Complexity Fest 2019, de terugblik op twee dagen totale metalvrijheid

Haarlem, foto Timothy Aarbodem

PinioL op Complexity 2018, foto Timothy Aarbodem

PinioL, foto Timothy Aarbodem

Waren we daar opeens in Haarlem verzeild geraakt voor de vierde editie van Complexity Fest. En dat twee dagen lang zelfs, twee dagen van extreme, brute, psychedelische, post- en vooral experimentele metal in Patronaat. Zo opeens was dat nu ook weer niet, want NMTH zette als co-host BEAR neer op de, aldus versplinterde, vrijdagse preparty. En wat een prefun was dat, met ook local heroes Hibakusha en de Deense sludgeband LLNN in vernietigende vorm. De Antwerpse roofdieren zetten als afsluiter de Patronaat kleine zaal op de kop met hun razende d(j)ent metal en het was weer een klein wonder dat na afloop alleen de eigen apparatuur gesloopt was.

Fotografie: Timothy Aarbodem / tekst: Ingmar Griffioen

Ok, wij waren ook wel een beetje gesloopt. Niet eens zozeer vanwege de drie gruwelijke sets of de Q&A’s die we namens NMTH deden met Robin Staps (gitarist/creatieve spil The Ocean Collective en labeleigenaar Pelagic Records) en Complexity creative director Thom Lich aka Thomplexity. Het waren meer de vele Complexity Black Ales die zich deden voelen. Achteraf bleek dat de barman een grapje maakte en dat die flesjes van Uiltje helemaal niet op hoefden…

Gelukkig waren we niet alleen daarvoor gekomen, Complexity (team Joel, Thom en Daan) had namelijk een uiterst dikke line-up samengesteld en uitgesmeerd over de drie zalen die Patronaat rijk is. In het café hadden ze nog meer bieren op tap en fles, afijn laten we dat verslag vooral beperken tot Untappd. Tussen café en zalen was nog een mooie ruimte ingericht voor een smak merchandise en ook dat hebben we geweten. In de zalen was bal ook al vroeg aan, met de Eindhovense bazen van Inferum om 14.00 uur al aan de aftrap. PinioL uit Lyon verzette vervolgens veel zinnen met een dubbele bezetting; twee powertrio’s die avant-gardistisch proggen (De Fransen bestaan daadwerkelijk uit twee samengevoegde groepen: PoiL en Ni).

Lotus Eater op Complexity 2018, foto Timothy Aarbodem

The Physics House Band op Complexity 2018, foto Timothy Aarbodem

The Physics House Band, foto Timothy Aarbodem

Zo werden we telkens heen en weer geslingerd tussen heavy en experimenteel, kiezelhard en freaky. Het ene moment stond Conjurer de grote zaal aan gort te blazen met een mix van zware metal die black, sludge, doom en post bevatte en vooral heel veel energie. En dan zagen we in de charmante kroegzaal een heel experimenteel en veel kanten op psychend, freakend en proggend kwarter uit Brighton: The Physics House Band. Onder meer Letters From The Colony (Zweedse proggy death) en MØL (Deense atmosferische black en post) bliezen hard, heel hard.

The Ocean op Complexity 2018, foto Timothy Aarbodem

Shining op Complexity 2018, foto Timothy Aarbodem

Jørgen Munkeby deed dat ook op zijn saxofoon. Zijn Shining leverde hele bijzondere noten in het Complexity klankenpalet. Leidde de uitdossing eerst nogal af, bij vlagen kwamen we er erg lekker weird in. Het Berlijnse The Ocean zorgde voor een persoonlijk hoogtepunt met een bijzonder meeslepende, krachtige post-metalset. En dan moest Zeal & Ardor nog komen. Best een aparte, gedurfde headliner voor een pittig metalfestival en daar was Complexity zich bewust van. Maar het werkte. Wat meehelpt is dat de Zwitserse band rond Manuel Gagneux al even volvettig geolied is door het vele spelen, dat de wisselwerking tussen gospelzang en Manuels screams bij veel mensen geland is en dat die eigengereide mix van ‘black metal slave blues’ ontegenzeggelijk ook live werkt als een prairiebrand bij windkracht 8.

Zeal & Ardor op Complexity 2018, foto Timothy Aarbodem

Vintage gaming op Complexity 2018, foto Timothy Aarbodem

Dan kan het gebeuren dat je al zoveel hebt meegemaakt, zoveel uitersten hebt bewandeld en ondergaan, dat de agressieve afsluiter The Armed – ondanks alle aanbevelingen, overweldigende Detroit hardcore en Kurt Ballou-goedkeuring – niet meer binnen komt. Tijd om in de trein te mijmeren over en nagenieten van die twee dagen Complexity Fest. Straf geprogrammeerd sowieso. Relaxed ‘opgewarmd’ met die overzichtelijke preparty. NMTH vond het heel tof dat er genoeg ruimte was voor jonge bands als Lotus Eater, Dreamarcher, Inferum en Physics House Band! Opvallend: geen ‘complexe metal-vrouwen’ on stage, terwijl er wel genoeg vrouwen in het publiek te vinden waren.

Veel muziek en fijne mensen leren kennen. En dat in een uitstekende, vrije en uitgelaten sfeer, zoals de ‘Technoviking’ bij Shining bewees. Die had natuurlijk als een streaker van de voetbalpitch gejaagd kunnen worden, Munkeby had ‘m toen ie het zat werd met z’n sax van het podium kunnen knuppelen, maar op Complexity heffen we daar het glas en een bulderlachje op. Het is sowieso een compliment voor het festival dat mensen zich zo vrij voelen om een dergelijke aerobicsmarathon on stage uit te voeren. Doen ze leuk daar in Haarlem.