Fijne zwartgalligheid troef in Baroeg met Raketkanon, Kid Harlequin en MXRCXL

Raketkanon, foto Sandra Grootenboer

Voor de harde kant van de rockmuziek kun je in Rotterdam al 35 jaar terecht in Baroeg. Bovendien organiseert de welbekende rocktempel te Lombardijen al jaren haar eigen festival Baroeg Open Air. Vanavond staan drie opvallende acts van voorgaande edities op de planken. In plaats van dat ze ons even uit de dagelijkse sleur trekken, nemen ze ons mee naar de mooie, melancholische kant van het leven.

Tekst Lodewijk Hoebens, foto’s Sandra Grootenboer

Beide supports beginnen trouwens met een ‘handicap’ aan de show. MXRCXL speelt onverstoord met een been in het gips. Kid Harlequin heeft op hun beurt met een nieuweling achter de drums te maken. Toch doet het ondanks wat opstartprobleempjes niks af aan twee puike voorprogramma’s.

MXRCXL, foto Sandra Grootenboer

MRXCXL
MXRCXL, winnaar van de Battle 4 B.O.A. in 2013, zet gelijk de toon nadat een huisspin, vervaarlijk ogend in de rode spots, dichterbij kruipt. ‘’Another system fails!’’ Het debuut In Alarm kwam eind vorig jaar uit, maar zelfs de eerste EP is doordrenkt van drama met een negatieve blik op de wereld. Van mij mag ie, want het levert namelijk muzikaal een uppercut in de maag op. Niet alleen de drummer mept er stevig op los, toetsenist Jasper de Groot zorgt trommelend voor nog meer punch. Lekker! Een volgende lading hard-hitters vanachter de drumkit zorgen voor the Damaged One. Die grungy aanpak en dan het schizofrene geschreeuw van de stuiterende toetsenist met een look als Murdock van the A-Team. Gelukkig is er ondertussen aardig wat publiek, bij aanvang stonden de meesten nog bij de merchtafel en aan de bar. ‘’Ow jullie komen helemaal niet voor ons, ja wij zijn de support van de support.‘’

‘’Don’t let the churchbells hit me on my funeral…’’ Tekstueel blijft het kommer en kwel, al heeft het nummer Oh the Irony, toch een soort van humor. Met zijn been in het gips valt er af en toe al wat te gniffelen. Probeer met een gebroken poot maar eens een amp in te drukken. De droge opmerkingen krijgen vooral de lachers op zijn hand. De vocalen zijn dan weer stukken rauwer. ‘’Dit nummer is wel leuk!’’, meldt Marcel even tussen neus en lippen door. Toch gaat single Shit for Brains andermaal door merg en been, dankzij een meedogenloze mix van Deftones, Nine Inch Nails en Nirvana. Wanneer een volgende solo word ingezet, geeft de gitarist de getatoeëerde vogels op zijn arm even de vrijheid. ‘’Where the fuck were you?!’’ Als bezetenen blijft de vaart erin. Happy Shooting lijkt wel een achtervolging met freaky samples en opmerkelijke zangritmes, die ontaardt in pure anarchie. ‘’You’ll be the death of us all!’’

Kid Harlequin, foto Sandra Grootenboer

KID HARLEQUIN
Gelijk erna klinkt de late 80’s klassieker Back to Life door de speakers. Tsjakka, even de Emile Ratelband in ons naar boven halen voor wat positiviteit. Kid Harlequin kan namelijk zonder moeite de mood laten omslaan richting harde, kille rockmuziek met een scheut industrial erdoorheen van heb ik jou daar. De aanzet duurt even, maar na een laatste soundcheck gaan de duimpjes omhoog. Het blijft nog even aftasten, er zit immers een debutant achter de drums. Natuurlijk weet hij wel van wanten, maar als band moet je even in de flow komen. ‘Oudjes’ Waste of Skin en Vixen van de eerste EP zorgen voor een goede impuls. Een hangende gitaarriff trekt alles open, lichten dwalen rond door de zaal. ‘’You tried to stop me, but I kept on coming!’’ Een flinke portie distortion zet de boel onder serieuze spanning. Wired is niet zomaar de titeltrack van de eerste langspeler.

Kid Harlequin, foto Sandra Grootenboer

Volgens mij zoekt Placebo nog een support voor de Ziggo Dome show, want af en toe hoor je de echo van Brian Molko in de stem van Julien Graute. Het geluid daarentegen is veel industriëler vol effectjes en typische drumbreaks. De effectieve samples zijn zelf opgenomen en de lichtbakken ontwikkeld door de frontman. Gitarist Arianne van der Steege oogt zo lief maar wanneer ze op de lichtbak gaat staan, komt het wildste in haar naar boven. Graute, van origine gitarist, moet zich als frontman natuurlijk wat inhouden. Dan mag hij eindelijk nog eens een fijne solo uitvoeren wat het publiek gelijk tot headbangen zet.

Het viertal blijft accelereren maar neemt de tijd voor een volgende climax. Iedereen moet even gaan zitten. Beetje gedurfd omdat te vragen in een zaal als Baroeg, maar aangezien er vanavond geen extreme black metal voorbij komt, heb je toch een ander soort publiek; jong en oud. De voorste rijen doen zonder pardon mee en na het opspringen ontstaat dan ook de eerste pit. ‘’Awesome!’’, roept Julien tevreden. In de herfst mogen we trouwens een nieuw album verwachten. Altijd leuk om te horen. Voorlopig wisselen ze af tussen EP en debuutalbum. De bas hangt lekker laag en White Noise vult de zaal. Na een voorstelrondje rondt Several Crashes de show van Kid Harlequin af vanavond. Julien zingt misschien wel ‘’I’m addicted to me and myself.’’ De omhelzing van hem en Arianne achteraf laat zien dat het best lekker ging.

Raketkanon, foto Sandra Grootenboer

RAKETKANON
Als er vanavond één harlekijn rondloopt, dan is het toch wel Pieter-Paul Devos, de frontman van Raketkanon. De Belgische band is net terug uit Engeland en begint in Rotterdam aan een korte Nederlandse tour. De songs Herman en Harald lijken wel te komen voor de marathon van Rotterdam. En de toetsenist lijkt zich ook op te warmen. Herman, startschot van het debuut, mag vanavond de boel in gang zetten. Harald begint even explosief maar na anderhalve minuut raken de spieren verzuurd, schiet er een kramp door het lichaam wat resulteert in spasmes en een piepstem. Die piepstem was juist het wapen om afgelopen jaar een bijna lege main stage van Baroeg Open Air te vullen met nieuwsgierige mensen. Wie zijn deze rare snuiters en waarom staan ze op een metalfestival?

Vanavond staat Raketkanon in Baroeg zelf en toont onmiddellijk de immense kracht. Nico (Van Der Eeken), afkomstig van RKTKN#2, begint meer als een voetzoeker, maar ontaardt al snel in een warboel van synthklanken met directe gitaarrifs en verdraaide vocalen die doen denken aan de robotstemmen uit de 80’s tekenfilm Gobots. De blonde lokken van de frontman hangen voor zijn ogen, maar je ziet hem het publiek in de gaten houden. Kijken naar de reacties. Op eens wordt duidelijk waarom hij een langer koord nodig had voor zijn microfoon. Hij verdwijnt het publiek in en loopt richting de bar om iedereen mee te krijgen. Gitarist Jef Verbeeck speelt op de knieën verder. Het zweet gutst in het rond. ‘’We’re lost in music, call it a trap!’’

De pit denkt daar hetzelfde over, eentje probeert te ontsnappen via een crowdsurfactie. Pieter-Paul geeft later nog maar eens een lesje stagediven. Zelfs een halve handstand is geen probleem voor de Vlaming. Het shirt van voorbeelden The Jezus Lizard schittert om zijn lijf. De toetsenist springt weer even voorbij, tijd voor het dansbare Florent. De flexibele stembanden blijven natuurlijk nooit rustig op een plaats hangen. Een ferme uithaal brengt ons bij het vrouwelijke paar Anna en Suzanne. Even tijd voor wat omhelzingen van de Jef. De ritmesectie mag eraan geloven. Ze verdienen dan ook wel een lof momentje, want wat een muzikale razernij vindt hier plaats. Dan verdwijnt de drummer in het publiek, even een jarige feliciteren met een gek hoedje. De gitarist gaat erbij zitten. Wat een gezelligheid, iedereen doet mee. Iedereen?

De frontman gaat nog even tot achterin kijken. Als een orkaan wervelt hij zich terug richting het podium. Over orkanen gesproken, mochten ze nog een naam nodig hebben voor een dergelijke storm dan schuif ik Suzanne naar voren. Heeft ze meteen haar eigen themasong. Het nummer begint met een alarmerende toetsenpartij en krijgt onmiddellijk opwinding door de combinatie bas-drum. Muzikale windstoten rukken op, als een op hol geslagen kruimeldief. De zanglijnen razen daar nog eens overheen tot we ons in de oog van de orkaan bevinden. De gitaar wordt lichtelijk beroerd en een onverstaanbare stem klinkt tussen de pijn.

Raketkanon, foto Sandra Grootenboer

Adrenaline giert vervolgens door de aderen, een volgende bries trekt over het podium. De gitaar krijgt enkele aanslagen te verduren terwijl drums en synths fier blijven doorzetten. Pieter-Paul pakt zijn tafeltje met effecten op en wringt er nog wat laatste tonen uit. Laatste stuiptrekkingen verlaten Baroeg. Een omhelzing volgt en een volgende overwinning is binnen. Na België lijkt het Nederlandse publiek nu ook te snappen wat er van ze verwacht wordt. Geen mobieltjes of gekeuvel tijdens concerten. Lekker los gaan, alles even vergeten en alle frustratie van je afdansen. Die ontstane energie werkt als ammunitie voor Raketkanon. Een bijzondere wisselwerking ontspringt. Veertig minuten is dan eigenlijk alles wat je nodig hebt als band, al wil natuurlijk iedereen meer. Wanneer we achteraf met Marcel van MXRCXL staan te praten zie je de Raketkanon frontman backstage helemaal leeg zitten. Gelukkig staat de Jupiler koud.