Desertfest: 5 hoogtepunten van de vrijdag, van Motorpsycho tot DOOL

Hoe lang geleden is dat laatste festival wel niet?! Desertfest Belgium trakteert ons gewoon op drie onvervalste festivaldagen met heavy muziek van psychrock en stoner tot sludge en black metal. Plaats van handeling is de Trix, een muziekclub in Antwerpen, Borgerhout met een grote zaal voor 1100 bezoekers, een club voor 450 man en dan passen er ook nog 250 man in het café. Even die QR-code scannen en we mogen zo naar binnen, geen afstand houden en niks en voor je het weet loop je weer rond tussen zo’n 2000 geestverwanten, op zoek naar jetons (plastic betaalmiddel), friet en vooral Bollekes en de volgende band.

Tekst: Ingmar Griffioen & Waldo Volmer / Fotografie: Roy Wolters

Het is echt gek hoe je binnen no-time staat te genieten en ook weer als vanouds naar een geconcentreerd opererend DOOL staat te kijken. Machtig mooi dit. Wat een ervaring, we hebben dit zo node gemist! Tegelijkertijd is het ook wel even wennen, vooral op korte afstand van andere bezoekers naar een band kijken, met de handen vol bier door een massa voor de ingang (niet daar blijven staan mensen!) schuiven en sowieso dat gedrang in het krap bemeten café. Even wat onwennig bewegen, om je heen kijken en een plekje zoeken aan de zijkant. Even dan hè, want niet zo gek veel later zit je helemaal in die Desertfest-vibe, geef je die reuzen uit Deventer toch een ferme handdruk en pers je je door die hele Canyon om toch met je pintje vooraan te staan. Al snel kom je uit bij die essentie: vettige muziek van je favoriete heavy bands. Noodgedwongen viste Desertfest vrijwel alleen in Europese wateren, maar het moet gezegd: daar sloegen ze wel de eredivisie aan de haak.

We verzamelden vijf hoogtepunten van dag 1: de vrijdag waarop we opvallend veel instrumentale en psychedelische muziek voorgeschoteld krijgen.

1. MOTORPSYCHO
“Good evening Antwerp. Yeah, we’re standing and there’s a lot of you.” Rake observaties van leadvocalist Bent Sæther, vandaag behangen met een dubbele gitaar-bas. Opener ‘Ship Of Fools’ blijkt meteen een enorm schot in de roos van 15 minuten. De tweede song komt van de wisselend ontvangen (lees: wisselvallige) laatste plaat: ‘Kingdom Of Oblivion’ is het alweer 13e studio-album van deze Noren, die al ruim dertig jaar bezig zijn. Duizelingwekkende cijfers en dat past ook wel bij de altijd meeslepende muziek van deze maestro’s. Op verzoek van Bent klapt de nu volle Trix-zaal mee met het proggy ‘The Transmutation of Cosmoctopus Lurker’. We zitten na twee nummers al een half uur in de set en er errug lekker in. Man man man! Die drummer ook… Tomas Järmyr mag zich dan pas in 2017 bij Sæther en gitarist-vocalist Hans “Snah” Ryan gevoegd hebben, hij maakt onmiskenbaar deel uit van een extreem geoliede machine.

Dit is een band van virtuozen, dit is nu eens een jazzpsych-band, dan weer horen we ogenaakbare prog-goden aan het werk en dan zijn het weer de Noorse heavy rockers, met een moddervette groove, die we al zo vaak in het hart sloten. Als het Noorse trio het helemaal terugbrengt tot nul, hoor je (aan het applaus en gejuich) hoe diep Desertfest in deze Scandinavische trip zit. Heel diep dus. Jammer dat dat andere deel van Trix zoveel geroezemoes produceert, maar Motorpyscho speelt onverstoorbaar haar eigen wedstrijd. Het is ook lang geleden dat iemand zo’n dikke jonko naast me opstak, zeker binnen, maar dit is er verdikkeme wel de spaced out muziek voor zeg. Wat een klasbakken en ondanks dat ene… klinken ze geenszins roestig. Maar ja, ook in Noorwegen mochten ze alweer maanden eerder los dan in Nederland en dus speelde het trio sinds mei al diverse shows. Dat betaalt zich uit. In het tweede uur speelt Motorpyscho de N.O.X.-suite, een 5-trapsraket die ook het weergaloze sleutelstuk vormt van album ‘The All Is One’ (2020). Ja, u las het goed: we mochten echt twee uur genieten van Motorpsycho. Wat een droom! (IG)

2. DOOL
We beginnen de Desert-trip meteen met DOOL in de grote zaal, dat kon slechter. We zagen boegbeeld Raven van Dorst de laatste tijd vooral op televisie, en hoezeer het ook genieten is van interacties met Maarten van Rossem en Frans Bauer, zien we hen toch liever duelleren met gitarist Nick Polak en bassist JB van der Wal. DOOL heeft op onder meer Sniester al geoefend, wel met een valse start door de techniek. Maar volgens onze general manager zitten ze nu heel anders in de wedstrijd. Meer ingespeeld en geconcentreerd gokken we. Het meeslepende ‘Wolf Moon’ vonkt aardig van het podium in ieder geval. Het is net over 7 en we zijn pas net begonnen en band en publiek zitten er al lekker in, dankzij een sterke serie gedragen nummers van laatste album ‘Summerland’. Raven verhaalt precies die pijn die veel bands zullen voelen: “De plaat is in de zomer van 2020 uitgekomen en we hebben er niet echt mee kunnen spelen. Dus eigenlijk zijn dit allemaal releaseshows, maar misschien ken je het wel. En anders…. Anders niet”, besluit hen in typisch ontwapenend Rotterdams.

“We hebben jullie gemist, wat hebben we dít gemist.” Dat is geheel wederzijds, hoewel we niet voor onze geliefde zuiderburen willen spreken, die ook deze hele zomer al mochten proeven van livemuziek. DOOL pakt ze niettemin allemaal in, gedecideerd, overtuigend en weer opvallend strak. Deze set belooft veel voor de lange NL-Duits-Belgische tournee die op 21-11 begint in TivoliVredenburg. Maar eerst mogen Desertfest Gent en Helldorado zich opmaken voor een rockband in blakende vorm. (IG)

3. CULT OF OCCULT
“We hebben even niks op de planning staan, laten we nietsvermoedend de Canyon Stage maar eens checken.” De band die daar op dat moment speelt, Cult Of Occult, is ons nog onbekend. Dat deze Franse blaasbazen na dit optreden op ons netvlies en in onze trommelvliezen gebrand staan, konden we – ondanks de tip van NMTH head honcho Merijn – nog niet bevroeden. We verwijderen onszelf van de gezellige binnentuin aka foodcourt van Trix en klimmen naar de bovenste verdieping van de kale maar gek genoeg altijd aangename poptempel. We positioneren ons aanvankelijk met het zoveelste Bolleke in de hand ergens achter in de zaal (je moet als verslaggever van een muziekmedium natuurlijk wel nonchalant cool blijven) en laten het over ons heen komen. Binnen 5 minuten staan we echter nagenoeg met de kin tegen het podium, want ho-ly-shit wat een band!

Met verzengende en groovende doom en screams die de ziel penetreren, zetten de in zwarte hoodies gehulde Fransen een eerste hoogtepunt op hun naam. We worden een wereld ingezogen die we ook wel eens hebben bezocht bij een Amenra-show. Weinig podiumlicht en een band die soms de crowd lijkt te willen optillen, om hen op een ander moment weer de rug toe te keren. De riffs walsen over ons heen en de zang heeft precies genoeg galm om daar helemaal mee samen te smelten. Met als resultaat; een sound die de volgepakte Canyon-stage tot in de kleinste hoeken weet te vullen. Ondanks het feit dat op de main stage de absolute vrijdag-headliner Motorpsycho al even is begonnen, staat het in de bovenzaal nog goed vol. Fuck it, Cult Of Occult heeft ons in de greep en we maken ons er nog niet van los. Dit ervaren we samen! (WV)

4. MY SLEEPING KARMA
Een band als My Sleeping Karma uitnodigen is al ruim zestien jaar een zekerheidje: garantie op een intense spaceshow, instrumentaal en dan nog een stukje dieper dan net bij het toch ook erg lekker groovende Manngold boven in de Canyon (daar moeten we echt nog een plaat van scoren!). We hebben veel heerlijke psychplaten van deze Duitsers gehoord, met bijvoorbeeld de kenmerkende Indiase invloeden van ‘Satya’ en ‘Tri’. Na vijf studioalbums is het op plaat helaas al jarenlang stil, wel kregen we in 2017 de formidabele liveregistratie ‘Mela Ananda’, die ons aardig voorbereidde op wat we in de Trix kunnen verwachten. We hebben meer verbluffende sets in online gedachten, maar betrappen onszelf er ook op dat we ons niet kunnen herinneren wanneer we ze voor het laatst live zagen. Het is hoe dan ook een enorm genot om dat nu te doen. Nu My Sleeping Karma te ervaren, in een toch aardig volle Trix-zaal. Die zoemende spacesynths, scherp gitaarwerk en ja: die opbouw is zo subliem verzorgd, en de eruptie komt dan nog zoveel subliemer en euforischer van het podium. Het Duitse trio is een van de beste voorbeelden van een instrumentale band die met enorme power opereert, een totaalgeluid produceert waarbij je totaal meegevoerd wordt en optimaal genietend geen moment meer denkt aan vocalen. (IG)

5. BISMUT
Heiligschennis, maar we gaan eerder weg bij MSK. Met goede reden want Bismut speelt. Helaas wel in het café, wat ons voor een instrumentale psychband nooit de ideale plek lijkt. We komen er ook maar moeizaam in. De band zelf wellicht ook. Hoe hard ze ook hun best doen. Props voor het Hey Team-shirt van de gitarist. In de lange tweede track ontbrandt het dan echt. Bismut is een band die al jammend ontstaan is en dan moet het gevoel wellicht ook goed zijn om echt te vlammen. Twee jaar terug stonden ze hier ook al op dezelfde plek, toen als dagopener en nu op een toch wel prominentere plek. Kunnen ze dat verzilveren? Vijftien minuten en twee nummers verder… zit de band er nu lekker en zichtbaar steeds beter in. Wij kampen nog steeds met matig tot bijzonder matig geluid, hoe we ons ook door het café verplaatsen. De vibe doet gelukkig ook veel en die is beregoed.

Bismut heeft halverwege een enorm dikke groove én daarmee het publiek te pakken. Lekker mannen! De Nijmegenaren pakken door. En wij kijken om die pilaar en het geluid heen en stappen full on in die groove. Zo gaan we steeds vetter op en dieper in die ‘geluid is kut, vibe en groove zijn echter dubbeldik’ mood en dat doet wonderen voor ons kritische en ongetwijfeld verwende Nederlandse lijf en leden. We bespeuren wederom Beatlesque harmonieën, nu ook samenzang en twee heavy gitaren. Mindblowing stuff, we staan inmiddels bijna vooraan en de trek in friet is zomaar verdampt. (IG)

DAG 1 RESUMEREND:
We hebben ook enorm (soms korter) genoten van bands als Manngold, Fake Indians en Motor!k en hopen dan op een dampende afsluiter in de Canyon. Daar heeft Somali Yacht Club geen boodschap aan. De drie Oekraïners bouwen gestaag aan hun psychrockset. Altijd als je denkt dat ze er hard in gaan klappen, komen ze net wat rustiger en meer jazzy. Spannend wel. Niet te voorspelbaar. Het wordt na 20 minuten zelfs bijna dub. Je hoort dat we weer met een geroutineerde band te maken hebben. Maar ook een wazige en rare band, het blijft meer spacen dan vol het gas erop gooien. En SYC is zo toch niet de beste keuze als afsluiter, als mensen duidelijk wel willen knallen. Daar weten ze zelf ook maar moeizaam raad mee. In het laatste nummer brengt de jongen die aan het plafond gaat hangen meer opwinding teweeg dan de afsluitende act zelf. Daar helpt een punkcover als toegift ook niet meer aan. Zonde. Verder was dit een alleszins hartverwarmende eerste festivaldag, met een sterk geprogrammeerd, goed opgebouwd hoofdpodium! Perfect om weer te landen in de Desertfest-kosmos.

FOTO VAN DE DAG:

MEER FOTO’s VAN ROY WOLTERS:

 

 

 

---