (MW)

Day Drinker – Into An Early Grave
De soep wordt bij lange na niet zo heet gegeten als de titel aangeeft, maar het raakt wel de kern van Day Drinker op dit werkelijk prachtig vormgegeven debuutalbum. De groep weet perfect het dagelijks leven en alle ups en downs die er bij komen kijken in supermelodieuze punksongs te gieten om die indrukken een plek te geven. Punk van de straat, als in Street Dogs, en punkrock met een lichtere inslag als bijvoorbeeld Bouncing Souls nemen om beurt de microfoon en laveren zo door de obstakels. Het geheel wordt ook gedragen doordat zangers Ronny en Jane wisselend hun gal mogen spuien, terwijl daarnaast het gitaarwerk van een schurende sound naar lichtvoetige melodieën overstapt en de bas al heerlijk rammelend de punkintenties duidelijk maakt. Er zit verder een onderstroom in als een diepsnijdende melancholie. Mindere dagen en vervelende zaken komen nu eenmaal voor, maar je kunt er toch een feestje van kunt maken zolang er vrienden zijn en de drank vloeit. Rock Bottom als verkapte titelsong, verklaart dat het beste. Pijnlijk te lezen dat de bodem van het leven en de fles is bereikt en er geen weg terug lijkt. Die schaafwonden op de ziel maken de muziek echt, oh zo echt. Er samen over zingen is de overwinning voor Day Drinker en schuift dat vroege graf nog een tijdje vooruit. (MW)

De Mannen Broeders – Sober Maal
Een niet metal, sludge, stoner of hardcoreplaat bespreken in deze rubriek. Het gebeurt niet vaak. Sterker nog: er is geen elektrische gitaar te vinden in deze muziek. Toch is deze release Never Mind The Hype waardig. De Mannen Broeders bestaat uit de Zeeuwse folkzanger en genre-overstijgende muzikant / kunstenaar Broeder Dieleman en Amenra grondlegger Colin H van Eeckhout (CHVE), die ook niet vies is van een experiment meer of minder. Samen met muzikant en vriend Pim van de Werken hebben deze twee mannen een zeer intrigerende plaat gemaakt die uit gebracht wordt via het Amerikaanse Relapse Records. Met voornamelijk stem, banjo, piano en hurdy gurdy hebben de drie een dienst in elkaar gesleuteld, een mass zoals je wil. Zie daar de eerste link met Amenra. Dieleman spit al jaren in de protestantse cultuur van zijn geboortestreek en provincie. Zijn streng christelijke opvoeding bracht hem op die paden. Met vragen over het leven van vroeger, van nu. Over hogere machten, de schepping, schepper en het hiernamaals. Laten dat nu ook net de vragen zijn die Van Eeckhout behandelt met zijn band. Zo onlogisch is deze samenwerking dus niet. Sober Maal ademt de zwaarmoedigheid van het vroegere boerenleven in Zeeuws-Vlaanderen en is daarmee geen makkelijke plaat. Zo is opener Alle Roem Is Uitgesloten – gebaseerd op een psalm uit de 18e eeuw – een bijna tien minuten durende trance met een fantastische dreiging. Een onheil dat eigenlijk het hele album blijft hangen. Ook in de typische Dieleman track Asemruumte. De ‘song’ is niet meer dan een gedicht. Het zelfde geldt voor Van Licht Ontdaan, dat dan weer meer op het lijf van CHVE geschreven is. Dankzei de donkere galm en sobere muzikale partijen waan je, je in een Godshuis. Van welke religieuze stroming? Dat mag je zelf uitmaken. Atheïstisch mag hier ook ingevuld worden. Dieleman vindt dit zijn ‘meest protestantse album ooit’ maar Onze Lieve Vrouwe is een katholiek Marialied en ondanks de religieuze boventoon gaat het in de negen tracks toch vooral om de zoektocht naar meer, die ieder mens doormaakt. De titeltrack beëindigd dit beklemmende betoog met een betoverend sinister klankenspel dat je vasthoud tot het allereind. Sober Maal bundelt het beste van meerdere werelden in een kunstwerk dat muzikaal hokjes overstijgt en sommige heilige huisjes doet trillen. (GK)

Klaiton – Behind The Ritual EP
De Zeeuws / Vlaamse death metalalliantie Klaiton doet het rustig aan. Deze veteranen deden hun ervaring op in bands als Polluted Inheritance , Burial en Colchotar. In 2013 besloten ze tot de oprichting van deze groep. Een flinke handvol liveshows volgden om nu, elf jaar later een eerste EP op de mensheid los te laten. Deze mannen weten waar ze hun inspiratie moeten halen. Toen bands als Bolt Thrower, Morbid Angel en Deicide de troepen aanvoerden. Deze mannen zijn die roots nooit vergeten Alles vijf de nummers op dite mini-album ademen old school. Ze knallen dankzij een zeer vette productie de kamer in, iets wat ook gewoon hoort bij dit soort releases. Verwacht van deze Zeeuwen geen baanbrekende toeren of vernieuwende passages. Het is van-dik-hout-zaagt-men-planken-death metal. Bruut, niet super snel, maar wel zeer, zeer degelijk en technisch gewoon meer dan in orde. Dit is een band die weet waar het mee bezig is Opener Scavenger is een heerlijk pompende metaltrack waar de tijd voor genomen wordt. Het gitaartandem Erwin Wesdorp en Stefan Verdoorn laat horen dat ze het nog niet verleerd is, terwijl bassist Steven Vrieswijk en drummer Ronald Camonier zorgen voor een solide basis van vier meter dik beton. Frontman Gratien Versijpt heeft een mooi grunt, maar variëren doet hij deze vijf nummers eigenlijk niet of nauwelijks. Het past in het plaatje dat de geschiedenis van dit (sub)genre voorschrijft. In de opening van Fearing The Other krijgt hij echt even zijn moment en pakt dat met beide handen aan. Het titelnummer is misschien wel het meest agressieve van het album. Hier prikt de band er nog wat extra venijn in. Heerlijk. Wie wil weten waar de nieuwe generatie (Zeeuwse) metal bands hun inspiratie vandaan halen in 2024. Die moet deze plaat opzetten. Ga mee in de tijdmachine wat zó hoort old school death metal te klinken, anno 1992. (GK)


Deel dit artikel