GOLD blikt terug op vijf jaar No Image: “Dit zijn wij en wij conformeren ons niet”

Na een half jaar met gesloten zalen begonnen de afgelopen maand de eerste shows weer mondjesmaat vorm te krijgen. Zo was ook bij het Rotterdamse GOLD het idee ontstaan om een jubileumshow te spelen voor hun tweede plaat No Image die inmiddels alweer vijf jaar geleden uitkwam. Helaas gooide de tweede golf al snel roet in het eten en werd de show in de laatste week afgelast. Desalniettemin blikken we met gitarist Thomas Pablo Sciarone en zangeres Milena Eva terug op het ontstaan van hun sleutelplaat en de afgelopen vijf jaar van GOLD.

Door Wybren Nauta

 

In eerdere interviews hebben jullie No Image genoemd als kantelpunt in jullie bestaan. Waarom is juist dit album zo belangrijk voor jullie?
Milena: “Het klopt wel dat dit album heel belangrijk voor ons is. Dat komt voornamelijk door het eerste album, Interbellum, en onze drang om daarmee te breken. We waren toen heel erg zoekende en dachten dat we wel wisten wat we aan het doen waren, maar dat was eigenlijk niet het geval. Toen we met de eerste plaat toerden en hem live gespeeld hadden, kwamen we er al snel achter dat dat niet de muziek was die we wilden maken. Daarna zijn we heel erg gaan onderzoeken wat we wel wilden doen. Ik denk dat we toen bij No Image voor het eerst het gevoel hadden dat we dat gevoel wel te pakken hadden.”

Thomas: “No Image was heel duidelijk de blauwdruk van wat GOLD nu is. Het is niet zo dat we ons daar voor eens en altijd aan zullen vastklampen, maar No Image bevat wel de artistieke vrijheid en emotionele directheid die is wat GOLD maakt.”

Milena: “Ik denk dat er sinds No Image wel een aantal vaste elementen zijn, zoals gelaagdheid in gitaarwerk en dat het tekstueel gaat over de verbinding tussen persoonlijk drama en wereldproblemen, zonder die heel expliciet te benadrukken. Vooral die gelaagdheid in het geluid is altijd gebleven; dat deden we echt veel minder op die eerste plaat. Buiten dat was het voor het eerst dat we echt konden laten horen wat we zelf heel erg misten in muziek, namelijk een bepaalde hardheid en een donkere nare sfeer, maar dan niet op een soort sprookjes en fantasy manier die je vaak in de harde muziek ziet.”

Hoe is het idee tot stand gekomen voor een anniversary show?
Milena: “We wilden heel graag een livestream doen. We hebben ook veel fans in het buitenland die we anders niet kunnen bereiken. Het leek me sowieso tof als de mensen dat thuis dan ook nog konden volgen.”

Thomas: “We hebben in april nog een Isolation Session in de Effenaar gedaan en dat was toen alleen een livestream, want toen waren er überhaupt geen shows met publiek. Daar kregen we toen zulke goede reacties op dat we nog wel een keer zoiets wilden doen en toen speelde het idee van zo’n No Image show dus ook al. Dat hebben we toen bij onze agent neergelegd en die wist dat ze bij het Patronaat bezig waren met livestreams van shows, dus toen was het snel besloten.”

Milena: “Ik had echt zin om die nummers weer te spelen. We hebben inmiddels alweer twee albums uitgebracht waardoor we eigenlijk heel weinig van No Image speelden. In onze laatste cyclus hadden we eigenlijk alleen Old Habits nog op de setlist. Ik miste die liedjes dus wel.” 

Thomas: “No Image was voor ons ook niet echt de doorbraakplaat, in zoverre je daar bij ons überhaupt van kan spreken. Het is dus meer een middel om weer even de aandacht te vestigen op de plaat en hem even te omarmen. Ik ben heel blij met die keuze, want hoewel de plaat vijf jaar geleden uitkwam, zijn de nummers zes jaar geleden opgenomen en vaak zeven of acht jaar geleden geschreven, dus dat voelt alweer vrij lang geleden.”

Milena: “Er zijn in die tussenliggende vijf jaar ook een hoop veranderingen in de band geweest. Pas vanaf No Image zijn we echt gaan touren, dat hebben we bij die eerste plaat niet echt gedaan. We hebben sindsdien veel gespeeld en heel veel muziek geschreven. In die vijf jaar hebben we ook nog drie platen uitgebracht en dat is eigenlijk een hele korte tijd. Zeker als je ook nog bedenkt dat we gewoon banen hebben om ons geld mee te verdienen.”

“Als dit mijn full-time job was hadden we er misschien wel vijf kunnen maken”, merkt ze lachend op. “Ik merk ook dat nu we weer bezig zijn met nieuwe muziek te schrijven dat het daarbij heel fijn is om ook reflectief te kunnen zijn. Dat zijn we sowieso al, maar het is denk ik heel goed om te kijken naar wat je al gedaan hebt en wat zouden we nu willen. Ik weet ook dat ik heel erg verlang naar de stijlbreuk die we hadden tussen Interbellum en No Image. Toen begonnen we weer fris met allerlei verschillende invloeden en daardoor konden we echt een soort “Fuck alles” plaat maken. Die behoefte begint bij mij inmiddels weer te komen.”

Is die stijlbreuk ook waar de titel No Image vandaan komt?
Milena: “We wilden heel erg graag niet herhalen wat we op Interbellum gedaan hadden, daar waren we wel echt klaar mee. Er waren wel wat keuzes gemaakt toen waarvan we dachten dat we ze moesten maken. Wat je bij No Image heel duidelijk ziet is dat we zat waren van de clichés in de harde muziek. Ik weet sowieso niet of we echt een metalband zijn, ik vind het zelf niet per se.”

Thomas merkt gniffelend op: “Metal Archives vind het ook geen metal, dus dan zijn we het ook niet.”

Milena: “Niks mis met metal, maar we waren voor ons eigen gevoel iets heel eigens aan het doen. Tot we Interbellum terugluisterden en erachter kwamen dat dat nog niet het geval was.”

Thomas: “Een jaar na Interbellum uit was, herkende ik mezelf helemaal niet in die plaat. Daar was wat mij betreft iets mis gegaan. Toen kwam bij mij wel de vraag: Hoe kan iets waar ik een jaar lang aan heb gewerkt en waar ik zo vol overtuiging ben ingegaan zo erg niet meer matchen met wie ik ben op dit moment? Dat heeft daarna tot een proces geleid waar No Image uit voortkwam. Een deel van Interbellum was nog heel erg verbonden met de scene en de omgeving van The Devil’s Blood.”

Milena: “We waren toen ook best wel bezig iets gelikts te maken waar we allemaal persfoto’s en promotie bij hadden, maar bij No Image dachten we gewoon, fuck dat, we maken geen persfoto’s. Dat is niet per se handig want je hebt geen materiaal voor tijdschriften etcetera, maar we hadden op geen enkele manier zin om ons ergens aan te conformeren. We wilden gewoon puur wat maken om de kunst, niet om zoveel mogelijk platen te verkopen of te touren. Zo werd ons imago eigenlijk dat we geen imago hebben.”

Thomas: “Eigenlijk valt bij mij na vijf jaar eindelijk het kwartje. We hebben dit namelijk al zo vaak geprobeerd uit te leggen en ook wel vaak in goede bewoordingen, maar imago is per definitie een compromis en dat is iets waar we toen echt mee wilden breken. Die plaat was eigenlijk een puur statement om te breken met het concept van een imago en te laten zien: dit zijn wij en wij conformeren ons niet.”

Hoe verliepen de opnames van de plaat?
Thomas: “De opnames waren super gefocust. We hebben uiteindelijk de plaat in zo’n twee weken opgenomen met Amerikaanse producer Jeff Ziegler. Die hadden we gevraagd om met ons te werken in de Amsterdam Recording Company, dezelfde studio waar we ook Interbellum op hadden genomen en waar onze drummer Igor Wouters ook producer en engineer is. Het is een studio waar we voor schrijfprocessen best veel heen zijn gegaan. We boekten bijvoorbeeld vaak weekendjes om nummers uit te werken; het is echt een soort tweede thuis. We hadden Jeff Ziegler gevraagd omdat we iemand zochten die wat hardere gitaarrock goed kan mixen met een rustigere, kalmere zang. Als we een schreeuwende zanger zouden hebben, zou de mix vrij rechttoe rechtaan zijn. Milena heeft echter een stem die juist heel centraal staat in de muziek maar die niet heel erg de aandacht opeist. Omdat het die kalme, introspectieve kracht heeft, zochten we een producer waarvan wij het vertrouwen hadden dat hij daar goed mee om kan gaan.”

Waarom is jullie keus dan specifiek op hem gevallen?
Milena: “We kenden hem al van de Amerikaanse shoegazeband Nothing. Die platen hadden eigenlijk precies die kwaliteit waar we naar op zoek waren.”

Thomas: “We hebben hem eigenlijk zomaar benaderd en gek genoeg had hij er wel zin in. Hij heeft toen dus twee weken in een eco-cabin op camping Amsterdam gestaan in het midden van oktober. Toen ik hem laatst hierover weer sprak, vertelde hij dat het aanvoelde als een soort horrorfilm. Hij zat dus in dat verlaten huisje waar hij totaal gejetlagd alleen maar ‘s avonds en ‘s ochtends in het donker kwam. Verder is Amsterdam Recording Company een mooie studio, maar wel een soort bunker onder de grond, dus hij heeft twee weken vrijwel geen daglicht gezien. Voor hem is het echt een soort psychedelische ervaring geweest. Hij was soms midden op de dag echt helemaal kapot en ging dan een paar uur slapen op de bank in de studio. Dan konden wij weer wat lagen opnemen, dus dat werkte op zich dan weer wel. Maar hij is toen wel bepalend geweest in ons geluid. Hoewel onze laatste twee platen wel weer wat anders klinken is No Image wel een belangrijke stap in onze huidige richting geweest. Bepaalde gitaarlagen en baslijntjes zijn veel beter gelukt op Why Aren’t You Laughing?, maar die plaat had nooit zo geklonken zonder No Image. Dat is ook wel weer het poëtische van zo’n zoektocht; je komt niet altijd meteen uit waar je heen wilt, maar zonder die tussenstappen bereik je je eindpunt nooit.”

Zijn er met vijf jaar nieuw materiaal ook nummers die jullie extra dierbaar zijn of waarvan jullie niet begrijpen hoe ze op de plaat terecht zijn gekomen?
Thomas: “Ik zou zelf nog wel eens een keer een Old Habits willen schrijven zonder dat het Old Habits is, zo’n beukend hypnotiserend nummer kan kennelijk maar één keer. We zijn zoals Milena zei inderdaad niet zo van de herhaling, maar soms probeer ik het wel eens, maar dan lukt het niet echt. Kennelijk was de eerste keer zo raak dat elk tweede schot minder is.”

Milena: “Er zijn wel nummers, nahja, een nummer waarvan ik vind dat het er niet op had hoeven staan: Tar and Feather. Ik weet nog wel hoe siked we waren om het voor het eerst te spelen, maar dat ik achteraf wel eens dacht: waarom eigenlijk?”

Thomas: “Ik kan wel rationaliseren waarom we er toen zo siked over waren. Het is wel het eerste nummer waar we qua hardheid een beetje die black metal-kant op zijn gegaan. Nou is dat op Tar and Feather niet zo goed gelukt als het op Taken by Storm later wel gelukt is, maar het was wel een soort eerste keer dat we de ruimte zagen in een nummer om dat toe te passen. Voor mij is het ook wel belangrijk, ik ben 41, dus ik ben echt opgegroeid met de black metal vanaf 1993 en daar heb ik het grootste gedeelte van mijn leven ook wel naar geluisterd. Ik heb nooit eerder de kans gevonden om dat deel, wat voor mij heel intrinsiek is, in een nummer te verwerken. Daarvan was dit dus de eerste poging.”

Milena: “Ja, voor mij is het alleen nog net iets te eclectisch, een beetje te veel knip en plakwerk. And I Know Now vind ik nog wel een heel vet nummer. Dat hebben we in onze laatste cyclus al niet echt meer gespeeld. Maar het is wel een nummer dat ik graag weer aan de set zou willen toevoegen. Het raakte ook heel erg de kern van waar we het over wilden hebben op die plaat, want het gaat vrij uitgesproken over depressie en kapitalisme. Het heeft best wel een harde riff, maar ook veel rust, waar de zanglijn haast R&B is. Dat is niet iets dat je normaal zou horen bij de muziek die we maken. Daar komt heel duidelijk samen wat wij in muziek cool vinden om te maken, denk ik.”

Thomas: “Dat is echt zo’n nummer waar ik echt aan geen andere band kan refereren als ik eraan denk. Dus dat is wel echt een puur GOLD nummer. Ook zo’n nummer wat ik niet nog een keer zou kunnen schrijven.” “Hoeft ook niet,” voegt Milena lachend toe.

Veel nummers op het album hebben een soort ritueel karakter, is dat iets wat jullie zelf ook zo terug zien?
Thomas: “Deels, wat we vooral niet zijn is spiritueel. Ik kwam uit The Devil’s Blood, dat was een band die wel heel erg het spirituele omarmde. Dat heeft GOLD helemaal niet en dat past ook niet bij ons persoonlijk, we zijn juist heel aards en wereldlijk.

We zitten zelf weer heel erg in de fase dat we No Image aan het herontdekken zijn en No Image gaat juist heel erg over de sleur en het repetitieve van het leven. Dat zit natuurlijk ook in rituelen, maar in rituelen wordt daar kracht uit geput, terwijl wij dat eigenlijk meer beklagen.”

Milena: “Ja, maar het is misschien ook wel iets dat in de muziek zelf zit, en wat gewoon aanwezig is zonder dat we het specifiek uitlichten.”

Thomas: “We houden wel weer heel erg van het repetitieve karakter van de natuur. Milena bezingt op Servant bijvoorbeeld hoe ze vrede vindt in de beweging van de getijden. Zo’n tekst als ‘the ocean keeps me sane’ is daar heel letterlijk.”

Milena: “Ik vind al die onveranderlijke systemen als seizoenen of getijden heel geruststellend. Als het regent, dan regent het en dat is simpelweg iets wat er is. Ik ben best wel een control freak, dus ik mag graag regels hebben. Op een bepaalde manier vind ik het fijn dat er dingen zijn waar je simpelweg van op aan kan. Tegelijkertijd zing ik heel veel op deze plaat hoe repetitief alles is, maar dat gaat meer over het menselijke aspect en het systeem van kapitalisme waar we in leven.”

Zijn er verder specifieke bands geweest die het geluid van No Image duidelijk beïnvloed hebben?
Thomas: “Het interessante is dat de dingen die ons het meest geïnspireerd hebben niet de dingen zijn die je het meest terughoort in de nummers. In die periode waren Yeezus van Kanye West en Shaking The Habitual van The Knife twee platen die we kapot hebben gedraaid. Vooral omdat ze zo radicaal braken met wat die artiesten daarvoor hebben gedaan. Ik zou verder wel delen van nummers kunnen aanwijzen die op iets specifieks geïnspireerd zijn, terwijl je dat helemaal niet direct terughoort. Zo kwam de hoofdriff van The Waves in mij op na het luisteren van Nick Cave. Het eindstuk van Taste Me is bijvoorbeeld geïnspireerd op Nina Simone. Het zijn dingen die qua geluid heel ver van die referenties af liggen, maar voor mij eigenlijk evident zijn. Daarnaast zijn er natuurlijk ook andere meer voor de hand liggende dingen als Joy Division, Interpol of Portishead.”

Niet alleen qua geluid, maar ook qua teksten is er een duidelijke breuk met het eerste album. wat was hier de inspiratie voor?
Milena: “Bij No Image was het ook voor het eerst dat ik veel proza las waardoor ik de meer traditionele poëtische manier van schrijven had losgelaten en meer geprobeerd heb een scène te schetsen. Het is daardoor vooral verhalend en past dus ook niet altijd in een zanglijn. Deels is dat wel expres omdat ik dat verhaal veel belangrijker vindt dan dat de melodie helemaal klopt. Het laatste nummer van de plaat, Taste Me, is bijvoorbeeld een van de eerste nummers die we voor de plaat geschreven hebben. Daarin had ik slogans van allemaal vreselijke bedrijven verzameld en daarvan in een bepaalde volgorde een tekst gemaakt. Die is helemaal gesneuveld uiteindelijk, behalve het refrein, dat bestaat dus uit slogans van sigarettencommercials. Het is eigenlijk een liefdesliedje, maar het refrein is eigenlijk best uitdagend omdat die slogans daar dus in zitten die in principe bedacht zijn om mensen te verleiden om sigaretten te verkopen, die we nu zelf gebruiken om te verleiden. Daar zit wel een zekere gelaagdheid in. Sommige nummers zijn meer rechttoe rechtaan, maar veel hebben wel een zekere gelaagdheid. In de directere nummers vertel ik vaak meer mijn eigen verhaal over mijn leven en dingen waar ik een hekel aan heb, zoals het kapitalistische systeem, het patriarchaat en de druk waaronder je dagelijks leeft.”

Die maatschappijkritiek zie je ook duidelijk terug bij And I Know Now.
Milena: “Zeker, dat nummer gaat heel erg over angst en depressie en moeten doorgaan in dat systeem. Daar komt ook een zekere zelfhaat bij kijken omdat je mee moet doen met een systeem waar je liever niet in zit. Vandaar ook de tekst: “Ain’t no place as cold as this, it reminds me of myself”. Ik heb echt een enorme hekel aan dat hele systeem, maar het doet me ook denken aan mezelf. Het is best wel een donkere tekst die gaat over hoe we allemaal maar blijven doorgaan met consumeren en verbruiken, ook al willen we dat niet.”

Thomas: “Je kan geen eten kopen als je geen aspect van jezelf te gelde maakt. Zo simpel en pijnlijk is het.”

Milena: “Dat is ook het hele verschrikkelijke hieraan, want je kunt niet alleen maar kunst maken om het kunst maken. Uiteindelijk proberen wij natuurlijk ook geld met een plaat te verdienen zodat we weer een volgende plaat op kunnen nemen. Zo blijf je zelf nog steeds schuldig.”

Merken jullie ook verschillen tussen de huidige tijd en vijf jaar geleden?
Milena: “Er is best veel veranderd, zeker dit jaar. Toen zag iedereen alle ellende ook wel, maar koos iedereen ervoor om z’n kop in het zand te steken, daarom wilden we dat ook graag aankaarten. Nu zie je juist dat heel veel mensen haast verplicht activistisch zijn. Iedereen is er nu juist actief mee bezig, maar tegelijkertijd maakt het mensen gewoon gek, omdat je niet alle ellende in de wereld tegelijk kan verwerken. Als je ‘s ochtends stil gaat staan bij al het onrecht in de wereld, hoe moet je dan nog opstaan?”

Thomas: “Plus mensen verwerken weer het kapitalistische perfectionisme in hun activisme waardoor je alleen nog maar goed bent als je de meest activistische van iedereen bent.”

Milena: “Ja, activisme wordt zo ook weer een persoonlijke verkoopstrategie waarbij je op Instagram steeds moet laten zien dat je aan het protesteren bent, omdat het anders niet telt. Het viel me wel op dat het eigenlijk een enorm relevant album is, omdat al die problematiek die we daarop beschrijven nog steeds volledig aan de gang is, maar in een andere vorm.”

Het is voorlopig natuurlijk afwachten wanneer er weer getoerd kan worden, hebben jullie intussen nog andere projecten lopen?
Milena: “We hebben de afgelopen maanden nog wel een lp genaamd Recession gemaakt met de liveshow die we in april gedaan hebben bij The Isolation Sessions, dus die komt binnenkort ook binnen. Daar zit verder nog een thuissessie bij, The Bedroom Sessions, die we samen hebben opgenomen in quarantaine en The Archive Sessions met demoversies en nummers die we nooit hebben uitgebracht, waaronder een nummer wat op No Image had kunnen belanden maar het net niet gehaald heeft.”

---