Een kans om Fu Manchu te zien slaan we maar zelden af en daar is met oog op de livereputatie en het toch vrij geweldige materiaal (stonerpunk ftw!) ook totaal geen reden voor. In 2015 moesten Nederlandse Fu-shows afgelast worden en op Into The Void 2016 konden we er helaas niet bij zijn, maar we raakten niet in paniek aangezien de Californiërs regelmatig ons land weten te vinden. En inderdaad: zondag kwamen de, nog altijd door de langharige Scott Hill aangevoerde, mannen het twaalfde studioalbum Clone of the Universe voorstellen, begin februari uitgebracht op het eigen At The Dojo Records.
Door Ingmar Griffioen, beeld: oa archiefmateriaal Oscar Anjewierden en Rick de Visser
Alfred van Tusky op Popronde Eindhoven, foto Rick de Visser
Voor het voorprogramma is Tusky gestrikt, reden voor NMTH om met veel weemoed terug te blikken naar de ‘Tony Hawk-shows’ van ‘voorganger’ John Coffey, waarbij de groep in skatehallen in Deventer en Eindhoven de soundtrack van de skategame speelde (beeldig verslag hier), inclusief een kippenvelwekkende versie van Fu Manchu’s Evil Eye. We wisten dus al dat gitarist Alfred van Luttikhuizen, nu frontman Tusky, fan was van de band. Geen gekke eerste show ook voor bassist Crucial Chris, die in John Coffey nog de gitaar hanteerde. Voorganger Justin kijkt op het podium goedkeurend en glunderend toe. Dat kijken doen ook veel bezoekers vanaf de bar, zoals Alfred opmerkt. Maar op de zwaardere nummers gaat Haarlem best aardig los. Tusky heeft ook eigen publiek mee, zoals blijkt als we in de Fu Manchu-pit meerdere bandshirts zien rondspringen.
Scott Hill van Fu Manchu op Into The Void 2016, foto: Oscar Anjewierden
Bob Balch, Fu Manchu, foto: Oscar Anjewierden
De Fu mannen zagen we 8 jaar terug al eens in deze zaal en toen waren we aardig blown away door de passie van de Californische band. Ze zijn inmiddels al 33 jaar actief, althans zanger-gitarist Hill, maar bassist Brad Davis (sinds 1994), gitarist Bob Balch (1996) en drummer Scott Reeder (2002) draaien ook al aardig wat jaren mee. Zouden de stonerpunk-veteranen die sound nog altijd zo vlammend op de planken kunnen leggen?
Allereerst een bekentenis. Ondergetekende luisterde in zijn vroege jeugd wel harde muziek, maar was totaal onbekend met het fenomeen stoner. Totdat we op de School voor Journalistiek (Keuzevak Schrijven over Popmuziek) bands mochten interviewen en wij 7Zuma7 toebedeeld kregen. Wat een vettige Eindhovense band was dat, ook in het helaas te korte bestaan. Hot Stuff indeed. “Dan ken je Kyuss zeker ook wel?”, stelde een jaargenoot. Niet dus en wat een openbaring! Vier klasse albums verslond ik. Via de onvolprezen cd-verhuurzaak Verlaine aan de Utrechtse Voorstraat kreeg ik vervolgens verwante groepen als Unida, Nebula, Slo-Burn, Hermano en Fu Manchu mee. De laatste maakte de meeste indruk. Het recept? Stonerrock met dikke grooves, bakken met fuzz en een scherpe punky aanpak. Niet de slepende, zwaar groovende stoner zoals we die kennen van veel bands, maar een paar tandjes feller en dat smaakte opperbest.
Het album The Action Is Go (1997), met de briljante skateboardhoes, moet de meest gedraaide tape in die jaren zijn geweest. Fu Manchu live zien, daar was ik niet zo mee bezig. Dat zou pas in 2010 gebeuren, ook in de Haarlemse Patronaat en de power van die show overtuigde enorm. Ook in Effenaar zag ik ze een paar jaar later heerlijk gas geven. De nieuwere albums probeerde ik stuk voor stuk, en de signature sound pakte me wel, maar meer dan een handvol sterke nummers, en een in uitgelaten/aangeschoten toestand aangeschaft bandshirt van We Must Obey, leverde het niet op. Toen kwam de band met het geweldige idee om te gaan touren met de plaat In Search Of…, de derde langspeler, en de laatste voordat drummer Ruben Romano en gitarist Eddie Glass de groep verlieten om Nebula te gaan vormen. Op The Action Is Go zat held (van Kyuss faam) Brant Bjork achter de drumkit en alle albums met hem (vier tot hij in 1991 solo ging) waren zo gaaf, dat ik meerdere luchtgitaar-records verbroken moet hebben…
Fu Manchu, foto door Oscar Anjewierden
Zoveel jaar later trappen de vier Amerikanen met Eatin’ Dust meteen oldschool het gas in en zitten we er direct goed in. We beschouwen het optreden, ondanks sluimerend tot oplaaiend fandom, aanvankelijk nog redelijk kritisch. Er is immers toch al 30 jaar weinig nieuws onder de Californische zon. Die microfoonpose, zo schuin naar beneden gebogen waardoor je omhoog moet zingen, dat is eigenlijk voor Lemmy weggelegd hè. En zo’n windmachine om je vlassige haar te laten wapperen, is wat gay. Maar frontman Scott Hill is wel een held. Hij staat hier toch maar mooi de (rug?)pijn te verbijten (lijkt ook nog een armblessure af te schudden) en gooit er nog een flinke dosis passie, haarslaan en licks uit.
Impressie Evil Eye:
Al snel blijkt de set echter te staan als de nieuwe Patronaat (en de heavy programmering in de Haarlemse concertzaal tegenwoordig). We gaan hard op gouwe ouwe als Weird Beard, Evil Eye en Mongoose, vanaf Hell on Wheels is de Patronaat-pit echt aan en dan moet King Of The Road nog komen. Maar ook nieuwe nummers als (I’ve Been) Hexed, Nowhere Left To Hide en titelsong Clone of the Universe komen hard en blijken zeker geen setvullertjes. We hoopten er al op: net als op het album is daar de gruwelijke afsluiter Il Mostro Atomico (op plaat doet Rush-gitarist Alex Lifeson mee). Het is een bijzonder stoner-beest van liefst 18 minuten, waarin Hill meerdere keren op adem kan komen en van alles lijkt te verbijten.
Fu Manchu in Neushoorn op Into The Void, foto door Oscar Anjewierden
De conditie van de frontman baart toch enige zorgen, die hebben we toch wel eens verbetener en met een meer’Evil grin’ gezien. Het wordt niet helemaal duidelijk wat er aan de hand is, maar na shows in Leuven (vanavond in Het Depot) en Londen (morgen) zit de ‘Clone Of The Universe European tour’ er wel op. Maar de show van vanavond nog niet! Krijgen we dan toch nog favoriet Godzilla mee in de toegift? Nope, maar met zo’n epische versie van Boogie Van is dat de groep alleszins vergeven.
Na afloop biedt de drukbezochte merchandise-balie geen soelaas. Geloof ons: die nieuwe plaat is echt de moeite waard, maar het budget gebood ons om het in de zak te houden of eigenlijk… Om de gedroomde aanschaf online bestellen: de plaat Godzilla, die tegenwoordig gebundeld verkocht wordt met de eveneens op Man’s Ruin verschenen 10″ Eatin’ Dust. Samen goed voor het laatste vroege Fu Manchu-werk dat nog niet in bezit van ondergetekende is en beide met meneer Bjork op het ritmebeest.
Ok, deze live (inval) recensie dreigt ernstig het spoor bijster te raken. Terug naar de essentie: Fu Manchu is nog altijd een zeer volvettige liveband. De groep bewijst in Haarlem wederom nog lang niet reumatisch of anderszins versleten te zijn en met de nieuwe tracks hebben ze misschien wel de sterkste setlist ooit. Dan kun je het je veroorloven nog een pak klassiekers thuis te laten. Laten we hopen dat Hill opknapt en dat we ze de komende jaren weer terug mogen verwelkomen. Voor nu: zet je tanden in de plaat hieronder of pak de auto naar Leuven.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.