Kunnen we in 2020 nog over die jubileumeditie van de Hardhitting Albumreviews heen? Dat gaan we uiteraard wel proberen en dus heb je hier – in NMTH-stylo – een week later alweer vier harde reviews. En we plakken er meteen de belofte op om je nog dit jaar ook Editie 27 van de beschouwende serie te presenteren. Bovendien volgt morgenochtend een release van De Zoute Kwel van Utrechtse black-trots Grafjammer (die net hun uitverkochte releaseparty’s in dB’s in thick black smoke zagen opgaan). En wel door de man Guido Segers.

Maar eerst vandaag dus deel 26 en daarin laten we ons licht schijnen op het nieuwste werk van Hatebreed. Nieuwe aanwinst Karin Leijs besprak de release van de Amerikaanse harde metalcore-bazen. Onze Zeeuwse redacteur Gijs Kamphuis laat zich ook weer van zijn meest productieve kant zien met liefst drie reviews: hij nam de platen van Everything In Slow Motion, Demonical en de Belgische post-hardcore/sludgers Eleanora de maat. Hulde!

Door Gijs Kamphuis en Karin Leijs

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Hatebreed – Weight of the False Self
Hardcore-veteranen Hatebreed hebben een nieuwe plaat uit. Spoiler alert: Ze zijn nog steeds boos op de wereld. De sound van Jamey Jasta is onmiskenbaar en als je zelf niet zo’n opvliegend karakter hebt dan begint je halsslagader wel te kloppen zodra de refreinen van Hatebreed door je speakers pompen. The Concrete Confessional was het laatste werk dat we van de mannen te horen kregen, back in 2016 toen corona alleen nog maar een verfrissend biertje was waar je het liefst een citroentje in wilde hebben.

Nu is er Weight of the False Self. Brute hardcore zoals we kennen van Hatebreed. Wat dat betreft is de plaat niet vernieuwend, maar is dat altijd nodig? Nee, soms heb je gewoon behoefte aan bekend terrein en dat krijg je hier. Geen wow-factor of verrassende muzikale twists maar typisch Hatebreed met een agressieve Jamey, de nodige breakdowns, gitaarriffs en hardcore groove die we kennen. Veel ‘middlefinger-to-the-world’ tracks maar laten we de self-help ‘zelfhulpnummers’ niet vergeten:

“If you want to make a difference in the world it means
You have to be different from the world you see
Free yourself from burdens that you know exist
Don’t carry the curse of the fatalist”

Al met al geen moeilijk luistermateriaal. Één keer de plaat rond en je kunt de refreinen meeschreeuwen, wat ook wel eens fijn is in de kroeg (kroeg, weet je wel, zo’n plek waar je vroeger met vrienden bier kon gaan drinken). (KL)

Eleanora – Mere
Het Vlaamse Eleanora is niet de meest productieve band in het genre. Sinds 2014 telt de discografie, een EP, een split met Amenra en een volledig album. Nu vier jaar na de release van dat album is er deze nieuwe plaat. Het is een zeer sterke release geworden waarin de band zichzelf nog verder uitvindt. En verder weg waait van de altijd terugkerende vergelijking met Amenra en waarin stijlen en en genres moeiteloos in elkaar overlopen. Mere is een mooie mix van sludge, post-hardcore, post-rock, post-metal en stoner. Het Belgische vijftal stroomt moeiteloos door de wirwar van stijlen en ideeën. Als een rivier door het platte Vlaamse land. Bij momenten rustig kabbelend, om in geen tijd te veranderen in een kolkende woeste massa waarin je als luisteraar haast lijkt te verdrinken.

De plaat opent met het machtige post-hardcore-georiënteerde Amos waarin de band uit Gent direct het visitekaartje afgeeft. Van vol gas naar midtempo wordt het nummer opgebouwd uit donkere riffs en dito screams. Hoogtepunt is zonder meer de bijna negen minuten durende titeltrack. Hierin komt het beste van de act naar boven, in een gestoorde mix van rauwe riffs en vuige vocalen die uitlopen in een prachtig outro om even bij te komen. Eleanora heeft zeven goed uitgedachte songs opgenomen die stuk voor stuk een eigen karakter hebben. De beuker Korre en het ver uitgediepte en spannende Samaria zijn broer en zus. Allebei intelligent en mooi, maar met karakters die mijlenver uit elkaar liggen. Het tekent de band die Eleanora wil zijn. Hard, emotioneel en veelzijdig. Maar ook koppig en dwars. En met Consouling Sounds en Dunk Records als beide uitgevers is Mere het petekind van twee families waar het met de muzikale kennis en smaak meer dan goed zit. (GK)

Demonical – World Domination
Wie houdt van oerdegelijke melodieuze death metal die is bij het Zweedse Demonical aan het goede adres. De bands grossiert op hun nieuwe album in midtempo en uptempo death metalsongs. Allemaal van-dik-hout-zaagt-men-planken. Zoals Vader dat ook zo goed kan en Hypocrisy en At The Gates en nog duizend-en-één van dit soort bands. Want het gebodene wint zeker niet de originaliteitsprijs. Wat dit album beter maakt dan het gemiddelde is dat Demonical nog wel probeert wat originele invalshoeken in hun muziek te steken. Er is meer ruimte voor details in de razende wervelstorm die deze plaat nu eenmaal is. Het oog voor details maakt dat dit zesde album van deze Scandinaviërs gewoon net wat beter klinkt dan zijn voorganger.

World Domination is ook minder schel geproduceerd dan Chaos Manifesto (2018) en dat komt de zware muziek zeer ten goede. Als een dolle stier slaat de band om zich heen. My Kingdom Done, Hellfire Rain, (mooi intermezzo), The Thin Darkness, We Stand as One en Calescent Punishment zijn krachtige death metalsongs geschoeid op hoorbaar Zweedse leest, u weet wel de beroemde Gothenborg-sound. Lekkere, bij vlagen best originele riffs, zwaar drumwerk gebracht met een aanstekelijke energie. Niet op alle punten is progressie geboekt. Nieuwbakken zanger Christofer Säterdal heeft een diepe en behoorlijk verstaanbare grunt, lekker fel en agressief maar hij is qua intonatie een stuk eentoniger dan zijn voorganger Alexander Högbom (Oktober Tide). Misschien kan daar de volgende ronde nog aan gewerkt worden.

De echte verrassing van dit album zit ‘m op het eind tijdens de death metal-powerballad Slipping Apart. Gastzanger Nils Patrick Johansson doet de band ineens klinken als een power metalband tot Säterdal weer invalt en ze samen het nummer naar een hoger niveau tillen. Zo laten deze stoere mannen toch ineens een compleet zachtere kant zien. Een verrassend rustpunt tussen het almaar doorrazende death metalverkeer. (GK)

Everything In Slow Motion – Influence
Wie houdt van een melodieuze mengeling van post-rock, scremo en metalcore is bij Everything In Slow Motion aan het goede adres. Voor wie niet bekend is met dit Amerikaanse gezelschap: Everything In Slow Motion komt uit North Dakota en is ontstaan in 2012. Muzikaal brein achter dit project is zanger en multi-instrumentalist Shane Ochsner, die in een grijs verleden achter de microfoon stond bij Hands. Influence is de tweede langspeler van EISM, na Phoenix in 2011 en de EP’s Red en Laid Low. Muzikaal zit het gezelschap ergens tussen Silverstein, Thrice, Taking Back Sunday en Anberlin in. Toch heeft deze groep een behoorlijk eigen sound met veel ruimte voor creatieve melodieën, diepe gitaren en atmosferische passages.

Frontman Ochsner kan prachtig clean zingen maar heeft ook een grunt om u tegen te zeggen. Of in dit geval U, want ja alles wat deze Amerikanen doen, doen ze met de Bijbel in de hand. Geen gospel of een vingerwijzing maar een band die via hun muziek zoekt naar antwoorden op levensvragen. Vragen over de huidige samenleving waarin de verbinding steeds minder lijkt te worden. Een proces dat door Covid-19 alleen maar in een stroomversnelling is gekomen. Het album is een algemene oproep tot verbroedering en een aanklacht tegen de steeds verder oprukkende consumptiemaatschappij.

De Amerikanen verpakken al die inhoud in deels machtige post-hardcoresongs en deels meer emo-georiënteerde nummers. Luister maar eens naar de dreigende opener Apollo, single Satellite of de groovende titeltrack. Allemaal prettige nummers met duidelijk Amerikaanse bravoure gebracht. Ochser zingt met veel bezieling en het is dat wat de nummers nog een extra laag geeft. Soms is het allemaal iets too much zoals in het dik aangezette Something I Can Feel. Maar dat is slechts een klein smetje op een verder prima melodieus album. Met de midtempo beuker Penny Wish en het spannend opgebouwde The End Of My Robe komt Influence ten einde. EISM levert een prima tweede album af wat zeker in het thuisland wel gretig aftrek zal vinden. (GK)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:

 


Deel dit artikel