“A rebel adult often seems like a glorious saviour, whereas a rebel child often seems like a little devil” – Criss Jami
Jezus Fucking Kreist, wat ligt Tilburg tering ver als je niet uit de buurt komt. Maar wanneer de magische woorden ‘Bidi’, ‘Little Devil’, ‘Demon Eyes’ en ‘Tilburg’ samenvallen in één momentum, dan hebben we het over een partij getriggerd worden waar je ‘U!’ tegen zegt. Je kunt weinig anders dan op een druilerige en stormachtige herfstavond in de auto te stappen en de vijf uur durende rit richting het Brabantse te maken. En laat duidelijk zijn dat het stormachtig en episch was, met een waarachtige weldaad aan Diabolus in Musica, mokerharde riffs en bier, verdomme…
Tekst: Steven Gröniger / fotografie: Maron Stills
Mocht je trouwens niet bekend zijn met de naamgever van Bidi Fest en het legendarische fenomeen dat Bidi was, is en blijft, dan raad ik je ten zeerste aan om als de bliksem de naam in Google in te typen. Of lees hier het verhaal van Bidi – en als je dan toch bezig bent kun je deze zeer toepasselijke Astrosoniq-review ook nog meepakken. Met die wetenschap kan je stellen dat het op voorhand nogal een beladen gebeuren is. Om niet helemaal op standje drama te gaan, beginnen we maar gewoon met het mooiste dat er is, namelijk de muziek. Die wordt deze avond verzorgd door Furia, Myriad én Demon Eyes. Daar gaan we.
FURIA
Eerst even een dikke vette Turkse pizza döner weg beuken om een goede bodem te leggen voor deze avond, en dan is het tijd om Bidi Fest af te trappen met een pot lekker snoeien van het Belgische Furia. In de bezetting van deze frisvurige thrash metalband vinden we onder andere beukers van Diablo Blvd, Bliksem en Mästürbätör in de gelederen. Daarbij mag het duidelijk zijn dat een ramhard begin het halve werk is. Naast al het explosieve d-beatgeweld, scheurend gitaarwerk en stevig zang-geblaf, is het bijzonder dat we achter de ketels een pas achttienjarige gozer vinden. Deze jongeman jaagt werkelijk als een machinegeweer de hele teringbende fantastisch op en maait erop los alsof het een lieve lust is. Mijn God, wat heerlijk om te zien. Klasse! Waarmee ik in ieder geval ontzettend honger krijg naar hun debuutalbum, dat mogelijk ergens binnen afzienbare tijd verschijnt.
MYRIAD
Vervolgens is het tijd voor de band waar de naamgever van Bidi Fest onderdeel van uitmaakte als zanger. Achter de microfoon vinden we Tim de Meyer van de band Izah, die voor deze gelegenheid de honneurs als zanger mag waarnemen. De vijfmansformatie werd in 1988 opgericht, om na een paar demo’s te stranden in 1995. Uiteindelijk werd de boel weer afgestoft met als plan in juli van 2017 de studio in te duiken. Helaas komt een paar dagen in aanloop daarnaartoe het verschrikkelijke nieuws naar buiten van het wegvallen van bandmaat Bidi… Muzikaal gezien is het niet helemaal mijn kopje metal-thee, maar dat boeit in dit verhaal verder niet zo. Wanneer er foto’s van Bidi getoond worden en de band meespeelt met opgenomen vocalen, is het een understatement dat het nogal wat losmaakt in al zijn fatalistische beladenheid. Mijn God, wat is deze man een groot gemis, maar wat is het mooi dat hij er was. Hulde aan het mooie leven, al is het kennelijk soms maar voor even.
DEMON EYES
In al mijn legendarische onwetendheid was ik misschien wat te gematigd enthousiast na mijn eerste ontmoeting met Demon Eyes. Dat was bij hun live-debuut tijdens de afgelopen Death Alley-releaseshow. In al mijn ADHD-gedreven wilde waanzin – en misschien een biertje teveel hier en daar -, was ik weer eens lekker naïef in het niet goed kunnen bevatten van waar ik nou helemaal getuige van was. Als een door Kaa (die slang van Jungle Book, red.) gehypnotiseerde dorpsidioot raakte ik verloren door een buitensporige overdaad aan dikke vette riffs, waardoor ik in het geheel niet bewust was van de totaalbeleving. Gelukkig is er altijd ruimte voor een herkansing en die zullen er in de toekomst van Demon Eyes hopelijk nog in veelvoud gaan komen. In het kort gezegd klikte, brak, of knakte er iets wezenlijks in mij door het besef dat dit zo’n ongelooflijk vette band is. Vanaf het podium donderen ze een partij keiharde beukrock genadeloos over het publiek heen met zichtbaar veel speelplezier. Er rest mij niets anders dan de keiharde conclusie te trekken dat het weer eens in de handjes wrijven geblazen en zegeningen tellen is voor de muziekfreaks, dan wel dorpsidioten en/of aanverwante extreme liefhebbers.
In een show die heerlijk vol gas doordendert, waar nummers worden opgedragen aan Selim en natuurlijk Bidi en de biertjes al proostend in de lucht gaan om deze gevallen helden te eren, is het een eer om überhaupt getuige van dit geheel te zijn geweest. Nog fijner wordt het als de set gespeeld is en er op aandringen van het enthousiaste publiek toch nog moet worden doorgegaan. Helaas zijn de nummers op, dus wordt uit de al gespeelde setlist iets gekozen en heb ik onmiskenbaar nu een van de tofste riffs als een oorwurm in mijn kop zitten. Net als bij Furia is een debuutalbum onderweg. Er komen wat dat betreft qua albums én een nieuwe editie van Bidi Fest sowieso nog een hoop mooie dingen aan de komende tijd.
Het leven is verrukkelijk, wat fijn dat het er allemaal mag zijn… De.fucking.tering!
Rawk On,
Rawkward Steve
Meer foto’s van Maron Stills op haar website en hieronder
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.