Hardhitting Albumreviews met Make Them Suffer, A-Sun Amissa, Fall of Messiah en Fontaines D.C.

Het maakt de NMTH redactieleden geen ruk uit, hoor… Of het nou 37 graden boven nul is of de takken je om de oren vliegen tijdens een tropical fuck storm; die hardhitting albumreviews komen er wel. Mede door de productiviteit van menig act, is de bodem van de put nog lang niet in zicht. Gelukkig maar, want ondertussen kunnen we nog steeds maar mondjesmaat en met Gods gratie een bandje zien optreden en één van de reddingsboeien is de continue stroom aan nieuwe muziek. Editie nummer 19 van de Hardhitting Albumreviews neemt de laatste langspelers van Make Them Suffer, A-Sun Amissa, Fall of Messiah en Fontaines D.C. onder de loep.

Door Gijs Kamphuis en Pieter Sloot

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Make Them Suffer – How To Survive A Funeral
Binnen een subgenre waar buiten de lijntjes kleuren vaak een taboe lijkt, brengt (death)core formatie Make Them Suffer wederom op album nummer vier wat je van ze verwacht. Het vijftal schuift zelfs opzichtig richting de metalcore, al zijn de scheidslijnen van deze aanverwante subgenres natuurlijk erg dun. Beuken doen deze Aussies op dit album als vanouds en de komst van zangeres/toetseniste Booka Nile zorgt aanvullend voor een fikse dosis melodie. Wie deze band uit Perth al even op de radar heeft, weet dat de band in 2012 debuteert als pure deathcore band. Debuut Neverbloom staat bol van compromisloos gebeuk en lekker vuile vocalen. Dat een band na verloop van tijd toch compromissen sluit om een breder (lees groter) publiek aan te spreken, is ergens niet meer dan normaal. Maar het is de kunst om daarmee je meest trouwe fans niet voor het hoofd te stoten. Met de draai die de groep nu gemaakt heeft zou het liefhebbers van het eerste uur wel eens van zich kunnen afduwen. De tierelantijntjes en dromerige pianopingels zijn namelijk niet van de lucht. Waar vroeger werd aangeschurkt tegen grote broer Parkway Drive of Carnifex is het nu meer een band als Fit For A King die het referentiekader mag verzorgen. Maar zelfs die band krijgt het niet voor elkaar om zo zoetsappig voor de dag te komen als Make Them Suffer doet in het titelnummer. Het is nog altijd te hard voor echt commercieel succes, maar deze kniebuiging had wel iets subtieler gekund.

Betekent dit dan dat How To Survive A Funeral een slechte plaat is? Wel en niet, zolang je de boel maar in het juiste perspectief plaatst. Een beetje old school deathcore fan kan hier niets meer mee. Het accent is namelijk verschoven van pure agressie met interessante breakdowns naar standaard melodieuze metalcore met een deathcore-randje: heftige coupletten met grunts en breakdowns met aansluitend een melodieus refrein. Dan nog ergens een rustmomentje inbouwen en… voilà. Daar is al zoveel van, hoe krijg je dat nog vernieuwend en interessant? Make Them Suffer doet er geen moeite voor en daar is de band daar ook helemaal niet naar op zoek. Kwalitatief zijn de tien nummers echt niet slecht. Een tegendraadse puber kan hier goed mee uit de voeten, maar dat is ook precies het manco van deze plaat. Het is geen groeibriljant, maar juist een makkelijke instapper voor een nieuwe generatie metalheads die toch ergens moeten beginnen. Drown With Me is vanwege het verrassende refrein een positieve uitschieter. De rest van de songs verdrinkt muzikaal en tekstueel in middelmatigheid. (GK)

A-Sun Amissa – Black Rain I
A-Sun Amissa is geen band voor mensen met weinig geduld. De Engelse formatie maakt muziek voor de avonturiers en de doorzetters onder ons. Het ensemble opereert ergens op de grens van waar kunst en muziek elkaar ontmoeten. De artistiek leider en enig vast bandlid is Richard Knox en hij noemt zijn soundscapes en geluidkunstwerken het liefst avant-garde rock. Ofwel… een spannende zoektocht in een mix van melancholische drones, post-rock, doom en ambient zoals onder andere Sun O))) dit ook doet. Waar de Amerikanen echter de diepte ingaan en de verstikkende duisternis opzoeken, bewandelen deze Britten juist de andere weg. Er klinkt constant een melancholische lichtheid door de donker brommende doom. Een jaar geleden brengt Knox For Burdened And Bright Light uit dat een zoektocht is naar de klankkleur die tussen hoop en wanhoop ligt. Album nummer tien onder de A-Sun Amissa-paraplu is genaamd Black Rain I en qua intensiteit doet dit werkstuk niet onder voor zijn voorganger. Op deel één van dit drieluik, neemt Knox de luisteraar bij de hand naar plekken waar geen licht lijkt te zijn. Je waant je ergens tussen hoop en vrees, tussen leven en dood, tussen hier en nu. Je lichaam is koud, de ogen zijn gesloten en je huid lijkt bijna grijs. Black Rain I blaast je middels drie thema’s (verdeeld over zeven nummers), voorzichtig nieuw leven in. Het is fragiel en klein zoals al het leven begint en daartegenover altijd sterk en vasthoudend. Het wordt filmisch gebracht door de tracks Out Past The Dark I en II, die goed zijn voor bijna zestien minuten muziek. Dit is dronekunst in optima forma. Een plaat lang je ogen dicht doen en zweven op de klankkleuren die A-Sun Amissa uitsmeert over je ziel.

Album opener The Sea’s Collapse bestaat uit drie delen en brengt je tot aan de vloedlijn. Je staat aan de rand van een zee die diep en donker is, maar tegelijkertijd wonderbaarlijk aantrekkelijk. Het duister lonkt, maar je weet dat als je een duik neemt, je niet zult verdrinken. Geestverruimend mooi is het, als je het geheel maar de tijd en ruimte geeft. Plucking Feathers From A Swan Song I en II vormen het afsluitende hoofdstuk van deze zeer ruimtelijke, intense reis en het is de meest donkere en doom-georiënteerde track van deze plaat. Het beeld van de glorende horizon verdoezeld. Langzaam wordt de nacht weer aardedonker en is het weer duister in je hoofd. De maan verdwijnt in de laag hangende bewolking, totdat een mistflard wordt opgepakt door de wind. Het gunt je een ogenblik van iets meer zicht. Een donker groen licht knippert vaag in de verte. Een markeringsboei voor de schepen. Een reddingsboei voor jou. Zoals we die in het gewone leven ook wel eens nodig hebben. Hou vast! Want met houvast creëer je stabiliteit, is er rust en gloort er een sprankeltje hoop aan een verre horizon. Want als de act uit Manchester iets kan dan is het wel rust brengen, bescherming bieden en het lichtpuntje voor zij die dwalen in het duister. (GK)

Fall of Messiah – Senicarne
Alsof Holy Roar al niet genoeg fantastische muziek uitbrengt kwam daar onlangs nog een verdienste bij: het nieuwe album van de Franse band Fall of Messiah. Het heet Senicarne en het album barst enerzijds van de rustgevende passages, maar anderzijds zijn er ook vele momenten die het best te beschrijven zijn als bombastisch.

Het is makkelijk om te vergeten dat deze band een zanger heeft. Je drijft zo lekker mee op de instrumentale muziek dat je jezelf erop kan betrappen op te kijken van verbazing wanneer de screams hun intrede doen. De gitaren brengen je keer op keer naar landschappen die dan weer woest en wild aanvoelen, en op andere momenten juist rustig als een kalme zee.

Dit effect wordt vooral goed benut in het nummer, met de zeer trieste naam, The Loneliest Whale In The World. Tegen het einde komen er nog hevige vocalen om de hoek kijken die het album tot een climax brengen: een sterk einde van een sterke plaat. (PS)

Fontaines D.C. – A Hero’s Death
De met gitaren bewapende dichters uit Dublin City zijn terug met een nieuw album. Fontaines D.C. laat het zeer succesvol ontvangen Dogrel opvolgen met een rustiger album genaamd A Hero’s Death. De somberheid, de melancholie en de grijze kleuren van het donkere Ierland zijn wederom goed te horen, al drukt de band op deze release wat minder frequent op het gaspedaal. Het gevaar zit ‘m in de rust.

Fontaines D.C. is een band die de hoogtepunt van haar hype nauwelijks overleeft en veel optredens afzegt door oververmoeidheid. Het is een klassiek verhaal waarbij de band bezwijkt onder haar eigen druk. Fontaines D.C. overleeft dit en komt terug met een parel van een album waarbij het een aanrader is om zeer, maar dan ook zeer aandachtig naar de teksten te luisteren. Qua tekst is dit namelijk één van de meest interessante bands van de afgelopen jaren. In bijna elke zin is wel een scherpe verwijzing, kritiek, woordspeling, metafoor of boodschap te vinden. De band laat binnen hun sound een diversiteit horen: het feit dat deze band nummers voortbrengt als Too Real en Boys In The Better Land, maar ook prachtsongs als Oh Such A Spring en No tekent een contrasterende veelzijdigheid.

Openingstrack I Don’t Belong zucht, steunt en puft en sleept voort en voort, op een lekkere manier alsof het een brakke zondag is. Nummers als You Said en Sunny zouden ook als gegoten passen op die brakke weekenddag. De grimmigheid krijgt een wat hoger tempo en soms een psychedelisch randje op nummers als de titeltrack en Televised Mind. Heel fijn zijn de droge, galmende of soms juist psychedelische gitaren die keer op keer met passende melodieën komen. De combinatie van de repetitiviteit in de muziek en Grian Chattan’s monotone stemgeluid geven de band een ontzettend urgent geluid, wat een gouden combinatie is met de scherpzinnige teksten. Misschien is dit wel het perfecte album om somber en melancholisch doch genietend mee thuis te zitten tijdens de lockdown. (PS)