Blazende versterkers, shoegaze x post-punk en Japanse psych in de Fuzzy Club in Eindhoven

Met een mini-hittegolf over ons land in het weekend van 23-24 augustus, lijkt het eigenlijk de perfecte gelegenheid voor een openluchtfestival. In Eindhoven wordt zelfs de warmste temperatuur van het weekend gemeten! Zouden het de buizenversterkers zijn geweest die stonden te blazen in de zalen van de Effenaar die net dat beetje extra gaven? Liefhebbers van harde en afwijkende muziek konden daar terecht voor het Fuzz Club festival, en zeg nou zelf, eigenlijk is het fijner om tijdens een hittegolf lekker binnen in een donker hol te zitten waar het bier altijd koud is, toch?

Qua programma is deze editie trouwens een herhaling van editie 1 en zeker ook voorganger Eindhoven Psych Lab, die in 2016 na drie edities sneuvelde. Je kunt ook zeggen: een continuering van het psychedelische gedachtengoed met een aantal dezelfde spelers. Fuzz Club Eindhoven wordt dan ook georganiseerd door de breinen achter Psych Lab, in nauwe samenwerking met het Engelse Fuzz Club Records dat weer een goed deel van de – overwegend zeer fijne – stal in de Eindhovense club kwijt kan. Hoe dan ook staat de Effenaar aardig gevuld voor deze tweedaagse viering van fuzz, psych, garage en meer.

Tekst: Timothy Aarbodem en Ingmar Griffioen // Fotografie Maaike Ronhaar en Paul Verhagen

VRIJDAG

THE MYRRORS
The Myrrors uit Arizona heeft de eer om het hoofdpodium in te wijden. Het gezelschap (en dat is het, The Myrrors opereert vanuit wisselende bezettingen) begint heerlijk loom om je vervolgens op te slokken in hun trip. De lome tempo’s lijken zo te overgevlogen vanuit de Arizona-woestijn. De band vormt een minimalistische basis waar de violist op een ijzige manier overheen kan freaken. Bij vlagen komt het haast free-jazz-achtige geheel weer bij elkaar, de combinatie van gitaar en viool doet zelfs denken aan een iets minder proggy Mahivishnu Orchestra. Wellicht is het voor de gemiddelde luisteraar wat moeilijk te verteren (ik hoor zelfs een barbaar achter mij zeggen “wanneer begint het nou?!”), de band dwingt een zekere concentratie af en weet een bijzondere vibe neer te zetten.

IGUANA DEATH CULT
Het lijkt alsof de intro-tune net iets te vroeg is afgespeeld, wanneer het een tweede keer klinkt ownt de bassist met zijn gebalde spierballen deze lekkere knulligheid volledig. Er staat al aardig wat geschreven over dit Rotterdamse, steeds internationale opererende kwintet in de NMTH-archieven. Ik kan er weinig meer aan toevoegen, behalve dat het aanstekelijk blijft om te kijken naar goede vrienden die met elkaar muziek maken. Waar zij ooit stevig zijn beïnvloed door die ene Australische band, is de sound nu meer richting de garage meets country/americana gegaan. Oh, ik heb trouwens nog nooit iemand gehoord die zo groovy de triangel kan bespelen als de nieuwe percussionist!

NIGHT BEATS
Compleet met grote hoeden staan de psych-cowboys van Night Beats gedurende de hele show helemaal in het donker. De bassist heeft helaas vanaf de eerste noot panne, maar de ‘show must go on’. Eenmaal opgelost pakt de band stevig door, die stevige ‘bas-thump’ is toch onmisbaar voor hun drive. De groep heeft hun thuisbasis in Seattle, maar de roots liggen in Texas. Het is ook niet verwonderlijk dat zij putten uit de rijke geschiedenis van Texaanse garagebands. De 13th Floor Elevators vibe is helemaal compleet als de ‘reverberated sounds’ je om de oren vliegen. Al zal niemand ooit echt aan Roky’s nalatenschap kunnen tippen, het is toch fijn om te weten dat de traditie op een stijlvolle manier wordt voorgezet.

RMFTM
Na een tijdje te hebben geëxperimenteerd in een soort Kraftwerk-achtige opstelling, is het Eindhovense Radar Men From The Moon (RMFTM) weer te zien met ietwat traditionelere instrumenten om hun nek. Misschien is het nog wat pril en moet deze bezetting nog wat groeien, maar de nieuwe zanger – een wat iele, nerdy antiheld – weet helaas (nog?) niet te overtuigen. Overigens, dat ‘acid metal’, is dat niet gewoon sludge? Ach, wel dikke props voor de durf het concept van de band steeds opnieuw te weten afbreken en weer op te bouwen.

MINAMI DEUTSCH
Het ‘kleine broertje’ van Kikagaku Moyo, Minami Deutsch blijkt de perfecte afsluiter van de eerste dag te zijn. Vanaf de eerste noot staat die kenmerkende, stuwende ‘Motorik beat’ als een huis. Minami Deutsch vindt het wiel niet opnieuw uit, maar er zit wel een zekere urgentie in die ik heb gemist bij een aantal bands vandaag! Het is mooi om te zien dat Duitse invloeden op Japanners ook heel erg positief kunnen zijn, Minami Deutsch heeft de ‘kraut-worship’ namelijk tot een kunst verheven. Niet verwonderlijk dat zij bijvoorbeeld met kraut-legende Damo Suzuki (Can) vorig jaar zelfs een set deden op Roadburn. Overigens, hoewel die epilepsie-opwekkende visuals gedurende de hele dag eigenlijk een doorn in het oog zijn, vullen de ‘spacey’ beelden de muziek nu wel erg goed aan.

ZATERDAG

VUELVETELOCA
Als er één band is waarbij ik toch wel een beetje spijt heb van het binnenvallen halverwege de set, is het wel bij het Chileense Vuelveteloca. De hypnotiserende, Hawkwind-achtige spacerock-drive met Spaanse zang (gedubbeld door de twee gitaristen, dus extra hypnotiserend), werkt super aanstekelijk op het publiek. Waar de bezoekers voorheen nog een beetje heen en weer deinen, heb ik ze volgens mij nog niet zo hard zien dansen als bij deze Chilenen. “Don’t ever stop playing!” wordt er zelfs geschreeuwd vanuit publiek, dat zou ook zeker geen straf zijn geweest. Damn, wat een sterke opener! (Overigens is de zaterdag sowieso wat sterker en gevariëerder geprogrammeerd dan de vrijdag, blijkt.)

TESS PARKS
De Canadese Tess Parks met haar in strak, zwart-wit gestyleerde band is misschien een vreemde eend in de bijt (in een line-up vol vreemde eenden). Maar de grungy/psych-pop godin is eigenlijk heerlijk nonchalant en heeft een stem om bij weg te dromen. Haar nummers zijn krachtig simpel en weten het publiek uiterst goed naar haar hand te zetten. Parks staat een beetje bekend om haar samenwerking met Anton Newcombe van Brian Jonestown Massacre-faam, maar laat hier zien toch wel degelijk de touwtjes in handen te hebben. Ze heeft ook nog eens humor, na het eerste nummer zingt zij speciaal Happy Birthday (Dear President) want de drummer is jarig en krijgt een taartje met kaarsje toegereikt.

NONN
In de kleine zaal staat NONN. De Zweden vallen in omdat Cosmonauts de hele Europese tournee annuleerde en leveren ‘coldwave’, elektronisch gedreven en met een post-punk zweepje erover. Het trio bouwt met behulp van gitaar, bas en elektronica/modulaire synth best tof op. Maar de performance verraadt dat het voor de Zweden, die toch in 2017 een plaat uitbrachten op Fuzz Club, allemaal nogal beginnend is. De zang is ook niet zo naar mijn smaak, maar met de ogen dicht ga ik heel goed op deze lichte versie van The Soft Moon.

ICEAGE
Iceage opent lekker sleazy en noisy, met klassieker Abundant Living, lekker slepend gepresenteerd door de typische stem van Elias Bender Rønnenfelt, die zich weer net in het pak heeft gestoken. Iggy Pop in een bad trip, dat werk. Echt een band die dit festival nodig heeft, het moet allemaal niet te lief worden hè. Dan dut je in. Hier zeker niet. Het derde nummer begint met geblaf, en daarna bijten de Denen wel even, maar niet door. De muziek blijft fragmentarisch als altijd. Visueel is het heel minimalistisch, ondanks de 5 (!) extra videoschermen in de grote zaal. Het publiek gaat er soms in mee en weet soms ook niet of het nummer nu onderbroken, afgelopen, in het water gevallen of wat dan ook is. Niettemin slaat Iceage vooraan aardig in de pan. Het up-tempo Hurrah, opener van laatste plaat Beyondless, geeft het laatste setje naar een goede pit. Terwijl nieuwe song Vendetta begint als machinale metal en vervolgens laten we ons volledig meevoeren door die meedogenloze noiserock. He daar zijn de honden weer. Toch wel een aardig sensationele, sleazy en heerlijke show dit van de ontketende Denen. Als een stoot onder de gordel. De zaal loopt wel leger na een half uur.

WHISPERING SONS
En beneden wordt duidelijk waarom: De kleine zaal puilt compleet uit voor Whispering Sons. Ja, het is bijzonder stijlvast en neigt erg naar Joy Division, maar tilt ook het begrip dansbare post-punk naar nieuwe hoogtes. Got A Light deed ons de tanden al ontbloten en bij het verrukkelijk verkilde hitje Alone gaan de vuisten de lucht in. White Noise gaat er wat gemener en naargeestiger op. Zonde dat dit dubbelt met Iceage, maar ze kunnen ze hebben. Als zangeres Fenneke Kupens bedankt en zegt wij zijn Whispering Sons uit België, dan is dat haast een stijlbreuk. Alsof ze even uit rol valt, in dat ook al opvallend witte gewaad. Dat zou je bij de grijns die het volgende nummer vergezelt ook kunnen denken, maar nee, dat is een ‘evil grin’. Pfoe, wat maakt Whispering Sons hier de opgeklopte verwachtingen waar in een steengoede, akelig strakke set. De hype is ze vooruitgesneld, maar blijkt vooral een terechte, uiterst straffe livereputatie. Whispering Sons is messcherp, met die zoemende synths, snerpende gitaar, hamerende en zo stuwende percussie en klaaglijke zang die ook al recht in de zwarte roos is.

“It’s a perversity
That’s slowly
Spiraling down in me
…
And I don’t know if I care”, schreeuwt Kupens in de langgerekte extatische slotsong Waste. Dark bliss.

KIKAGAKU MOYO
Na de climax van maten Minami Deutsch op de vrijdagavond, mogen psych-meesters Kikagaku Moyo het nog eens dunnetjes overdoen. En hoe! Hoewel het de hele dag nog niet eht druk is geweest, is dat nu wel anders als de grote zaal van de Effenaar bijna uitpuilt, het blijkt maar hoe de band in een aantal jaar de status van headliner heeft verdiend. De Japanners openen zeer rustig, waarbij gitarist Tomo zelfs met een hele verzameling percussie-instrumenten de sfeer weet neer te zetten, om over te gaan in het funky Dripping Sun van hun meest recente plaat Masana Temples. Eén van de hoogtepunten van de set blijft toch wel de Streets of Calcutta jam, waarbij er veel ruimte is voor het gefreakte doch virtuoze gitaarspel van Daoud, maar speciaal ook voor de bijzondere sitar-kunsten van Ryu. Psych-meesters zijn ze, in een split-second gaat de band van superfuzz naar superstil, het is een ‘mind-blowing experience’.

LUMERIANS
Ons was een visueel straffe show beloofd en de visuals zijn best ok, zeker psychedelisch, en die panties rond de kop met twee blauwe lichtjes erin zijn ook sick. Maar verder ging het natuurlijk om de totaalbeleving en die visuele troeven passen enorm goed bij de stuwende elektronische psych. Erg prettige elektronische set, die voor een groot deel met instrumenten wordt gebracht. Lumerians is geen livetechno a la Elektro Guzzi of zo, maar wel erg goed gedaan. We poneren de hamvraag: blijft dit ook een set van driekwartier interessant of moeten we zo als de donder naar Singapore Sling? De set van de San Fran spacerockers is zeker wel tof, wazig, experimenteel, dansbaar en bij vlagen interessant, maar een deel van het materiaal is ook inwisselbaar en wat te tam. We willen meer van die opruiende, vuist-in-de-lucht nummers op dit tijdstip ajb. De groep bouwt wel goed op, met nu luid fuzzende psych die richting Wooden Shjips vaart. En aan het eind lossen ze die belofte dan toch in. Nu met meer scheurende gitaar, fuzz, en cocky Britse zang. We zetten zo thuis bij de afterparty zeker Call Of The Void nog eens op.

SINGAPORE SLING
Singapore Sling is nogal een markante verschijning op het podium. De ene helft heeft een stoere zonnebril op, de frontman is zelfs helemaal in het leer, maar de andere helft staat erbij in een simpel overhemd. Het is eigenlijk jammer dat deze stijlkeuze niet helemaal is doorgevoerd voor de hele band. Het voelt enigszins onwennig aan als de groep besluit hun punk ’n’ roll-set gewoon maar te vervolgen vanuit de soundcheck. De frontman lijkt een eeuwigheid te doen over het stemmen van zijn gitaar, terwijl de band netjes op hem wacht, en dan is de gitaar alsnog erg dissonant. Zou het part-of-the-act zijn? Ze staan in ieder geval wel cool en stoïcijns op het podium!

THE VACANT LOTS
Het middernachtelijk uur heeft inmiddels geslagen en we kunnen wel wat smerige muzikale input gebruiken. The Vacant Lots wellicht in de kleine zaal. Hm, nee dit gaat toch weer de meer elektronische psych-kant op. Maar wacht eens even, dit is wel errug lekker laidback, groovy en aanstekelijk gebracht. We krijgen eerst weer een voornaam Wooden Shjips-gevoel (which is good!) van die groove. Echt lekker. Het New Yorkse duo, bestaande uit drummer Brian MacFadyen en toetsenist/zanger Jared Artaud, kent ook z’n gezapige momenten. Maar als je dat dan op z’n Happy Mondays’ druggy brengt, tekenen wij ervoor. En zo’n up-tempo beuker als (laatste single) Bells komt wel binnen om 0.30 uur.

SNAPPED ANKLES
De band uit het ‘Eppingse bos’ is misschien wel de leukste van heel het festival. Uitgedost als een soort bosjesmannen, lijkt Snapped Ankles zo uit een aflevering van de Mighty Boosh te zijn gestapt. Het is een bizar gezicht om te zien hoe één van die bosjesmannen met een boomstam in zijn hand gelijk het publiek in verdwijnt. Die boomstam schijnt overigens op een magische manier geluiden te produceren. Af en toe danst er een soort moerasmonster door het publiek heen om het feestje aan te zwepen, zou het de toermanager zijn die deze taak op zich heeft gekregen? Toch voelt het allemaal zeker niet als een gimmick, hun opzwepende ‘bush beat’ staat op zichzelf al als een huis.

10.000 RUSSOS
Hoewel 10.000 Russos een erg capabale band is, komt er om drie uur ’s nachts helaas weinig meer binnen. Voor een zaterdag begon het festival sowieso wel wat aan de late kant. En man man man, die hyperactieve visuals zouden volgend jaar wel wat beperkt kunnen worden… Het was een fijne afwisseling en ook hoogst opmerkelijk wanneer een band daar zelf ook een stokje voor stak. Daarbij, iemand was op het idee gekomen om maar liefst vijf grote schermen  in de grote zaal op te hangen, terwijl er al één heel groot scherm op het podium is?!

Verder mist het festival zo nu en dan wat spannende momenten en afwisseling. Op de eerste dag zijn het de shoegazebands die volop aanwezig zijn, de tweede dag staat flink in het teken van de 80s geïnspireerde, post-punk/wave-bands. Voor de één misschien een natte droom, voor de ander helaas wat minder spannend. Maar genoeg gezeik, feit is wel dat een heleboel mensen uit veel verschillende windstreken de overtocht naar Eindhoven hebben volbracht en een goede tijd hebben gehad. Het blijft een beetje onwennig dat een Engels label een groot festijn houdt in een ander land, maar wie weet zet Fuzz Club hiermee wel een trend om zo, met het uitzicht op de Brexit, enige douane-problemen te omzeilen en te beperken.

Meer fotografie van Maron Stills en Paul Verhagen op hun websites en in de galerij hieronder.

---