Rock Werchter zaterdag, foto Rick de Visser
Per dag 88.000 man op de festivalweide van Werchter tijden deze uitverkochte 43e editie. In aanloop naar het festival kreeg het affiche internationale aandacht om de fantastische line-up. Die liegt er met onder meer Radiohead, Foo Fighters, Arcade Fire, System Of A Down en Royal Blood ook zeker niet om. Maar is dit nou een festival waar je als liefhebber van alles Heavy, Alternative en Deviant moet zijn geweest? We trotseren vier dagen zon, blubber, bands, bandjescontroles en bier om je het antwoord te geven.
Tekst: Tim van der Steen / Foto’s: Rick de Visser
Rock Werchter is in de basis vrij sec. Vanaf een uur of één ’s middags tot één ’s nachts spelen er bands op het hoofdpodium. Links daarvan zit een plein met de loodsen Klub C en The Barn, daar staan de acts om en om geprogrammeerd. Hierdoor is het praktisch mogelijk om iedere band te zien spelen. Bijkomend nadeel is wel dat je nergens anders je heil kan zoeken wanneer een band je niet aanstaat. Randprogrammering is er nauwelijks, hetzelfde geldt voor knusse zithoekjes zoals we die wel kennen van bijvoorbeeld Lowlands en Best Kept Secret. Tijdens het ombouwen op het hoofdpodium draait er wel een DJ bij de North West Walls, muren van gestapelde zeecontainers die behoorlijk knap beschilderd zijn. Die bevinden zich op een plein rechts naast de main stage. De wandelroutes zijn vrij kort waardoor het festival zeer goed te belopen is. Ondanks een kleine 90.000 bezoekers is het terrein wel ruim genoeg opgezet waardoor het niet mega druk aanvoelt.
Rock Werchter vrijdag, foto Rick de Visser
Wegens wat logistieke miscalculaties missen we een paar potentieel bijzonder interessante bands vandaag (Savages, Mark Lanegan). Om op dag één op het festivalterrein te raken bleek een aardige beproeving. Achteraf gezien niet handig om essentiële spullen als een tent en slaapzak met bekenden mee te geven die op de camping bij de hoofdingang staan, terwijl wij heel vriendelijk een kampeerplaats op de crewcamping kregen toegewezen. Die bevindt zich namelijk achter het hoofdpodium. Een geleende fiets en een tocht door de bossen om het volledige festivalterrein verder hebben we de spullen te pakken. Meteen ook wat geleerd over die extra beveiligingsmaatregelen. Her en der staan zwarte busjes geparkeerd, bemand door zwaar bewapende heren die op de veiligheid van de bezoeker toezien, mocht de stront hier echt de ventilator raken. Daar is dit weekend overigens absoluut geen sprake van. Als festivalbezoeker merk je alleen iets van de extra controles bij de ingangen. Op de eerste dag na lijken de rijen echter mee te vallen. Ook doorlooptijden bij de barren, eetstands en toiletten zijn goed geregeld.
PROPHETS OF RAGE
Eenmaal op het terrein wacht ons een warm onthaal door Prophets Of Rage, de supergroep van Rage Against The Machine, B-Real van Cypress Hill en Chuck D van Public Enemy. Terwijl Tom Morello wild soleert tijdens de Public Enemy-track Fight The Power toont hij de achterkant van zijn gitaar. “Fuck Trump” staat er met koeienletters, daar is de weide het duidelijk mee eens. Met de eerste welverdiende biertjes achter de kiezen wordt ook al snel duidelijk dat er enthousiaste bekerrapers actief zijn. Die van ons liggen nog geen tien seconden voor ze worden opgepikt. Het systeem is in Nederland al grotendeels afgeschaft, maar in België werkt het nog prima, last van opdringerige rapers hebben we dit weekend in ieder geval niet. Intussen hangt Morello de zesde gitaar om voor een vrij hardcore versie van How I Could Just Kill A Man, klassiekers van Cypress Hill doen het goed en de afwisseling met Rage Against The Machine en hiphop-classics werkt. Een sitdown komt wat lafjes van de grond, maar er wordt wel degelijk gepit en gesprongen. Kan ook niet anders met zo’n all-star lineup waarbij je vrijwel ieder nummer kent.
Rock Werchter zondag, foto Rick de Visser
Intussen zien we ook al de eerste slapers op het festivalterrein. Dit worden er het komend weekend nog veel meer dus besluiten we daar maar een fotoserie van te maken. Dit loopt uiteraard volledig uit de klauwen, dus presenteren we je hier maar een selectie. Tijdens de set van Imagine Dragons, waar Blurs Song Two de hardste meezinger blijkt, besluiten wij het terrein wat beter te onderzoeken. Daarom lopen we helemaal naar het einde links achterin naar The Slope, een opgebouwde heuvel waar vooral veel mensen op het kunstgras chillen met een fantastisch uitzicht over de mensenmassa. Ook bij de loodsen van Klub C en The Barn is wat veranderd ten opzichte van vorige edities. Deze zijn nu haaks op elkaar gezet waardoor er tussenin een plein ontstaat. Daar is ditmaal wel een groot scherm met goed geluid geplaatst, waardoor je geen show meer hoeft te missen, iets wat voorheen wel het geval was als je niet meer in de tent paste.
KINGS OF LEON VASTE GAST WERCHTER
Arcade Fire speelt een fantastische set bij zonsondergang op het hoofdpodium. Als je hierheen gaat voor de heavy bands, dan is het absoluut veel wachten tussen de acts door. Maar wanneer je breder geïnteresseerd bent biedt Werchter topvermaak. Kings Of Leon mogen de eerste dag afsluiten op de Main. Zij staan hier voor de zevende keer, en zijn daarmee de meest geboekte band van Werchter (eenmaal vaker dan Editors). Hadden we die laatste maar gehad, Editors is top live. Kings Of Leon levert opnieuw een volstrekt obligate set, die het moet hebben van meezingers die eigenlijk niemand meer echt leuk vindt.
Rock Werchter vrijdag, foto Rick de Visser
VRIJDAG
We merken al op de eerste dag dat het festival rond één uur ook echt wel klaar is. Na de laatste band wordt iedereen van het terrein geveegd. Op die momenten spotten we wel een paar interessante spelletjes. Achtergelaten zeilen worden bijvoorbeeld ingezet als springtouw. In een grote kring worden de dappere deelnemers luidkeels aangemoedigd, maar wie afgaat wordt direct bekogeld met bier, petflesjes en eigenlijk alles dat voorhanden is. Later treffen we zelfs een soort Fight Club taferelen aan. Twee heren met ontblote bast gaan elkaar te lijf, aangemoedigd door een verzamelde menigte. Op de crewcamping wordt tot onze verbazing niet gefeest. Op dit festival kan je echt alleen je eigen camping op, dus als die een beetje saai is, kan je het verder schudden. Van afstand horen we vanaf The Hive de bassen nog wel lang doorknallen. Dat is de grootste camping waar wel nachtprogramma is.
Rock Werchter vrijdag, foto Rick de Visser
VIA SLOWDIVE NAAR ROYAL BLOOD
We starten dag twee met een goede kop koffie en een prima broodje beenham. De saus zit vervolgens overal natuurlijk dus wat extra servetjes zijn wel nodig. Als we die willen weggooien valt het op dat prullenbakken vrij schaars zijn op de weide van Werchter. Daardoor wordt het natuurlijk wel heel verleidelijk om alles gewoon van je af te smijten. We zien overigens wel mensen met vuilniszakken en grijpers over het terrein scharrelen dus echt een bende is het niet. We ploffen neer in de zon op het gras voor Slowdive. Die geeft op zich een prima show, al wil de shoegaze hier rond twee uur nog niet echt landen. Het duurt vandaag wel even voordat het feestje van de grond komt. We wisten al dat het voor heavy-minnend publiek aardig zoeken is in het programma en het gros van de bezoekers lijkt het hier toch aardig op pop te hebben.
In dat zonnetje is het prima toeven, ook tijdens White Lies die op de Main een behoorlijk degelijke en dansbare indierock-set neerzetten. Wel jammer dat daar de bassen van Jain in The Barn behoorlijk doorbloeden. Tijdens Bazart hebben we vervolgens wat tijd te doden, dus zijn we op een veldje achteraan bij Main neergeploft. Daar valt weer op dat naast pratende mensen en wat bassen vanaf Northwest Walls weinig te horen valt. Toch nog gitaren vandaag! Of nou ja, een basgitaar, maar wel met flinke overdrive. Met Royal Blood krijgen we dan toch ballen op het podium. Het duo van drummer Ben Thatcher en bassist Mike Kerr heeft een steengoede sound. Bekende nummers van de debuutplaat worden luidkeels meegeschreeuwd maar ook tracks van kersverse opvolger How Did We Get So Dark vallen prima.
THE PRETENDERS VERRASSEN
Vervolgens zorgen The Pretenders voor de grootste verrassing van de dag. De oude Britse rockers onder leiding van Chrissie Hynde trekken een gemiddeld wat ouder publiek richting Klub C, maar spelen vervolgens wel met bezieling en energie boven verwachting. Oscar & The Wolf speelt dan een thuiswedstrijd in The Barn als opwarmer voor Radiohead. Aan het daverende applaus na het intro te horen, hebben ze op dat moment eigenlijk al gewonnen. Radiohead maakt het vervolgens magistraal af met een veel bombastischere set dan we op Best Kept Secret zagen. Het uitgesponnen outro van Karma Police wordt doorgezongen tot op de camping: “For a minute there, I lost myself!”
Rock Werchter zaterdag, foto Rick de Visser
ZATERDAG: STARTEN MET REGEN, FRANK CARTER EN BLUES PILLS
Na twee dagen zonneschijn lijkt ons geluk op zaterdag even op te zijn. We worden wakker met eindeloos gekletter op het tentzeil. Korte broeken en T-shirts worden vandaag dus en masse verruild voor poncho’s en regenjassen. Daarvan zijn er rond enen al flink wat verzameld in de voorste vakken bij het hoofdpodium voor Frank Carter & the Rattlesnakes. Zeg maar het metal-broertje van Arctic Monkeys. Die toeschouwers zijn vervolgens niet te beroerd om mee te pitten op Devil Inside Me, maar de sitdowns zijn we inmiddels wel beu. Door met het Zweedse Blues Pills die een zeer degelijke bluesrock-set neerzetten uit het boekje van Joe Bonamassa en Beth Hart. Veel solo’s en weinig verrassend, maar wel voorgegaan door frontvrouw Elin Larsson met een dijk van een stem.
Rock Werchter zaterdag, foto Rick de Visser
What’s my age again? Na vandaag heb ik officieel alle bands live gezien die ik in de brugklas luisterde, overigens met wisselend succes. Blink-182 heeft de tand des tijds niet echt doorstaan, maar toont zich vandaag wel een goede feestband. De mannen zijn oud geworden, maar Travis Barker blijft een beest achter de drums. Blink-182 heeft een waslijst aan hits om de weide te vermaken, aangevuld met vuur, rook en confetti. In het slot wordt het zoontje van Barker nog even op het podium gehaald om op de kruk van zijn pa te gaan zitten. Daar mept hij zich heel verdienstelijk door Dammit heen, prijsschieten natuurlijk voor zo’n publiek.
Rock Werchter zaterdag, foto Rick de Visser
SYSTEM OF A DOWN TAPT UIT ANDER VAATJE
System Of A Down bewijst even later dat het ook heel anders kan. Het is erop en erover, een keiharde mokerslag in het gezicht, op de beste manier mogelijk. Bij Prison Song breekt vervolgens ook nog eens de zon door. Dat hadden we even nodig: een harde band in vorm. Wij niet alleen, overal waar we kijken wordt meegeschreeuwd. We hebben ook een jaar of twaalf gehad sinds de laatste plaat om de teksten te leren, maar zijn die duidelijk nog niet vergeten. Jammer genoeg is de inhoud nog steeds relevant, die wordt vandaag wel gebracht met urgentie en enorm spelplezier. Linkin Park zakt dan vervolgens wel flink door het ijs.
Rock Werchter zondag, foto Rick de Visser
ZONDAG: VIA DE EX VAN JACK WHITE NAAR DE EX VAN KIM GORDON
We mogen de feestcampings niet op, dus liggen we er steeds netjes bijtijds in. Bijkomend voordeel is wel dat we vroeg en fris zijn op de laatste festivaldag en om één uur stipt klaar staan in een lege Klub C voor wat mooie murderballads van Karen Elson, de ex van Jack White. Het miezert, dus schuilen we vervolgens nog even in The Barn die Cage The Elephant om kwart over één gewoon al wel vol trekt. Bij Nothing But Thieves op het hoofdpodium zien we dat er inmiddels flink wat volk op de weide is. Het zonnetje breekt steeds vaker door en de temperatuur is aangenaam.
Thurston Moore (Sonic Youth) trakteert intussen op uitgesponnen jams in The Barn. De gruizige noiserock komt behoorlijk stevig uit de hoek en zuigt het publiek op. Op het hoofdpodium staan de Dropkick Murphy’s met hun folkpunk opnieuw garant voor een feestje. Het zijn geen goede muzikanten, maar het zooitje ongeregeld gaat er wel altijd met gestrekt been in en die energie werkt aanstekelijk. Bij The Kills is dat vervolgens net even anders. Het is absoluut een sexy band. Dan bedoel ik niet alleen frontvrouw Alison Mosshart maar vooral hun zwoele sound. Het geluid valt voor het eerst tegen helaas, het waait ook een beetje weg. Zelfs Doing It To Death mist pit op de weide, terwijl de band wel echt hun best doet.
Rock Werchter zondag, foto Rick de Visser
FOO FIGHTERS REVANCHEERT ZICH
Na vier dagen Werchter kunnen we concluderen dat ze in België absoluut weten hoe je een feestje bouwt. Qua logistiek, eten en andere voorzieningen is het er prima geregeld. Het tempo ligt er lager dan we op veel Nederlandse festivals gewend zijn maar we hebben genoeg vette bands zien spelen. Het aanbod is voor de liefhebber van zwaarder werk wat aan de magere kant, maar als je breder kijkt valt er veel te genieten. Bovendien is het allerminst een straf om af en toe gewoon te ontspannen op de uitgestrekte festivalweide. Dat zien we veel groepjes ook gewoon doen tussen de acts op Main Stage door. Doordat er vrijwel alleen grote bands geprogrammeerd staan zijn verrassingen schaars, daar zitten wel een paar absolute klappers tussen. Daarvan hebben we er vanavond nog één te gaan: Foo Fighters.
Twee jaar geleden zouden zij er al staan, dat ging niet door toen Grohl zijn been brak bij een val van het podium. Dit is dus dé show waar het afgelopen weekend iedereen reikhalzend naar uitkeek. Met die opgebouwde spanning weten zij ruimschoots raad. All My Life is het openingssalvo van de hitkanonnen die vervolgens twee en een half uur niet meer stoppen met schieten. Alison Mosshart krijgt nog een kans OP revanche op vanmiddag en zingt nieuwtje La Dee Da mee. Of het nu van de enorme lading eigen werk is of een set covers: Grohl beukt Werchter plat met humor, energie, hits en charisma. De perfecte afsluiter van een heerlijk weekend.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.