Cage The Elephant rent als een olifant door de porseleinen 013 kast

Cage The Elephant in 013, foto Jorie Slagmolen

Cage the Elephant (2006) is een Amerikaanse rockformatie, maar om meer te aarden met het genre verhuisden de bandleden naar Londen. De rockers weten dat goed te brengen met maar liefst zes studioalbums op zak, waarvan Tell Me I’m Pretty en de laatste release Social Cues een Grammy voor beste album winnen. Live staat de band garant voor een energieke rockshow en het mag geen wonder zijn dat ze in 013 staan. De heren doen Nederland twee keer aan deze tour, namelijk Utrecht (Tivoli Ronda) en dus vandaag in 013. Het voorprogramma wordt verzorgd door de band SWMRS die al sinds 2004 bezig zijn. De jonge rockers hebben ook al wat indruk gemaakt in Nederland met het bescheiden hitje Trashbag Baby. Het is een druilerige dag dan hoop je dat er nog iets vets speelt in de stad: gelukkig zijn we in Tilburg.

Tekst: Pieter van Haaren / Fotografie: Jorie Slagmolen

SWMRS in 013, foto Jorie Slagmolen

SWMRS
Met al aardig wat jong volk vooraan bij het podium, beginnen de energieke SWMRS te rammen op hun gitaren en stuift leadzanger Cole Becker het podium op. Hij grijpt en passant een verkeerde microfoon en begint lachend de set af te werken. De zaal van 013 lijkt voor paar tellen op een Amerikaanse highschool kantine. De band pakt het hele publiek vrij simpel in met het catchy hitje Thrashbag Baby en volgt al snel met het ‘serieuzere’ werk. De track Miley is een ode aan Miley Cyrus en schijnbaar kent een groot deel van het publiek het nummer, want het wordt luidkeels meegezongen. Er gebeurt werkelijk van alles: pingpongballen wordt vanuit de zijkant het podium op geslingerd en microfoons vliegen over de boxen heen. De poging van SWMRS om het Cage The Elephant publiek te behagen is een discutabele kwestie. Om het plaatje compleet te krijgen was een iets minder frivole act meer op zijn plek geweest.

SWMRS in 013, foto Jorie Slagmolen

Cage The Elephant in 013, foto Jorie Slagmolen

CAGE THE ELEPHANT
Verblindend rood licht dat recht de ogen in schijnt, frontman Matt Schultz strak in het pak en de track Broken Boy, zijn het startschot voor de sneltrein die Cage The Elephant heet. Dat strakke pak van Schultz blijft overigens niet lang in tact om het lijf, want tijdens de opener gaan er al wat kledingstukken uit. Het energieke Cry Baby volgt en eigenlijk lijkt de show veelbelovend na het blije poprock nummer Spiderhead. Vooral omdat er elk liedje wel iets van Matt zijn lichaam af vliegt. De publieksparticipatie is op een hoogtepunt wanneer de eerste klanken van Ready to Let Go ingezet worden. Ondanks dat alles in hoog tempo wordt doorgezet, lijkt hier toch een rustmoment te komen. Het ietwat poppy nummer Social Cues zorgt voor het herpakken van de hartslag en ademhaling.

De man is ten tijde van het nummer Mess Around van het album Tell Me I’m Pretty – waarvoor de band een Grammy wint voor beste album – op enkel een kort broekje en kniekousen inmiddels alle kleding onderweg verloren. Met Black Madonna wint een dag na deze show een Grammy, maar lijkt op dit moment van avond te zorgen voor een dipje na het bereiken van de top. De grote hit Ain’t No Rest For The Wicked zorgt even later voor het ‘deze moeten we vastleggen voor altijd op de mobiel’-moment en vele schermpjes worden hooggehouden boven het hoofd. Zoals vaker gebeurt bij oudere hitjes, spelen de heren deze track redelijk nonchalant. Come A Little Closer zorgt vervolgens nog voor wat dansbare minuten en Teeth geeft het idee dat het nog niet helemaal klaar zou zijn met de stevige rock.

Het blijkt overigens onverwacht de laatste show te zijn in Tilburg van de tour. De show in Milaan is afgelast wegens maatregelen omtrent het inperken van besmetting met het Coronavirus. Cage The Elephant is later dit jaar nog te wel zien – als alles goed gaat – tijdens Down The Rabbit Hole.