Opeens waren ze daar, en bleek het toch geen Insta takeover van de Beach Coma-account, maar een razend spannende, mysterieuze en gemeen noisy nieuwe band. Recht uit de krochten van de Maasstad en oprecht geïnspireerd door verslaving, Sovjet-historie, Rotterdam, andere intense ervaringen en nog meer narigheid. De kop van dit artikel zit sowieso ramvol met de lading dekkende essentie, want de vijf Rotterdammers zijn samen precies duizend pond. Zo hebben ze zelf berekend, wat meteen wel aangeeft hoe druk de Dyatlovs het nu hebben. En hoe gezellig samen.

Naam, muziek en achtergronden in bands als Jibber Jabber & The Jams, Iguana Death Cult, Knife Massage en Hawser schreeuwen om nog meer antwoorden, evenals die eerste twee songs! Dus belegden we een heus Zoom-interview met de voltallige band op de bank voor de laptop, gepast drankovergoten, jolig en alles. En zo volgt een chaotisch gesprek over opnemen in snikheet Antwerpen, Russische hikers, Stalin-ordes, Rotterdamse iconen als Lee Towers en De Hef, hoe vercrackt livestreams zijn, coronakilo’s, wanneer we meer noise van Dyatlov kunnen verwachten en afkicken. “De EP is een duiveluitdrijving.”

Door Ingmar Griffioen

We zijn best een beetje benieuwd mannen, zeker sinds jullie eind februari die Wound Man/Barren Lands 7″ uitbrachten. Er lijkt een beetje een mysterieuze sfeer rond Dyatlov te hangen. Is dit een goed moment om die zweem van geheimzinnigheid te verbreken?
“Nu ja, als je de video bekijkt misschien. Maar we staan gewoon met onze namen en koppen op de hoes en de bandfoto. We kunnen ook gewoon zeggen dat dat klopt en dat we NMTH best de primeur willen geven… haha.”

Dank! Schitterend. Het waren meer de Insta-posts, het geflirt met Sovjet-esthetiek… en de presentator van de Bar3 livestream die Dyatlov “een hele mysterieuze band” noemde.
“Ha, dus het is Gijs z’n schuld.”

Alle lof aan Gijs (van Teijlingen, barman Bar3) dus, maar dat jullie al heuse sterren zijn maakt het verhaal niet minder interessant. Ik weet weinig van Dyatlov behalve die twee nummers en ‘leden van Beach Coma, een gozer van Iguana Death Cult en iemand die in Jibber Jabber & The Jams heeft gezeten’. Is dat ook hoe de band begonnen is?
“De band is een beetje begonnen toen Beach Coma stopte. Beach Coma dat was ik Steffan Hofland, samen met Diego Bonito en Jeroen Rijnart. Toen kwam ik Ruben Middelweerd tegen van Jibber Jabber and the Jam Jammers…”
“En Hawser!”, voegt Jeroen Reek toe.
“En Hawser inderdaad, die kwam ik tegen in Bar3: ‘Ik wil een nieuw bandje beginnen en jij kan veel beter gitaar spelen dan ik…’ Ehm, Jeroen, hoe ben jij er eigenlijk bij gekomen?”

Jeroen Reek (ook bekend als frontkrullenbol van de Iguana Death Cult): “Ik was deze zomer net een beetje met synthesizers aan het kloten. Die dag was ik op weg naar huis vanaf m’n werk en toen belde deze Jeroen op (die ik al sinds m’n 15e ken): ‘he we zijn aan het repeteren met Dyatlov, heb je anders zin om even mee te komen hengsten met die synth van je?’ Toen was het na 5 minuten al meteen zóveel beter… haha, dat ik een onmisbare kracht werd.”
“Ook qua postuur”, licht Steffan toe.
Reek: “Klopt, want we zijn de zwaarste band van Nederland! Daar gaan we voor in ieder geval.”
Steffan Hofland: “500 kilo schoon aan de haak.”

Maar dat kan nu allemaal prima toch, coronakilo’s en zo. Niets om je voor te schamen.
Rijnart: “Ja, je hebt de clip gezien he: No shame.”
Reek: “Ha, we wegen trouwens precies duizend pond!”
Hofland: “Heb je dat genoteerd Ingmar? Kan dat in de titel van het artikel terugkomen?”

Het is dus: Beach Coma is dood, leve Dyatlov?
Rijnart: “Ik weet niet meer waar we speelden in Nederland, maar het was een dikke kutshow en na dat optreden hebben we met z’n drieën besproken dat het mooi geweest was. We hadden ook al heel lang niks nieuws meer geschreven en toen hadden we opeens binnen twee maanden wat nieuws. We wilden gewoon keiharde herrie maken.”

Gaan jullie een vergelijkbaar traject als Beach Coma en Iguana doorlopen? Of zijn jullie nu allemaal zo door de wol geverfde supersterren dat Dyatlov het zich kan veroorloven om niet onderaan de ladder te beginnen?
Hofland: “We zijn niet van plan om allemaal kutshows te gaan doen voor 50 euro. De meesten van ons hebben ook andere bands, zo zit ik nog in Knife Massage, Reek zit in Iguana, Ruben heeft ook nog een paar projecten, dus we gaan vooral toffe dingen doen. De eerste boeking die we binnen kregen was al voor ‘een niet nader te noemen bekend festival in Groningen’ volgend jaar. Maar we gaan niet meer in Schubbekutteveen of wat voor kutdorp dan ook optreden…”
Rijnart: “Hoewel ik nu wel echt elk optreden zou aannemen…”
Hofland grijpt in: “Door corona hebben we natuurlijk wel het idee dat we dat gaan doen, maar we gaan veel selectiever zijn: alleen goede optredens met goed publiek en goede promotie.”
Reek: “Alleen hoofdsteden: Moskou, Amsterdam, Parijs, Warschau en Bratislava!”

Heeft deze hele shitstorm jullie vertraagd of gedijt Dyatlov wel goed bij een rustige aanloop?
Rijnart: “Die 7″, daar zitten we al een half jaar op. Die hebben we afgelopen zomer in Antwerpen opgenomen. Bij 36 graden… We zijn van plan binnenkort weer vier à vijf nummers op te nemen en zijn wel aan het schrijven. Maar het is gewoon kut, je kan nergens naartoe werken.”
Hofland beaamt: “De EP hadden we maanden geleden al uit kunnen brengen. We wilden wachten tot alles weer een beetje op gang komt, maar we hebben besloten het nu te doen.”
Reek: “Maar als we een plaat uitbrengen, willen we er ook echt mee kunnen spelen.”

Het gesprek wordt onderbroken door een luide bel en tot ieders verrassing komt drummer Diego “Bonito” Van der Heijden binnen, waarmee het vijftal compleet is. De leden wonen allemaal in Rotterdam, maar repeteren is er maar weinig bij doordat ‘alles dicht is’ en de avondklok slecht combineert met een ‘9-tot-5’ leven. Desondanks heeft Dyatlov een handvol nieuwe nummers weten te maken, die ze begin mei in Antwerpen hopen vast te leggen. Wederom bij Rafael Valles Hilario van Belly Button Records, die ook Wound Man/Barren Lands opnam in zijn Tooth Mountain Studio.

Hofland: “Gewoon live alles op tape. Vorig jaar hebben we ook geen overdubs gedaan, behalve voor Reek hier. Ruben mastert het dan, daar is ie wel goed in. Het was toen echt 40 graden buiten en 50 binnen. We hebben elke keer tien takes gedaan en bij elk nummer is het de eerste take geworden. Dat gaan we dus weer doen: Hopen dat het in mei fokking heet is, dan gaan we lekker een paar nummers erop knallen.”

Wat is – ondanks dat jullie niet kunnen spelen – de ambitie van Dyatlov nu?
Hofland: “We zijn wel heel blij hoe de plaat ontvangen is; het is op veel plekken opgepikt, onder andere in Amerika op de radio gedraaid, op veel vette YouTube-kanalen geüpload, aardig wat reviews gehad. Dus we hopen dat als we weer mogen spelen, dat we dan een streepje voor hebben en gelijk kunnen knallen, een toffe tour eruit kunnen halen. Uiteindelijk willen we natuurlijk het liefst in Rusland gaan toeren. Tja, het is nu niet ideaal”, verzucht de frontman terwijl hij zijn peuk in een koffiemok mikt.

Hebben de vele meters die jullie eerder maakten, ertoe bijgedragen dat de muziek zo goed ontvangen is?
“Beach Coma is nooit ergens gedraaid of opgepikt. Jeroen met Iguana en Ruben met Hawser zijn de enigen die daar ervaring mee hebben, dus ik denk niet dat dat het is, maar dat het gewoon een retegoede EP is.” Afgaande op het gegrinnik en enkele sarcastische opmerkingen zijn de overige leden dat helemaal met Steffan Hofland eens.

Dat Dyatlov ‘heel erg kwaad’ klinkt is volgens de zanger geen toeval. “Ik was ten tijde van de opnames aan het afkicken en denk dat dat goed te horen is op de EP.”
Reek: “Het is een soort duiveluitdrijving geworden.”
Hofland: “Ik voelde me verschrikkelijk kut en kwaad, en het was lekker om me helemaal de tyfus te schreeuwen.”
Diego Bonito: “We hebben besloten Steff weer verslaafd te maken en net voor de opnames af te laten kicken.”

Gezonde ambitie jongens. Maar respect Steffan! Geldt die inspiratie voor de eerste twee nummers of ook voor de vier nieuwe?
“Daar zijn de teksten nog niet voor geschreven, dus dat moet nog blijken. Maar ik ben – ook als ik niet aan het afkicken ben – sowieso wel kwaad, ghe ghe. Het gaan echt geen vrolijke nummers worden.”
Middelweerd: “Er is wel een grappige dynamiek in de band en in hoe we nummers schrijven. Dat hoor je wel. Ik had ook niet zo’n zin meer om rechttoe rechtaan nummers te maken, dus het is een beetje een soort van jam, die…”
Reek: “Jazz?”
Middelweerd: “Nee, djent!”
Rijnart verduidelijkt: “De nummers waren er al wel, maar toen we naar Antwerpen gingen werden het toch een soort jams waarbij ze elke keer anders klonken. De structuur is eigenlijk altijd dat ik met de bas een riff beuk, Ruben freakt daar heel erg overheen en dan komt de synthesizer erin… We denken niet echt na over een standaard structuur met intro, refrein etcetera. Het komt echt heel erg in het moment.”

Dan is het wel extra zuur dat jullie geen eigen oefenruimte hebben om dingen zo in het moment te laten ontstaan.
Reek: “Een eigen oefenruimte is sowieso bijna niet te doen, met Iguana heb ik dat nog nooit gehad. Er is zoveel gebrek aan goede plekken om muziek te maken. Als er al iets is dan is het altijd anti-kraak en tijdelijk en moet het uiteindelijk weer plaatsmaken voor vastgoedontwikkelaars. Het is echt verschrikkelijk.”
Rijnart valt bij: “Ik vond Duct Tape wel echt de chillste plek in Rotterdam.”
Reek: “Dat was fucking nice inderdaad, daar hebben we met Iguana ook de tweede plaat opgenomen. Shout-out naar Niek Driesschen sowieso! Dat was anti-kraak, zat boven de supermarkt in de Middellandstraat en wordt nu waarschijnlijk een yoghurtbar of zo.”
Rijnart: “Maar Niek is wel met een nieuwe plek bezig.”

Terwijl Hofland nog een rondje ingeblikt Amsterdams slootwater uitdeelt, snijden we het onvermijdelijke onderwerp aan: de Russki-associatie met ook cyrillische spelling: Een verwijzing naar Anatoly Dyatlov, de ingenieur die verantwoordelijk wordt gehouden voor de ramp met de kerncentrale in Tsjernobyl?
Hofland doceert: “Het is een verwijzing naar de ramp in de Dyatlov-pas. Echt een groot en Google-waardig mysterie in Rusland. En inderdaad heet die gozer van de kerncentrale ook zo, maar dat is niet meer dan een leuke bijkomstigheid.”
Reek: “Er zijn toen in 1959 allemaal hikers in de bergen in Rusland omgekomen, in de Dyatlov-pas dus. Bij sommigen bleek de schedel ingeslagen en dat mysterie is eigenlijk nooit opgelost.”
“Bij anderen waren de lippen weg”, vult Van der Heijden aan. “Ze hebben hun tenten van binnen opengesneden. Het mysterie schijnt opgelost te zijn onlangs, maar… dat weten ze niet zeker.”
Rijnart: “Maar Steffan, jij hebt wel die Dyatlov-meneer van Tsjernobyl achterop je jekkie staan.”
“Ja, dat was wat makkelijker af te beelden dan negen dode hikers, haha.”
Rijnart: “Het is ook gewoon een vette naam. Het betekent trouwens ‘specht’ in het Russisch. Ik denk dat een groot deel van deze band wel een Sovjet-fetisj heeft.”
Hofland tovert meteen een medaille tevoorschijn. “Dit is mijn Stalin-orde, die heb ik verdiend door de opname van deze plaat. Dat kunnen maar weinig mensen zeggen hè.”

De interviewer, met een schuin oog op internetbronnen: Het mysterie schijnt toch wel opgelost te zijn, Russisch onderzoek zou op een lawine als oorzaak wijzen…
Hofland grapt: “Het schijnt dus dat ze de Dyatlov-plaat hebben aangezet, vandaar dat ze hun ogen eruit getrokken hebben…”

Het geeft ook wel een interessant tintje aan een band hè.
Hofland: “Ik vind onze sound heel kil en koud aandoen en dat past veel beter bij Rusland dan bij Nederland.”
Rijnart: “Het is ook wel de esthetiek die erbij past, een aantal van ons heeft echt die Sovjet-fetisj, met die embleems op uniforms. En we zijn gewoon geschiedenis-nerds.”

Ik vind het ook wel een typisch Rotterdamse sound: Ruwe en botte noisepunk en wave.
Hofland: “Het is ook wel kil en ellendig ja.”
Middelweerd: “Vooral als je geen poen hebt, haha.”
Reek, poëtisch: “Vooral West! We houden van kranen, en silo’s en granen.”
Rijnart: “We zijn ook een echte Rotterdamse band, die kruisbestuiving hoor je er ongetwijfeld in terug.”
Middelweerd: “Wat is typisch Rotterdams dan?”
Reek: “Het geluid van twee botsende binnenvaartschepen.”
Hofland: “Lee Towers op een slechte LSD-trip op ‘De Hef’.”

Is de 7″ een goede voorbode van wat we nog van Dyatlov kunnen verwachten? Wat is sowieso het plan?
Reek: “Het is een voorgerecht, een amuse. Het wordt nog veel beter.”
Hofland: “We gaan eerst in mei weer naar Antwerpen om de tweede EP op te nemen. En daarna zien we wel verder.”
Reek: “Gewoon singles droppen tot het weer opengaat en we kunnen spelen.”

Jongens, als jullie één band mogen noemen om de eerste tour na de lockdown mee te doen…
Rijnart: “Forbidden Wizards vind ik heel tof.”
Van der Heijden valt direct in: “Ja, Forbidden Wizards is echt dé shit. Dat is de beste band van Rotterdam. Die hebben ook net een EP’tje uitgebracht. Forbidden Wizards is gewoon Dead Kennedys on crack.”
Hofland: “Ik zou het liefst met Orange Sunshine willen spelen, maar die zullen wel niet meer spelen nadat hun gitarist is overleden.”
Reek: “Mag ik er ook één noemen? Met black metalband Verwoed!”
Hofland: “En Sociale Onrust natuurlijk.”

Er heerst naast Forbidden Wizards ook enige consensus over Knife Massage, die andere band van Steffan Hofland. De garagepunkers hebben twee EP’s uitgebracht bij het Antwerpse Belly Button Records. Van der Heijden vat het samen: “Niet zo goed als Dyatlov, maar wel vet.”

Is er nog iets dat Nederland écht van Dyatlov moet weten?
“Er zijn sinds kort weer een paar jongens vrijgezel: de toetsenist, de bassist en de drummer. We hebben sowieso de knapste drummer van Rotterdam. Ze zijn allemaal te bereiken via onze Instagram-pagina.”

Ok… Laten we hopen dat een liveshow er snel van komt. Ik kijk uit naar de eerste Dyatlov-ervaring.
Reek: “Wij ook! Want dat is het hé: het is geen show maar een ervaring.”
Hofland: “Een hele nare ervaring.”

Dyatlov debuteerde op 22 februari met de 7″EP Wound Man / Barren Lands, uitgebracht door Spazz Records en onder meer te bestellen via de website en de Bandcamp van het label.


Deel dit artikel