Drie bands in Vlaardingen vanavond die op eigen wijze weten hoe gitaren moeten klinken. Van hard rockende keizers, via de muzikale belichaming van de Dood naar een black magick boogieland waar je moet oppassen voor dodelijke steegjes. ‘’Kom dichter. Geef jezelf over!’’
Tekst Lodewijk Hoebens, foto’s Sandra Grootenboer
ORDER OF THE EMPEROR
Stipt om 9 uur heeft Order of the Emperor de wat ondankbare taak om het publiek op sleeptouw te nemen. Dat lukt de Rotterdammers in eerste instantie zeer zeker. De mondhoeken van de zanger trillen vervaarlijk wanneer hij ‘’I am the Emperor’’ gromt. Twin guitars op de flanken vullen elkaar moeiteloos aan. Het tempo wordt lekker hoog gehouden door de drummer, sinds kort een echte Emperor. Hij brengt zelfs de classic cowbell gedurende het dreigende As the World Burns. Het podium lijkt te klein voor het vijftal. Bovendien helpt het publiek niet echt om wat leven in de zaal te gooien en blijft op onderdanige afstand staan van het podium. De keizers headbangen er nochtans op los.
De frontman zet kracht en macht achter de teksten terwijl dubbele gitaarsolo’s om de oren vliegen. Toch wil het niet helemaal lukken. De basgitaar zorgt voor een kink in de kabel en een microfoon vliegt per ongeluk door de zaal. ‘’Kom een beetje naar voren, als je wil?’’ De zanger vindt het allemaal wel best. Dankzij juist een basriedel keert de schwung terug voor een fijn einde. Emperor of Rock begint als Alice Coopers Halo of Flies en sluit na een half uurtje de show met een fikse outro. Het publiek heeft eindelijk de smaak te pakken maar dan zit de tijd er al op. ‘’Helaas pindakaas.’’, aldus de zanger.
DE DOOD
Zonder pardon en met weinig ombouw, het nieuwe drumstel van Order of the Emperor blijft trots staan, verschijnt al vrij snel de Dood in levende lijve. Eigenlijk is het meer een resurrectie maar goed, de Schiedammers ogen vitaler dan ooit en hebben eindelijk een album uit. En wat voor één! In een halfuurtje ragt het drietal bijna het hele album er doorheen. Alleen al bij het vermelden van de ‘chansons’ heeft de band het publiek bij haar lurven. Molen vol Mongolen, Zorgcentrum Beukensteijn of Wat Ben Je Dom! Zanger Vincent Niks, een beer van een vent, kijkt even om zich heen en zet Roadkill in. De eerste single met die verdraaide videoclip hakt er gelijk stevig in. In anderhalve minuut horen we met behulp van bloednerveuze riffs hoe Pino en Lex Goudsmit het loodje leggen.
Een lugubere lach klinkt door de zaal, later gevolgd door een kille ‘goede avond kreupelfabriek’. ‘’Dit is trouwens Ome Joost’’. De bassist en achtergrondzanger, in Bob Dylan shirt, heeft geen plectrum nodig, hij plukt zijn snaren zonder moeite. Met een moordend tempo wel te verstaan. Er is zeker ergens een structuur te vinden binnen de gemiddeld twee minuten durende songs. Zoals het Dead Kennedys-achtige Dopa. “Dat zijn geen pepermuntjes opa!’’ Tim van Dorp fungeert als de ruggengraat van de band. Vanachter de drumkit roffelt hij er stevig op los, waar zich de manische riffs en onstuimige baslijnen omheen kronkelen. Zonder effecten overigens. Rauwe rock!
Het publiek staat perplex, vooral wanneer Niks met een flinke sprong van het podium afspringt en wel heel vervaarlijk dichtbij komt. ‘’Vlaardingen we houden van jullie.’’ Vervolgens wordt de haringstad wel met de grond gelijk gemaakt in Het Paard van Vlaardingen. Eigenlijk ontkomt niemand aan De Dood. Drugs gebruikende opa’s, aanstellende Afrikanen en domme mensen moeten het allemaal ontgelden. Het killer trio eindigt met nog een oude bekende. ‘’Honden Uitlaatservice Waffen SS, voor al uw stress, die nemen we weg.’’ Best een positief slot, al kan het zo zijn dat uw hond niet meer terug te vinden is. Wie weet ligt ie ergens dood in een steegje.
DEATH ALLEY
Wat ons brengt bij de hoofdact van vanavond. Het Amsterdamse rockkwartet Death Alley heeft zelfs een eigen intro in de vorm van Black Widows’ Come to the Sabbat, zo vertelt gitarist Oeds Beydals na afloop. Hij valt sowieso op vanwege zijn Selim Lemouchi & His Enemies shirt. Lemouchi als in de oud Devil’s Blood-frontman die vorig jaar helaas koos voor het hiernamaals. Beydals heeft dat verlies kunnen verwerken in de songs voor Death Alley’s debuut Black Magick Boogieland. Het occulte is misschien niet duidelijk aanwezig maar het viertal heeft hun diverse smaken gebundeld tot een sterk, creatief geheel. Wat wel opvalt is dat ze kiezen voor een retro look. Frontman Douwe Truijens lijkt met snor op een kruising van Eagles of Death Metal posterboy Jesse Hughes en Spinal Tap bassist Derek Smalls. Net als z’n bandmakkers staat hij stevig in de cowboylaarzen, zijn de lange haren perfect om te headbangen en draagt hij een stoere jekker met diverse Death Alley patches. ‘’Kom dichter. Geef jezelf over!’’
Wat een moves en belangrijker wat een strot heeft de zanger. Helaas staan de vocalen niet altijd even goed in de mix maar niemand merkt het dankzij een bak aan effecten. Het publiek is enthousiast en ook bandleden van Order of the Emperor komen vooraan meegenieten. Al gaat in het begin de aandacht vooral naar de frontman, langzaam gaat de gitarist er met de aandacht vandoor. Tijdens het soleerwerk kijkt hij er nogal moeilijk bij, maar hij houdt het o zo vloeiend. De Kroepoekfabriek wordt trouwens getrakteerd op het hele debuutalbum. Bezwerende intermezzo’s houden de aandacht erbij. Aangezien vanavond min of meer in het teken staat van de dood, krijgt de (nog altijd) levende legende een ode in de vorm van Motörheads Motörhead. Aha daar is de eerste devil horn.
Death Alley maakt er een fijne bewerking van, de zoemende bas kruipt onder de huid, Douwe vult het vocaal passend aan en de gitaar krijgt andermaal veel vrijheid. De zanger gaat weer in air gitaarmodus en zoekt de bassist op. De basgitaar gaat de lucht in, want de band wil ook visueel het een en ander bieden: van kenmerkende krulsnoeren tot stoere poses. Dead Man’s Bones neemt het publiek mee naar de begindagen van de band, maar het uiterst bekwame gitaarspel in combinatie met een krachtige ritmesectie zijn ook de drijfveer voor Over Under en Black Magick Boogieland.
Dan gaat een voet stevig op de monitor, worden de pedalen goed gezet en begint de band aan Supernatural Predator. Een bijna 13 minuten durende powertrip die na vijf minuten steeds dreigender wordt. Komt de dood eraan? Is het zover?
Gelukkig niet want de band heeft, aldus de gitarist, voor de toekomst nog heel wat leuks in petto. Zoals een tour met John Coffey en een trip naar Parijs met voorbeelden Pentagram. Death Alley zit bovendien bij het Amerikaanse label Tee Pee Records en dat biedt meer kansen voor het buitenland. Voorlopig weten ze in de Kroepoekfabriek iedereen lik op stuk te geven met een epische albumafsluiter. Niemand verwacht nog een toegift, tijd voor bier en een praatje met de gitarist!
Gezien: Death Alley, De Dood en Order Of The Emperor, vrijdag 9-10 in de Kroepoekfabriek, Vlaardingen
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.