Hardhitting Albumreviews met Mondo Generator, Fractured Insanity en Body Count

Dat coronavirus knalt er keihard in deze weken en wij proberen met een drietal Hardhitters nog harder terug te slaan. Voor een daadwerkelijke bestrijding van het virus moeten we echter beroep doen op de wetenschap, maar voor het hooghouden van het moraal, de broodnodige muziekvitaminen en wat afleiding bieden we je deze twaalfde editie van Hardhitting Albumreviews. Luister naar de nieuwe albums van Mondo Generator, Fractured Insanity en Body Count en lees wat onze redacteuren over de muzikale uitspattingen te vertellen hebben.

Door: Lodewijk Hoebens/Gijs Kamphuis/Wouter Hommel

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Mondo Generator – Fuck It
Het titelnummer Fuck It had zo op een Queens Of The Stone Age-album kunnen staan. Niet zo heel gek, want ooit vormde Nick Oliveri samen met Josh Homme het koningskoppel van de band die de klassiekers Rated R (2000) en Songs For The Deaf (2002) maakten. De kale Amerikaan met geitensik werd na zeven jaar Queens Of The Stone Age ontslagen vanwege zijn gedrag naar de fans toe, maar vooral door zijn agressieve bejegening naar Homme’s toenmalige vriendin (en nu ex-vrouw) Brody Dalle, bekend van The Distillers. Nu, jaren later, is het weer koek en ei en heeft Oliveri als gast zelfs meegedaan tijdens verschillende optredens en is hij te horen op het QOTSA-album Like Clockwork… uit 2013.

QOTSA was dan wel de meest succesvolle van alle bands waar Nick deel van uitmaakte, zijn eigen band Mondo Generator bestaat al sinds 1997. De band is vernoemd naar het nummer dat hij voor de Kyuss-plaat Blues For The Red Sun schreef. In 2000 werd het debuut Cocaine Rodeo uitgebracht. Daarna kwamen er nog de platen A Drug Problem That Never Existed (2002), Dead Planet (2006), een DVD en een handvol EP’s. Met een immer veranderende bezetting is deze sinds een aantal jaren stabiel met Mike Pygmie op gitaar en Mike Amster op drums.

Zijn vierde langspeler Fuck It luistert weg als een compilatie van zijn oeuvre die al meer dan dertig jaar bestrijkt. Je hoort de desertrock van Kyuss, tot aan de punk van Dwarves en alles daartussenin voorbij komen. Zijn herkenbare hese krijs is nog altijd recht in je gezicht en Nick kraamt nog steeds allerlei vunzige teksten uit, die niet zouden misstaan op een GG Allin-plaat, zoals te horen is op Turboner en When Death Comes. Echt verrassen doet Oliveri nergens, maar hij doet wat hij het beste kan met verve. Niet iedereen zal het bijna driekwartier (inclusief cd-bonusnummer Disease With No Control) durende album met de volle aandacht kunnen uitzitten en is het vooral een sex, drugs en rock-‘n-roll-plaat geworden. Filosofischer dan de zin ‘Bust a nut and die’ uit When Death Comes gaat het niet worden en dat alleen al is reden genoeg voor een feestje. (WH)

Fractured Insanity – Massive Human Failure
Dit Belgisch kwartet is met deze plaat toe aan hun derde langspeler. De technische death metal die ze brengen is meer verfijnd dan voorheen. De band varieert zich op deze plaat zeer kundig door acht brute songs en een liedje om even adem te halen. De band is op zijn best in de snelle krachtige nummers als Crusade Of The Offended en Massive Human Failure. Fractured Insanity brengt een spervuur aan snelle riffs, diepe grunts en dubbelbasspassages met hier en daar een blastbeat. Toch vergaloppeert de groep zich nergens en blijft de zware kost goed behapbaar dankzij de prima productie.

Tekstueel gaan deze Belgen ook net een stap verder dan de gemiddelde tekstuele bijdrage van menig death metalband. Luister maar eens naar het sterke Rothenschild’s Disease of M.A.D. Single Hell Of No Man’s Land, kent een gastbijdrage van Memoriam/Bolt Thrower zanger Karl Willetts. Het nummer verhaalt over de loopgravenoorlog in de Vlaamse Westhoek, de thuisbasis van de band. Een dankbaar thema in dit genre. Wie houdt van compromisloze, technische death metal uit de oude doos maar met een moderne invalshoek en productie, die moet deze band echt een kans geven. (GK)

Body Count – Carnivore
“Colors, colors, colors!” Natuurlijk gaat alle aandacht momenteel uit naar de coronacrisis. Dit wil niet zeggen dat andere maatschappelijke problemen stil staan. Ice-T tweet er veelvuldig over, is ondertussen gepromoveerd tot sergeant in Law & Order: Special Victims Unit en gebruikt Body Count als stevige uitlaatklep. Carnivore is geschreven voor heel dat rotvirus in beeld kwam. De nadruk ligt op wat Ice-T al heel zijn leven meemaakt en voor het eerst ter sprake bracht in de hiphop classics 6 in tha Mornin’ en Colors. Meer dan dertig jaar oud en samen met NWA de basis voor Gangsta rap. Dat de tracks tijdloos blijven blijkt wel door de Body Count versies op de nieuwe plaat. Helaas zijn de onderwerpen ook nog altijd actueel. Vandaar klinken er nu beukende gitaren op de achtergrond. Net als Osdorp Posse en Nembrionic, briljant, hard en geslepen. En dan wordt de band daarnaast nog eens omringd door gelijkgestemde muzikanten als Jamey Jasta van Hatebreed en Riley Gale van Power Trip. “We’re on another fuckin’ level!” Politici en politie moeten het onderspit delven.

De mooiste zangpartij gaat naar Amy Lee van Evanescence. Tussen alle testosteron door brengt zij de pijn en hoop in het nummer When I’m Gone. Een soort vervolg op Bring Me to Life. Ice schreef het vanwege de dood op Nipsey Hussle. Een van de vele overleden rappers van de laatste jaren. De lyrics blijven zeer persoonlijk. Carnivore gaat daarom ook over veganisten en andere groeperingen die zich druk maken over minder belangrijke zaken. “The love is fake but the hate is real!” Dat is zo’n beetje hoe Ice-T de social media beleeft.

Lyrics die daar eigenlijk heel goed bij passen zijn die van Ace of Spades. De cover op Carnivore is een ode aan Lemmy en Motörhead. Na eerdere bewerkingen van Suicidal Tendencies en Slayer valt ook deze hommage zeer te pruimen. Natuurlijk gebruikt Ice-T liever zijn eigen woorden en deze komen in Bum Rush hard aan. In de videoclip bezet B.C. dan ook een lokaal televisie station om nog maar eens duidelijk te zeggen waar het op staat. Gepaard met killer drumbeats, brute baslijnen en dan die riffs van Ernie C. Sinds high school een trouwe vriend van Ice-T en nog altijd precies wetend welke gitaarpartijen goed passen bij de uithalen van zijn makker.

Het zit Ice allemaal heel hoog en in Thee Critical Beatdown is hij er helemaal klaar mee. Qua vibe neemt het je mee terug naar het debuut van Body Count. Hardcore thrash en humor, hand in hand. Dus maak hem online niet boos want hij staat zo voor je deur. (LH)