Dale Crover: “Nirvana klonk als The Melvins, maar dan minder goed”

Natuurlijk gaat het bij (the) Melvins vaak over Nirvana. De grunge-iconen kwamen immers uit dezelfde stad in de staat Washington, frontman King Buzzo fakkelde 90% van de recente Montage Of Heck docu af en partner in crime Dale Crover speelde als drummer een hele mep vroege nummers in en is zo op debuutplaat Bleach te horen. Wij doen er dus ook aan mee, maar er is alle, ja ALLE reden om het over Melvins zelf te hebben. Over de band die in ruim dertig jaar al 21 albums afleverde, die Nirvana (en vele andere groepen) beïnvloedde, die altijd compromisloos is doorgegaan en de band die liefst twee avonden op Incubate mag invullen.

Door Ingmar Griffioen

Zij die wel eens een Melvins-show bijwoonden, weten hoe hard, tof en intens dat kan worden in een kwartier of vijf, zes (zie hieronder). En dan te bedenken dat we op het Tilburgse festival twee verschillende Melvins-optredens krijgen, waar inhoudelijk nog vrijwel niets over bekend is. Krijgen we dinsdag en woensdag op ‘Two nights with The Melvins’ in Midi bijvoorbeeld een klassiek album integraal, een show als Melvins 1983/Tres Cabrones (met de originele drummer), eentje als Melvins Lite of hebben ze bijvoorbeeld gasten mee van Butthole Surfers, waarmee 21e album Hold It In werd opgenomen? NMTH pakt de Skype en spreekt met Dale Crover (Melvins-drummer sinds 1984), die – Spoiler alert! – beweert helemaal niks van de inhoud van ‘Two nights with The Melvins’ te weten. Gelukkig is Crover wel uiterst spraakzaam over Melvins, de laatste albums, de volgende plaat en…- daar gaan we weer – over Nirvana en de gewraakte documentaire.

Crover en de band hebben tussen twee tournees wat tijd thuis met de familie. Tijd om de batterijen op te laden voordat Melvins aan weer een US Westcoast tour begint en dan de oversteek naar Europa maakt. Hij hangt de hele week al op het strand en komt ontspannen over. Tegelijkertijd mag het tourcircus van hem wel weer beginnen. “Ja, spannend! We zijn al een tijd niet meer in Europa geweest en hebben er veel zin in.”

Jullie zijn al ruim 30 jaar bezig en het is nog steeds spannend?
“O ja, we houden van wat we doen. Het is nu ook een stuk beter dan 30 jaar geleden, haha. Dat weet ik wel zeker, want toen verdienden we helemaal niks en haatten mensen ons. Nu vinden mensen ons aardig en komen we redelijk rond.”

Mensen haatten jullie?
“Op onze eerste Amerikaanse tournee gingen we ook naar de zuidelijke staten. In Seattle snapten mensen wat we deden; dat we supersnelle én superlangzame songs speelden. Maar elders… we openden overal met een sloom nummer van 7 minuten en vrijwel iedereen haatte dat. Zij wilden snelle punkrock horen, haha. Het grappige is dat mensen ofwel zeer van de band houden of ons erg haten. We kregen toen vooral reacties als ‘Those guys fucking suck and I hate them’. We begrepen er niks van.”

Hou houden jullie het tijdens al die tours spannend en gezond?
“We weten onderhand wel wat te doen en wat niet. Er komt absoluut een hoop rondhangen en reizen bij kijken. Je moet je hoofd koel proberen te houden en je niet laten grijpen door de excessen van ’the road’. Oftewel: niet de hele nacht opblijven en cocaïne gebruiken. Dat is het geheim voor een lange, vruchtbare carrière. Anders wordt het een lange, vervelende tour. Bands annuleren soms een deel van de tour wegens ’tourvermoeidheid’, ken je dat? Dat betekent meestal dat ze hele nachten doorhaalden om te feesten in plaats van te slapen. Dan word je wel vermoeid ja.”

Op de plaat Tres Cabrones keerden jullie terug naar de line-up van, ehm drie klootzakken, en moest jij bassen. Hoe was dat?
“Dat was fantastisch. We hebben wel eerder dingen met Mike (Dillard, IG) gedaan. En uiteraard was ik niet de originele bassist, maar dit is zo’n beetje het meest dichtbij de originele line-up dat we konden komen. Het was eigenlijk bedoeld voor een set shows voor de 25e verjaardag van Melvins. Door het spelen met Mike, beseften we dat we eigenlijk nieuwe nummers moesten gaan schrijven. Dus dat deden we. Buzz schreef songs die simpel genoeg voor Mike en mij waren. Daarom is Tres Cabrones wat simpeler dan het andere Melvins-werk. Tegelijkertijd klinkt het nog steeds als Melvins.

“We hebben een nieuwe plaat gemaakt die ergens volgend jaar uitkomt. Daar hebben we veel mensen voor gebruikt, die de afgelopen 10 jaar met ons gespeeld hebben. We hebben onder meer de jongens van Big Business, twee of drie songs met de Melvins 1983 line-up, nog meer nieuwe songs met mensen als Kris Novoselic (een nummer dat hij schreef); Trevor Dunn van Mr. Bungle en Steve McDonald, de bassist van Redd Kross en Off! die ook mijn buurman is. Dat was een gevalletje ‘hey heb je zin om langs te komen om te jammen’ en dat resulteerde in drie songs.”

En dan werkten jullie ook nog samen met Paul Leary en Jeff Pinkus van Butthole Surfers voor het vorig jaar verschenen Hold It In, jullie 21e studioalbum.
“Dat was heel tof om te doen met die jongens, wij zijn al zo lang fan van The Butthole Surfers. Bassist Jeff kennen we al heel lang en we vinden Paul een geweldige gitarist, erg onderschat ook. Hij is voor mij een van de moderne gitaargoden, met z’n eigen, fantastische stijl. Het was echt goed om met hem te spelen en hem bijvoorbeeld een gekke solo te zien bouwen.”

Gaan jullie nu weer in de vaste line-up op tour? Bestaat er überhaupt een vaste bezetting?
“De bezetting lijkt wel telkens te veranderen. Het is maar net waar we zin in hebben of wie er beschikbaar is. Zo spelen we al een decennium met de jongens van Big Business, totdat de vriendin van de bassist zwanger werd. Hij kon niet mee. Zo kregen we Jeff Pinkus in de band en besloten we dat het tof zou zijn om Hold It In te maken. Ditmaaal doet Big Business weer mee en zij openen ook de shows.”

Hold It In is misschien meer typisch Melvins. Ik hoor van alles: punk, hardcore, sludge, Bride of Crankenstein is meer heavy stoner, I Get Along heeft een country/rockabilly feel en House Of Gasoline is dan weer sneller en meer hardcore/sludgy.
“Bride of Crankenstein was Jeff Pinkus’ song, hij bracht die in. En I Get Along was juist weer een Paul Leary song. Dat was het coole van de samenwerking: dat zij ook songs schreven. Normaal doet Buzz het leeuwendeel van alle songwriting, maar zij hadden ieder al twee of drie songs en dat was een verademing.”

Buzz kent Incubate al, want hij speelde er vorig jaar solo als King Buzzo. En jij?
“Nee, niet echt. Is het een beetje als Roadburn? Die show uit, ehm 2007, kan ik me nog goed herinneren omdat we met Blue Cheer konden optreden.”

Een beetje, maar ook compleet anders. Het interessante is dat jullie twee keer spelen. ‘Twee unieke shows met verschillende sets’, belooft de organisatie. Kun je wat meer vertellen over de inhoud van ‘Two Nights With The Melvins’?
“Ik zou dat graag willen, maar we zijn zelf eigenlijk nog niet zeker wat we gaan doen. Het is wel heel fijn dat we wat langer in dezelfde stad kunnen blijven. En ik denk wel dat we wat verschillends zullen doen ja.”

Misschien een goed moment om de ene avond een klassiek album integraal te spelen?
“De laatste keer dat we in Europa speelden, deden we Stoner Witch, Houdini, Lysol, Eggnog en Bullhead. Maar nee, ik weet het niet.”

Het valt niet te vermijden, maar je zult onderhand redelijk moe worden van Nirvana vragen?
“Ehm ja… maar ach, ik vind het niet erg. Kom maar op.”

Met de Montage Of Heck documentaire namen de vragen toe.
“Klopt, zeker nadat Buzz zijn mening gaf over die flim. Ik heb die film gezien en wat Buzz er over zei, klopt behoorlijk. Er zit wel wat waarheid in, maar een groot gedeelte is zo opgeblazen en tot mythe gemaakt, dat het verhaal groter is geworden dan de waarheid. Waarschijnlijk is het ook beter dan de waarheid, die toch maar saai is.”

Het is geromantiseerd?
“Het is totaal geromantiseerd, alles eraan. Ik was lange tijd close met die jongens en ken al die verhalen en nadat ik deze film zag… geloof ik bijna dat alles wat ik over mensen als Jimi Hendrix en Jim Morrison heb gezien, ook voor 90% bullshit is. Sorry jongens en meisjes, maar de kerstman bestaat echt niet.”

Jij was de drummer op de eerste Nirvana demo’s, woonde in dezelfde plaats en zat in de band die zij als voorbeeld zagen. Ben je benaderd voor de documentaire?
“Nee, niemand heeft mij of Buzz benaderd of ook maar één ding gevraagd. Je zou denken dat dat logisch was geweest, maar blijkbaar hadden de filmmakers al andere ideeën over hoe de film moest worden. Mijn ouders zitten in die film en dat weten ze niet eens. Ze hebben er ook geen toestemming voor gevraagd. Er is vast een maas in de wet voor docu’s, maar aan de andere kant is het ook niet echt een documentaire als het niet echt is hè. Ik denk dat de filmmaker het hele ding als zijn kunstwerk ziet, zijn kunstwerk met gebruik van Kurt Cobains kunst. Nu hield ik daar wel van. Het beste aan de docu vond ik de animaties en alle kunst van Kurt. Maar verder is het voor mij moeilijk om te zien.”

Crover drumt op drie tracks van Nirvana’s debuutalbum Bleach: Floyd the Barber, Paper Cuts en Downer

Wat doen jouw ouders in die docu?
“Kris Novoselic had een Super 8 camera, waar ze vaak mee aan het klooien waren. Kurt kwam op een dag langs mijn huis en toen hebben we ook van alles gefilmd, waaronder mijn vader en moeder. Toen was het nog een heel gedoe om van al dat materiaal een film te maken, nu kun je dat gewoon met je iPhone doen en monteren.

“Dat hebben we trouwens pas gedaan. We hebben toen een tournee gedaan langs alle vijftig Amerikaanse staten en Washington DC en dat gefilmd. Het resultaat moet nog voor het volgende album uitkomen. We dachten dat we de eerste band waren die alle staten deed, maar bluesrocker George Thorogood bleek het in de jaren ’80 te hebben geprobeerd. Wij begrepen dat hij na ongeveer dertig shows moest stoppen omdat de band te vermoeid raakte. Toen we dat in interviews vertelden, hoorde hun management ervan en stond erop dat ze het toch wel gehaald hebben. Dus… Maar het maakt niet uit. We deden het omdat het gedaan moest worden en het was fantastisch. We speelden op Hawaii en zelfs een paar shows in Alaska en we maakten er een film over. Die is knap weird kan ik je vertellen. We deden 51 shows en de film is 51 minuten lang, 1 minuut voor elke dag. Je zult het moeten zien, het is onze eigen stupiditeit.”

Je zou kunnen zeggen dat Nirvana in één grote flits gebeurde en dat Melvins nog steeds gebeurt.
“Ja, maar het explodeert langzaam hoor.”

En dan is er nog dat verhaal dat je een aanbod afwees om hun drummer te worden.
“Klopt. Soort van. Maar je moet bedenken dat zij op dat moment klonken als The Melvins, maar dan minder goed. Ik had al een hoop geïnvesteerd in Melvins. En zij… ik probeer hen niet af te zeiken, zij waren hele goede vrienden en het was enorm tof om met ze te spelen, om ze te helpen met hun sound en met opnemen. We namen die songs eigenlijk op zodat zij op zoek konden gaan naar een drummer en in plaats daarvan kregen ze een platendeal. En toen vonden ze alsnog een drummer, haha. Ja, wat kan ik zeggen? Ik zit nu in een stuk of vijf bands, dus ik had waarschijnlijk best twee bands tegelijk kunnen doen… en ik weet niet waarom ik dat niet deed, behalve dat we toen niet meer in dezelfde stad woonden.”

Dus er is toch een beetje spijt dat je dat niet hebt gedaan?
“Ik heb geen andere spijt dan de miljoenen dollars, denk ik. Dat zeker, maar daarmee koop je geen geluk en dat is de reden dat een van hen dood is.”

Je krijgt in ieder geval nog royalty’s van sommige nummers toch?
“Jazeker. Ik kreeg mijn cake en ik heb ervan gegeten.”

Er moet iets zijn dat Melvins al die jaren aan de praat houdt?
“Ja, vast. Het is ook een geval van ‘Why fix it if it’s not broken?’ We doen het prima en er is geen reden om ermee te stoppen. Waarom zouden we? Het is een fantastische baan. Ik snap bands niet zo goed die succesvol zijn en opeens stoppen. Net alsof ze opeens niet meer samen door een deur kunnen. Meestal zijn de ego’s te groot geworden of is er een enorme drugsverslaving in het spel.”

Geen ego’s bij Melvins?
“We kunnnen het heel goed met elkaar vinden. Natuurlijk zijn er ups and downs zoals in elke relatie, maar we zijn erin geslaagd om het te laten werken. Af en toe zijn er zijprojecten om de aandacht af te leiden en omdat ik het leuk vind om met andere muzikanten te spelen, maar ik kom altijd terug naar The Melvins. Dit is DE band. Een geweldige band met geweldige muzikanten en ik speel er na dertig jaar nog steeds in en dat is waarom ik geen lid ben geworden van Nirvana. We hebben een aantal hele goede platen gemaakt en zijn volgens mij een goede liveband, in ieder geval een betere dan Nirvana was.

“Niets ten nadele van die jongens, we speelden vaak samen en het was erg tof om met ze te hangen, maar wij hadden jaren meer ervaring en werkten hard om er een goede show van te maken. Als je nu Nirvana-shows terugziet, dan zie je een aantal goede, maar de meeste waren sloppy en vooral niet al te strak. Ze verdeden een hoop tijd tussen de songs, met stemmen van gitaren en verloren zo het momentum van de liveshow. Dat gebeurt niet met The Melvins, dat is: ‘Bam bam bam in yer face en we gaan je vermorzelen. We komen binnen, we blazen de deuren uit de zaal en dagen elke band uit.’ En we kunnen ze hebben ook. Kijk: zo groot kan mijn ego worden, haha.”

The Melvins speelt dinsdag 15 en woensdag 16 september op Incubate in het Midi Theater.

---