Desertfest: Zondag stonerdag met Lowrider, Elephant Tree & free Texan hugs

Aangezien we vrijdag en met name zaterdag wel heel hard van stapel liepen, is het zondag zaak om wat gas terug te nemen. ‘Helaas’ staan er zoveel gruwelijk goede bands op de bill van dag 3 dat dat erg lastig belooft te worden. Door de afzegging van Masters Of Reality (get well soon, Chris Goss!) is het programma op de main omgegooid, maar met de Italiaanse doomband Messa als invaller heeft de organisatie toch een openingsact van naam gestrikt. En een die we absoluut willen zien. Lowrider is hierdoor doorgeschoven naar de vrijgekomen plek om 21.00 en dat pakt helemaal niet verkeerd uit. Antwerpen, let’s go!

Tekst: Ingmar Griffioen & Waldo Volmer / Fotografie: Roy Wolters

Messa
Nadat we het deze zomer nog klaarspeelden om Messa op Sonic Blast in Portugal te missen (iets met een uit de hand gelopen fietstochtje), pakken we deze invalbeurt met liefde aan. Cadeautje! De Italiaanse doomband speelt niet zoveel ouder materiaal meer live en richt zich meer op het dit jaar verschenen album The Spin. Die songs zitten minder doomy in elkaar, kennen meer variatie en klinken meer als melodieuze, alternatieve rock. De setlist biedt gelukkig wel ruimte voor de gloedvolle klasse track Leah (van tweede plaat Feast For Water) met geweldige uithalen: “Raise your chaliiiiiiiiiiiiiiice, For your guide subliiiime!” Nog een cadaeautje dus! Frontvrouw Sara Bianchin oogst een dermate ovationeel applaus dat ze ervan moet blozen. Ze bedankt het publiek en Desertfest en wenst ons nog een fijne zondag. Messa zet tot slot Thicker Blood in, een lange, groots opgezette nieuwe song waarin haar stem ook alle ruimte krijgt, naast de solo’s en de soms meer symfonische licks van gitarist Alberto Piccolo. De zondag is vast prettig begonnen. (IG)

High Desert Queen
Tijd voor ‘van dik stonerhout zaagt men planken’ met High Desert Queen in de Canyon. De vierkoppige band uit Texas leverde vorig jaar het erg vette, zwaar riffende album Palm Reader af en puur op basis van de grijs gedraaide plaat kijken we al even reikhalzend uit naar deze eerste ontmoeting. De groep uit Austin wordt geleid door Ryan Garney aka “de Fred Durst van de stonerrock” (s/o naar de general manager voor deze), een wat atypische, zeer theatrale frontman in een wit T-shirt met de opdruk Hugs Are Free. Die gast heeft ook een dijk van een stem zeg. Hij wisselt tussen twee mics, stuitert continu rond over en voor het podium en is zo aanwezig, dat we iets minder in die vettige stoner zitten dan op plaat. Neemt niet weg dat Garney een enorme hypeman is en dat heeft effect.

“We have a saying in Texas, when somebody is really important, they are the head honcho.” Dat geldt zeker voor Jason Casanova van absolute bazenband Sasquatch die deze tournee invalt als bassist. En laat de volgende song nu net Head Honcho heten… Nice. We krijgen ook nog een gastrol van Jadd Shickler van Blue Heron voorgeschoteld, die de tweede stem pakt in de gruwelijke afsluiter The Mountain Vs The Quake. Ondertussen is er een serieus dikke pit ontstaan en begrijpen we dat High Desert Queen in mei terugkomt naar Europa! (IG)

My Sleeping Karma
De kanjers van Acid King leveren na zaterdag gewoon weer een keigoede set op de main, waarbij ze de 10e verjaardag van hun album Middle Of Nowhere, Center Of Everywhere vieren. Het is ook een set waarbij we onze pennen voor een flinke bak koffie verruilen en gewoon genieten. My Sleeping Karma Dan, een zeer gereputeerde Duitse stonerband die we wel op Sonic Blast zagen, waar ze ons weer moeiteloos het snot voor de ogen speelden. de vier mannen komen op onder het genot van introsong en seventies klassieker The Four Horsemen van Aphrodite’s Child. De spirituele invloeden van de band uit Aschaffenburg zijn niet te missen, de mystiek druipt van de backdrop en de albumhoezen vol boeddhistische en hindoeïstische verwijzingen.

Ze zetten kaarsen neer en doen dan eerst een group hug. We maken ons op voor een oriëntaalse, diep spirituele trip. De vaak lange psychedelische rocksongs drijven op repetitie, waarbij My Sleeping Karma telkens een laagje toevoegt en het centrale loopje steeds harder terugkomt. Even temporiseren, welhaast uitdagen en dan doorpakken met een versnelling omhoog. Geduld is een schone zaak, zeg maar. Oudje Ephedra (uit 2013) is een goed voorbeeld, waarbij het eerste loopje al met gejuich wordt ontvangen. Psychtrippin’ Sundays rule. Tip: op 22 april komen ze met buddies Colour Haze naar Doornroosje. (IG)

Lowrider
Lowrider is niet alleen naar een beter timeslot gepromoveerd, we krijgen zo ook een kwartier extra en dat is bij deze Zweedse stoners echt geen straf. Integendeel. Zoveel kansen bieden ze live niet; het is voor ons alweer van Sonic Whip 2023 geleden. En dat voor een Europese stonerlegende. Ze brachten in 2000 de klasse plaat Ode ToIO uit vol hard fuzzende stoner in de beste Kyuss-traditie. Fast forward 20 jaar; we lijden onder een corona-epidemie, zitten noodgedwongen thuis en dan komt opvolger Refractions uit. Damn! All hail! Plaat van het jaar! Het releasetempo blijft gematigd, maar in 2024 releasen ze wel een hele fijne split met Elephant Tree en nu staan de vier Zweedse kameraden, versterkt met een toetsenist, te blazen op de main. Lowrider is ook een schoolvoorbeeld van wat een tweede gitarist kan toevoegen aan het bandgeluid. FUZZ dus. Plus die zoemende, verslavende sound die je met een buizenversterker associeert en die de band in bijvoorbeeld Sernanders Krog en slotnummer Pipe Rider zo heerlijk te pakken heeft.

Lowrider bassist-frontman Peder Bergstrand voegt lekker meeslepende vocalen toe en vergeet ook niet waarom ze hier staan: “First of all best of all wishes to Chris Goss, who should be on stage right now.” Word. De nieuwe track (Fuck you!) And The Horse You Rode In On doet ook weer aardig aan Kyuss denken. Lekker! De band heeft meer in petto; de set schakelt tussen oud en nieuw en staat als een powerhouse. En verdraaid nog aan toe, daar zien we weer Jadd Shickler opkomen voor een vocale bijdrage. En passant verzacht hij voor ons het leed van het gemis van de Blue Heron-set vanmiddag. Hey, nog een gast; daar komt maatje Jack Townley van Elephant Tree opdraven voor een rol in Through The Rift, een van de songs die de bands samen opnamen voor de recente split op Blues Funeral Recordings (check die). De synth-, bas- en gitaarlijnen vallen hier wel mooi samen zeg. Bergstrand herinnert de Londense gitarist eraan dat hij Lowriders muziek ooit omschreef als “it reminds me of sitting on the roof and smoking… just sheer bliss”. Perfect quote indeed! We zoeken dan ook snel de binnenplaats op voor de specialiteit van de general manager. (IG)

Acid Mammoth
Kwamen we net halverwege de set bij Castle Rat de Canyon onvoldoende in, bij Acid Mammoth schuifelen we zo vooraan. Die langharige Grieken zijn wellicht minder buzzing, maar ze pakken wel weer door met dikke doom. In vergelijking tot de koningen van de acid, zijn de uitgestorven zwaargewichten een stuk minder oud. Met uitzondering van de gitarist dan, want Acid Mammoth speelt nog steeds met Chris Babalis Sr., de vader van frontman Chris Babalis Jr., op leadgitaar. Het Zuid-Europese viertal maakte veel indruk met tweede album Under Acid Hoof (Heavy Psych Sounds) en trok die lijn met Sabbathiaanse doom-metal met howls door naar de Vulture Stage van Desertfest 2021. Een jaar later mochten ze als invaller de Canyon Stage bestijgen en dat paste – ondanks wat technische issues – ook prima.

Nu dan op zondag, net na prime time, maar Acid Mammoth staat toch tegenover een erg gretig publiek. Ze zijn twee platen + een split met 1782 en vele podiumkilometers verder en dat hoor je. De Mammoeten spelen echte pure doom metal, zonder opsmuk en die komt binnen. Ze houden van ‘de magie van Desertfest Antwerp’, waar ze in 2021 hun eerste stappen buiten Griekenland zetten. Misschien ontbeert Acid Mammoth wel een duidelijk verhaal, een USP als ‘Medieval Fantasy Heavy Metal’ band Castle Rat, maar misschien ambiëren ze dat helemaal niet. Zeker is dat prijsnummer Tree of Woe geïnspireerd door de film Conan the Barbarian uit 1982. Babalis, Babalis en co spelen ook een straffe nieuwe song van een album dat in maart moet uitkomen. De Grieken ownen de stage en killen het met klapper Them! Damn. Als iets van kritiek op Acid Mammoth mag klinken, dan toch dat de albums wat inwisselbaar zijn. Niet qua kwaliteit, maar qua eendere doch dubbeldikke diepe doom. En dan duurt een uur – zeker op een festival – wat lang. (IG)

Graveyard
Zeker als beneden weer een stel Zweden klaar staat voor de ‘graveyard shift’ op de main. Graveyard heeft er duidelijk zin in. Ze bedanken het publiek en klappen er meteen in met het gejaagde Please Don’t. Dan even terugschakelen naar wat bedachtzamers, het meer bluesy Walk On, waarin de emotie van de tongriem druipt. Er blijkt veel aandacht voor de sterke plaat Peace uit 2018, want we krijgen nu het felle It Ain’t Over Yet (onze favoriet, wederom prijsnummer van de set) en even later is ook Cold Love aan de beurt. De passie spat ervan af. Damn, we hangen met dit gitaarwerk en die schuurpapieren stem met hartbrekende snik wel echt vol in de blues(rock). Heerlijk. En we hebben Graveyard wel eens minder gezien. Zeker bij dat optreden op Helldorado 2024, maar wellicht was het geluid daar ook debet aan.

Frontman Joakim Nilsson is in Antwerpen goed bij stem, oogt fit en de hele band klinkt nu ook een pak beter. Toegegeven, we zijn sowieso een sucker voor deze heavy blues en classic/ psychrock. De leadgitarist tovert er weer een pak sappige licks uit en de tristesse van de zangpartijen van Nilsson pakt ons verder in. Desertfest gaat er ook goed op. Bassist Truls Mörck blijkt vervolgens ook over een goede zangstem te beschikken. Tranentrekker Breathe In Breathe Out komt wel van laatste album 6 (uit 2023), is voor sommige bezoekers wat te ‘generiek’, maar neigt voor ons heel plezierig naar een duistere lap Madrugada. Yum. Headlinerwaardige set! (IG)

Negative Blast
Net als het gevoel van verzadiging bij Graveyard op de loer ligt na drie moker-sets van respectievelijk My Sleeping Karma, Lowrider en Acid Mammoth, is daar, jawel, de Vulture Stage. Waar nog wel eens uit een ander vaatje getapt wordt, dan die met het stoner-elixer waar menig band als kind in is gevallen. Kom maar naar beneden en sla je slag: Negative Blast! Ondanks mijn eenzame queeste – de makkers staan nog lekker te spacen bij de main stage – is dit just what the doctor ordered! Na de vele volvette riffs nu gewoon harde punk en hardcore om de oren. Niet dat het explosieve stel uit San Diego niet weet te grooven, integendeel. Maar door de tracks en zichzelf – soms letterlijk – het publiek in te katapulteren, is er toch echt een andere vibe dan op de rest van deze sterk geprogrammeerde zondag. Er wordt snel en venijnig gespeeld en al snel ontstaat er vooraan een pit. Dat men zich zelfs vanaf het 20 centimeter hoge podium met een stage dive de menigte in weet te lanceren, mag een klein wonder heten. Fuck it, gewoon compromisloos raggen en losgaan; het aanwezige publiek gaat er gretig voor. Weer helemaal opgeladen voor hekkensluiter Elephant Tree! (WV)

Elephant Tree
We vermoeden dat Desertfest met Elephant Tree een atypische afsluiter krijgt, die misschien wat kalmer zal opereren dan we van slotacts in de bovenzaal gewend zijn. Valt mee. Luisterend naar het album Habits (2020) en de split van vorig jaar met Lowrider, zou je van de Londense band een meer ingetogen, dromerige en psychedelische stonerset verwachten. Met meer aandacht voor melodie dan voor vlammende stonerrock, zeg maar. Maar de groep trekt voor Desertfest duidelijk een ander plan uit de kast. Ok, er waren natuurlijk wel tekenen. Zo stond gitarist Jack Townley net nog bij Lowrider op de main stage en zit Sam Hart te drummen in een Lowrider-shirt. En als je Handful of Ten opzet, een verzameling vroege demo’s en ‘rarities’ die vorig jaar uitkwam, hoor je ook de stonerdoom-wortels waarmee Elephant Tree in 2013 begon.

En wat een fijne band is dit! Van diepere, hardere naar lekkere melodieuze stoner. “Look at you, 3 days in and still looking fresh as daisies!” Dank, heel complimenteus. Maar zo voelt het niet. Wel alsof ze een hardere set spelen dan normaal. Bassist-zanger Peter Holland is wellicht geen natuurlijke frontman, maar heeft wel vermakelijke praatjes, zoals die keer op Desertfest 2019 toen Sam z’n drumkruk het begaf. “Fucking hell!” Dat kunnen we ook zeggen van de set, die net van het meeslepende Sails naar het grover stonende en epische Aphotic Blues is gegaan. De pit is al een paar nummers gaande en Jack Townley duikt er ook in. Mooi slot. De lichten gaan aan, de dj legt wat hiphop op en de bezoekers stromen langzaam naar buiten. Dan komen de Engelsen opeens toch terug voor een beste Sabbath-cover. Toffe bonus, die de helft helaas niet meer meekrijgt.

Zo bleek het toch een goed idee om Desertfest door deze relatief grote naam af te laten sluiten. Alle goede voornemens ten spijt, begeven we ons nog even op de afterparty. Allemaal de schuld van die dj die in korte tijd Monster Magnet, Soundgarden en Alice in Chains op ons afvuurt. Gelukkig hebben we het advies van Lowrider-frontman Bergstrand al ingecalculeerd: “Elephant Tree are closing off today…. so you better call in sick tomorrow and enjoy.” (IG)

Even bijkomen maar van al die sonische lekkernijen, maar we zien Desertfest graag weer terug op 16, 17 en 18 oktober 2026.

Lees ook:
– Verslag Desertfest zaterdag met een verpletterende YOB en 1 + 1 = 3
– Verslag Desertfest vrijdag met klasbakken Oranssi Pazuzu en Psychlona + dikke Mondo Generator-party

Meer foto’s van Roy Wolters van de zondag:

 

---