Publiek in de 013 kleine zaal, foto Erik Luyten
Nadat Lamb of God de hele Europese tour met Children of Bodom en Sylosis heeft gecanceld, wil de Finse melodic deathmetalband haar fans niet teleurstellen. Daarom komt Children Of Bodom, voordat ze terug naar Scandinavië reizen, toch langs Tilburg om niet de vernieuwde Grote Zaal maar het knussere Jupiler zaaltje op zijn kop te zetten. Ondanks stevige koorts laat frontman Alexi Laiho nogmaals zien wat voor een verdraaid goede gitarist hij is. Tweede gitarist Roope Latvala is in mei uit de band gestapt, maar de jongere broer van toetsenist Janne Wirman vervult de taak voorlopig uitstekend.
Sylosis, foto Erik Luyten
Tekst Lodewijk Hoebens, foto’s Erik Luyten
SYLOSIS
Aangezien er vanavond maar twee bands optreden, krijgt het Britse Sylosis maar liefst 50 minuten als voorprogramma. Die kans om te shinen pakken de thrashers met beide handen aan. Het viertal laat zien veel meer te zijn dan de support-act van de laatste jaren. Laatste album Dormant Heart bewijst dat maar al te goed. Songs als Servitude en Leech laten een explosiviteit van nu wave of British Metal horen, die al voor hoogtepunten zorgden op zowel Fortarock als Graspop. De meeste aandacht gaat uit naar de frontman. Hoewel misschien niet de meest spreekzame, hij is in eerste plaats een begenadigd gitaarspeler en pas sinds een jaar of vijf actief als zanger. Hij lijkt op gitaargod Joe Satriani en bezit eveneens de vingervlugheid van de meester.
De vocalen gaan door merg en been. Wat een intensiteit! Dat merkt het publiek ook. Na het tweede nummer draait er al een gigantische pit door de zaal. Sylosis maakt slim gebruik van tempowisselingen en gooit zelfs wat sludge door de melodieën. De band wil graag CoB nog even bedanken voor het doorzetten van de tour. Maar keep the pit going! Rode spots flikkeren als sirenes wanneer het publiek nog op twee songs vol vernuftig gitaarwerk wordt getrakteerd. Een perfect voorprogramma dat nauw aansluit bij de sound van Children of Bodom.
Sylosis, foto Erik Luyten
CHILDREN OF BODOM
Children Of Bodom, foto Erik Luyten
Alexi en zijn vrienden weten met Are you Dead Yet? de boel onmiddellijk in een stampede te veranderen. Zonder genade! In Your face zet het momentum verder. ‘’I don’t give a flying fuck, motherfucker!’’ Hoppa daar gaat de eerste crowdsurfer. ‘’Incoming!’’ De koorts beperkt de frontman in zijn enthousiasme maar het publiek heeft weinig nodig om uit hun dak te gaan. Toch is het fijn dat de Finnen vanavond kiezen voor een lading klassiekers. Weinig materiaal van de laatste tien jaar, met uitzondering van de titeltracks Blooddrunk en Halo of Blood en natuurlijk werk van het nieuwe album I Worship Chaos. Tja, tekstueel is de band wel een doelwit voor ‘gelovige’ terroristen. Wie de band beter kent weet dat de muziek voortkomt uit een liefde voor horrorfilms en 80s metal. De fans zijn de Hate Crew maar in de ode Hate Crew Deathroll draait het om de verbroedering. ‘’We’re all for none and none for all!’’
Het vijftienjarige Follow the Reaper en opvolger Hatecrew Deathroll staan vanavond het meest centraal met elk drie selecties. Het kan aan de griep liggen, maar de frontman raast door de setlist. Wanneer zijn gitaar niet helemaal meewerkt, zien we duidelijk de frustratie. Gelukkig weet hij nog net op tijd de solo van Everytime I Die in te zetten. Terecht applaus voor de Wildchild. Meteen verder dankzij nieuwe gitarist Antti Wirman. ‘’Hey Jaska, play something mofo!’’ Waarna de drummer Bodom Beach Terror inzet en de voorste rijen worden meegezogen in de circlepit. Blastdrums blazen door de trommelvliezen en fans halen de luchtgitaar boven. Wat een riffs gieren door de zaal met altijd vlakbij dat virtuoze keyboardspel van Janne. Alexi zoekt hem op om samen enkele solo’s af te wisselen. Symphonica in Tilburg! Leuk om na het nummer even Patrick Bateman uit American Psycho te horen.
Children Of Bodom, foto Erik Luyten
Children Of Bodom, foto Erik Luyten
Over Psycho gesproken, het intro van Hate Me komt zo uit de bekende douchescene. “I don’t give a fuck if you hate me, ik ga gewoon crowdsurfen!’’ Eindelijk heeft de toetsenist ook wat plezier. Beetje dollen met de soundguy. Drumstokjes gooien naar zijn buurman. Per ongeluk een foutje maken wat resulteert in een flinke scheldpartij van Alexi en natuurlijk, met een gemak van heb ik jou daar, met die bekende naar voren hangende speelstijl, de stevige metal voorzien van symfonische synthklanken.
Het geluid klinkt voortreffelijk, waardoor de muziek extra hard aankomt. Voor kippenvel zorgt zelfs. ‘’This is dedicated to the pit in the middle!’’ Tijd voor de titeltrack van nieuweling I Worship Chaos. Opvallend is de frisse sound van het album. Doet wat denken aan een opgepompt Stone Sour. Bovendien is het ook een terugkeer naar de goede, oude tijd van Hate Crew Deathroll. Zoals Angels Don’t Kill, nog altijd een publieksfavoriet en dat weet de band. Alexi zet zijn been op de monitor en houdt zijn gitaar recht omhoog voor een zoveelste solo. Hij rent richting zijn Booze Brother achter de toetsen om muzikaal het duel aan te gaan. De Jupilerzaal raakt in euforie. De Nederlanse Hate Crew laat flink van zich horen en krijgt, naast enkele drumstokjes van Janne de stevige ode Hate Crew Deathroll als bedankje om toch op te komen dagen. Een uurtje gespeeld en al het einde van de show? Gelukkig komen ze nog even terug, want achteraf besef je pas hoe bijzonder het is om de Finnen te zien in een intiemere setting met 600 uitzinnige mensen.
Children Of Bodom, foto Erik Luyten
Helaas geen Silent Night, Bodom Night vanavond, misschien nog te vroeg voor Kerst, maar het staat wel op de setlist. De band kiest voor de klassieker Downfall om de avond een passend slot mee te geven. Sprookjesachtige toetsen zetten de zaal nog eenmaal in rep en roer. De gitaren gaan mee met de melodie waarna de blastdrums hun laatste taak volbrengen. Alexi perst er nog een ultieme brul uit en gaat met Jarre voor het laatst vanavond de klassieke tour op. De band heeft misschien een bandlid verloren, maar lijkt het plezier weer te hebben gevonden. Ondanks de ziekte van Alexi. Soms kan je de passie vinden in een compacter zaaltje, waar je als band dichter bent bij de fans. Na afloop staan de meesten nog vooraan en hopen natuurlijk op een plectrum of drumstok. De band neemt ruim de tijd om afscheid te nemen. Komende zomer zijn ze al bevestigd voor Het Belgische Alcatraz Metal festival. In hetzelfde weekend als Into the Grave overigens.
Dank voor de foto’s aan Erik Luyten, meer foto’s van deze avond vind je op zijn Facebook.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.