Het is alweer even geleden dat we er een reeks Hardhitting Albumreviews uitgooiden, maar wachten loont: de afgelopen maanden zagen we volop verse releases op de digitale deurmat ploffen. Dusdanig veel dat we niet alles tot ons konden nemen, maar toch weerhield het redacteur Martijn Welzen er niet van om een handvol uiteenlopende releases uit binnen-en buitenland voor de kiezen te nemen. Zo ook vandaag, want hij neemt de nieuwe plaat van Duitse metalcoregrootheid Heaven Shall Burn onder handen, thrasht mee met Friese metalbrigade Ancestral Sin en dompelt zich onder in de totale chaos van Waltari, afgetopt door de Belgen van Do Or Die. Dus ga er maar eens goed voor zitten hieronder…

Tekst: Martijn Welzen

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waarmee je op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

 

Heaven Shall Burn – Heimat
Metalcore voor in een stadion. Het is bijna niet voor te stellen, maar als er ooit eens een band in dit genre de Kuip, ArenA of Gelredome moet vol spelen, zet ik mijn geld op Heaven Shall Burn. Grandioze intro, met rouwende strijkers kondigen alle grootsheid van ‘Heimat’ aan. ‘War Is the Father of All’ groeit daarna uit tot filmische proporties, gevolgd door een munitiekist vol met klappers. HSB kan als geen ander de waanzin van de wereld verwoorden in machinegeweer drums, ballistische riffs en Marcus Bischoff zijn stem die woede en onbegrip in één bijtende sound samenvat. Onderwijl is er een dansbare melodie vertegenwoordigd door keyboard of zelfs techno, die de waanzin net dat extra beetje kleur geeft. Ieder album van de Duitsers is strakker, met meer wiskundige precisie uitgevoerd. De missie blijft hetzelfde, maar de focus wordt scherper en scherper. De marge voor ontwikkeling in sound is daardoor wat smal, maar wie al albums lang zijn nekwervels een zware work-out heeft gegeven, loopt niet weg van een koude kermis maar duikt zo in een nieuwe oververhitte frontlinie. Stap mee in het gevecht voor een beter en socialer thuis. (MW)

Do Or Die – Resurrection
De mussen kiepen van het dak, maar het Belgische Do Or Die beleeft juist een wederopstanding op het heetst van het jaar. En, om in vogeltermen te blijven, is dit bepaald geen vredesduif. Zes moddervette metalcore tracks waar het vlees met grote lappen tegelijk vanaf te kluiven is en de jus langs je mondhoeken druipt. De band had met name aan het begin van de eeuw zijn hoogtijdagen en ging in 2015 met vervroegd pensioen. Die periode is belangrijk in het verhaal, omdat de stijl echt in die tijd te plaatsen valt, met natuurlijk wel de hardheid in moderne opnamen. Het raast als een Terror, trapt als een Nasty en is dodelijk als een Hatebreed. In de sound zit niet veel eigens, maar daar is het Do Or Die, dat maar liefst zeven albums in het verleden uitbracht, ook helemaal niet om te doen. Nooit geweest ook! Het is de woede die het echt maakt en het podium is de plek waar de gal met liefde wordt gespuwd. ‘Resurrection’ is dan ook het perfecte souvenir als je de ochtend na een show beurs en blauw wakker wordt met vraag wat er in godsnaam is gebeurd? Je was erbij en kan het navertellen. (MW)

Ancestral Sin – Next Of Sin
Oud, als in opgericht in 1989, maar ook weer nieuw, als in 2022 een onfrisse herstart gemaakt. Een lange tijd uit de running zijn, doet verder geen afbreuk aan de woede die gevoeld wordt voor het onrecht in de wereld, dat anno 2025 helaas nog steeds rondzingt. Als een ongemakkelijke soundtrack bij de verschrikkelijke beelden die ieder journaal voorbijschieten, grinden de Friezen door hun songs. Dat een thrashende groove de vier songs beter behapbaar maken, voegt toe aan het luistergenot, maar neemt niks weg van de knalharde brutaliteit van de muziek en onderliggende boodschap. Zeseneenhalve minuut duurt deze 10” om het programma met vier bullitpoints duidelijk te maken. Dat is precies genoeg om een diepe indruk te forceren met razernij die we helaas broodnodig hebben. (MW)

Waltari – Nations Neurosis
Dance, funk, metal, waanzin en een goed humeur. Het Finse Waltari is al jaren voortvluchtig voor de genre-politie. Het is gewoon onmogelijk om de springende popdeuntjes die rustig naast deathmetalriffs van een biertje staan de genieten in woorden te vangen. In kleur misschien wel. En zoals op voorgaande werk is ‘Nations Neurosis’ net zo’n breed palette aan schakeringen waarbij alles mag van fluorescerend roze tot het donkerste zwart. Neem ‘Do You Accept’ dat een mengeling is van old school Judas Priest met de Duitse naamgever Accept en leg dat dichtbij ‘Breakfast in Eiffel Tower’ dat met een metal-dansnummer een compleet andere toon zet. ‘Diversity’ hangt aan een heel eigen interpretatie van hiphop. Dat deze drie voorbeelden gewoon achter elkaar op het album staat, geeft de waanzin weer. Meer techno-invloeden zijn in de loop der jaren in Waltari gekropen. Gewoon omdat het kan en het zo lekker botst met de metal riffs. ‘Murder Plot’ komt zo tot een persoonlijke favoriet en blauwdruk van het album en de Finnen in 2025. Een enkele keer haalt de band niet dat gekende topniveau wat we kennen van bijvoorbeeld ‘So Fine!’. Niet alle kleuren en smaken kunnen nu eenmaal je favoriet zijn. (MW)


Deel dit artikel