Pazuzu en Psychlona overklassen Desertfest-vrijdag + dikke Mondo Generator-party

We hebben het in de auto – en de onvermijdelijke file voor Antwerpen – helemaal doorgerekend: dit is onze 9e Desertfest sinds 2015. We misten sinds onze oprichting enkel de 2016 editie (en de geannuleerde van 2020) en hopen die mooie traditie volgend jaar te bekronen met ons jubileum in Trix. Eerst maar eens genieten van die 2025 editie, bepaald niet lullig geprogrammeerd en helemaal uitverkocht weer.

Mooie verrassing: de organisatie kondigde deze week aan dat Desertfest helemaal cashless is gegaan. Afgezien van wellicht sommige merch heb je geen fysiek geld meer nodig en beter nog: geen muntjes. Dat bevalt vrijdag meteen heel goed. Er zijn minder rijen (en minder loketten nodig, het bespaart je nodeloos gereken en gewoon tijd. Het is het verschil tussen het eerste deel van een band vooraan meemaken en moeten wachten op muntjes en achteraan aansluiten. Props dus!

Tekst: Ingmar Griffioen & Waldo Volmer / Fotografie: Roy Wolters

Wren
Nadat Witchorious in het lokale ossewit verdronken is (of eigenlijk onze frieten en ziel) maakt Wren het ons bepaald niet makkelijk in de Canyon Stage boven in de Trix. Met het relatief kalme eerste nummer en vervolgens een lang intro zijn we zo al 12 minuten ‘verloren’ en letterlijk vele bezoekers. Dat laatste is niet verkeerd. We komen niet naar Desertfest voor short term fun en de blackened Britten belonen de rest met aanzwellende en dan dreunende noise en post-metal inclusief grunts. Dark and lovely. Na 20 minuten komt het viertal pas echt binnen, maar misschien moesten wij er ook nog even inkomen. S/o naar de drummer die het door een blessure met één been moet doen.

Iets beter ter been, en nog relatief fit, hoppen we naar de main Desert Stage. Kijk om je heen en haal het cliché van thuiskomen maar uit de kast; vooraan staan de vele usual suspects alweer klaar, een dozijn herkenbare, soms markante figuren die je eigenlijk altijd tegenkomt of je nu naar Roadburn, Sonic Whip, Soulcrusher of Desertfest gaat. Iets minder enthousiaste s/o naar die vrouw wiens wapperende dreads in mijn glas Bolleke dreigen te belanden. (IG)

The Obsessed
Over usual suspects gesproken: de vier langharige figuren van The Obsessed staan klaar om Desertfest te trakteren op een potje archetypische doom metal. En je kunt rekenen op Scott ‘Wino’ Weinrich en zijn manschappen. The Obsessed doet geen gekke dingen, maar weet de zaal al snel in te pakkken. Geroutineerd en oerdegelijk. Echt dikke prima. Die US veteranen spelen nog als bazen en hun doom dreunt heerlijk door d’n Trix. En de waardering komt even hard weer terug. Jeu!

Mooi om die volle zaal te zien genieten. Voor een band die tegenwoordig al in kleinere/middelgrote zalen als Baroeg (Grounds) speelt, stroomt de grote Trix-zaal helemaal vol. Op festivals zijn toch altijd veel mensen benieuwd naar een band als The Obsessed. En misschien wel extra omdat ze op deze Europese tour vooral werk van album The Church Within (2014) spelen. (IG)

Huracán
Tijd voor Belgische nieuwe op de Vulture Stage! Huracán bestaat uit een pak Gentenaren en Antwerpenaren. Ze hebben net de EP 2025 losgelaten via Dunk!Records en in de Trix-kroeg klappen ze die smerig fuzzende sludge er meteen vol op. Sludgy doom met psychedelische inslag en een intensiteit die heel prettig aan Your Highness (en zeker die set hier in 2019) refereert. En dat zo vroeg al; de klok heeft nog niet eens acht geslagen. Maar allez, zeker niet minder welkom. Desertfest is pas echt los als je in de kroeg muzikaal vol op het gelaat geklapt bent en daar zorgt Huracán met liefde voor. (IG)

Guiltless
Hoofdredacteur had deze Amerikaanse band nadrukkelijk aanbevolen en we waren dus gewaarscuwd. Oordoppen uit het vet en de borsten nat gemaakt voor Guitless. Het viertal uit Seattle, met leden van onder meer A Storm Of Light en Intronaut, komt kiezelhard binnen. Gemene sludge, noise en doom metal met screams. Love it. Een paar woorden: “Awesome to be here, just finished a UK tour with Wren” en no-nonsense door. Guiltless bouwt de songs aardig op en brengt ze dan tot een doorgaans verpletterend slot. Als een stoomwals ramt de groep door en over die Canyon heen. (IG)

Oranssi Pazuzu
Surprise! Oranssi Pazuzu is natuurlijk een gruwelijke band, maar het was alweer zo lang geleden dat we even vergeten hoe gruwelijk de Finnen live zijn en waarom. Oranssi Pazuzu is inderdaad Finse black metal, maar dan net even anders. Psych-black en dan wilder, experimenteler en elektronischer. Zeer psychedelisch die Scandinavische synths gitaarlijnen erg en tof. De tweede song begint met een stuwende beat en gaat echt helemaal los. Goede screams erbij ook.

De groep is in deze kringen tevens bekend van Roadburn-projecten, vol ambitieuze, experimentele en wilde composities. In Antwerpen zien we vijf flitsende Finnen met tweemaal toetsen/elektronica, maar vooral: een band die wat nieuws brengt, die wat anders doet, en daarmee alleen al zoveel interessanter is dan het gros van de (sub-)headliner op deze festivals. We need more Pazuzu! (IG)

Psychlona
Terwijl Oranssi Pazuzu met het laatste deel van hun indrukwekkende set bezig is, wurmen wij ons een weg naar de uitgang van de Desert Stage en richting de beruchte bovenzaal; Canyon Stage. Als inmiddels gewoonte, nestelen we ons rechts in de hoek voor het podium en zetten we ons schrap voor Psychlona. Het kwartet uit Bradford UK gooide met hun laatste album Warped Vision, die het tot de negende plek van de NMTH-jaarlijst 2024 wist te schoppen, al hoge ogen bij onze redactie. Ook de vriendelijke Ier in de toiletruimte verkondigt enthousiast wat een ‘great band’ het is, wijzend naar de tourposter naast de urinoirs. Hoog tijd dus om het live te aanschouwen, voor ons allen een primeur. En, spoiler, dat bleek een hele fijne eerste kennismaking!

Vanaf de openingstrack Let’s Go, van die laatste plaat, zit het tempo er goed in. De rollende riff is kenmerkend voor Psychlona, dat zich muzikaal het best laat omschrijven als desert-vibed stoner met heavy psych. Met opvallend veel rock & roll attitude gespeeld! Het ronkt en rolt als een stoomwals over het gewillige Desertfest-publiek heen. Velen van hen horen en zien de bebaarde Britten duidelijk niet voor het eerst. Er wordt met overgave meegezongen en het voorste deel van de zaal is constant in beweging. Als Blast Off – van het tweede album Venus Trip – wordt ingezet, is de ontlading voelbaar. Hier was op gewacht. De warme publieke ontvangst in Trix ontgaat lead gitarist Martin Wiseman, behept met een evenzo indrukwekkende baard als hoofd met dreads, ook niet. Hij maakt contact met het publiek en oogt als een vis in het water. Sowieso zijn alle ingrediënten van een ‘echte’ Desertfest band hier aanwezig. Opnieuw klinkt een heavy groove met catchy chorus en is er vooraan toch echt een moshpit aan het ontstaan. Afgezien van een kort moment van bezinning, dat ook niet veel langer had moeten duren, heeft Psychlona de voet flink op het gaspedaal. Dat levert een energieke, vadsige en overtuigende live-ervaring op. Blij team NMTH, hier zal vast nog een vervolg op komen: hun recent aangekondigde tour brengt ze onder andere naar Baroeg en Merleyn. Toffe zalen om deze heavy rock-veteranen nog eens te gaan zien beluisteren! (WV)

Bongripper
ICE of geen ICE, miserabele Chicago doomers Bongripper zijn hier en hoe. De frontman lijkt dat ook aan te willen geven en zwiept zijn bas omhoog. Het instrumentale Bongripper is wel een gekke headliner. We zwengelen later in de foodcourt een lijvige discussie aan over in hoeverre de laatste band op de main stage ook automatisch de headliner is. Uitkomt ongewis, maar het staat buiten kijf dat Bongripper, van alle bands die op vrijdag spelen, het hoogst/grootst op de poster staat. De Amerikanen hebben sinds debuutalbum Hippie Killer ook wel een flinke reputatie bijeen gespeeld om die positie te rechtvaardigen.

Zieke, kille en instrumentale doom in loodzware verpakking in de goeddeels verduisterde main. Die combinatie werkt aardig beklemmend en overrompelend. Van onder andere Russian Circles weten we hoe bruut een instrumentale aanpak kan werken. Bongripper doet daar een paar zware scheppen bovenop. En is toch wat minder intens. Maar Bongripper vertolkt deze nare tijdsgeest vandaag misschien wel het best. Hard, kil, gemeen en uitzichtloos. De muziek is wat loom en wordt als een inktzwarte deken uitgerold. Zo hullen we ons in een dik uur Bongripper. (IG)

Mondo Generator
G’damn! Het besef is onmiddellijk daar: Dit is dus waarom we NMTH hebben opgericht! Mondo Generator opent met een heerlijke bak felle, stonende desertrock: 13th Floor is een killetrack om mee te starten. Bam, de eerste stagediver neemt meteen de microfoonstandaard mee. Een verbeten kijkende Nick verwijst voor een volgend nummer naar “all the shit that is going on in the world… Fuck yeah, I’m free!”. Het moet gezegd dat Mondo Generator en Oliveri ook prima eigen songmateriaal heeft voor een dampende desertfuif. Denk bijvoorbeeld aan dit nummer (F.Y.I’m Free) van A Drug Problem That Never Existed en songs van Cocaine Rodeo, zoals het titelnummer en 13th Floor (beter bekend als Quick and to the Pointless van QOTSA), waarmee de band vaak opent.

“This is an old desert song from California, and it’s called Green Machine!” Olie –> vuur –> uitslaande woestijnbrand. Potverdomme wat een mooi feestje! Vele malen beter dan we verwacht hadden, zeker ook beter dan de laatste keer dat we hem met Stöner (project met Brant Bjork) zagen in Doornroosje. Yes, het scheelt zeker dat de band met de gereputeerde bassist-frontman Nick Oliveri ook werk speelt van de bands waarmee hij zijn faam verdiende: Kyuss en Queens Of The Stone Age. Niettemin zagen we ze al vaker en in wisselende toestand performen. Maar Nick is vandaag in good shape en dito bij stem, en dit lijkt de juiste band op de juiste (laatste) plaats. Elke Desertfest verdient en krijgt doorgaans een knallende, opwindende afsluiter en daarvoor is Mondo Generator in ieder geval beter op z’n plek dan Bongripper. Zeg nou zelf; een band die als laatste nog even ‘You Think I Ain’t Worth a Dollar, but I Feel Like a Millionaire’ speelt, is toch de gedroomde afsluiter en kickstarter voor de afterparty? (IG)

Meer foto’s van Roy Wolters:

 

---