Ghost in AFAS Live, foto Rob Sneltjes
Het is op deze avond in februari dat Ghost, samen met support Candlemass, aan Nederland komt demonstreren hoe een metalshow – met de nadruk op show – hoort te zijn. Het is wellicht nog te vroeg om dit optreden tot beste van het jaar uit te roepen, maar na afloop beseft het publiek donders goed wat ze gezien hebben in AFAS Live.
Tekst: Paul Lindenbergh / Fotografie: Rob Sneltjes
Candlemass in AFAS Live, foto Rob Sneltjes
CANDLEMASS
De doom metal iconen van Candlemass mogen de avond openen voordat de Paus van de Hel met zijn aanhang het podium betreedt. Voor de situatie lijkt er wat beknibbeld op doom en wat geïnvesteerd in pop, maar die balans wordt gaandeweg de set hersteld. Naarmate de show vordert, komen er zwaardere nummers aan bod die minder op het theater en meer op de riffs van Ghost voorbereiden. Candlemass laat zien waar het al tientallen jaren bekend om staat: het spelen van keiharde epic doom metal. Als een van de stichters van het genre en met een album op komst is de band nog steeds relevant. Candlemass lijkt nog altijd op een missie om de wereld het geluid van doom bij te brengen. Ook Nederland moet hier aan geloven wanneer een diverse greep uit het oeuvre gepresenteerd wordt. De aankleding mist een beetje bij de heren, zeker als je weet wat Ghost aan opsmuk daartegenover zet. Ditmaal is het voor Candlemass geen gewaden, maar casual kleding die niet afleidt van de denderende drums en het gitaarwerk.
Ghost in AFAS Live, foto Rob Sneltjes
GHOST – DEEL 1
Ghost opent de kerkdeuren met Ashes en Rats, waarbij de hardrockkaraoke van start gaat. Voorganger Tobias Forge – a.k.a. Cardinal Copia – wordt bijgestaan door vijfduizend fans die de tekst duidelijk kennen. Als de riffs van Absolution ingezet worden twijfel je zeker niet meer of je bij een heavy metal concert bent. Toch is de muziek toegankelijk voor een breed publiek. Het podium is aangekleed met een prachtig decor met kerkelijke elementen zoals je die alleen van de Paus van de Hel kan verwachten. Glas in lood ramen waarin Copia zelf is afgebeeld, statige trappen en een zevental naamloze grafschenders die de Cardinal vergezellen in de kerk, maken de mis af. Het plaatje wordt nog mooier wanneer het maatpak verruild wordt voor een soutane en de ruimte zich vult met wierook, waardoor je daadwerkelijk het gevoel hebt bij een cult te zijn beland. De theatrale aspecten dragen sterk bij aan het succes van Ghost en muzikaal steekt het geheel ook perfect in elkaar. Er is een goede balans tussen mokerharde riffs en refreinen die goed mee te zingen zijn vanaf het eerste moment dat je ze hoort. De performance van Cirice, zowel in muzikaal als in show opzicht, is wonderbaarlijk. Dat Forge en band hiermee een Grammy binnen hebben gehaald in 2016 (Best Metal Performance) is niet meer dan logisch. Ook ‘akoestisch’ komen Copia en zijn Ghouls – zoals de bandleden ook wel genoemd worden – goed uit de verf, maar als Pro Memoria op volle sterkte wordt inzet lijkt dat het publiek ogenschijnlijk meer te boeien.
Ghost in AFAS Live, foto Rob Sneltjes
GHOST – DEEL 2
Na een korte pauze komen de hits van het album Melioria uit 2015 aan bod. Hoewel de lyrics een lager meezing-gehalte hebben, lijkt het publiek de teksten toch goed te kennen. Onderweg From The Pinnacle To The Pit heeft het voltallige publiek de handen in de lucht. Gehuld in een rode soutane zet Copia de mis voort met Majesty, direct gevolgd door Satan Prayer dat een prachtige kans biedt voor de lichtshow. Het publiek wordt met de warme woorden ‘Sing it in an evil voice’ en ‘Like a smoking grandmother‘ aangemoedigd mee te zingen. Het geloof is inmiddels sterk en Faith vindt een goede balans tussen riffs als de donder en meezingbare vocalen. Ook Year Zero is van deze riffs doortrokken en kent sterke vocalen die de link met Satan extra versterken. AFAS Live staat inmiddels letterlijk in vuur en vlam. een vlam die ook brandt in de harten van de fans voor Cardinal Copia. De showvlammen blijven echter uit tijdens de uitspraak ‘The world is in flames‘, waar toch een mooie kans voor pyrotechniek ligt. In He Is is de vlam wel duidelijk hoorbaar in de opzwepende woorden van Copia, die duidelijk gevoed wordt door de fans die aan zijn lippen hangen. Wanneer de Cardinal vraagt of het publiek graag muziek heeft die zo heavy is dat je achterwerk er van gaat schudden ontvangt hij nog een volmondig ja, maar hoe verder hij uitweidt over anale activiteiten hoe minder hier van over blijft. Mummy Dust kent echter wel de beloofde heavyness en dat maakt dan weer veel goed. Nog voor de keytar zijn intrede doet is het voorval al weer vergeten en wordt het messiascomplex van Cardinal Copia weer gevoed. Bij de introductie van de Ghouls tijdens de cover If You Have Ghosts, komt de anale fixatie weer even naar voren en wordt de tijd goed gerekt. Het nummer wordt hervat en singer-songwriter Roky Erickson zal verbaasd zijn dat zijn nummer zo lang kan duren. Gelukkig wordt er geen tijd verspild met het inzetten van Dance Macabre. Ook Square Hammer en Monstrane Clock worden zonder onnodig tijdverlies ingezet en weten de avond af te sluiten op een meeslepende manier die nogmaals benadrukt waar Ghost goed in is: pakkende metal met een theatraal karakter zonder hiervoor in te leveren op de muzikale uitvoering van muziek, nagenoeg tot in de perfectie uitgewerkt.
Meer foto’s van Rob Sneltjes hieronder:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.