Desertfest: 5 hoogtepunten van de zaterdag, van Kadavar tot Peuk

De zaterdag van Desertfest is een ramvolle, sterke maar ook wat gekke dag. Veel goede bands, maar weinig shows die er echt bovenuit steken, op die ene doldrieste Berlijnse band na. En het gebeurt vandaag echt op de kleinere podia. Vooral in het Trix-café, waar twee Nederlandse, twee Belgische en een Italiaanse band serieus indruk maken.

Ondertussen vragen we ons geregeld af of we nu al verwend zijn geraakt, of we na alle misère alweer terug op aarde zijn en lopen te zeuren dat het allemaal niet goed of verheffend genoeg zou zijn? Hier een microfoon die te zacht staat, daar een bikkelharde band die wat meer zou mogen variëren; de critici aan wal zijn alweer in vorm. Laten we vooral niet vergeten dat we een jaar geleden een moord hadden gedaan voor een staand concert van ieder van deze acts op de bill.

Tekst: Ingmar Griffioen & Waldo Volmer / Fotografie: Roy Wolters

1. KADAVAR
Geen grote uitschieters vandaag wellicht, maar Kadavar levert die heavy rock wel echt van een niveau en proporties zoals het een headliner betaamt. En zoals je van een slotact op de Main Desert Stage hoopt. Grote verwachtingen hebben we niet, stiekem gaan we niet zo hard op die laatste ‘lockdown-plaat’ van het Berlijnse powertrio. ‘The Isolation Tapes’ is een meer avontuurlijke langspeler geworden, maar wil niet beklijven. Niks te klagen, want alle vijf eerdere platen staan vol met klasse heavy psych en hardrock. Van dat spul waarop wij nog altijd vol overtuiging vuisten en bier in de lucht willen smijten en op de heenweg nog eendrachtig haar sloegen op de Autobahn. Inmiddels heeft Kadavar het grote Nuclear Blast verlaten en runnen ze (en releasen op) Robotor Records, met ook ruimte voor andere acts als het Nederlandse Splinter.

Live krijgen we in vijf kwartier een dampende set voorgeschoteld, waarin we vooral die überdikke heavy rocksound herkennen en ons overgeven aan het betere nekspierrekkende werk van klassiekers als het Sabbathiaanse oudje ‘Doomsday Machine’ (nog van de tweede plaat uit 2013), het verwoestend groovende en meeslepende ‘Into The Wormhole’ en het lekker opgefokte ‘Evil Forces’. Ook onze absolute Kadavar-favoriet ‘Die Baby Die’ mag niet ontbreken, wat een gruwelijke beuktrack is dat toch. Zo een waarin frontman Christoph “Lupus” Lindemann een howl opzet die de haren van coyotes in de Canyon boven en de Atomic Vultures in het café nog zal doen rijzen. Grote blikvanger is wederom drummer Christoph “Tiger” Bartelt, ook in de tandem met Simon “Dragon” Bouteloup, die tekeergaat als Animal uit de Muppets on speed. Beestachtig lekker bezig. We laven ons vol overgave aan echo’s uit het rijke rockverleden. Kadavar voelt als een warm bad, een bad vol kippenvelwekkende riffs en rake donderslagen. (IG)

2. TANKZILLA
Desertfest mag het eerste meerdaagse festival sinds je-weet-wel zijn, Sniester festival in Den Haag had de eer het nieuwe heavy festivalseizoen te openen. Daar hadden we al een korte kennismaking met het tweekoppige monster dat ontsproten is uit een wilde one-night-stand tussen Satan en een Panzer, maar moesten we helemaal achteraan aansluiten. Dat gaat ons geen tweede keer overkomen! We laten Dopelord even voor wat het is (heel vet, maar niet erg geïnspireerd) en positioneren ons in de frontlinie van de Vulture Stage. En daar krijgen we geen spijt van. Het sinds 2019 optredende beukorkest, bestaande uit bruller en gitarist Peter van Elderen en drummer Marcin Hurkmans, gaat er van meet af aan met gestrekt been in. Met een volvette groove en drumfills die een bassist overbodig maken, dendert het mythische wezen het Trix-café in. En direct is duidelijk; dit wordt een heerlijk potje losgaan. Met de eerste tracks geeft TankZilla hun visitekaartje af: aanstekelijke en lompe riffage die een stonervibe heeft, maar met een rock ‘n’ roll swagger wordt gespeeld die je laat swingen.

Ook de vocalen van Peter van Elderen maken dat we ons even kunnen losrukken van de soms iets te eenvormige Desertfest-sound. Gooi daar drumwerk bij dat met het soort fanatisme wordt gespeeld dat meelij voor de bekkens oproept en we weten dan en daar: dit gaat in het lijstje van hoogtepunten van de dag. De mannen hebben er zelf ook zichtbaar plezier in en dat jonge honden-enthousiasme slaat over op het publiek. We staan zelf met een grijns van oor tot oor en zien het inmiddels volgelopen café, al slaand met hoofd of haren, in een gelijke toestand genieten. ‘Brother From Another Mother’ lijkt even een rustmoment te zijn, met een bluesy intro. Tot we op een waterdouche getrakteerd worden, gespuwd uit drummer Marcin’s wangen. En daar gaan ze weer, klap tussen je ogen gek! En daar gaan wij weer, met één vuist gebald in de lucht en in de anderen hand het bierglas richting band. Alsof we met ze willen proosten, want goddomme we hebben het naar ons zin! Zweet, water en spuug vliegen over het podium en de band geeft alles, terwijl jong en oud zich overgeeft aan het ervaren duo. De zaterdag is nu echt begonnen en met de toegift ‘Wrong Place’ (right time!) trakteert TankZilla ons nog één keer op een beuker van jewelste. Na afloop worden high fives tussen publiek en band uitgewisseld en we voelen dat het goed is. Dit was een op en top rockshow! (WV)

3. TEMPLE FANG
De kleine Vulture-zaal staat 10 minuten voor aanvang al afgekegd. Zoveel naam heeft deze band in de scene al gemaakt, zo benieuwd is men naar Temple Fang op dit heavy fijnproeversfestival in België. Frontman Dennis en gitaristen Ivy en Jevin kijken diepgeconcentreerd de zaal in. Daaraan, maar ook aan de soundcheck, ja aan alles merk je hoe serieus ze deze band en deze gig nemen. Dit is zo’n beetje het tegenovergestelde van de directheid van TankZilla. De band drijft puur op gevoel. Het intro duurt alleen al 9 minuten. Temple Fang is met afstand het meest subtiel tot nu toe, zeer gevoelig, welhaast bedachtzaam musicerend. Maar hoe lang kunnen we psychedelisch blijven zweven? We willen nu echt graag opstijgen en ontladen (de knaldrang zit nog op Tankzilla- en Conan-niveau in de leden), maar deze nieuwe track klimt eerst nog verder. Zo halverwege de set, denk je de zenith wel bereikt te hebben, maar Temple Fang – hoe fenomenaal ook – dreigt een tantaluskwelling te worden, een eindeloze oefening in geduld, in uitgesteld verlangen.

Het is een volle festivaldag vol opties, en dus geeft na een half uur een aantal mensen het op en tellen wij onze zegeningen: meer ruimte voor onze spacetrip. Jevin pakt de vocale lead in deze nieuwe song, Dennis valt bij en dan opeens is daar de eruptie. Bam! Even 5 minuten vol gas. Zalig. We zijn dan toch extatisch door dit spannende nieuwe werk. We begrijpen later dat door het onverwachte vertrek van de vorige drummer, besloten is om met zijn opvolger meteen vol voor nieuw materiaal te gaan. Dus geen ‘Gemini/Silky Servants’ dubbele raket vandaag helaas. We hebben nog 6 minuten en Dennis voorspelt: “Your patience will be rewarded”. Gelukkig weerstonden we de verleiding buiten te gaan smoken, binnen nemen we vol Temple Fang over de longen. Daar kan geen Polm, Kush of Ketama tegenop. De Amsterdammers gaan wel ruim over de tijd heen, deze band laat zich niet beteugelen door zoiets banaals als een tijdschema. We zitten diep in blessuretijd, maar in de laatste 17 minuten speelt Temple Fang heel veel bands naar huis. Goud dit. En veelbelovend voor de volledige, naar verluidt twee keer zo lange clubshows. Te beginnen in dB’s volgende week zondag. En de driedaagse residentie in het Burgerweeshuis in Deventer. (IG)

4. PEUK
Peuk valt wat uit de toon, zo benadrukt frontvrouw Nele Janssen zelf. Peuk zou hier niet horen, niet op een stonerfestival? Awel, tijd om de knop om te zetten! Juist op een festival waarop jij je de vreemde eend voelt, heb je de kans om je extra te onderscheiden, om nieuw publiek aan je te binden. Sterker: wij hebben het er net over hoeveel bands deze dag weer in hetzelfde (psych, stoner, post-) segment opereren en dan is het zo jammer dat… of nee: zo fijn dat er eindelijk eens een band gaat noisen en grungen met een pak aan goede, melodieus sterke songs. En dat in zeer opruiende verpakking. Daar is de Trix-kroeg dan ook wel weer helemaal de geschikte plek voor.

Peuk leverde in 2019 het puike zelfgetitelde debuutalbum af, waarop je in elf tracks serieuze nineties grunge-vibes mee krijgt, maar ook noiserock en vanzelf over acts als Pixies, Sonic Youth en Sleater-Kinney gaat mijmeren. “Sludge-pop with leading Riot Grrrrl” noemen ze het zelf. Het Vlaamse trio bestaat naast die riot-grrrrl (vocalen en gitaar) uit bassist Jacques Willems en Dave Schroyen, die de drumsporen verdiende bij onder meer Millionaire en Evil Superstars. Live scheurt, schuurt en vlamt het heerlijk en we krijgen meer Pixies-liefde. Peuk is echt heel cool, gaandeweg gaat Nele er zelf ook meer in geloven en beseft dat haar band hier zeker wel wat te zoeken heeft. Die uitspraak was vast meer attitude of onzekerheid. Dat laatste is in ieder geval nergens voor nodig. Peuk is leuk! (IG)

5. VILLAGERS OF IOANNINA CITY
Ik heb echt een diepgewortelde haat tegen doedelzakken. Je moet wel van hele goede huize komen om daarmee muzikaal weg te komen, maar dat doet Villagers of Ioannina City dan ook. In de folk goes psychstoner van de groep uit Noordwest-Griekenland past het martelwerktuig wonderwel, en zo vallen op plaat ook luit, klarinet en een voor de regio typisch blaasinstrument als de kaval op hun plaats. Op Desertfest zit de doedelzak gelukkig ook niet te prominent in de mix.

We hadden wel wat verwacht van VIC, zeker omdat ze na de meer dan uitstekende plaat ‘Age Of Aquarius’ dit jaar een live-album dropten: ‘Through Space And Time (Alive in Athens 2020)’ laat heel goed horen waar ze toe in staat zijn: een uitgekiende mix van heavy psychedelische post- en stonerrock. De aanzwellende gitaren en bagpipes lijken te duelleren en de haast etherische zanglijnen van frontman Alex voeren mee omhoog, waarna steevast het heavy instrumentarium invalt en de gewenste zweefvlucht verlengt. In Antwerpen doen ze het in de halve tijd (een uur) van de plaat, maar ze maken niettemin veel indruk. Er zit echt wat in het water daar, de Griekse heavy scene maakt naam de laatste jaren en is met drie vertegenwoordigers ook present op Desertfest.

DAG 2 RESUMEREND:
We gaan zaterdag ook erg lekker op de Italiaanse stoners Humulus, meer ervaren landgenoten Black Rainbows, Atomic Vulture uit Brugge (dat haar 10e verjaardag in stijl viert), de veelzijdige Poolse post-metal van Sunnata en op mokerhard-mokerharder-Conan, die met afstand de beste visuals hebben. Terwijl Eindhoven stonersludgers Komatsu de dag ferm openen en met hun eerste gig voor staand publiek voor de eerste stage-invasion in lange tijd zorgen. Op naar de zondag en meer Europese heavy waar!

FOTO VAN DE DAG:

MEER FOTO’s VAN ROY WOLTERS:

 

---