Desertfest vrijdag: leve de riffs van Russian Circles, REZN & Raging Speedhorn!

‘Feel the heat, live the riff.’ Het Desertfest-motto indachtig steken we eerst ons licht op bij het nabijgelegen Friethuis voor een megaportie friet stoofvlees. When in Vlaanderen… De riffs pakken we niet veel later ook mee: 10 minuten wandelen verder staat Lethvm klaar op de planken in de Canyon, de ruime bovenzaal van het Antwerpse muziekcentrum Trix. Het Belgische vijftal staat al zo’n 10 jaar garant voor straffe doom en post-metal. Die wisselen ze af met rustige passages. En met cleane zang, die ons net wat minder smaakt dan de bruutheid. Afijn, afterfriet-dip weggeblazen. We zijn wakker en klaar voor Desertfest dag 1, klaar om woestijn en hemel te bestormen.

Tekst: Ingmar Griffioen, Tim van der Steen & Waldo Volmer / Fotografie: Roy Wolters & The Buried Herald

Het decor in Trix is summier, aan weerszijden zijn de podia behangen met een aantal gigantische schedels maar dat was het wel. Zonde, want het festival heeft opnieuw mooi artwork en genoeg ruimte om dit door te voeren in de aankleding. Niemand zal er echt last van hebben hier, maar het steekt toch af bij andere festivals waar Desertfest muzikaal gezien duidelijk de mosterd haalt. Dit jaar is het festival voor den eerste maal volledig uitverkocht, wat zoveel betekent als dat 1750 rauwdouwers per dag Trix komen platwalsen. Goede bijkomstigheid is dat het eens niet zo’n volledig worstenbal blijkt als de gemiddelde gitaarviering. Enfin, gewapend met de eerste Bollekes jagen we ook de eerste riffs na.

REZN doomt met sax en gamecontroller
Bij de typering ‘Chicago Doom’ denken we meteen aan Bongripper, maar zo onverbiddelijk en inktzwart opereert REZN niet. Wel veel elektronischer en aanvankelijk wat dromerig met die synth-tapijtjes. Geinig: het bandlid rechts gebruikt een gamecontroller om de elektronica aan te sturen, waarbij het gepiep eerst rond lijkt te zweven en dan landt. Hij beweegt erbij alsof ie z’n Mario Kart over een bochtig circuit stuurt. De Amerikanen lieten deze zomer alweer het vijfde studioalbum los via Sargent House en het prijsnummer ‘Chasm’ komt in Antwerpen ook hard binnen. Live helaas wel zonder gitaarsolo van labelgenoot Mike Sullivan van Russian Circles. Over freaky tot atmosferisch behang stampen de drie andere leden dikke lappen sludge. Erg lekker en een volle Canyon rekt de nekspieren op. Hopla, meneer pakt de saxofoon erbij. Dat zorgt voor enige Shining vibes, maar ook Alcest drijft boven door de wat klaaglijke, dromerige zang tegen die atmosferische en wall of metal sounds. Love it. Ze nemen wel echt de tijd voor de opbouw, maar op ieder stuk – hoe gezapig soms ook – volgt een versnelling met heavy impact. Smullen. Oef die afsluiter, oudje ‘Scarab’, gaat er nog een partij goed op en in. Meeslepend doomy spul van REZN, dat bij onze eerste ontmoeting flink indruk maakt. (IG)

Black Tusk is volle bak aan
US ‘swamp sludgers’ Black Tusk vliegen er meteen met gestrekt been in op de grote Desert Stage. Het kwartet uit Savannah, Georgia means business, pakt de Trix bij de strot. Speaking of… die van de frontman mag er ook zijn zeg. Andrew Fidler is sowieso op dreef. Hij zwaait zijn V-gitaar – die in Judas Priest niet zou misstaan – veelvuldig door de lucht en plaatst de gelaarsde voet op de monitor. Maar als je zo speelt, dan mag dat hè. Want Black Tusk gaat behoorlijk furieus tekeer. Zo zwaaien ze drie halsen sterk synchroon in het opwindende ‘God’s on Vacation’, van vierde album Pillars Of Ash uit 2016. Dit is hoe sludge gespeeld moet worden mensen; volle bak aan, niets ontziend erop klappen, de riffs en drumroffels afvurend als een reeks stompen van middenrif tot onderkin. Et voilà, daar gaan de eerste crowdsurfers van de dag al door de Trix-zaal. De backing vocals van vooral drummer James May zorgen voor de hardcore feel. De opbouw van ‘The Crash’ is net even wat bedachtzamer en die lucht kan de set goed gebruiken. Dat duurt precies 30 seconden en dan klapt Black Tusk er weer ongenadig hardcore op. Je weet wat je krijgt met deze band en toch kan er nog een venijnig schepje bovenop.

Black Tusk wordt veel geassocieerd met genre- en plaatsgenoten Baroness en Kylesa. En dan tekent Baroness-frontman John Dyer Baizley ook nog voor het herkenbare artwork dat vandaag achter de groep geprojecteerd is. Sinds we die vierde plaat bespraken, heeft Black Tusk wel stappen gemaakt. Zo staan ze in hun 20e jaar als band hier opeens het hoofdpodium te ownen en veroorzaken ze meteen de eerste pits van de dag. Muzikaal is het sludgy recept grotendeels onveranderd en eerlijk is eerlijk: voor een set van een uur is het ons wat te eenvormig. Niettemin staat alles bij Black Tusk nog steviger in de verf met de toevoeging van gitarist Chris ‘Scary’ Adams en bassist Derek Lynch, die ook heavy vocalen meebrengt. De nieuwe, zevende studioplaat heet wellicht niet voor niets The Way Forward. (IG)

Crouch is een gitzwarte hoogvlieger
Geen genade. Vanaf de eerste rake klappen van drummer Wim Coppers, een kale maar harde basis, striemen ook de krassende vocalen van Levy Seynaeve door het kleinste zaaltje van Desertfest. Bij de Vulture stage staat het wel afgeladen vol, dus ondanks dat Crouch pas een paar singles en een EP hebben losgelaten sinds de oprichting in ‘22 heeft de band al wel de nodige tractie. Ook voor de bar aan de linkerzijde van het intieme zaaltje is het dringen, en niet eens voor het bier. Wie daar staat ziet natuurlijk geen zak, maar dat lijkt niet te deren. De aandacht is volledig terecht, het Vlaamse drietal in klassieke rolverdeling (drummer, bassist en gitarist met vocal duties) pompt een slepende muur van geluid over de toeschouwers. Enthousiast gejoel vanuit de zaal wordt dankbaar door de band in ontvangst genomen. Geweldenaar Coppers jaagt met zijn razendsnelle handen en voeten een rollend gedonder door de Vulture. Muzikaal gezien is het gitzwarte sludge maar het spelplezier straalt er vanaf. Het is extreem accent gedreven, in veel passages leggen de drie muzikanten tegelijk de vinger op de zere plek. Een laag bpm maar mokerhard, met precies genoeg lucht tussen de noten om extra zwaar te landen. Zeker richting het einde van de set worden de vierkante meters voor het podium een vrij onveilige plek om te vertoeven, men zag dat het goed was. Seynaeve weet nog te melden dat de eerste langspeler zo’n drie weken geleden is opgenomen, die volgt dus ergens komend jaar. Afgaande op de set van vandaag kunnen wij alvast niet wachten. Een van de hoogtepunten van deze vrijdag. (TvdS)

Child: mijn koninkrijk voor zo’n strot
De Aussies van Child beginnen in de Canyon direct met hun (imo) absolute prijsnummer ‘Free and Humble’, van laatste plaat Soul Murder die alweer uit 2018 stamt. Damn zeg: diep rauw en bluesy… wat een sound! Met een stem ergens tussen schuurpapier en de Australische Black Keys, en een geluid dat 60ies psychedelica, hardrock en heavy blues incorporeert, pakt het trio Desertfest in. Als je niet van blues houdt, mag je de zaal verlaten. Houd je daar wel van, dan ga je net als de volle Canyon lekker op die smeuïge set van Child. De stem van Mathias Northway is net zo beestachtig als z’n haardos. Waanzinnige, jaloersmakende stem. Mijn koninkrijk voor zo’n smerige strot. Maar de hard groovende ritmesectie is daar ruimschoots tegen opgewassen. Het voornaamste wat je Child of deze boeking kunt verwijten is dat ze geen nieuwe muziek uit hebben. Het zou goed kunnen dat dat wel in het vat zit. Zoals het ook best mogelijk is dat Northway ons daarover informeert in Trix. Hij is echter naar goed Australisch gebruik volledig niet te verstaan. Ook knap: ze houden de Canyon aardig vol, ondanks de aanstaande headlinershow van Russian Circles beneden. Child mag snel weer terugkomen, liefst via een gezamenlijke tour met All Them Witches. (IG)

Russian Circles is de terechte headliner
Eerder vandaag opende Hemelbestormer het hoofdpodium van dienst. Dit Belgische drietal dragen we absoluut een warm hart toe, maar de set bleek toch wat statisch. We zagen hen ook in 2017 al op Desertfest, dat jaar in de bovenzaal. Vandaag waren de planken van de Desert Stage misschien net een maatje te groot. Muzikaal tapt Hemelbestormer uit hetzelfde vaatje als de headliner van vrijdag: Russian Circles. De bandnaam verwijst naar een trainingstechniek in het ijshockey waarbij spelers cirkels draaien op het ijs om hun snelheid en wendbaarheid te verbeteren. De band zelf heeft bar weinig met sport van doen, maar die cirkelvormige, repetitieve beweging is thematisch wel goed op de muziek te plakken. Riffs, soundscapes en thema’s worden herhaald en gestapeld tot de hele zaal opstijgt.

De ritmetandem van drummer Dave Turncrantz met de diepe baslijnen van Brian Cook is haast buitenaards, het vormt de waanzinnig solide basis van de proggy post-metal van dit driekoppige beest uit Chicago. Gitarist Mike Sullivan loopt zich daar overheen helemaal de moeder met hypnotiserende soundscapes en dreigende riffs, waardoor hij in zijn Remi gerust de schoenen van vier gitaristen vult. Die gelaagdheid en de verschillen in dynamiek kenmerken Russian Circles, van verstild en vervreemd tot grommend en gemeen. Hoe onwaarschijnlijk spannend Russian Circles hun puur instrumentale songs weet te brengen, is echt steengoed. (TvdS)

Opperpriester Five The Hierophant in het Trix-café
Terwijl Russian Circles nog vol staat te blazen vanaf het grootste podium, banen we ons een weg naar de uitgang van de Desert Stage om ons aan te sluiten in het intiemste zaaltje van Trix: de Vulture Stage. Dit podiumcafé is in voorgaande jaren al vaker de plek geweest voor smakelijke surprises en ook deze editie staat er weer voldoende spannends op de bill. Eerder deze dag zagen we daar Utregs nieuwste stonerbelofte Hell Valley High hun Desertfest-debuut maken (helaas maar kort gezien, want te veel keuzes soms) en Crouch de zaal gitzwart kleuren. Nu is het de beurt aan Five The Hierophant. Een band die op papier interesse wekt, onder andere door hun breed uitwaaierende genreaanduiding. Avant-garde, post-black/ doom metal en dark ambient/ jazz worden genoemd en zelf omschrijven ze hun sound als “instrumental ritualistic soundscapes, a psychadelic fusion of black/ doom / post metal and ambient.” Nu moet je niet alles geloven wat een band in de eigen bio beweert, dus tijd om het zelf te ervaren.

De Hiërophant is een opperpriester die mysteriën bedient, dus de podiumoutfit van dit Londense kwartet is niet toevallig gekozen. In zwarte gewaden met capuchon staan de mannen gebogen over hun instrumenten. Waarvan het meest opvallende, de saxofoon is. Niet alledaags binnen de genres die Desertfest voorschotelt. Alhoewel, we zagen en hoorden bij REZN het blaasinstrument ook al voorbijkomen. Maar waar het daar nog een bijrol vervulde, is het Five The Hierophant menens en vullen de saxofoonpartijen de ruimte die ontstaat door het ontbreken van vocalen. Soms zwoel en jazzy, dan weer chaotisch, op het maniakale af. De combinatie met de dreigende, doomende riffs werkt wonderwel. Alsof duistere krachten worden opgeroepen, terwijl slangen worden bezworen. De set gaat van hypnotiserend naar ‘full beuk mode’ en het publiek in de Vulture Stage volgt gedwee; slaand met hoofd en bovenlijf bij de heavy passages en collectief in trance wanneer Five The Hierophant uitgerekte soundscapes serveert. Het verbaast dan ook niet dat wanneer het slotakkoord heeft geklonken en de mannen in frontlicht hun vrolijke gelaten onder de capuchons tonen, zij een welgemeend en donderend applaus in ontvangst mogen nemen. Wederom een geslaagde nieuwe kennismaking in het fijne en kleine Trix-café. (WV)

Raging Speedhorn op mijn Bar Mitswa please!
De tering wat een vette slotact Desertfest! We hebben de afgelopen jaren onder andere STAKE, DŸSE, Sasquatch en Pigsx7 de Canyon Stage zien afsluiten en deze extreme metalband past zeker in dat opwindende rijtje. Yes peoples, Raging Speedhorn was echt de shit op Desertfest. Zes hyperactieve Britten met twee opzwepende brulboeien: deze band mag op mijn verjaardag, bruiloft, Bar Mitswa én begrafenis optreden. Wtf, wat lekker. Goed plan dus om deze gereputeerde Britten in te huren om de afterparty vakkundig aan te slingeren. Sterker nog: volgens de NMTH general manager “waren zij de afterparty”. (IG)

Ondertussen is de Desertfest-zaterdag alweer gaande, op naar de Trix dus! Meer fotografie van Roy Wolters hieronder:

 

---