Desertfest dag 3: Stoned Jesus en Inter Arma redden de zondag

Mild krokant pennen we de avonturen van de zaterdag neer en beraden we ons op de tactiek voor deze laatste dag Desertfest. De verwachtingen zijn hooggespannen na het geweld eerder dit weekend, al kent de slotdag beduidend minder heavy hitters. Stoned Jesus is bij verstek van Monster Magnet gepromoveerd tot de headlinespot, maar kunnen de Oekraïners dat ook waarmaken of blijkt die berg toch wat te hoog?

Grote gemis is natuurlijk die gedroomde headliner, die wegens gezondheidsredenen van frontman Dave Wyndorf het laatste deel van de tour inclusief hun bezoek aan Trix annuleerde. Schoenen die op korte termijn onmogelijk nog gevuld konden worden met een band van dat kaliber. Antwerpenaren Gnome bleken wederom bereid om last-minute de lege plek op het affiche te vullen, wat resulteerde in een flink aantal rode puntmutsen in het publiek op zondag. Toen ook die goedgemutste Vlamingen op het laatste moment ‘moesten annuleren’, besloot de organisatie de gemoederen in Trix maar te sussen met gratis bier.

Tekst: Ingmar Griffioen, Tim van der Steen & Waldo Volmer / Fotografie: Roy Wolters

Mystiek Wolvennest eindigt dreigend
Enfin, zover is het nog niet. Onze dag start met de occulte rituelen van Wolvennest. De Desert Stage staat blauw van de wierook en er branden kaarsen op het podium. Daar is het nog opvallend veel rustiger dan de afgelopen dagen. De Brusselse band trekt veel uit de kast om ons mee te krijgen in de mystiek. Projecties van sjamanen, esoterische intro’s; met zoveel elementen loop je wel het risico dat het een beetje gekunsteld of bij elkaar geraapt oogt en dat plaagt de band. Zangeres Shazzula komt wat dat betreft ook charisma tekort aan de start. “Accabadooorrrha!” gromt ze vlak voor het einde van de set, voordat er een zwaardere staccato riff in klapt over traag stampende drums. Nu gaat er meer dreiging vanuit en laat Wolvennest zich op de valreep toch nog van de sterkste kant zien. (TvdS)

RRRags: fuzzy bluesrock met een vadsige klodder 70’s psych
We zijn weer terug bij de Vulture stage in het Trix-café. De band staat op punt van beginnen en er is nog ruimte in het stavak voor het podium. Maar als het licht dimt en de eerste noten worden gespeeld, is het toch erg zoeken naar waar de stem van dienst vandaan komt. Drummer en zanger Rob Martin – goed voor één van de drie ‘R’s’ in de bandnaam, die verder bestaat uit Ron Van Herpen en Rob Zim – is namelijk in het midden van het podium gesitueerd, maar dan zonder verhoging. Zittend achter zijn kit, blijkt het voor een stukjesschrijver van plusminus 1,76m toch erg lastig om de man waar te nemen. Dan maar even verkassen naar de flanken van de zaal. Vanaf daar zien we de wapperende haardossen van R en bassist R een stuk beter, R nummer drie is gemillimeterd, maar staat evengoed een heerlijke pot te grooven op die fuzzy bluesrock met een vadsige klodder 70’s psychrock-saus.

Het vlamt al meteen goed vanaf de eerste song, met een sterke opbouw wordt toegewerkt naar een wilde woestijnrit waar de ritmesectie over de zandvlakte galoppeert en de gitaar lekker jankt en soleert. Het tempo blijft hoog, hier geen dreunende en dronende monsterriffs, maar gas erop met aanjagende drums, vuige rock ‘n roll en een brute strot in een galmbad. Dit is voor het deel van het publiek dat het occulte en doomende Wolvennest even te zwaar op de nuchtere maag vindt en de zondag-brakheid zo snel mogelijk wil overwinnen.

Bij Rrrags mag het allemaal wat luchtiger, smeuïger en directer. En humoristischer. Terwijl er vanaf het podium om een biertje wordt gevraagd en er wat wordt gedold met het publiek, krijgt een guy clandestien een rode puntmuts op de beanie gedrukt van een Gnome-fan – een beetje voorpret voor de show die uiteindelijk niet kwam. En dan volgt er weer een lekkere swampy rocktrack met raspende vocalen. Bij de start van het nummer ‘Bones’ klinken enkele enthousiaste kreetjes door het café. Er zijn blijkbaar fans van het eerste uur, want die bluesbeuker is nog van de debuutplaat uit 2018. Het geluid in het café is in balans, wat in zo’n lage en relatief kleine zaal geen sinecure is. Rrrags komt daardoor ook goed uit de verf, de sound heeft voldoende power en cohesie, terwijl de verschillende elementen hoorbaar blijven. En zo vliegen we door de set heen, met wat fun en een sterk repertoire, zijn 40 minuten ineens best kort. Het drietal klapt er aan het eind nog eens goed op – zoals ze begin dit jaar ook bijzonder sterk deden op de NMTH ESNS-stage in Groningen – en windt de Vulture om hun sleezy vinger. Ook wij zijn perfect opgewarmd voor onze laatste Desert-dag. (WV)

Morne trapt op de ziel
Hè, gezellig jongens, we zijn er weer. Of nou ja, gezellig… Morne komt vlammen in de Canyon en zet daar met hun zwaarmoedige, korstige doom wel een streep door, traag en beladen. Het viertal uit Boston gaat er veel minder militant in dan we bijvoorbeeld Conan zagen doen. Dit drijft vooral op sfeer. Er wordt spreekwoordelijk eerder op je ziel getrapt dan op je borstkas, al krijgt die laatste het ook flink te verduren door de donderende bassen. De band neemt aardig de tijd om op te bouwen en je mee te zuigen in hun desolate wereld. Daar laat de deinende canyon zich in ieder geval gedwee in meevoeren. Op het podium ontwaren we vrij weinig beweging, gewoon drie gitaristen op rij die gestaag hun intense riffs uitpompen. Nergens een verrassende set, maar wel super solide. (TvdS)

Black Rainbows ademt Desertfest
Italo stonerdoomers Black Rainbows staan klaar op de main Desert Stage en zijn daar zeer op hun plek. Dat geldt zeker ook voor het geprojecteerde, Maarten Donders-achtige artwork. Deze drie Italianen zijn zooo stoner, ze ademen heavy psych en doom en zijn ook helemaal Desertfest. Sterker: Ze hebben twee jaar terug de registratie Black Rainbows live @ Desertfest Belgium (2019) uitgebracht, met daarop het eerder onuitgebrachte ‘Desert Sun’ dat vandaag ook lekker van de planken vlamt in Trix. De groep is ook helemaal thuis op het Heavy Psych Sounds-label dat bandleider Gabriele Fiori in 2011 eigenhandig oprichtte. Heavy is Black Rainbows zeker ook en psychen doen we er vandaag goed op. De Romeinen spelen vettige stoner, met veel fuzz op de gitaar en we baden in een bad van slepende grooves. ‘Cosmic Ride Of The Crystal Skull is helemaal een fuzzfest van formaat. Feel the fuzz baby! Fiori en co kennen hun klassiekers en zo worden we getrakteerd op hun dampende xl versie van ‘Black To Comm’ van MC5. Wat Black Rainbows drie man sterk doet, is niet bijzonder ingewikkeld, maar het is wel erg vettig. Daar gaat het pittende, joelende en meeklappende publiek ook erg lekker op. (IG)

Your Highness sludget ‘m erin als frieten in het ossenvet
In 2019 zagen we Your Highness nog als invaller op de Vulture Stage. Maar nu hebben de Antwerpenaren een nieuwe plaat uit. Die belooft wat. De set begint met hetzelfde oriëntaalse intro en er komen nog vijf verse tracks van Under The Weight voorbij. Bepaald geen straf, zeker niet het stonersludgende patserwerk in ‘Head Hung Low’ en ‘Above The Odds’, dat opent met machinaal riffwerk en ook opvallende rollen heeft voor dat oriëntaalse gitaartje en die schuurpapierstem van de zanger. Heftig en intens spul. Helaas begint de set voor de brulboei minder goed. Hij oogt ontevreden en is druk aan het gebaren naar de geluidsman. Het totaalgeluid smeert ook wat dicht, waardoor we impact missen.

Na een paar nummers herpakt de band (= het geluid) zich en dan gaat zo’n ‘Devils Delight’ er wel volvettig in, als onze frieten in het ossenvet. ‘The Flood’ hakt er ook fors in. De frontman gromt nu als een beer die een prooi aan het verscheuren is. De woeste spelende Vlamingen lijken nu pas echt los te zijn. Het is niet louter bot beuken hier. Er is gelukkig ook ruimte voor wat opbouw en daarvan is ‘Celestial Burst’ een geslaagd voorbeeld. De song start diverse keren door, een gefluit als in de beste Sergio Leone Spaghetti Westerns stelt het nog even uit en dan barst het weer stampend en sludgend uit gedragen door die brullende Belg: “Annihilation… Underrrr the Weight!” (IG)

Omdat we Gnome al twee keer eerder op Desertfest zagen, in 2023 nota bene ook al als invaller, besluiten we even rust en diner elders te pakken. Achteraf een hele goede keuze, hoewel we geen dekselse dwergen missen, maar wel het gratis troostbier. Zonde. We duwen even verderop bij de Chinees in Deurne een broodnodige rijsttafel naar binnen, krikken daar de gemiddelde leeftijd én het gespreksniveau op en spoeden ons weer terug naar ‘de goede kant’ van de Ring.

Update: Gnome met een goede verklaring voor de afzegging.

Mondo Dragt de spacetrip ver door
We snellen net op tijd terug naar binnen in de Canyon om op trip te gaan met Mondo Drag. Dit vijftal uit Iowa serveert de vintage psych prettig dromerig. Niet al te zwaar op de maag en goed op smaak. We tellen veel synths en orgeltjes als From the Hourglass voorbijkomt van het nieuwe album. Niet te ingewikkeld, lekker zweven en dan uitbouwen. De ritmesectie legt met orgel en gitaar de repetitieve groovy basis waar een subtielere pianomelodie doorheen prikt. Dan schakelen we bij, minder dromerig, meer space! Synth, orgel en bas wassen over ons heen en er gaat meer spanning van uit. Weinig noten, maar wel uit veel verschillende hoeken. Het zwelt aan, even om ons heen kijken maar dan om te zien waar die ufo precies landt? Zo gaan we samen op reis, zowel op het podium als daarvoor. Zoeken, aftasten, opstijgen. Zo voelen de nummers wel vrij kort en net als we er lekker in zitten is het alweer klaar. (TvdS)

Theatrale glamset Scorpion Child slaat alle planken mis
We hadden ons nogal op het wederopgestane Scorpion Child verheugt, maar het gaat eigenlijk al vanaf de eerste tel mis. Vanaf de theatrale opkomst van in leren broeken en giletjes gestoken Amerikanen. Ze brengen een soort classic hardrock in glamverpakking, met synchroon de voetjes op de monitor en de gitaarhalzen in de lucht. De stem en attitude van de frontman en de show van de band slaan zo alle planken mis, dat we na vier songs al gedesillusioneerd afdruipen. (IG)

Ruff Majik doet het even voor
Ruff Majik to the rescue! Gelukkig zien wel al snel op de Vulture Stage vier Zuid-Afrikaanse knapen verschijnen en die pakken het net even anders aan. Ze openen met een soort working man song, met samenzang die ook lekker country is en zelfs Zeal & Ardor-vibes geeft. Maar dan klappen ze er hard op met die Zuid-Afrikaanse punky stoner en psychgarage. Er is nog veel meer aan de hand dan dat, want ze gooien ook prettige Faith No More-referenties op ons. Ook fijn is dat de mannen nu een herkansing pakken, nadat de tour met The Great Machine geannuleerd werd in 2023.

De frontman krijgt het publiek tijdens het stemmen van zijn gitaar mee met wat humor: “We are from South Africa, which is pretty far away.” De reactie doet hem verbaasd opkijken. “Yeah applause..,. Must be the free beer. Whatever. As soon as this fucker is tuned, we’re gonna play you some rock ‘n roll. Does that sound good?” Ruff Majik speelt korte felle songs. Met serieus goede riffs en koortjes. Het café ontploft. Dit hadden we even nodig ook. Gewoon vier jonge gasten die ook niet briljant zijn, maar wel fucking graag komen om te doen wat ze graag doen: spelen! Rock ’n roll-houding ook. Dat werkt een stuk beter dan dat geposeerde gedoe. (IG)

Messa geplaagd door geluid en slappe lach
Wel snotverdorie, de Italianen van Messa hebben op Desertfest blijkbaar de populariteitsprijs gepakt. Bestijgen we de trappen van Trix een keer op tijd naar de Canyon, blijkt onze vaste spot voor het eerst dit weekend volledig volzet. Een van de belangrijkste kenmerken van Messa is de etherische stem van Sara Bianchin die in sterk contrast staat met de vaak zware, trage riffs van de band. Haar prachtige vocalen en voorkomen zijn ook een welkome afwisseling met al het andere ruwe geweld op Desertfest. Afgaande op de laatste plaat, mond-tot-mondreclame en de zichtbare populariteit van Messa kon dit wel eens een hoogtepunt van het weekend worden.

Dat pakt in praktijk toch niet helemaal uit. De gedragen, dromerige doom weet aanvankelijk best te landen, overvleugeld door de mooie stem van Bianchin. Die blijkt vandaag toch net iets minder overtuigend dan aanvankelijk gehoopt, op de momenten dat het zou moeten schuren blijft het net te fragiel. Als de zangeres ‘Rubedo’ introduceert: “Een nummer dat gaat over het vreselijke gevoel dat je hebt wanneer je iemand die je liefhebt pijn doet”, geeft iemand uit het publiek haar de slappe lach. Het verdere praatje wordt behoorlijk overstemd door geroezemoes achter uit de zaal. Daarbij valt het geluid bij Messa helaas ook wat tegen. Jammer, want het grootste deel van het weekend was het prima in orde. Opvallend is verder de afwisseling binnen de set. Gitarist Alberto Piccolo soleerde eerder in de set als een Spaanse flamencogitarist op zijn twaalfsnarige bijl, ‘Rubedo’ opent hij met een aardige bluesy solo. De eerstvolgende riff is wel echt aan. Een stoner banger met oosterse vibes, dan vervolgens verstilling om er daarna met blastbeats in te klappen, opnieuw overvleugeld door een bluessolo. Het is me allemaal wat. (TvdS)

Stoned Jesus bedwingt de berg
Zo sta je opeens met je Bolleke bij alweer de laatste act op de Desertfest mainstage. What a ride. Wel erg fijn om de Oekraïense bazen van Stoned Jesus weer te zien. Begrijpelijk dat Desertfest de band doorschoof. “So I guess you can say that we are headlining Desertfest”, grapt frontman Igor Sydorenko verontschuldigend. “Yeah. Things happen.” Stoned Jesus zit middenin de uitgestelde 15th anniversary tour en voor de zekerheid legt Sydorenko het toch nog maar even uit: “Obviously the whole tour didn’t happen because of the fucking Russian invasion.” Boegeroep vult de Trix. “So, we are doing what most Ukrainian bands are doing: collecting money to help our country..We have a fundraising link up so.you can donate for people that have lost their house and everything. “Wooohooo.” Terecht gejuich. Wel even doneren mensen! Dit is geen grap. Zeker niet na 2,5 jaar brute oorlog. Hier is de donatielink en op Instagram vind je meer non-gouvernementele en non-militaire organisaties in Oekraïne.

Op deze tour speelt de band ‘oude en nieuwe songs met oude en nieuwe leden’ en hoopt zo ook ‘oud en nieuw publiek’ te bereiken. Ze beginnen rustig aan deze extra lange set. Voor een backdrop met een geprojecteerde berg, die steeds groter lijkt te worden.Toch? Ja, we hebben het gratis bier immers gemist. Dit moet wel de fameuze mountain zijn. De man die erboven zweeft werd juist steeds kleiner, maar nu zijn de rollen omgedraaid en is de berg een heuveltje geworden. Een goed voorbeeld van simpel doch effectief artwork.We krijgen dus veel werk van het in 2023 verschenen Father Light album en dat smaakt best. Zo is ‘Get What You Deserve’ een langgerekte song die eindigt als onvervalste stonerbeuker.

Waar de meesten Stoned Jesus lijken te kennen van het iconische ‘I’m The Mountain’, hebben de Oekraïners me nog een pak klasse songs op het repertoire. Zo blijkt ‘Black Woods’ (nog van de eerste plaat uit 2010) ook live een erg goede stonerdoomer zeg. Die stampt en beukt erop los. ‘Here Come The Robots’ is juist lekker fel, punky en opzwepend. In de ondanks alle pech nagenoeg volle grote zaal is al even een flinke pit gaande en de security is behoorlijk druk met pushbacks (… vreemde tactiek, maar in Trix duwen ze crowdsurfers terug over het publiek). Niettemin is het wachten natuurlijk wel op… Het trio doet of ze weggaan en is na 30 seconden alweer terug. Bassist Andrew Rodin vraagt het voor de zekerheid nog: “What song would you like to hear? Ok, of course we can play this song.”

Nee, Stoned Jesus is geen Monster Magnet en ‘I’m The Mountain’ geniet niet de bekendheid van ‘Spacelord’, maar deze slotsong duurt wel drie keer zo lang. En hoeveel bands hebben zo’n iconische song achter de hand om Desertfest in de fik te steken? 16 minuten lang… dat past precies! De berg barst uit in meerdere erupties en dit is een goede oefening in uitgesteld…verlangen en genot. Sydorenko doet een korte crowdsurf en vat het goed samen: ”Apart from all the bullshit, this is fucking precious.” Indeed. De berg symboliseert helaas ook de overlevingsstrijd die zijn land iedere dag moet voeren, al 917 dagen lang. Maar vandaag maakt deze song voor ons heel veel goed. (IG)

Bikkelharde slotact Inter Arma met striemende metal en roze broekje
Wie kies je vervolgens om zo’n heftige driedaagse af te sluiten? De afgelopen dagen wist team Desertfest uitstekende eindshows te boeken, die hadden beiden wel een grotere funfactor dan slotact Inter Arma. Het begin is bikkelhard, maar na een kwartier komt er wat lucht in de set en dan komen we er op de laatste benen zowaar nog in. Mooi beeld wel, de drummer van de Amerikanen zit zich in enkel een roze sportbroekje volledig uit de naad te beuken. Wat een woesteling en wat een kracht. Tijdens de verstilde stukken tussen al het mokerharde geweld door knielt frontman Mike Paparo regelmatig voor de drummer met zijn rug naar het publiek. Dan keert het gedonder terug, met elementen van striemende black en post-metal. Een ijle gitaarlijn weet het wonderwel toch luchtig te houden. En dat allemaal aangevuld met groovy stoner zonder dat het vreemd aanvoelt, knap hoor! Dan nog een vraag-antwoord solo tussen die drummer en de man op elektronica met zijn theremin, tuurlijk joh. Erg cool dat Desertfest nog zo hard gaat op deze slotact. Crowdsurfers en alles.

We zagen Inter Arma hier in 2019 de zaterdag in de Canyon afsluiten en wat ons vooral bijbleef is de brute beer Paparo, die tijdens de set zo demonisch uit zijn ogen kijkt en maniakaal op en neer springt en dan na afloop bij de merch heel relaxed bleek. Zoals dat vrijwel altijd gaat eigenlijk. Zoals vrijwel iedereen op Desertfest meerdere gezichten kan hebben. Mensen die het ene moment genadeloos in de pit staan te duwen, trekken en gooien of die diep in een trip lijken te hangen en die in de binnentuin dan hele relaxede, spraakzame vogels blijken. Die dualiteit geldt wel minder voor dit gruwelijke festival, dat ook dit jaar weer garant staat voor drie dagen beuken, zweven, knallen, voor psychen en stoner doomen. En daarmee links- en rechtsom staat voor een verdomd goede trip. (TvdS/IG)

Kom maar door met die data voor Desertfest Antwerp 2025 en jawel: 17 t/m 19 oktober 2025 kan zo de agenda in! Meer fotografie van Roy Wolters van de Desertfest slotdag vind je hieronder:

 

---