Venus Tropicaux, foto: Christel de Wolff
Op stap met Venus Tropicaux. Rotterdammers in hart en nieren onderweg naar Amsterdam, dat vraagt toch om moeilijkheden? Twee meiden, de één met een ‘Roffa’ ketting nota bene, drinken bier met een rietje en geven toe dat ze Amsterdam eigenlijk best leuk vinden. (“Dat moet je niet opschrijven hoor!” Sorry.) De discussie op de achterbank wordt gesmoord door chocoladetaart. Chris, de chauffeur en geluidsmanus-van-alles is jarig en dat vieren wij.
Een fotoreportage door Christel de Wolff
Venus Tropicaux, foto: Christel de Wolff
Venus Tropicaux, foto: Christel de Wolff
We arriveren in het zonovergoten Amsterdam, waar de twintigers op het terras eruit zien alsof ze hun studiefinanciering allemaal over de balk hebben gesmeten in dezelfde vintage toko. Zelfs het gebouw is hip; we stappen uit bij Cinetol, een groot wit gebouw versierd met louter primaire kleuren dat natuurlijk onvermijdelijk doet denken aan een schilderij van Mondriaan.
Venus Tropicaux, foto: Christel de Wolff
Het Rotterdamse trio treedt vaker op in 020 dan in hun eigen stad. Venus Tropicaux is dan ook een uitgesproken modebewuste band die hun iconische lycrapants ook nog eens bezingen in het gelijknamige chanson. Echter de met-plakband-gerepareerde zonnebril van Zach is beslist geen fashion statement. De drummer heeft een lelijke oogontsteking opgelopen en behalve dat zijn ogen opgezwollen zijn en maar blijven tranen, beperken ze hem ook nog eens in zijn zicht. “Ik kan echt even geen diepte inschatten!” klinkt het wanhopig. Dat het een veel grotere handicap dan gedacht is, wordt pas echt duidelijk als ik hem na de show moet vertellen dat: “Eh Zach, je weet wel dat je je spullen bij de verkeerde bus hebt gezet hè?”
Venus Tropicaux, foto: Christel de Wolff
Venus Tropicaux, foto: Christel de Wolff
Behalve dat hij tijdens het laatste nummer, tot hilariteit bij zijn bandmaatjes, zijn floortom omver ramt, is er tijdens het optreden gelukkig niks te merken van de struggles van de drummer. Het is een alweer een tijd geleden dat ik de band heb gezien en dat het drietal enorm is gegroeid sinds de laatste keer wordt me meteen duidelijk. Er wordt geopend met NEXTA, de eerste single met bijhorende (hoewel DIY toch zeer glamoureuze) videoclip. Zonder al te veel pauzes of geklets tussendoor volgen post-punk en no wave songs elkaar op. In de muziek van Venus Tropicaux heeft de basgitaar een prominente rol. Bassist Shalita vliegt met haar hand over de hals en laat daarbij grote gaten vallen om zo hoekige doch plezierige baslijntjes te creëren.
Venus Tropicaux, foto: Christel de Wolff
Gitarist Shelley neemt het grootste gedeelte van de zang op zich, haar stem is overwegend schel en hoog, maar gaat ondertussen onnavolgbaar alle kanten op. Shalita vult de zanglijnen op met haar veel lagere en haast zwoele stemgeluid. Soms gaan de stemmen van ‘Sha ’n Shell’ zodanig door elkaar dat er een stereogeluid ontstaat waar je duizelig van wordt. Boven dit geweld uit stijgen de vervreemdende ritmes van Zach die slechts een klein gedeelte van het drumstel in gebruik heeft. In het publiek wordt wat met de voeten getapt en het hoofd bewogen, maar echt dansen op de muziek van Venus Tropicaux is voor velen onmogelijk.
Longsy, foto: Christel de Wolff
Na een voorspoedige change-over, krijgen we de tweede act voor onze kiezen: wederom een interessante verschijning. Ik herinner me die ene keer dat mijn favoriete kledingstuk een maatje of twee kleiner uit de was kwam. Dit overkwam de theatrale frontman van Longsy waarschijnlijk ook. Hij staat er semi-ongemakkelijk bij in zijn veel te kleine thermo-ondergoed. De Amsterdamse band wordt vanaf minuut één overduidelijk gedragen door de podiumcapriolen van de frontman, die bovendien een fantastische stem heeft die zowel hard als zacht, diep als rauw uit de hoek kan komen. Vergelijkingen met Ian Curtis liggen te veel voor de hand en zoals hij met wijd opengesperde ogen het publiek in zich opneemt, doet hij me ineens denken aan een jonge Marcel Vanthilt. Aangevuld met de op de achtergrond verscholen band ontstaat een toch wel bijzonder schouwspel ergens tussen post-punk en exorcisme in.
Longsy, foto: Christel de Wolff
De avond is niet extreem laat afgelopen en de meeste bezoekers blijven nog een beetje hangen in het café van Cinetol. Voordat we huiswaarts keren, pikken we ook nog een rondje mee. We kunnen ook nog niet naar huis, niet voordat de social media zijn geupdatet. De smartphones komen weer uit de broekzak en in rap tempo worden er een groot aantal hashtags onder een verse foto gekwakt. Inside-jokes die alleen vrienden van Venus Tropicaux zullen begrijpen; alles kan en mag, behalve #gielbeelen. “Nee echt niet, dan stap ik uit de band!” Veel toepasselijker is #worlddomination. Met het niveau van optreden van de Rotterdammers en de EP die er later dit jaar aan zit te komen is dat beslist een vooruitziende blik.
Venus Tropicaux, foto: Christel de Wolff
Venus Tropicaux, foto: Christel de Wolff
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.