A Rawkward Review – Grolsch Summer Sounds: Enschede Rocks met Money & the Man en The Tommycats

We tekenen 24 november in het jaar des Heeres 1994 wanneer er in het verlengde van de Oude Markt in het hart van Enschede Café Rocks de deuren los dondert. Vanaf dan is ieder rock minnend mooi stuk mens welkom in het ‘kleinste podium van het oosten’. In het jaar dat er 25 fikkende toortsen van de rocktaart uitgegrunt mogen gaan worden, vindt er vandaag één feestelijk wapenfeit plaats in de open lucht van de Oude Markt tijdens Grolsch Summer Sounds: Enschede Rocks! Met opvallend veel oude en nieuwe bekende mensen en bands in de vorm van Money & the Man én The Tommycats. Een avondje gein op het plein is in Twente vanavond sowieso fijn. Titom!

Tekst: Steve Gröniger / Fotografie: Maaike Ronhaar

Wat naast het feestelijke jaar voor Café Rocks is – die deze avond op het plein heeft mogen samenstellen -, is de reünie na tien jaar afwezigheid van de in Enschede wereldberoemde band The Tommycats. Mocht je niet bekend zijn met de band en je denkt te maken te hebben met een verouderde zwart-geverfde-vetkuiven-rockabilly-band à la The Straycats, dan is het antwoord daarop: Neen. Voor wie een beetje moeite doet om de Nederlandse rockvelden te bewandelen of dat je per ongeluk een licht-obsessieve muziekfreak bent, herkent in het powertrio al vrij snel Kevin Stunnenberg van Birth of Joy en The Cinema Escape, bassist Sem Christoffel van Ten Times A Million en Vandenberg’s MoonKings en drummer Luke Christoffel van The Road Home en kledinglijn Stay Free Custom. Oké, bij laatstgenoemde is dan inderdaad wel sprake van een strakke coiffure de graisse, maar muzikaal gesproken is het andere rockkoek. In ieder geval spelen ze vanavond op last van Café Rocks eigenaar Luc Scheper weer eens samen en dat is volgens de overlevering best wel een ding. 

MONEY & THE MAN
Wat ook best wel een ding is, is Money & The Man die deze avond mogen aftrappen. En hoe?! Het garagebluesrock-duo – die wij wel als goede vrienden van de NMTH-sekte mogen beschouwen – gaat nog steeds als de spreekwoordelijke brandweer, gezien de volle tourlijst en het steeds meer lonkende buitenland. Maar vanavond dus vooral weer als een moederneuker los uit de bol rauw gaan alsof de duivel ze op de hielen zit. Godsamme, wat een te ziek fijne idioterie van beestachtig rauwe energie. Stel je bijvoorbeeld eens voor als The Royal Blood een avondje vol aan de drugs, drank en weet ik veel wat onze lieve Heer ons verboden heeft zouden gaan, maar dan ook nog eens goed waren en een kick-ass show zouden geven… Ik presenteer u: Henk & Ymte! Sowieso vind ik zelf ‘Henk & Ymte’ een veel betere bandnaam, maar dat terzijde. De band grossiert buitengewoon rijk in heftige riffs en over de kast gejaagde gitaarbeukwerk, begeleid door maniakaal pompend drumwerk. Echt, als ik er de fysieke mogelijkheden toe had dan zou ik hun baby’s willen baren, godverdomme. Deze mooie bagger doet het hart van de muziekfreak maar weer eens mooi goed. De tering. 

Ja, ik weet het. Ik vloek vast weer eens teveel, maar het moet er gewoon even uit. Ik blijf overtuigd – op het religieuze af – beoefenaar van het therapeutisch vloeken. Het moet er gewoon uit en met krachttermen zwieren is de meest beproefde methode die soelaas biedt, dus fuck it. 

THE TOMMYCATS
Dan tijd voor wat buitengewoon gehypet werd de voorbije dagen, weken en maanden: The Tommycats! Maar niet voordat we eerst toch even naar binnen rennen in een stampvol Café Rocks om te pissen en plaatselijke helden Loet en Mathijs vanachter de toog even gedag te zeggen en te irriteren door bier te halen terwijl er ‘verdomme buiten gewoon bier te halen is’. Bij het kleinste en beste rockpodium van het oosten is het altijd gezellig en vol ambiance. Heerlijk. Ik kan inmiddels wel zeggen dat in het kleine anderhalf jaar dat ik er frequent aanwaai, het oprecht als een tweede huis voelt en ik mij tot voor kort nergens sneller ooit ergens het gevoel ‘wa moi daj’r bin’ heb gehad. In de tweede keer dat ik er kwam werd er zonder blikken of blozen een bier voor mijn snufferd gezet en welkom geheten. Dan ben je sowieso een topkroeg met een diepfijne plek in het juiste hart. De boel voor elkaar hebben, noemen we dat. 

Oh, wacht. The Tommycats gingen we het over hebben, excuus. 

Gertje: “Luke is best wel een goeie drummer, maar zijn uitstraling en spel maken hem echt een beestachtig mega goeie drummer.”

Aldus lokale instagramheld Gertje van #kokenmetgertje. En hij maakt een buitengewoon goed punt. Sowieso geldt voor alle drie dat er aan de podiumpresentatie af te leiden is dat we te maken hebben met ervaren podiumvreters. Wat des te meer opvalt is dat ze spelen alsof ze in deze samenstelling de afgelopen tien jaar niets anders gedaan hebben. Wat ook opvalt is dat je in het geval van zanger/gitarist Kevin de grondbeginselen van Birth of Joy herkent en met de wijsheid van nu duidelijk hoort waar hij zijn muziekkaraktersaus in de Birth of Joy-gerechten heeft geroerd. Vind ik mooi wel. Muzikaal gesproken is het wat dat betreft ook bijzonder om relatief jonge gasten hun eigen muziek van dik tien jaar terug opnieuw te zien spelen en daar ook nog eens in alle overtuigende zin strak, degelijk en bevlogen hun rammende best staan te doen. Full focus om het beestje op de juiste manier te tackelen, of zo iets.

Qua muziek schommelt het tussen poprock met indie invloeden en een echt kind van zijn zeroes-tijd. Of een soort Interpol-powertrio-swingband avant le lettre. Weet ik veel, ze schijnen nog wat cd’s te hebben die je kunt kopen, dus check zelf vooral maar even dan. Hij was in ieder geval goed te doen en omdat we ‘onmeunig goed te passe’ willen blijven, vertrekken we na een sympathieke encore als de bliksem, want Rolling Stones coverband The Stones Sessions zal vanavond afsluiten. De meesten onder mijn vrienden, kennissen en lezers weten wat ik vind van cover- en tributebands… Iets met liever keilbouten in mijn oren rossen. 

Anyway, hij was dus fijn op het plein! Oh, en dikke tip: op 24 november viert Café Rocks in de plaatselijke Metropool groot feest, want dan is de echt verjaardag en kaarten gaan nogal hard fluisterde een rock-engeltje mij in. 

Heanig an en rap wat,

Rawkward Steve 

---

Meer foto’s van Maron Stills op haar website en in de galerie

---