De meteorologische lente is aangebroken. Qua buitentemperatuur merken we daar helaas nog weinig van en ook deze editie van de Hardhitting Albumreviews is eerder winters getint met duistere tot spijkerharde releases. Vier stuks weer, eerlijk verdeeld tussen onze recensenten Martijn Welzen en Gijs Kamphuis. Welzen zette zijn tanden in de laatste van het Nederlands/Slowaakse deathcore-collectief Distant en duikelde Fahrenheit 451 op uit een grijs verleden: hun hardcore-crossover-plaat uit 1996 krijgt een heruitgave dankzij het Nederlandse Light The Fuse Records. Kamphuis zoomt in op de knappe ontwikkeling van het Zeeuwse death metalcollectief Imprisoned In Flesh en op een bijzondere Belgische eenmansband: Innerwoud is het donkere, zwaarmoedige en melancholische vehikel van een man en zijn cello. Een neoklassiek aandoende, diep ontroerende reis door de duisternis, uitgebracht via Consouling Sounds.

Tekst: Martijn Welzen en Gijs Kamphuis

Naast de Spotify en Bandcamp-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

Distant – Heritage
Sta je muzikaal al op de bodem van riffs en breakdowns kun je altijd nog die pikhouweel in het beton zetten om een stukje lager te komen. De toonladder krijgt zo nog een paar extra sporten de diepte in die leiden naar een nieuwe dimensie. Op de grens van wat het menselijke oor kan waarnemen, maalt het Nederlands/Slowaakse gezelschap botten om een sonische nachtmerrie van historisch belang te creëren voor hun derde langspeler en debuut voor Century Media. ‘Acid Rain’ is een paranoïde intro die alle weerwil met een zwavelzuuraanval losweekt, om zo met ‘Paradigm Shift’ vlijmscherp duidelijk te maken dat vluchten onmogelijk is. ‘Born of Blood’ kruipt er als een stalkende moordenaar achteraan, met een akelige keyboard die aan de fundering van je verstand knaagt. Het verzet is tegen die tijd al duidelijk gebroken. Verbaasd en met een pijnlijke grimas, vervolg je de reis door de machinale drums en riffs die je voelt tot in je staartbeen. Dat de twaalf tracks muzikaal ook nog eens heel volwassen in elkaar steken, blijkt wel uit grofweg de tweede helft van ‘The Grief Manifest’, dat een licht kriebelende gitaar onder de asbestbreaks legt. Subtiele aandachtspuntjes als fel gekleurde vlinders te midden van een kernoorlog. En toch gaat, ondanks het uitstaan van doodsangsten, de naald weer terug in de roestvrijstalen groef van misschien wel de zwaarste deathcore-plaat die het continent heeft voortgebracht. Wil best de loftrompet voor Distant steken, maar weet niet of het oproepen van de apocalyps complimenten verdient. (MW)

Fahrenheit 451 – The Thought of It
Deze release van Fahrenheit 451 is in 1996 alleen op cd verschenen en daarna ook weer redelijk snel in de vergetelheid beland. Toch is het blijven smeulen onder de lange seizoenen die zich op de bescheiden discografie van de New Yorkers stapelden, met om de zoveel tijd een klein teken van leven. In de bekende wandelgangen is er nu zelfs sprake van optredens aan deze kant van de oceaan. Dat laatste is voor het moment alleen maar speculeren. De heruitgave, op zwart of rood vinyl, is echter niet gemaakt van dagdromen. Het Nederlandse Light The Fuse Records heeft gelukkig een enorme liefde voor deze obscure band en het aangedurfd de uitermate originele sound een nieuwe kans te geven. Hardcore mengt zich met funk, rock tot een smakelijk geheel. Denk aan Biohazard, 24-7 Spyz of hele vroege Red Hot Chili Peppers met pure NYHC en wat drums die een enkele keer dicht tegen Zuid Amerikaanse ritmes liggen. Het geluid en de lay-out hebben een lekkere oppepper gekregen voor deze reissue. De twee tracks die oorspronkelijk alleen in Japan op de EP stonden, zijn toegevoegd om de kraker compleet te maken. De schijf is te bestellen via de webshop van Light The Fuse Records.  (MW)

Imprisoned In Flesh – From Arrogance To Exttincion
Het Zeeuwse death metalcollectief Imprisoned In Flesh is een band die zich genesteld heeft in de jaren negentig. Met hun vierde EP doen ze niet anders, maar laten ze wel horen dat er ook vernieuwing mag zijn. Tekstueel niet. Daarin beschrijft de groep zijn observaties van de minst fijne kant van de mensheid. Dat deed het al op ‘The Sixth Great Extincion’ en hun vorige schijf ‘The Cancerous Wings Of Humanty’. Was het op die EP opener ‘The Pretorian Prostitude’ die veel indruk maakte, nu is er gekozen voor een nog vinniger nummer. Want ‘And Ode To The Beheaded King’ is een rauw en recht voor je raap death metalnummer. De geesten van Death en Gorefest waren hier rond. Het nummer zet direct de toon. Meteen wordt ook duidelijk dat ze hoorbaar meer tijd hebben geïnvesteerd in de productie. Die is zwaar maar helder. Hierdoor komt het technisch vernuft van dit vijftal veel beter tot wasdom. Ook zit er in de vertrouwde death metalbasis een progressieve twist. Begon de band in 2011 als pure death metalmachine, met de jaren sijpelen er ook voorzichtig andere invloeden door. De midtempo beuker ‘The Fying Foam Massacre’ heeft een heerlijke thrashgroove. Het is ook het langste nummer in hun historie. En wat te denken van de pianoparel ‘Resolution Of A Dying Spicies’? Zeer verrassend en erg mooi. Het is op deze nieuweling het beste voorbeeld van de groei die de Zeeuwen hebben doorgemaakt. Meer verdieping in de nummers, meer variatie in de songstructuren en een prima productie. ‘From Arrogance To Exttincion’ is gewoon een prima stap vooruit voor deze band. (GK)

Innerwoud – Furie
Never Mind The Hype is natuurlijk een platform waar je het meeste liefhebbers vindt voor rock, metal, stoner en aanverwante genres. Dat lijkt wellicht niet direct iets voor een artiest als Innerwoud. Maar op persoonlijke titel raad ik u toch aan dit eens te gaan horen. Want metalheads kunnen wel zeker iets met deze muziek. Innerwoud is donker, zwaarmoedig, melancholisch en kent vele lagen. Niet voor niets uitgebracht op cultlabel Consouling Sounds, dat wel raad weet met muziek die balanceert tussen kunst en kitsch. Innerwouds geestelijk vader is cellist Pieter-Jan Van Assche. Meer is het niet: man met cello. Hij plukt, dubt, loopt en strijkt de snaren zijn instrument met vernuft en passie. Dit is niet voor iedereen, maar als je door de neoklassieke lijnen gegrepen wordt dan bestaat de kans dat je tot tranen toe geroerd wordt.

Dit album, deze muziek is niet gemaakt voor daglicht. Het best gedijt deze zwaarmoedigheid in het donker. Of in een kamer met kaarslicht. Die de schaduwen van lege glazen en flessen doen dansen op tafel. Opener ‘Raseri’ trekt je direct mee, de wereld in van, ja van wie eigenlijk? Doe je ogen dicht en ervaar het. Want Innerwoud is ook abstract, open, vrij maar gevoelig. Laat je fantasie de vrije loop als je meedeint op de songs die alles behalve furieus klinken. De zware tonen van ‘Marsyas’ nemen je mee op reis. Van Assche kan als geen ander een sfeer neerzetten die je vervuld met weemoed, kracht en ongeloof. Door zijn loop-station klinkt het soms of er een heel ensemble bezig is. De Belg bouw prachtig de spanning op. Langzaam, evenwichtig en geruisloos sleept hij je mee in het lange ‘Kijm’ of het wonderbaarlijke nummer ‘Schadenouw’. Als de naald de plaat verlaat wil je niets anders dan het nog eens horen. Even weg uit de sleur van de dag. Tijdloos en avontuurlijk. Duister maar puur geeft deze man je een prachtig half uur. (GK)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel