Het gaat uitermate lekker qua releases! Hadden we laatst nog een viertal hardhitters eruit geknald, is daar nu alweer de volgende! Redacteurs Martijn Welzen, Merijn Siben en Guido Segers gingen weer op ontdekkingstocht, en kwamen met vier afwisselende platen aanzetten. Zo hoorde Merijn de nieuwe TankZilla, een knaller van een debuutplaat, uit via Heavy Psych Sound en vanaf morgen overal verkrijgbaar. Martijn dook diep in de nieuwe van Unearth, maar zocht het eveneens lokaal op met de veelbelovende jonge thrashers van Headless Hunter. Ook Guido werd erg blij van Zulu met hun verse plaat A New Tomorrow. Kortom, ga er maar even voor zitten op deze donderdagmiddag en lees onze bevindingen hieronder…

Tekst: Guido Segers, Martijn Welzen en Merijn Siben

Naast de Spotify-links kun je natuurlijk ook terecht bij onze 666 Hardhitters Spotify-lijst, waar je regelmatig op de hoogte blijft van dikke nieuwe tracks!

TankZilla – TankZilla

Peter ‘Pedro Speedrock’ van Elderen is er maar druk mee de laatste tijd. Zo was hij veelvuldig aan het touren met het herenigde Peter Pan Speedrock afgelopen zomer, zagen we hem vervolgens her en der met Fire Horse het podium in vuur en vlam zetten, inclusief en bracht hij daarmee ook nog eens een nieuwe plaat uit. Maar nu is daar als klap op de vuurpijl Tankzilla met een razende selftitled debuutplaat! En potverdorie, dat langverwachte debuut is me toch een flitsende plaat geworden! Vijf jaar geleden begon het namelijk voor het duo, zonder ambities, gewoon ongestoord jammen. En dat vrije, speelse karakter hoor je onomstotelijk terug op ‘TankZilla’. Lucifer opent weliswaar nog best straightforward, een groovende stamper die boordevol machismo binnen dendert. Maar het is vanaf die heavy blues vibes van Crossroad dat het toch wel even helemaal openbarst. Hakkende stonerriffs, opgefokte solo’s en dat strakke geknuppel van drummer Marcin Hurkmans. In de basis pure onvervalste rock’n roll, maar met zoveel flair en straf musiceren gebracht dat het zonder meer leven in de bierbrouwerij brengt. Enkele hoogtepunten zijn bijvoorbeeld die geflipte passages in Down Below, dat aanstekelijke refrein van Wolfpack of de mokerslag van Mutant Freak. Kortom, een behoorlijk fucking good time dit! Deftige productie met een aangenaam crunchy gitaarsound ook, dik in orde! Tankzilla’s debuut komt morgen 19 mei uit, doe er je voordeel mee en pre-order hem via Heavy Psych Sounds. (MS)

Unearth – The Wretched, The Ruinous
Wanneer je het idee oppert om een soort van soundtrack of draaiboek te schrijven voor het aankomende, door onszelf veroorzaakte, einde van al het leven op de planeet komen emoties als boosheid, frustratie en angst bovendrijven. De apocalypse ruikt nu eenmaal niet naar lavendel, laten we wel wezen. Dus worden de breaks en zanglijnen uit de puntjes van de wapperende haren gehaald voor een complete uitbarsting van woede. Laat dat ook maar over aan gitarist Buz McGrath en zanger Trevor Phipps die al vanaf de start de richting hebben bepaald. Het is weer dikke metalcore omlijst met moderne Amerikaanse metal. Die mix van dikke breaks met daar virtuoze gitaarmagie overheen, is wel het kenmerk voor Unearth sinds het prille begin. Maar het is ook heel anders door het ontbreken van de tweede gitarist Ken Susi die na ‘Extinction(s)’ uit 2018 een ander pad is gaan bewandelen. Dan mis je toch de harmonieën en duels tussen hem en Buz. Het is compacter, meer op de hardheid, dan voorheen, ook al heeft de achterblijver meer hooi op zijn gitaar genomen, en kan hij in de studio zoveel partijen inspelen als hij wil. Die verschuiving in sound kan natuurlijk liggen aan de aangesneden onderwerpen of gewoon de richting die het viertal op wilde gaan. Er is uiteindelijk ook meer dan genoeg te smullen van de brute hardcore, breakdowns en intense melodie, want de scheuring met het verleden is ook weer niet zó groot. Daarnaast zal de band op het podium wel versterkt gaan worden met die belangrijke tweede snarenplukker. (MW)

Headless Hunter – The Undertaker
Natuurlijk kun je niet om de Bay Area thrash invloeden van bands als Exodus en oude Testament heen als debuut ‘The Undertaker’ onder woorden gebracht moet worden. Toch neigt het enorm naar een meer virtuoze variant van waanzinnige crossover. Ik til even Hostile Takeover boven het maaiveld uit. Hoe geniaal is die razende solo over een, bij gebrek aan een betere definitie, hoempapa-basis. En het werkt! Dit is niet slechts een gimmick maar een geslaagde poging om lol en kunde samen te voegen tot een indrukwekkende moshbare eenheid. Het Nederlandstalige Kiko Is Stoned is al helemaal een crossover-feestnummer in een soort van DRI / Municipal Waste dronkenmansfuif. Terwijl Sentenced To Live ook wel een kopje suiker bij buurman Slayer heeft gehaald. En zo nemen de Eindhovenaren je mee in een slalom tussen herkenbare delen en knappe pogingen een eigen sound te creëren. Maar dat THRASH, met hoofdletters om de complete razernij te benadrukken, de ruggegraat is, kan ook allemaal niet anders als het label het nieuwbakken Mosher Zero is. Het wordt namelijk door de paus van Europese thrash Hevy Kevy van Insanity Alert gerund. En zo komt het cirkeltje net als die dikke pit voor het podium weer mooi rond. (MW)

Zulu – A New Tomorrow
“Ayo, it’s Zulu in this bitch, what y’all niggas on?” – zo opent Africa op ‘A New Tomorrow’. We hebben het dus nog helemaal niet over de nieuwe plaat van Zulu gehad. Dat is eigenlijk wel een dingetje. De Instagram-handle van de band is @blackpowerviolence, en daarmee heb je eigenlijk de kern te pakken van deze groep uit Los Angeles. Heftige hardcore, met veel invloeden uit de zwarte muziekcultuur. ‘Soul-infused’ noemen ze ’t zelf, maar het klapt er verdomme op in Our Day is Now. Het duurt maar een halve minuut voor je de eerste “oh my god, let’s open up this pit!” crunchy rustpauze hoort. Er zit iets eclectisch in het geluid, met veel samples en intro’s die de nummers een bijzondere smaak geven. Nou ja, het is gewoon andere kost dan eurocore stampers, kan je zeggen. Music to driveby heeft een lang soul intermezzo, wat apart is voor een track van nog geen 2 minuten. Het maakt het een tikje lastig om erin te komen af en toe, maar als het dan losbarst is het ook echt fucking goed. Soms zit daar ook een metalcore-randje aan, zoals op Lyfe Az A Shorty Shun B So Ruff.

Het is een bijzondere plaat dus, met veel groove en stomende hardcore. De cover is opvallend kleurrijk, als een muurschildering op een schoolplein. Vrolijk, hoopvol, en dat is ergens ook wat Zulu in de muziek weet te vangen. Ja, we hebben het over maatschappelijke issues, maar op de een of andere manier stappen we daar ook voorbij. Zulu is empowerment, het is meer zijn dan slachtoffer, ondanks alles toch sterk staan. Dat hoor je goed terug in het slotcouplet van From Tha Gods to Earth:

400 years and still
Here I am
I won’t forget
There’s still scars from another world
Clouds part and hope seeps through
A new tomorrow
For me and you

Zulu is een band uit de nieuwe golf, waar groepen als DARE, Buggin’, Soul Glo, maar denk ook aan Drain en Scowl. Bands die het anders durven te doen. Je hoort een Sick of it All geen jazzy, spoken word/rap track droppen, zoals We’re More Than This of de donderpreek op Divine Intervention. In een tijd waarin ik me wel eens zorgen maak of hardcore niet een soort ‘retro-gaming scene’ aan het worden is van veertigers (pardon, vijftigers) die gewoon Agnostic Front, SOIA en andere bands één keer per jaar gaan zien op een event als Revolution Calling, is Zulu precies zo’n band die alles weer in de fik weet te zetten. Wat een plaat. (GS)

Ben je nog niet klaar met het ontdekken van nieuwe muziek, tune dan in op de NMTH Hardhitters op Spotify:


Deel dit artikel