Daar zijn we weer met vier verse Hardhitting Albumreviews, deze keer allemaal van de hand van onze onvolprezen redacteur Guido. Deze keer duikt hij echt serieus diep de underground in, want drie van de vier platen die hij bespreekt, zijn niet eens op Spotify te vinden. Gelukkig bestaat er ook nog zoiets moois als Bandcamp, waar het wemelt van dit soort duistere pareltjes. En laat het maar aan onze Guido over om deze boven water te krijgen. Allereerst schotelt hij ons twee smerige black en war metalalbums uit Brazilië voor. Vervolgens blijft hij in Zuid-Amerika voor een aangename stonertrip met het Chileense Arteaga. Het toetje komt van het Britse The Antichrist Imperium en om deze band in één zin te duiden qua genre en stijl is onmogelijk. Lees daarvoor maar gewoon de review… 

Tekst: Guido Segers

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Execra​ç​ã​o Demon​í​aca – Amaldi​ç​oado
Black metal is pas echt lekker als het ook absoluut vies klinkt, tenminste dat zal ongeveer zijn hoe Adriano Cerqueira naar het genre kijkt. Het one-man-army achter Execração Demoníaca (wat Demonic Execution betekent) speelt namelijk grimmige, maar toch lekker geproduceerde black metal die vrijwel meteen verraadt van welk continent dit komt. Brazilë, en eigenlijk heel Zuid-Amerika, heeft namelijk een handje van een soort primitief geweld met dat logge death metal tempo. Je hoeft niet ver voorbij de grote namen te kijken voor de wortels daarvan. Op deze eerste EP met een duur van 50 minuten horen we continue tempowisselingen, warse passages, maar ook de klassieke barrages met ongecontroleerde vocalen die je soms al fantoomkeelpijn bezorgen. Execração Demoníaca kolkt en rammelt, lijkt het allemaal maar net bij elkaar te houden, en dat is precies die oldschool vibe die het steeds weer goed doet. Check dat wilde bassolomomentje in Ao Comando do Anticristo bijvoorbeeld, dat als een ongemakkelijke trilfunctie onder het nummer door blijft ploegen. En zo chaotish als de band kan klinken, zo netjes en flowy is het op Instrumental Obsessivo. De plaat is uit op vers Braziliaans label Nascemos Mortos en gewoon lekker de moeite waard. (GS)

Bestialgoat – Annihilation​.​Blasphemy​.​Torment
“Classical guitar student, in addition to bass, also plays guitar and synthesizers. He got interested in playing music mainly due to the influence of Chuck Schuldiner and bass by Steve Digiorgio. He started the classical guitar after meeting Yngwie J. Malmsteen.”

Dit is niet de bio van een progmetal gitarist, maar die van I. Lead Injektor (ook van Dark Altar) van Bestialgoat, waarin hij samen met A. Mutilator (ook actief in Mutilação Anticristã). En met een titel voor hun eerste release als Annihilation.Blasphemy.Torment mag jij invullen wie hun grote inspiratie is.  Bestialgoat, een naam die maar weer eens laat zien dat een niet al te nauwkeurige kennis van de Engelse taal en black metal een ‘gift that keeps on giving’ is, speelt dus war metal of bestial black metal, in de stijl van Revenge, Archgoat en Blasphemy. Chaotisch herrie dus en als er tijsens Infernal Annihilation een luchtalarm door het moeras van distortion-oorwassing loeit, vraag ik me af waarom ik hier naar luister. Maar er is iets ontzettend verslavends aan deze rare hybride van noise, grindcore en black metal. Het is een warme deken van pure chaos. Er is bijna geen instrument te onderscheiden, het is een geluidsmist met in de verte de inslaande bommen en daarmee toch ontzettend makkelijk om je in te verliezen. Wat ik eigenlijk het leukste vind aan Bestialgoat, want ik zit hier natuurlijk niet om war metal te promoten, is dat er iets aan deze band is wat maakt dat het bijna tongue-in-cheek is. Bands als Revenge, of landgenoten Goatpenis (ja, dat is een bandnaam), etc. zijn vaak relatief sketchy. De maffe geitenkop op de cover, de over-the-top tracknamen, met name bonustrack ‘Gasmasked Goat’ doen ironisch aan. Dat is tof in een genre dat ongeveer even wars van humor is als van ontwarbare songstructuren. (GS)

Arteaga – Eurotrip 2022
Stel je voor dat Black Sabbath al de juiste drugs gebruikt had… Ik moet daar even opnieuw mee beginnen. Stel je voor dat Black Sabbath niet alle drugs tegelijk gebruikt had, maar gefocust had op trippy shit. Dan klonken ze misschien een beetje zoals het Chileense Arteaga. Een band die om wat voor reden dan ook met een 4CD live plaat op de proppen komt. In essentie hun hele tour volgens mij. Heavy psych noemen ze het, of satanic retro fuzz. Het is inderdaad een band die graag helemaal de bocht uit gaat met fuzzy gitaarlijnen, wolken van distortion en uitgesponnen gitaarpartijen die helemaal nergens heen lijken te gaan. Alles klinkt als een georganiseerde chaos, waar je toch echt lekker in kan zakken. Spooky orgeltje er doorheen duwen en hoppa. Dat Black Sabbath zit vooral in het lome, doomy sound en die vocalist die wel heel erg als Ozzy klinkt. Zo vaak is ‘ie trouwens niet aan het woord, er wordt regelmatig de voorkeur gegeven aan vreemde spoken wordsamples met een soort occult/scifi-achtige vibe. Lekker weird allemaal dus. Had ik al gezegd dat je meteen 4 platen aan livemateriaal, recht van de mixtafel krijgt? Daardoor klinkt het niet allemaal supersoepel, maar wel levendig en urgent (nou, soort van). Check ook het wacky artwork trouwens. Ik zou zeggen, enjoy. Uit op Interstellar Smoke Records, want er was geen ander label dat zo goed paste bij deze psycherds. (GS)

The Antichrist Imperium – Volume III: Satan In His Original Glory
The Antichrist Imperium is, denk ik, inmiddels vooral herkenbaar aan het unieke artwork van bandlid David Gray. Op ’t randje maar ook weer heel gestileerd, wat misschien wel precies is hoe deze band klinkt. Het is black/death, heel erg rauw, maar ook met een hoge productie en heel strak. Je hoort dat meteen op opener The Sweetest Juice, met de cleane vocalen die eerder een beetje hangen naar bands als Paradise Lost of Katatonia. Daarna gaat het er ook gewoon op natuurlijk, met hoge tempos en de nodige agressie die bij een hybride act als deze past. Het helpt om te weten dat de bandleden van Akercocke, The Berzerker en Voices (UK) bevat en dus duidelijk een eigen visie hebben op de stijlen die origineel en eigen genoemd mag worden. Soms is dat ploegende death metal, epische black, of meanderende gothic doom (check het eerste deel van Vilest of Beasts). Als de band eenmaal in de blast beat modus zit, houden ze ook niet meer op, getuige Third Degree Baptism.

De boodschap bij de plaat, de derde alweer van de Britten, is dat het een ode aan Satan is. Oh, en dat ze een taboe-cover hebben en dat is zeker niet onwaar. Toch mist Volume III: Satan In His Original Glory elke suggestie van occulte invloeden. Soms hoor je een sprankje reverie in de cleane vocalen, en de onmisbare song met Latijnse titel is er natuurlijk. Tu Verus Mundi Lucifer laat wel wat horen van het brede palet waar de band uit put met een vleug industrial met de repetitieve ritmes, en het middenstuk met gothic invloeden. De emotieve bariton van Samuel Loynes doet daar veel aan. Songs als Chapel of the Crippled Seed doen me qua sound ook wel aan proggende black metallers Enslaved denken, hoewel ik een andere vibe oppik qua thematiek bij The Antichrist Imperium. Het zit ‘m in het contrast tussen full-on audio attack en cleane passages, althans, zolang die er in zitten. Exorcist Evisceration geeft weinig ademruimte.

Ergens voelt The Antichrist Imperium ook heel erg tongue-in-cheek, alsof dit een soort verregaande grap is. De band houdt duidelijk van de cleane death metal productie en pakkende melodie, maar de dubbelzinnige teksten en het ‘oh no they didn’t’ artwork leggen het er wat dik bovenop. The Antichrist Imperium is op deze plaat altijd goed, overtuigend en theatraal, maar bij vlagen ook geniaal. Het synthwave intermezzo op Misotheist is dan weer volledig overbodig, maar Menage A Triumvirate laat een kolkende maalstroom van technische black/death horen waar je U tegen zegt (mits je dat nooit zegt, misschien is dat nu een goede aanleiding). (GS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 

 


Deel dit artikel