Tijdens deze officieuze rawktober – en de lawine aan bikkelharde releases die op dit moment plaatsvindt – is het tijd voor een nieuwe rubriek! In deze rubriek vind je iedere keer vier albums die onze aandacht hebben gegrepen en waarvan we vinden dat ze méér dan de moeite waard zijn om tot je te nemen. Bepaalde tracks kun je vervolgens ook vinden in onze ‘Hardhitters’ Spotify-lijst. Voor deze eerste editie trappen we af met twee Nederlandse en twee Belgische hoogstandjes. Enjoy!
Door Steven Gröniger
Slow Crush – Aurora
We trappen meteen maar heerlijk af met deze net verschenen plaat van onze zuiderburen. En wat voor een plaat! Met gepaste circle-jerkende trots mochten we ze in 2017 al verwelkomen op onze Roadburn-stage, en deze plaat – in alle enthousiaste redactionele hysterie die deze plaat veroorzaakt – bevestigt die trots dus alleen maar meer. Vanaf opener Glow is het meteen vol gas op die post-shoegazegrunge introverte lollie, om vervolgens via Drift al driftende langs K’s Choice-echo’s te glijden richting één van de hoogtepunten; het meeslepende Tremble. Voor de rest is het meer dan heerlijk deinen op krachtige droomklanken in een oceaan van retrospectieve overdenkingen en emoties. Een buitengewoon heerlijk album in de richting van de aanstaande langere nachten, samen met My Bloody Valentine, The National en bijvoorbeeld Cigarettes After Sex in een oversized flanellen overhemd, met een Gin Tonic on the side. Slow Cruh wordt ondertussen internationaal behoorlijk (terecht) opgepikt en is gelukkig ook in Nederland te zien:
Live:
8/11 – Stroomhuis, Eindhoven
7/12 – Kaffee ’t Hof, Middelburg
Richie Dagger – III
We mogen wel stellen dat we aangenaam verrast werden door de nieuwe sound van ‘Tilburgs best bewaarde geheim’ op het onlangs gehouden Psycho Mind Festival. Naar beproefd ‘niet lullen, maar speulen’-recept was het tamelijk overdonderend wat het – nu – trio over het publiek uitstortte. Was het geluid op vorige plaat City Dwellers te typeren als duistere punk, dan gaat het hier en nu over een partij onvervalste 80’s post-punk. Zeg maar een soort hybride tussen Joy Division, The Cure en The Cult die een avondje Colombiaans neuspoeder snatsen aan het ondergaan zijn in een met reverb en echo-delay overladen oude fabriekshal. Maar dat was live en de releaseshow, maar op plaat is het niet minder geweldig overigens, als wel een meer gedecideerde bedoeling. Want vanaf albumopener Estranged vervalt de noise en is het gewoon heel prettig hangen in een groove met David Byrne-achtige angstige vocalen. Sowieso ademt de plaat als een hommage aan de art-punk tijd, maar niet in de karikaturale zin van het woord, als meer een respectvolle knipoog van weemoed naar de kwaliteit die in die bewuste stroming lag. Origineel en eigenzinnig gebracht, zoveel ligt alleen al besloten in Unspoken.
It It Anita – Laurent
Dan nog een korte review naar aanleiding van een indrukwekkend liveoptreden. In dit geval betreft dat de show tijdens Voor the Duvel Niet Bang, die aansluitend onze aandacht wierp op de onlangs verschenen nieuwe langspeler van de zuiderburen. En ja, ook deze is weer heerlijk, anders zouden we de plaat niet aanhalen ook, natuurlijk. Kun je vanaf opener Denial nog denken ‘Goh, wat een chille, bijna rustiek, aangename bedoeling’, dan krijg je na een minuut in User Guide gewoon even de deksel op de pretentieuze neus en is het lichtelijk staccato headbangen geblazen, op de noiserock-variatie van het fysieke gebeuren welteverstaan, of anders gezegd: al ballen in het doel koppend. Want dat is precies waarin It It Anita op Laurent in excelleert. Zeker met de epische tracks Tanker 2 Pt. 1 en Tanker 2 pt. 2 etaleert de band een buitengewoon sterk staaltje vakmanschap en vernuft, gebracht met een dikke laag gevoel van speelplezier. Een waar sonisch orgastisch lippenbijtend feest voor de noise-/post-punk-liefhebber.
Live:
25/10 – 013, Tilburg
19/12 – Ekko, Utrecht
Switch Bones – And in Darkness I Found
De kers op de taart van deze Benelux-albumreview-assemblage komt dan in de vorm van de Jurk-Jerks én NMTH-Popronde talenten Switch Bones. De albumopener, tevens albumtiteltrack, flikkert ons meteen in een Spaghettiwestern-achtige intro-soundtrack, waar Nick Caveiaanse vocalen een tamelijk moody introductie geven van iets wat nergens de aanstaande onheil van de rest van het album zou moeten verklaren, misschien wel bij So Messed Up (fucking vette track) dan, oké. Want die rest ligt toch vooral meer in de lijn van de modern-rock à la QOTSA (laatste album dan), Iggy Pop (PPD, met QOTSA) en Arctic Monkeys (natuurlijk), qua productie en structuren dan (check de gitaarlijntjes op bijv. Hope). Verder is het even lekker alles van je afgooien met het uptempo Pussy Grabber, waar snedig tekstueel vanuit het ‘Mr. Nice Guy’ principe wat fijne sociale maatschappijkritiek wordt geuit. Die kers zit hem trouwens nog het meest in het epische Games, dat niet alleen de langste track op het album is, maar ook de meest indrukwekkende; van rust naar bombast en weer terug, in een lading van lichte emotionele krankzinnigheid. Echt heel vet. En met MyTrue Love eindigen we toch weer zoals we begonnen: Spaghettiwestern-moody.
MEER HARDHITTERS
Dit was de eerste editie van Hardhitting albumreviews. Check de Spotify-lijst voor deze en meer NMTH Hardhitters:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.