Fu Manchu, Monolord en Conan walsen over de Desertfest zaterdag

Hadden we al gezegd dat Desertfest Antwerpen dit jaar flink wat aansprekende namen uit de stoner, doom en metal heeft binnen weten te hengelen? De voorpret werd bij elke worp met nieuwe bevestigingen groter. Niet dat we andere jaren op een houtje zaten te bijten, maar voor deze editie wist team Desert zichzelf toch te overtreffen. Met KARKARA toont de zaterdag zich daarbij al vroeg dansbaar en zoals wel vaker zit het venijn weer flink vlammend in de staart.

In het airbnb-appartement, zeer gunstig gelegen en voorzien van allerhande technische snufjes, wordt nog een eindredactionele laatste hand gelegd aan het verslag van vrijdag, als wij ons richting Trix begeven. Was gisteren al een gedroomde start, de zaterdag is volgepakt met highlights en headliners en we willen er niets van missen.

Tekst: Ingmar Griffioen, Tim van der Steen & Waldo Volmer / Fotografie: Roy Wolters

KARKARA dance event
Bijna niets dan, want door actieve dienst moesten we opener Daevar laten schieten. Voor ons start de dag daarmee in de fijne bovenzaal, waar we precies op tijd zijn om het dronende intro van Franse psych-spacers KARKARA mee te pakken. Met All Is Dust, die eerder dit jaar uitkwam, leverden de mannen uit Toulouse een heerlijk stuwende plaat af, doorspekt met invloeden van de psychedelische rock uit het Midden-Oosten van de jaren ’70. Die invloeden zijn live wat minder prominent aanwezig en wordt de swingende psych vooral gedomineerd door een hele dikke bas-sound. De gitaar verzorgt de licks en een kleine elektronicabak grossiert in spacy geluiden. Het geheel vormt een dansbare en opzwepende mix, die af en toe wel een tweede gitaarpartij mist om de boel wat meer ‘oomph’ en riffage te geven.

De goedgevulde Canyon staat gelukkig in dansmodus. Her en der beginnen heupen te wiegen en voor het podium gaat het al aardig los, ondanks het vroege tijdstip. Diverse zonnebrillen in de donkere zaal verraden een korte nacht, maar de goesting is er niet minder om. Er lijkt dit jaar een wat gemêleerder publiek te zijn dan anders, wellicht een mooie bijvangst van de bredere programmering. KARKARA stookt het feestje verder op, met langgerekte en repetitieve jams, zoals we die ook wel kennen van hun plaatsgenoten SLIFT. Naar het einde van de set komen de Midden-Oosterse klanken wat sterker naar de voorgrond en wordt er forser gebeukt. Afsluiter en prijsnummer Anthropia gooit de laatste olie op het vuur. De Canyon neemt gretig en dankbaar af, er kan nog even wild gedanst worden en dan is het klaar. Voldaan bestellen we ons eerste Bolleke en dalen we de Trix-trappen weer af. Als dit de voorbode is van deze Desertdag, kunnen we ons lol meer dan op! (WV)

Tangled Horns is het leukste van de dag
Voor een lading brandende zonnen op de backdrop trapt het Amerikaanse trio Valley of the Sun af op de Desert Stage. Geen hoogvlieger maar wel een oerdegelijke stonerband. Rechttoe rechtaan, niet te zwaarmoedig en daarmee een prima opener. We togen vervolgens naar de Canyon voor een vrolijk weerzien met onze sympathieke vrienden van Tangled Horns. Het is een thuiswedstrijd voor de energieke Antwerpenaren en hun stuiterende, grungy stoner. De band kwam dit jaar met hun nieuwe plaat Lighter op de proppen, daar krijgen we ook een paar knallers van te horen, maar het zwaartepunt ligt wel op het oudere werk. Thematisch gezien is Tangled Horns geen spierballenband, wel leunt het sterk op emotie en kwetsbaarheid.

Als een bezeten dirigent zwalkt zanger Tim van de Plas over het podium waar hij zowel zijn eigen band als het publiek staat op te zwepen. Met het voorkomen van een lieve burgervader oogt hij als een wat atypische frontman, maar hij verstaat zijn job buitengewoon goed. Zijn enthousiasme werkt bijzonder aanstekelijk, het aanvankelijk tamme publiek weet Van der Plas al snel aan het zingen te krijgen. Uitschieter in de set is een downtempo Mississippi blues-banger halverwege. Van der Plas eindigt die track gezellig tussen het publiek, daar gaan we hem later nog veel meer zien. Daarmee komt de stoomwals van ‘Momentum’ vervolgens nog veel harder binnen natuurlijk. Er bestaan technisch beschouwd veel betere bands en we gaan vandaag nog grotere namen zien. Maar kleine kans dat daar een show tussen zit die net zo fun is als Tangled Horns op een klein podium als dit. (TvdS)

Birds in Row: kiezelhard knallen met kleine hartjes
Nagelharde post-hardcore van Birds in Row, dat in het 15-jarige bestaan pas voor het eerst op Desertfest staat. Long overdue dus. Het Franse trio stond in oktober 2023 nog op ons eigen Doomstad in EKKO. En ze bliezen in 2019 op Roadburn op bijzonder straffe wijze het hele Patronaat op. Drie man slechts, maar wat een power. Twee heren met maniakale screams, stukje ‘spoken word’ en dan weer vol erin klappen. Retestrak, akelig spannend en – eenmaal op stoom – zo vriendelijk als een goederentrein op je bakkes. Veel lucht, tempowisselingen en opbouw en het werkt als een malle. Het tempo ligt bizar hoog, dat helpt ook. Tijdens een korte pauze verontschuldigt frontman B. (de bandleden gebruiken slecht één letter, omdat de identiteit van de band vooropstaat) zich: Ze hebben een maand niet gespeeld en ‘het is net alsof alles kapot is’. Birds in Row is wel “stoked to be here. It feels like we’re privileged that we still have this…”, deelt B. “It seems that outside everything is so bleak and fucked up. It’s hard to keep faith and hope, but this helps. There are wars, genocides…” maar we moeten ondertussen ook de kleine zaken niet vergeten. ‘Het is ook belangrijk om tegen klein onrecht te protesteren. Dit nummer is voor iedereen die elke dag zijn best doet…’ En dan een enorm furieuze post-hardcore beuker erin rammen. Deze band ademt in alles hardcore, deze band is hardcore. (IG)

Delving: Monomyth x Elder in psychedelische progjams
Delving is het tweede geesteskind van Elder-eindbaas Nick DiSalvo. Een sonische speeltuin waar hij volledig los kan gaan op zijn muzikale architectuur. Gewapend met een flinke lading pedalboards en tafels vol effecten komt het Duitse viertal live de gelaagde soundscapes opbouwen die het fundament vormen voor de psychedelische progjams. Wel even terugschakelen na het geweld van Birds In Row zojuist, maar daar kan het publiek in de Canyon prima het geduld voor opbrengen. De zaal laat zich al in een vroeg stadium gewillig optillen door de melodielijnen die om elkaar heen buitelen. De positieve spanning van het moment op het podium is voelbaar, de muzikanten houden elkaar in opperste concentratie in de gaten. Het ligt muzikaal niet bijster ver van Elder af, geen wonder ook. De toevoeging van elektronische lagen raakt enorm aan wat Monomyth bijvoorbeeld ook zo waanzinnig doet. Het is zeker niet dat er weinig noten worden gespeeld, maar het is nooit te veel, alle elementen krijgen genoeg ademruimte.

DiSalvo doet zelf al het schrijfwerk en de opnames van Delving, maar omringt zich live met een paar bekende gezichten. Drummer Uno Bruniusson speelde onder meer in Death Alley. Michael Risberg deelt in Elder het podium met DiSalvo, in Delving neemt hij ook veel toetsen en elektronica voor zijn rekening. Bassist Ingwer Boysen vult tot slot de ritmesectie aan met een uitstekende feeling. De momenten dat het muzikaal gezien buiten de gebaande paden gaat zijn zonder twijfel het meest interessant. Later in de set laat de band ook absoluut de spierballen zien. Met name Bruniusson gaat met regelmaat flink over de flos, toch blijft het allemaal steeds net binnen de lijntjes om uiteindelijk weer stabiel op de poten te landen. Na een uitgesponnen solo roept DiSalvo de drummer met een handgebaar weer tot de orde, waarna de band terugkeert bij het thema en de slotakkoorden van een song. Waanzinnig spannend om live te zien gebeuren. (TvdS)

Conan: stompen op je sternum
Helmen op vervolgens voor een vuige lading caveman battle doom. De Desert Stage is aan de sloopkogels uit Liverpool prima toevertrouwd. Als het om lompe doombands gaat, staat Conan al jaren bovenaan de ladder. Daarmee is het ook even klaar met iedere vorm van nuance. We storten ons in een totaal andere wereld, op de backdrop vliegen fragmenten voorbij uit oude fantasyfilms en cartoons, flarden van epische gevechten, zwaarden, vuur en magie. Alles ademt rauw, vleselijk en bruut. Funny: frontman Jon Davis torst een Nails longsleeve met op de mouw ‘pray for silence’. Dikke kans dat sommige aanwezigen dat richting het einde van de set ter harte nemen. Het is onvergeeflijk en uitgekleed, maar iedere aanslag op de snaren en de slepende, stampende drums knallen als een stomp op je borstkas. Deze shows zijn een fysieke ervaring waar je sternum en broekspijpen letterlijk constant trillen. Er wordt uit oerkrachten geput, maar dat betekent niet dat de band geen plezier heeft in wat zij doen en dat slaat aan. Simpelweg een uur lang stankface en adrenaline. (TvdS)

Poolse spacerockers Red Scalp getting saxy
Dankzij een dwingende tip belanden we tijdig in het Trix-café voor een stel Poolse spacerockers, die meteen een sax en samenzang tevoorschijn toveren. Red Scalp combineert een voorliefde voor Black Sabbath, Indiaanse cultuur en ruimte met diepe psychedelische trips. Vocaal moeten wij (en zij) er even in komen, maar het viertal heeft een aparte combinatie te pakken. Een boeiende bovendien, die de heavy psych van onderscheidende accenten voorziet. Hopla, de frontman pakt er nog een tamboerijn bij. Vanaf het derde nummer pakt de gitarist meer zangpartijen op, daarmee klopt het allemaal wel beter. De langharige linkerdude heeft ook nog een floortom om zich op uit te leven en de groovende muzikale ayahuasca stoomt lekker door de Vulture Stage. De volle kroeg laat zich gewillig meevoeren, getuige de vele knikkende hoofdjes. Jawel, daar past zeker ook een gitaarsolo bij. Evenals spooky elektronica met Dr. Who vibes. Razend veelzijdige band, Red Scalp. (IG)

The mighty Monolord +1
‘Is Monolord nu een viertal?’ In ieder geval niet toen we ze – tijdens corona – vanuit onze klapstoeltjes in TivoliVredenburg zagen vlammen. Ook zeker niet bij ons Desertfest debuut in 2015. Hot damn, wat maakten die drie Zweden toen een verpletterende indruk. De vraag rond de extra gitarist domineert het eerste deel van de set van de machtige Zweden. Gelukkig heeft Reddit wat antwoorden: Per Wiberg is de naam, ook bekend van (live) werk met onder meer Opeth, Candlemass, Spiritual Beggars en Kamchatka. Op zijn Instagram kondigde hij aan wederom met Monolord mee op pad te gaan. De lentetour, die ook langs Sonic Whip voerde, was goed bevallen. Live wordt in het eerste nummer al duidelijk wat ‘de vierde man’ toevoegt. Normaal werden de lead en ritme-riff in die track afgewisseld en nu kunnen ze elkaar aanvullen. Niets wat tot nu toe niet ook met een loop-pedaal kon worden opgelost, maar die tweede gitaar biedt wel de extra opvulling, die de nummers geregeld misten. Dat het soms wat ‘dun’ klonk, was toch een beetje de achilleshiel van Monolord. Ze raken niet aan het het imposante fysieke volume dat Conan net vanaf de main losliet, maar Monolord heeft vandaag wel veel meer body. Zeker ook in de stukken waarin Wiberg de bas dubbelt.

En Monolord had normaal al de nodige, broekspijpen wapperende impact. Dat zit ‘m niet alleen in het volume. Naast die klaaglijke zang van Thomas Jäger is ook de vervaarlijk ronkende, distorted bas van Mika Häkki een vast ankerpunt. Drummer, producer en songwriter Esben Willems legt ook al sinds 2013 de basis. De line-up is sinds dat oprichtingsjaar ongewijzigd, wat de hechtheid van Monolord verklaart en tegelijk ook aangeeft dat de inlijving van Wiberg best een stap is. Klassieker ‘Empress Rising’ doet het altijd. Wat. Een. Bazentrack. Stonerdoom in optima forma. Jawel, die komt gewoon nóg een keer terug. Fenomenale drietrapsraket en voornaam hoogtepunt. Daarna klappen ze de meer beukende sludgesong ‘The Last Leaf’ erin. Yup, Monolord heeft beet. (IG / TvdS)

Cyclische spacetrip Causa Sui in de Canyon
Van Monolord direct door naar Causa Sui met aansluitend Fu Manchu, de programmering vandaag is wel bizar goed. Voor aanvang staat een dozijn fans tegen het podium geplakt. Die verkneukelen zich al zozeer, dat de opkomst van de geluidsman tot gejuich leidt. Ja, de Denen hebben fans. Ze zijn ook al bijna twintig jaar bezig natuurlijk en hebben naam gemaakt als een meer bedachtzame psychedelische stonerband. Overwegend instrumentaal ook. In Trix beginnen ze spacend en heavy psychend. Wij ook, maar dat kan komen door de consumptie van enige rookwaar op het dakterras zojuist. Dat helpt wel bij de toch wat heftige overgang van Conan en Monolord naar deze kalmerende space. Een noodzakelijk rustpunt op een heftige tweede dag. Na de 8 minuten durende opener ‘Sorcerer’s Disciple’ zitten we er heerlijk in. Oudje ‘Red Valley’ begint vervolgens met een langzaam Kyuss-intro en nog ingetogener. Na 4 minuten opent de track, ontvouwen zich extra diepe lagen en wappert er een theremin-sound de Canyon in. En dan maar voortbouwen op dat patroon, in eindeloze, cyclische partijen. Het repetitieve patroon laat de komende tien minuten niet meer los. Dit is muziek voor geduldigen, daar zijn er zo te horen best veel van om 22.15 uur op zaterdag.

Nog een track van het uitstekende nieuwe album From The Source dan. Met een vrijere rol voor de gitaar en dat is fijn. ‘Dusk Dwellers’ komt nóg slomer to the point. Sterker: we spacen ondanks enkele keren opschakelen nog aardig downtempo, dan is het nummer opeens klaar. Hm. Gefluit achterin. De anticipatie hangt als een elektrisch geladen deken over de Trix. Het intro van ‘Homage’ wordt heel goed onthaald. De ‘classic’ uit 2013 heeft direct meer snelheid. Zelfs de blowende crustpunk met een muts naast me zit er nu goed in. Ook de nogal stijve toetsenist/elektronica dude vibet ‘m hard. Even eerder nog door de general manager met gevoel voor understatement betiteld als ‘geen podiumdier’. Wel een goede muzikant. En de gitarist heeft z’n wah-pedaal ontdekt. Tel uit je tripwinst. En maar verder doorvoeren die track. Het publiek verkeert inmiddels in opperste vervoering en dan heeft de band nog de nodige bewezen recepten op de setlist staan. Causa Sui is aardig op stoom nu. De elektronica overstuurt dusdanig, dat het op een zangerige stem lijkt die gek genoeg prima in de trip past. Na 5 tracks in 45 minuten dwarrelen we met gepaste tegenzin langzaam de zaal uit richting de headliner. (IG)

Stonerpunk for the win: Fu! Manchu!
Over bands met veel klassiekers gesproken… Fu Manchu vierde vorig jaar het 30-jarige bestaan. De ‘sure shots’ mogen dan uit de beginjaren stammen, de Californische stonerband bracht vorig jaar nog een serie van vier jubileum-EP’s uit en in juni lag daar The Return Of Tomorrow. Alweer een nieuwe plaat vol vette nieuwe stonertracks, die zo mee kunnen in de catalogus van de Amerikaanse veteranen uit de Palm Desert-scene. Het kippenvel staat er al dik op bij het intro en de noisy opbouw naar ‘Eatin’ Dust’. ‘Hell on Wheels’ vlamt er nog harder op: “In my head!!!”, headbang en moshpit galore in de afgekegde grote zaal. Stonerpunk plakten we er al stempel op. Stonerrock gespeeld met een felle punky inslag en hardcore-elementen. Beter wordt het niet gauw meer mensen of opwindender. Frontman – en enig oorspronkelijk lid – Scott Hill krijgt al aardige rimpels, maar zijn vlassige haar is nog even lang en hij gaat nog altijd gekleed als in zijn beste skatedagen. De vocals schuin omhoog en fel in de mic geblaft.

Wat staat alles altijd lekker hard en overstuurd bij de headliner hè. ‘Clone of the Universe’ refereert in het begin nadrukkelijk aan Helmet (In The Meantime-periode) met frequente, kille breaks, maar stuurt dan ook richting de bekende Fu-stoner. Zoals we de band de hele set op geen stilistische verrassingen kunnen betrappen. Nieuwere song ‘Hands of the Zodiac’ past naadloos in het repertoire en is ook bepaald niet slecht. Alle (goede) Fu-songs hebben een main line die als een mantra herhaald wordt. Meestal de titel. Werkt altijd. Ook bij nieuw spul als “Loch Ness! Wrecking Machine!’ en ‘Hands… of the Zodiac!’. Tekstueel is het wel heel simpel opgebouwd, met naast de titel vaak nog een zin of twee. Maar who cares, als de stoner zo energiek en vettig geserveerd wordt. De tering wat komt ‘Squash That Fly’ vet van de planken. Met deze track gaan we weer terug naar de hoogtijdagen rond de eeuwwisseling waarin de platen en hoezen steevast geïnspireerd waren door hot rods, racewagens, boogie vans en dragsters (oldskool Roadburn-stijl zeg maar), liefst geflankeerd door hoogblonde dames on heels. In Search Of zette die toon in 1996, hoewel skating ook een populair thema was. Nog een uitschieter of all time fav die we wel moeten noemen? ‘Evil Eye’ natuurlijk! Eigenlijk ken ik Fu Manchu sinds die plaat (The Action is Go uit 1997) en de albumopener met de gierende riff is nog altijd een van mijn favoriete stonersongs. Ook bekend van de Tony Hawk-game en John Coffey-tribute en vanavond weer heerlijk. Zeldzaam headlinerwaardige set van de Californische bazen. (IG)

Coilguns. ‘Very gentle, very stupid’
“Let’s have a safe space. A little wild, a little dangerous, but also safe”. Cue een crowdsurfende dame die als dank direct een knuffel en een kus krijgt van Coilguns-frontman Louis Jucker, maar vervolgens direct op haar muil glijdt in de pit. Het is duidelijk dat Jucker aardig zot en dol is, maar ook dat er onder die wilde haardos een lieve man zit. Wild? Ja, echt Zach de la Rocha on speed. Vanaf de eerste tel raast ie over het podium en ook op de zaalvloer is niemand veilig. Camera’s of telefoons afpakken is misschien wat heftig, maar het werkt wel: iedereen, ok bijna iedereen, is aan. En aan het eind van de show liggen die twee telefoons nog steeds op de Orange-versterker achterop het podium. Ze mochten ze toch echt zelf pakken, gebaarde ie nog, maar niemand durfde. Love it. Deze frontman brengt het echt heel dichtbij. Als je vooraan staat, weet je dat je je niet kan verstoppen. Je moet haast wel meedoen, anders krijg je een wel erg warme hug. Hij verrast na middernacht nog met een speech over vaccins en bedrijfsethiek. “These companies ended up selling their vaccines only to rich countries. Some of these companies come from Switzerland. We’re sorry for what our fellow countrymen did…” Ja Coilguns is ook erg hardcore en DIY. De zanger rept over het belang van de scene, het supporten van lokale muzlek en de gitarist looft Trix, Desertfest en de bands hier. “Amazing bill! Did you guys check out Birds In Row?” Sure did! Ondertussen is Coilguns zelf de Trix flink aan het afbreken met een manische mix van noiserock en intense, boze hardcore en punk. Desertfest weet de slotacts wel uitstekend te selecteren! (IG)

Meer fotografie van Desertfest dag 2 door Roy Wolters in de galerij hieronder:

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

---