Daar zijn we weer met een viertal hardhittende platen! Afgelopen vrijdag bleek wel een beetje gekkenhuis met releases van Psychonaut, Brutus, Diggeth, Wesenwille, Ggu:ll, Eaters of the Soil en Combo Qazam. Typisch gevalletje ‘so many albums, so little time’. Inmiddels hebben we in ieder geval alvast een greep uit die bomvolle releasedag kunnen beluisteren. En dat is alvast een erg fraaie collectie platen. Zo beet Martijn Welzen zich vast in de nieuwe Psychonaut, een overweldigend goede plaat (interview volgt). Hoofdredacteur Merijn Siben dompelde zich dan weer onder in een lading stoner en doom, namelijk met de nieuwe plaat Zero Hour In Doomtown van metalmaestro’s Diggeth, het ontzagwekkende Ex Est van Ggu:ll en tot slot een heerlijke plaat van Frayle, toepasselijk in de week van Halloween. Lees hier hun bevindingen…

Tekst: Martijn Welzen / Merijn Siben

Naast de Spotify en Bandcamp-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

 

Psychonaut – Violate Consensus Reality
Op de dunne grens tussen je innerlijke belevingswereld en de grote, angstaanjagende natuur waar ‘alles’ zich bevindt, ligt de mogelijkheid te communiceren met muziek. Als een soort van emotionele mantel trekt het Belgische Pyschonaut met Violate Consensus Reality de binnenwereld van de muzikanten door naar buiten, over de schouders van de overdonderde luisteraar die gewillig wordt meegevoerd in wat heel waarschijnlijk de reis van het jaar wordt. Waar woorden alleen niet volstaan, komt het geluid binnen op een onverwachte manier. Breed uitgewerkt, soms herhalend, laverend tussen wolkenachtige melodieën en aardse metaltonen kruipt het onder je huid, en laat beelden van grootsheid op het innerlijke scherm voorbijflitsen. Droom en nachtmerrie kruipen dicht tegen elkaar aan en geven levenslucht aan zoveel schoonheid dat het fysiek pijn doet. A Storm Approaching is de vooruitziende opener van het spektakel. Van hieruit is er geen stoppen aan. “I pray to outgrow my Skin”, verklaart Stefan De Graef in Interbeing. En juist dat is wat deze tweede langspeler van de Vlamingen doet. Het gebed is gehoord. Een zeepbel van pracht wordt opgeblazen, tot magistrale afmetingen, met dansende kleuren in de schrille herfstzon zonder te knappen. Vol van verwondering, met opengesperde mond, schiet uiteindelijk ieder metafoor tekort om Violate Consensus Reality waardig te omschrijven. De video van het titelnummer, alsook de sepia-tonen van het prachtige artwork, versterken dat weemoedige najaarsgevoel. (MW)

Diggeth – Zero Hour In Doomtown
Stoner rock en metal kan vele vormen aannemen. Je hebt de punky swing van een Fu Manchu, de gruizige woestijnsound van een Kyuss of je gaat liever richting de verpletterende stonerdoom van een Bongripper of Conan. De keuze is reuze! Maar soms heb je even de behoefte aan keihard rocken, en op dat soort momenten ben je meer dan welkom in de Doomtown van Diggeth. Deze Gelderse geweldenaren bereikten zowaar de VS met hun uitstekende Gringos Galacticos plaat uit 2019. En drie jaar later mogen we eindelijk opvolger Zero Hour In Doomtown verwelkomen. Veertien vadsige tracks die een stoner fundering onder de metaalpers leggen. Met als resultaat een heerlijk stotende, effectieve sound die ergens tussen Orange Goblin, Dozer en Black Label Society ligt. Al vanaf opener Freak Flag is duidelijk dat Diggeth gewoon ijzersterke songs schrijft, met een kop en een staart en een voorliefde voor de almachtige riff. ‘’Let your freak flag fly’’, zo klinkt het uit die zaagselstrot van gitarist Harald te Grotenhuis. Een klinkklaar mission statement voor de verdere inhoud van Zero Hour In Doomtown. Zo heb je het ronkende Soultwister, op de voet gevolgd door de bluesy grooves van Last Man Standing. Laatstgenoemde overigens met een erg spannend middenstuk dat zorgvuldig aan intensiteit wint. Het zijn dat soort passages die Diggeth een eigen gezicht geven. Luister maar eens naar die prachtige klassieke gitaren in Stetson Hat en je waant je ineens in een spaghettiwestern. Of wanneer de banjo tevoorschijn komt in Walkin’ Man. Dit soort eigenzinnige foefjes zijn keer op keer een welkome toevoeging aan het geheel, zonder dat het teveel volgepakt wordt met riffs en solo’s. Hoogtepunten genoeg verder, zoals het scheurende For The Sake of Rock-’n-Roll of de epische, zorgvuldig gedoseerde afsluiter 5 Stages of Grief, die je in tien minuten op een transcendentale reis meeneemt. Zero Hour In Doomtown is meer dan uur aan verdo(o)md goede stoner metal met ballen. Verplicht krachtvoer voor de liefhebber van beenharde grooves! (MS)

Ggu:ll – Ex Est
Dwaling, de verbrijzelende debuutplaat van Ggu:ll is alweer zes jaar oud inmiddels! Waar blijft de tijd? Ergens ook weer niet zo gek, want bijkomen van zo’n hevige Nederdoomplaat heeft nu eenmaal wat tijd nodig. Hoog tijd voor ronde twee, want afgelopen vrijdag mochten we ineens opvolgende langspeler Ex Est verwelkomen van deze Tilburgse bazen. En potverdorie: dat is weer een brute plaat geworden! Een beoefening in stootkacht en precisie, dankzij een zorgvuldig afgemeten gitaarsound en hevig klappende ritmes. Ook qua zang is het ontzagwekkend, met die karakteristieke, diepe vocalen van William van der Voort. Enkel Achterland bijvoorbeeld, die met lange gitaarslagen en atmosferische leads rake klappen uitdeelt. Het laat zien waarom Dwaling destijds ook zo positief ontvangen werd, want het viertal weet precies hoe ze de aandacht vast kunnen houden, met opborrelende intensiteit en welverdiende pay-offs. Zoals bij Stuip, die met transcendentale drones een extra dimensie aan het geheel geven. Erg fraai! Hoogtepunt is echter het overrompelende Hoisting Ruined Sails, bloedmooi gespeeld, vol gevoel en beladenheid. 21 december staat Ggu:ll op Doomstad XL, en met Ex Est leveren ze opnieuw een veelbelovende plaat af. (MS)

Frayle – Skin & Sorrow
Ik ben geboren in de Betuwe, in een stad genaamd Culemborg. Omringd door de Lek en uitgestrekte boerderijlandschappen, had die omgeving in de koudere seizoenen altijd iets speciaals. Vooral van de herfst en winter moest deze skateboardende metalhead het hebben want, zo grapte ik altijd, ‘dan bleef het uitschot binnen’ (lees: scootervandalen, koorballen in spe, verveelde hangjongeren zwaaiend met fietskettingen). Hoe dan ook, die kilte en duisternis zorgde voor het perfecte toneel voor gothic/doombands Type O Negative, My Dying Bride en Paradise Lost. Acts die het mysterieuze en vervreemdende van het mistige Betuwse landschap muzikaal wisten te omlijsten met diens melancholie en atmosfeer. Inmiddels heeft dat al een decennium plaatsgemaakt voor de dichtbevolkte straten van Utrecht, maar verdomd: wat was die witch doom van Frayle toch een uitermate goede soundtrack geweest in mijn onschuldige jaren! Maar vandaag de dag en met Halloween in het vooruitzicht, komt nieuwste plaat Skin & Sorrow net zo fijn binnen hoor. Het was al genieten van 1692 uit 2020, die thematisch dealde met de roemruchte Salem Witch Trials. En met Skin & Sorrow, eveneens uitgebracht via het Nijmeegse Lay Bare Recordings, wordt die sfeer er opnieuw uiterst effectief en dik opgelegd. De fundering van doom en post-metal blinkt uit in een zekere eenvoud: hakkende, zagende riffs inclusief een ritmesectie die het sterk inknuppelt, zoals in opener Treacle and Revenge. Een kwestie van de juiste dosering vinden, in plaats van zoveel mogelijk kunstjes uithalen op een gitaar. Hoor maar eens hoe het titelnummer moeiteloos voor kippenvel zorgt, mede dankzij die engelachtige doch dreigende vocalen van Gwyn Strang. Een track als Stars weet eveneens te verbluffen met haast ritualistische drumgrooves, opbouwend naar een akelige climax. Een van de hoogtepunten is wel Sacrifant, die met een heerlijk smerige sludge riff en grommende grooves dendert tot het kookpunt. Kortom: get your hex on en zet Skin & Sorrow maar gauw in je heavy Halloween playlist! (MS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel