The Dillinger Escape Plan @ 013, foto Charlotte Grips
Klakmatrak @ 013, foto Charlotte Grips
Donderdagavond 8 augustus keerde The Dillinger Escape Plan na zeven jaar weer terug naar de 013 in Tilburg. In 2017 stonden ze met hun afscheidstour nog in de kleine zaal, en een jaar of vijftien weer daarvoor traden ze er voor het laatst met hun oorspronkelijke zanger Dimitri Minakakis op. Voor het vijfentwintigjarig bestaan van ‘Calculating Infinity’ vond de band de tijd rijp om weer samen te komen met hun oorspronkelijke zanger die samen met Ben Weinman (gitarist en het kloppend hart van de band) en voormalig drummer Chris Pennie (helaas niet van de partij) de blauwdruk voor het mathcoregenre vormgaf. Eindelijk kan Minakakis ook de vruchten proeven van wat de band sinds zijn vertrek aan invloed en populariteit opgebouwd heeft.
Als er een band is bij wie een jubileumtour – waar je vandaag de dag mee om je oren geslagen wordt – terecht is, dan is het wel The Dillinger Escape Plan. Met het nog altijd vooruitstrevende en invloedrijke ‘Calculating Infinity’ gaven ze een chaotische, hectische impuls aan de metalcore aan het eind van de jaren negentig. Als de gestoorde hardcore-/metalprofessoren die Weinman, Pennie en Minakakis waren creëerden ze een album van gecontroleerde chaos, een wervelwind aan herrie die precies uitgedacht was. In de jaren die volgden bleef Dillinger met hun nieuwe frontman Greg Puciato en meerdere ledenwissels die volgden aan invloed en populariteit winnen. Maar Minakakis – die nog wel in contact bleef met de band en altijd goede vrienden met Weinman is gebleven – aanschouwde het allemaal slechts vanaf de zijlijn.
Klakmatrak @ 013, foto Charlotte Grips
Klakmatrak @ 013, foto Charlotte Grips
Er zijn maar weinig debuutalbums die zo duidelijk een geluid neerzetten dat het de decennia erna, met bands als The Heriot, Frontierer en The Callous Daoboys in hun kielzog, nog naklinkt. Terecht dus dat Dillinger de kleine zaal waar ze voor het laatst in 013 optraden in hebben mogen ruilen voor het grote podium. Hoewel het voorprogramma Klakmatrak, het meme-gabberduo bestaande uit Brent Vanneste (STAKE) en Dreeten Van Maris, vanuit een ander genre opereert, vangt hun optreden een vergelijkbare chaos als het hoofdprogramma. Op beukende hardcore die met een BPM ruim in de 200 door de zal knalt, springt Vanneste hun draaitafel op en af, hakt met Van Maris het podium over, en waagt het erop om in een nog maar half gevulde zaal op het publiek in te duiken. Aangevuld met uiteenlopende audiofragmenten, gabberremixen van Natalie Imgrulia’s ‘Torn’, Rick Astley en André Hazes (want zoals Van Maris proclameert: “Hazes is de basis!”), blaast Klakmatrak met hun optreden de oren van het publiek open. En ja, om het toch een beetje metal te houden voegt Vanneste hier en daar met zijn gitaar ook nog wat textuur toe. Desondanks het optreden meer als een afterparty dan een voorprogramma voelt, weet het duo met hun branie het publiek los te krijgen.
The Dillinger Escape Plan @ 013, foto Charlotte Grips
The Dillinger Escape Plan @ 013, foto Charlotte Grips
Als de bandleden van The Dillinger Escape Plan het podium betreden, naast Weinman en Minakakis allemaal bandleden die vooral deel van de tweede helft van het bestaan van de band uitmaakten, duurt het slechts seconden voordat de chaos losbreekt. En het is een geweldige chaos, want na zeven jaar wachten bezorgt hun muziek ons gelijk weer kippenvel. Weinman slaat met zijn gitaar door de lucht en Minakakis begint over het podium te stormen, om bij hun eerste nummer ‘Destro’s Secret’ al gelijk naar voren te duiken en zijn microfoon naar het publiek te richten, dat moeiteloos meebrult. Het hele optreden is als een soort nostalgietrip en showcase in een. Want met de nummers die de band speelt, op een cover van Aphex Twin’s ‘Come To Daddy’ na allemaal afkomstig van hun debuutalbum en de ep’s die daaraan voorafgingen, laten zijdelings zien hoe ze zich in hun eerste releases naar hun iconische geluid ontwikkelden. Een nummer als ‘I Love Secret Agents’ van hun eerste ep ligt nog meer in het verlengde van een band als Converge, die eveneens in die tijd aan de oostkust van de Verenigde Staten furore begon te maken. Op ‘Abe The Cop’ dat volgt, afkomstig van hun tweede ep, beginnen de ritmes al chaotischer en complexer te worden, en na de avant-gardistische interlude ‘Weekend Seks Change’ mondt de band met ‘Variations On A Cocktail Dress’ – een nummer dat Minakakis voor deze tour nog nooit live had gespeeld – uit in de gecalculeerde chaos van hun debuutalbum. Veel van hun latere materiaal ligt ook al in dit album besloten, want wanneer de groep onder andere ‘Calculating Infinity’ begint te spelen, zou je je zomaar kunnen vergissen en denken dat het ‘Black Bubbelgum’ dat de band pas haast tien jaar later opnam.
The Dillinger Escape Plan @ 013, foto Charlotte Grips
The Dillinger Escape Plan @ 013, foto Charlotte Grips
Zelfs een kwarteeuw later gaat het er bij hun optredens nog ruig aan toe. Vooral Weinman klimt versterkers op om er vervolgens af te springen, trapt meermaals zijn microfoonstandaard omver en springt halverwege het optreden, onder het mom van ‘ik kan het gewoon niet laten’, al gitaarspelend het publiek in. En nog altijd slingert hij lomp zijn gitaar door de lucht terwijl hij speelt, alsof de muziek die hij maakt eruit geperst moet worden. En dat alles zonder een noot te missen. Je staat achteraf versteld dat de muziek van ‘Calculating Infinity’, het meest complexe album van hun discografie, een kwart eeuw later nog altijd zo vooruitstrevend aanvoelt. Soms klinkt het geluid wat vlak, maar met nummers als ‘The Running Board’ en ‘Sugar Coated Sour’ klinkt Dillinger nog altijd duizelingwekkend en overweldigend. Met een goeie dynamiek in de setlist, en nummers die opbouwen naar cathartische, chaotische ontknopingen, laat The Dillinger Escape Plan zien dat bij een optreden van hun, hún eigen regels gelden. Aangekomen bij het laatste nummer van de set, het iconische ‘43% Burnt’ waar de band hun livereputatie en populariteit goeddeels aan te danken heeft, pakt de band het groot aan. Na de tekst van het nummer geschreeuwd te hebben verlaat Minakakis terwijl de band doorspeelt het podium, om met een brandende fakkel weer terug te komen. Om vervolgens vuur de zaal in te spuwen. Het is een statement dat een optreden van The Dillinger Escape Plan altijd memorabel is en zal blijven, en dat er maar weinig bands geweest zijn zoals zij.
The Dillinger Escape Plan @ 013, foto Charlotte Grips
The Dillinger Escape Plan @ 013, foto Charlotte Grips
The Dillinger Escape Plan @ 013, foto Charlotte Grips
The Dillinger Escape Plan @ 013, foto Charlotte Grips
The Dillinger Escape Plan @ 013, foto Charlotte Grips
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.